Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 144

144 – ไม่สวมรองเท้า

 

พวกเขากลับไปที่โรงพยาบาลโจวเจ๋อยังคงตรงไปที่ห้องเก็บศพ

 

โจวเจ๋อเปิดตู้แช่แข็งด้วยตัวเอง และศพผู้หญิงก็นอนอยู่ในนั้น

 

“มีอะไรแปลกๆเหรอครับเจ้านาย?” เหล่าเต่ถามในขณะที่พยายามหอบหายใจ

 

“มันไม่ใช่กริช” โจวเจ๋อกล่าว

 

“ไม่ใช่กริช งั้นแสดงว่ามันเป็นมีดเหรอ เจ้านายวิ่งมาตั้งไกลก็เพื่อสิ่งนี้?” เหล่าเต่ถอนหายใจ

 

โจวเจ๋อไม่ตอบกลับ นิ้วของเขาปล่อยเล็บยาวสีดําออกมาอย่างรวดเร็ว

 

ทันใดนั้นนิ้วของโจวเจ๋อก็ค่อยๆยื่นเข้าไปในบาดแผลของศพผู้หญิงอย่างช้าๆ

 

ถูกต้องแล้ว! พวกเขาไม่ได้ตายเพราะกริช ไม่ได้ตายเพราะถูกมีดแทง แต่เป็นของมีคมอย่างอื่น

 

มันคือเล็บ!

 

ดวงตาของชายชราเบิกกว้างทันที แม้จะแปลกใจและไม่รู้จะพูดอะไรแต่เขาก็ยังกล่าวออกมาด้วยเสียงสั่นสะท้าน

 

“แข็ง แข็ง…”

 

“ก็นึกแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ” โจวเจ๋อหันศีรษะมองไปทางเหล่าเต่ําและกล่าวว่า ”ดึงช่องแช่แข็งของรปภคนนั้นออกมาตรวจสอบอีกครั้งหน่อยสิ”

 

เหล่าเต่พยักหน้าทันที แต่เมื่อเขาดึงช่องแช่แข็งออกมาเหล่าเก็ตกตะลึงทันที

 

“เจ้านาย แย่แล้ว!”

 

“เกิดอะไรขึ้น?” โจวเจ๋อดึงเล็บออกแล้วหันไปมองเหล่าเต่า

 

“ร่างกาย ร่างกายหายไป!”

 

เหล่าเต่หันไปมองโจวเจ๋อ ทันใดนั้น ฉากที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้น

 

ชายชราเอื้อมมือออกไปชี้ไปที่โจวเจ๋อด้วยอาการสั่นเล็กน้อย เพราะเขาเห็นศพนอนอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ

 

ศพก็มองมาที่เขา ทันใดนั้นศพผู้หญิงก็ลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบๆ

 

นี่มันเป็นพร็อตหนังสยองขวัญคลาสสิค ระหว่างทางที่จะสืบสวนอะไรบางอย่างของตัวเอกกับผู้ช่วยของเขา จู่ๆฉากที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้น

 

“เจ้านาย”

 

เหล่าเต่เคยเห็นอะไรมาเยอะแยะ แต่สาบานได้ว่าสิ่งที่เขาพบเจอในตอนนี้เป็นเรื่องสยดสยองที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว

 

” เกิดอะไรขึ้น?”

 

โจวเจ๋อถาม เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป เขามองไปทางเหล่าเต้

 

“คุณ คุณ..”

 

เมื่อโจวเจ๋อไม่ได้หันมามองที่เธอ ศพของหญิงสาวก็เคลื่อนไหวอย่างช้าๆมาใกล้ตัวของเขาและ ค่อยๆยืนปากของตัวเองมาที่บริเวณลําคอของโจวเจ๋อ

 

“มีอะไร”

 

โจวเจ๋อเห็นว่าเหล่าเต่ยังคงไม่พูดอะไรเขาจึงเริ่มหมดความอดทน

 

ในเวลานี้ศพของหญิงสาวกัดเข้าไปบริเวณลําคอของโจวเจ่ออย่างรุนแรง

 

“เจ้านาย ข้างหลังคุณ…”

 

” ป๊ะป๋า!”

 

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปจับตําแหน่งคอของศพของหญิงสาวและเล็บของเขาก็แทงเข้าที่คอของเธอในทันที หญิงสาวเริ่มดิ้นรน เธอดูเจ็บปวดมาก

 

“มีอะไรก็พูดมาสิ”

 

โจวเจ๋อกระตุ้น เมื่อเห็นฉากนี้หัวใจของเหล่าเต่ที่เคยกระเด็นไปถึงลําคอก็ผ่อนคลายในทันที

 

“ไม่มีอะไรครับ”

 

เหล่าเต้ตอบอย่างแผ่วเบาว่า เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นห่วงโจวเจ๋อไปอย่างเปล่าประโยชน์จริงๆ

 

โจวเจ๋อแค่นเสียงออกมาแล้วโยนศพไปด้านข้าง

 

“ป้า!”

