Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 145

145 – ใครจะโง่เอาของน่าขยะแขยงแบบนี้เข้าปาก

โจวเจ๋อและเหล่าเต๋าเดินตามเสียงกรีดร้องเพื่อค้นหาชั้นนั้น เนื่องจากความไม่สะดวกของขาและเท้าของโจวเจ๋อ

เมื่อพวกเขามาถึง ผู้คนจํานวนมากมารวมตัวกันที่นั่น และสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจํานวนมากที่มาเฝ้าเตียงก็ออกมาเต็มทางเดินแล้ว มีแม้กระทั่งผู้ป่วยบางรายในชุดผู้ป่วยที่มามุงดู 

มีพยาบาลอยู่ใกล้ๆคอยปลอบเด็กสาวคนนั้น และมีคนโทรไปแจ้งรปภ.ของโรงพยาบาลรปภ.น่าจะมาเร็วๆนี้

โจวเจ๋อสวมชุดสีขาว และเหล่าเด็ผลักฝูงชนออกไปอย่างง่ายดายและเข้าไปข้างใน

บนพื้นมีหนองน้ําสีเหลืองสีน้ําตาลและมีสิ่งที่เหมือนไข่สีเหลืองลอยอยู่ที่นั่น คนไม่รู้จะคิดว่ามีคนปอกไข่ทิ้งไว้ โจวเจ๋อเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งนี้คือดวงตาของคน

“เจ้านาย ดูเหมือนว่านี่จะเป็นหนองของชายคนนั้น”

เหล่าเต่ํากระซิบที่หูของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ยิ่งเหล่าเต่พูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกรําคาญมากขึ้นเท่านั้น

จากนั้น โจวเจ๋อก็เหยียดนิ้วซื้ออกแล้วจิ้มลงไปในหนอง หลังจากนั้นเขาก็กวนพวกมันให้เข้ากัน

เมื่อเหล่าเต่เห็นฉากนี้ เขาก็รู้สึกแย่เป็นอย่างมาก บอกตามตรง เจ้าสิ่งนี้มันน่าขยะแขยง แต่ เมื่อเจ้านายทําสิ่งนี้แล้วเขาก็รีบทําตาม

ต้องบอกว่าเหล่าเต่าเป็นคนที่รู้จักแสวงหาความก้าวหน้าครั้งยิ่งใหญ่ เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้รับความเมตตาจากผู้เป็นนาย

จากนั้นเหล่าเต่ก็เห็นฉากที่เขาต้องการจะคายอาหารเที่ยงออกมา โจวเจ๋อเอานิ้วกลางเข้าปากแล้วดูดเข้าไป จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและไตร่ตรองราวกับว่าเขากําลังแยกแยะส่วนผสมในนั้น

เหล่าเตาอ้าปากค้าง เจ้านายกําลังทําอะไร?

เหล่าเต่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเขาได้ดิ้นรนหลายอย่างในใจ แต่สุดท้ายเขาก็เอานิ้วที่เพิ่งกวนเข้าปากเพื่อชิม กลิ่นที่ฉุนเฉียวพุ่งออกมาโดยตรง ซึ่งร้อนกว่าการดื่มเหล้าขาวที่มีดีกรีแรงที่สุดด้วยซ้ํา 

ใบหน้าของเหล่าเต่ําเขียวคล้ํา แต่เมื่อมองไปที่โจวเจ๋อที่ยังคงจมอยู่ในภวังค์ของตัวเองหัวใจของเหล่าเต่ก็เจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก

เจ้านายชื่นชอบรสชาติแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว!

โจวเจ๋อหันศีรษะกลับมาและเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของเหล่าเต่จากนั้นเขาก็มองไปที่ของเหลวที่ยังติดอยู่ที่มือของตัวเองพร้อมกับถามว่า

“คุณกําลังทําอะไรอยู่”

เหล่าเต่ตบหน้าอกของเขาเบาๆและพูดอย่างน่าเศร้าว่า ” *เสินหนงสามารถลิ้มรสสมุนไพรได้ทุกชนิดสิ่งที่เขาทําได้เจ้านายก็ทําได้เหมือนกัน”

โจวเจ๋อพยักหน้าและยิ้ม

เหล่าเต่รู้สึกปลาบปลื้ม ราวกับว่าในที่สุดเจ้านายของเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

“ผมใช้นิ้วชี้คนให้เข้ากัน และเอานิ้วกลางเข้าปาก”

โจวเจ๋อยื่นนิ้วของตัวเองที่เต็มไปด้วยของเหลวให้เหล่าเต่ดูแล้วพูดต่อ

“มันมีเนื้อติดฟันของผมอยู่ดังนั้นผมจึงเขี่ยมันออก ใครจะบ้าเอาของที่น่าขยะแขยงแบบนี้เข้าไปในปากของตัวเอง?”

“…” เหล่าเต๋

เหล่าเต่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ทันใดนั้นท้องของเขาก็เริ่มกระตุก เขาผลักฝูงชนออกไปและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ําเพื่ออาเจียน

โจวเจ๋อลูบคางของเขาอย่างเงียบๆหญิงสาวที่หวาดกลัวยังคงนั่งอยู่ในวอร์ด พยาบาลหลายคนปลอบโยนเธอ

โจวเจ๋อไม่ได้ถามเหตุการณ์จากหญิงสาวคนนั้นเพราะเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

สําหรับเขาแล้วผีดิบระดับต่ําพวกนี้เป็นเพียงฝุ่นละออง แต่สําหรับคนธรรมดามันเพียงพอจะทําให้พวกเขาช็อคตายได้

ศพสามารถฟื้นคืนชีพ อาวุธสังหารคือเล็บมือ หลังจากนั้นไม่นานศพพวกนั้นก็จะกลายเป็นหนอง

ทุกอย่างแสดงให้เห็นว่าฆาตกรไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นมารที่ซ่อนอยู่ในความมืด ตั้งแต่โจว เจ๋อกลายเป็นผี เขาไม่เคยพบกับความลึกลับและร้ายกาจเช่นนี้มาก่อน

เห็นได้ชัดว่าสิ่งนั้นไม่สามารถถือเป็นผีร้ายธรรมดาได้

เมื่อยืนขึ้น โจวเจ๋อเดินไปที่อีกด้านของทางเดิน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรหาถังซื้อ

“ว่าไง” เสียงของถังซื้อเย็นชาเช่นเคย

” ช่วยฉันหน่อย ดูเหมือนว่าจะมีผีดิบที่แข็งแกร่งอยู่ในเมืองนี้ ”

” ทําไมไม่ลองโทรหาคนอื่น”

ความหมายก็คือเธอไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาแต่เธอไม่สนใจเรื่องนี้

“งั้นก็ช่วยฉันเรียกไปวิ่งมาหาที่โรงพยาบาลตงเฉิงหน่อย”

“ตกลง”

หลังจากวางสายแล้วโจวเจ๋อก็รู้สึกอีกครั้งว่าการตัดสินใจเก็บถังซื้อไว้ใกล้ๆถือเป็นการตัดสินใจที่ผิดผู้หญิงคนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่เหมือนกับไปยิ่ง

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ประโยชน์นั้นแตกต่างราวฟ้ากับเหว

น้ําเปรี้ยวในท้องเหล่าเต่ถูกคายออกมาหมดแล้ว เขาออกมาจากห้องน้ําแล้วบ่นพึมพํา

“ทําไมสิ่งนั้นถึงฆ่าคน?”

“เขาทําโดยตั้งใจ” โจวเจ๋อกล่าว

“คนที่ฆ่าพวกเขาเป็นราชาผีดิบหรือเปล่า แบบที่เขากัดใครแล้วคนนั้นจะกลายเป็นผีดิบไปด้วย”

ยิ่งพูดเหล่าเตยิ่งมีความตื่นเต้น

“คุณกําลังคิดอะไรอยู่?”