 

ในเวลานี้หนังของศพผู้หญิงเริ่มแตกออกและหนองสีดําก็ซึมออกมาจากข้างใน มันเหมือนกับลูกโปงที่เติมน้ําเข้าไปเยอะเกินไป เมื่อมันกระแทกกับพื้นมันจึงแตกออก

 

ศพผู้หญิงก็เช่นเดียวกัน เมื่อหนองสีดําเหล่านี้กระเด็นออกมา กระดูกและอวัยวะภายในของเธอก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เหลือเพียงผิวหนังภายนอกเท่านั้นที่ลอยและจมอยู่ในหนอง

 

ใบหน้าที่จมอยู่ในหนองนั้นเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง ไม่ทราบว่าแท้ที่จริงแล้วเป็นใครบ้าง

 

โจวเจ๋อมองไปที่เล็บของตัวเอง มีรอยหยักหลายจุดในตําแหน่งเล็บ เมื่อเขาแทงเล็บเข้าไปในร่างของศพผู้หญิงเห็นได้ชัดว่าเล็บของเขาสึกกร่อนมีร่องรอยของการเสียหาย

 

เหล่าเมีใบหน้าตกใจแล้วรีบละล่ําละลักว่า

 

“เจ้านาย ผมจําได้ว่ามีใครบางคนออกไปจากห้องนี้ ตอนนั้นเขาสวมชุดสีขาวของหมอ ไม่รู้ว่าเขาเป็นหมอจริงหรือเปล่า?

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!!!” ทันใดนั้นชั้นบนก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวน

 

ในวอร์ด มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือ แม่ของเธอเพิ่งผ่าตัดเสร็จยังไม่ฟื้นจากการสลบเธอนอนอยู่บนเตียงนั้น

 

หญิงสาวหลับไปชั่วขณะหนึ่งด้วยความงุนงง เธอตื่นขึ้น เธอเหนื่อยมาก แต่เธอไม่ได้นอนลงไปอีกครั้ง เธอต้องดูแลแม่ของเธอ อย่างน้อยเธอต้องดูว่าน้ําเกลือที่ห้อยอยู่นั้นหมดหรือยัง

 

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าน้ําเกลือขวดนั้นใกล้หมดแล้ว เธอยืนขึ้น เด็กหญิงหาวเล็กน้อยจากนั้นเอื้อมมือออกไปกดปุ่มข้างเตียง และแจ้งให้พยาบาลช่วยเปลี่ยนขวด

 

แต่หลังจากที่กดปุ่มแล้ว หญิงสาวมีความกังวลเล็กน้อย เธอไปที่ประตูวอร์ดและผลักประตูให้เปิดออกเธอคิดว่าบางที่พยาบาลอาจจะกําลังหลับอยู่ดังนั้นเธอจะไปแจ้งด้วยตนเอง

 

เมื่อผลักประตูออกไปเธอเห็นหมอคนหนึ่งยืนหันหลังให้กับเธอ

 

“หมอคะช่วยเปลี่ยนน้ําเกลือให้หน่อยค่ะ”

 

หญิงสาวเรียกหา แต่หมอคนนั้นยังคงยืนนิ่งไม่สนใจเธอ

 

“หมอคะ ช่วยเปลี่ยนน้ําเกลือให้หน่อย”

 

หญิงสาวพูดต่อ

 

ร่างกายของหมอสั่นเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นขึ้นจากความงุนงง จากนั้นเขาก็หันหน้ามาหาหญิงสาว

 

หญิงสาวยังถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เมื่อแม่ของเธอเปลี่ยนน้ําเกลือแล้วเธอก็จะได้งบหลับสักชั่วโมง แต่แล้วหญิงสาวก็พบความผิดปกติ

 

ในตอนแรกเธอคิดว่าเธอคงตาฝาดไป แต่เมื่อเธอขยี้ตาอีกครั้งเธอจึงรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติแล้ว 

 

เพราะว่าหมอคนนั้นเดินเท้าเปล่า!

 

ใช่! หมอคนนั้นเดินเท้าเปล่าไปทั่วโรงพยาบาล?

 

เขาไม่ได้สวมรองเท้ามาทํางาน?

 

เป็นไปได้ด้วยเหรอ?

 

เด็กสาวถอยหลังไปสองก้าวทันที่เธอปิดประตูวอร์ดแล้วซ่อนตัวเองไว้ข้างใน นี่คือปฏิกิริยาของจิตใต้สํานึกเธอ

 

ในความเป็นจริง ทุกคนมีสัมผัสที่หก เมื่อบรรพบุรุษของเราใช้ดํารงชีวิตอยู่ในยุคโบราณท่ามกลางความโหดร้ายของธรรมชาติ ประสาทสัมผัสของพวกเขาถูกส่งต่อมายังลูกหลาน

 

แน่นอนว่า ด้วยการพัฒนาของสังคมมนุษย์ มนุษย์ได้ยืนอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารมาเป็นเวลานาน และสัญชาตญาณประเภทนี้ก็ค่อยๆเสื่อมถอยลง

 