“เจ้านายครับมีความเป็นไปได้ไหมที่คนจะกลายเป็นซอมบี้เหมือนไปยิ่ง?”

“ตรงประเด็นเลยอย่ารีรอบพุ่มไม้”

“เอ่อ คือว่าผมหมายถึง เจ้านายเข้าใจใช่ไหมว่าผมแก่แล้วดังนั้นมันพอจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะกลายเป็นซอมบี้เหมือนกับไปยิ่ง “

“คุณไม่รู้เรื่องนี้เหรอ”

“ตอนนี้ผมเป็นเหมือนไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ถ้าผมจากไปแล้วใครจะดูแลเจ้านาย”

“” โจวเจ๋อ

“เมื่อวันนั้นมาถึงคุณช่วยให้ผมกลายเป็นผีดิบได้ไหม”

“ไม่มีทาง……………” เหล่าเต่ํา

คุณจะตายหรือไงถ้าพูดดีๆหน่อย พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ!

“ผมขอบอกคุณเลยนะว่าการที่ถูกผีดิบกัดนั้นจะไม่ทําให้คุณเป็นผีดิบแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อลองปล่อยให้ไปอิงกัดคอคุณหลังจากที่คุณกลับไป ผมสัญญาเลยว่าพิษของผีดิบจะทําให้คุณตายเร็วมากขึ้นเท่านั้น

ส่วนการที่คุณจะเป็นผีดิบเหมือนกับไปอิงคุณก็แค่เลือกหลุมศพของตัวเองในสถานที่สวยๆสักหน่อย หลังจากผ่านไป 100-200 ปีไม่แน่ว่าคุณจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง”

สีหน้าของเหล่าเด็รู้สึกหดหูเล็กน้อย เขาคิดว่าเขาพบวิธีที่จะดําเนินชีวิตต่อไปแล้วแต่ใครจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมแพ้

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้ พวกเขาเป็นผีดิบได้ยังไงแล้วทําไมพวกเขาถึงกลายเป็นน้ําหนอง”

“ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นผีดิบได้ยังไง แต่รู้ว่าเมื่อพวกเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้พวกเขาต้องกินคนเพื่อบํารุงร่างกายให้กับตัวเองไม่งั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นแบบนี้

แน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาทําก็คือการต้องกินคนอื่นไปเรื่อยๆเพื่อรักษาสภาพตัวเอง”

ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็นึกถึงอย่างอื่น เขาพูดกับชายชราว่า

” พยายามค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับศพอื่น มีสถานการณ์ที่คล้ายกันหรือไม่…”

**เสินหนง (Hz” กษัตริย์กสิกรรม :

“เสินหนง ()” เป็น 1 ใน 5 กษัตริย์โบราณ(tik มี โหย่วเฉาชื่อ( EC) เซี่ยเหรินชื่อ(AAS)ฝซีชื่อ(4 E ) เจ้าแม่หนี่วาxt3EC) และ เสินหนงชื่อ(* #REE) และเห็นว่าเป็นคนเดียวกันกับ “เหยียนตี้ ซี” มีสกุลว่า “เจียง ๕”

ท่านยังเสาะหาสมุนไพรตาม ป่าเขา เพื่อใช้รักษาโรคของผู้คนทั้งหลาย โดยเสินหนงใช้ตนเองทดลองกินสมุนไพรชนิดนั้นๆ ดูว่ามีผลต่อร่างกายอย่างไรจึงถูกพิษอยู่บ่อยๆ

เช่น 1 วัน รับพิษ 70 ชนิด (-Hitt์ ) จึงเกิดหนังสือ “ยาสมุนไพรเสินหนง (+4×683)” ที่บันทึกสมุนไพรที่รักษาโรคแต่ละอย่างไว้ จึงอาจถือได้ว่าเป็นตําราทา งการแพทย์เล่มแรกของโลกก็ว่าได้