อย่างไรก็ตามคนบางคนมีความรู้สึกอ่อนไหวในจิตใจ และอ่อนไหวต่ออันตรายมากกว่าคนทั่วไป

 

เมื่อมองผ่านกระจกใสที่ประตูห้อง เด็กสาวเห็นว่าหมอชายยังคงเดินมาทางนี้ ท่าทา งการเดินของเขาก็แปลกเช่นกัน

 

หลังจากก้าวออกมา เท้าของเขาบิดเบี้ยว และร่างกายของเขาก็โยกเยกไปมา ถ้าเดินของเขาเหมือนกับหนังตลกโบราณ ชาลี แชปลิน

 

แต่ในยามดึกของโรงพยาบาลแบบนี้ ลักษณะการเดินของเขามันไม่น่าตลกเลยสักนิดแต่กลับดูน่าสยองแทน!

 

หญิงสาวยังได้ยินเสียง เอี้ยด”

 

หญิงสาวคิดว่าเธอกําลังฝันร้าย?

 

ทําไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นในโรงพยาบาล?

 

เธอก้มหน้าหลับตาและบังคับตัวเองให้เงียบ หากนี่คือความฝัน โปรดตื่นขึ้น

 

ต่อมาเธอลืมตาขึ้นและพบว่าเธอยังคงยืนอยู่หลังประตูซึ่งดูเหมือนไม่ใช่ความฝัน

 

เด็กสาวมองออกไปทางหน้าต่างกระจกที่ประตูห้องด้วยความกล้าหาญอีกครั้ง แต่กลับพบว่าหมอหายตัวไปโดยสมบูรณ์

 

หญิงสาวสับสนเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?

 

หรือเป็นภาพลวงตา?

 

เธอไม่กล้าเปิดประตู ท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และในเวลานี้แม่ของเธอยังไม่ได้สติดังนั้นเธอจึงต้องพยายามระมัดระวังให้มากที่สุด

 

ภายนอกดูเหมือนไม่มีใคร ใบหน้าของหญิงสาวยื่นเข้าไปใกล้กระจกเพื่อให้มองเห็นได้มากขึ้น 

 

ทันใดนั้นหญิงสาวรู้สึกว่าแสงที่อยู่ตรงหน้าเธอถูกปิดกั้น

 

ใบหน้าของหมอคนนั้นปรากฏที่หน้ากระจก ระยะห่างระหว่างพวกเขามีไม่กี่เซนติเมตร เท่านั้น!

 

ใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามดิ้นไปมา ปากของเขาเหมือนกําลังส่งเสียงอะไรบางอย่างเพียงแต่มันไม่ใช่ภาษาของมนุษย์

 

ดวงตาของเขานั้นใหญ่กว่าดวงตาของคนทั่วถึงห้าหรือหกเท่า ในขณะเดียวกัน ดวงตาก็สนสะท้านตลอดเวลา เหมือนกับตาของคนหุ่นเชิด ซึ่งสามารถพลิกขึ้นลงได้ ราวกับจะหลุดออกจากเบ้าได้ทุกเมื่อ

 

หญิงสาวรีบนั่งลงกับพื้นด้วยความกลัว

 

“คลิก..” “

 

มันเป็นเสียงหมุนลูกบิดประตูหมอกําลังจะเปิดประตูเข้ามา! หญิงสาวรีบยื่นมือไปล็อคลูกบิดทันที

 

“บัง! ปัง! ปัง!”

 

หญิงสาวกัดฟันและใช้เท้ายันประตูไว้ไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามพังประตูเข้ามาได้ น้ําตาเธอไหลออกมาไม่หยุดเธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ในโรงพยาบาลได้ยังไง

 

“กร็ด กรี้ด…”

 

พร้อมกับเสียงเคาะประตู หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

 

“บูม!”

 

เสียงดังมาจากด้านนอกของประตู เด็กสาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ๆ เธอก็พบว่าคนข้างนอกไม่เคาะประตูอีกแล้ว เธอพึงประตูและหอบอย่างหนัก

 

แย่มาก ถ้านี่เป็นฝันร้าย ได้โปรดตื่น

 

แต่ไม่นาน เด็กสาวก็พบว่าเท้าของเธอเปียก ราวกับมีสระน้ําอยู่ใต้ร่างของเธอ หญิ งสาวก้มศีรษะลงและมองที่พื้นดูเหมือนว่ามีบางสิ่งสีขาวแทรกซึมผ่านรอยแตกของประตูด้านล่างบนพื้นดิน มันเป็นผิวหนังมนุษย์!

 

ที่ด้านบนมีใบหน้าบิดเป็นเกลียว ดวงตาขนาดใหญ่คู่นั้นไหลมาพร้อมกับผิวหนังราวกับไข่แดง 

 

“บะฮ่อ”

 

ตาข้างหนึ่งแตกออก ของเหลวสีเหลืองคาวสาดใส่หน้าหญิงสาว

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!!”

 

หญิงสาวทรุดตัวลง

 

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วทั้งอาคารผู้ปวยใน