Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 142

142 – เรื่องราวพลิกผัน

ผีผู้หญิงถูกเล็บของโจวเจ๋อทิมแทงจนวิญญาณเสียหาย ร่างกายของเธอเริ่มกลายเป็นโปร่งใส มีความไม่เสถียรมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอเจ็บปวดมาก เธอเศร้ามาก เธอพยายามอ้อนวอน แต่สําหรับโจวเจ๋อมันเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอออกจากโรงพยาบาล ไปสร้างความเดือดร้อน

ตอนนี้เธอไม่มีความคิดแบบเป็นเหตุเป็นผล โจวเจ๋อทําได้เพียงส่งเธอไปในที่ที่ควรไป ประตูนรกเปิดออกโจวเจ๋อคว้าไหล่ของผีสาวด้วยมือเดียวแล้วโยนเธอเข้าไปโดยตรง

หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเล็บของเขา ผีผู้หญิงก็ไม่มีกําลังที่จะต้านทาน โจวเจ๋อปรบมือ หยิบหนังสือรับรองของเขาออกมาดู และเห็นว่าค่าประสบการณ์ของเขาเพิ่มเป็น 25% 

ค่าประสบการณ์ที่ผู้หญิงคนนี้มอบให้ค่อนข้างสูง เพราะว่าผีผู้หญิงคนนี้เดิมเป็นสัตว์ประหลาดที่เกิดจากความขุ่นเคืองของผู้คนมากมายที่อยู่ในตึกนี้หลังความตาย

น่าเสียดายที่เธอไม่ได้แสดงความโหดร้ายของวิญญาณร้ายออกมา ดังนั้นเธอจึงหมดประโยชน์อย่างสิ้นเชิง

โจวเจ๋อเริ่มเดินออกไปด้วยไม้ค้ํา เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาไม่อยากอยู่ในที่ที่ทําให้เขาปวดหัวและรู้สึกอึดอัด

เหล่าเต๋าก็เดินตามเขามาอย่างรวดเร็ว เมื่อไปถึงถนน เหล่าเต๋าเหลียวหลังโดยไม่รู้ตัว มีโรงพยาบาลและคลินิกขนาดเล็กที่คล้ายกันหลายแห่ง และแน่นอนว่าทุกที่ล้วนมีกิจกรรมชนิดเดียวกัน

ที่นี่คือโลกที่ที่เต็มไปด้วยขยะมากมาย

“เจ้านาย จะกลับไปที่ร้านเลยหรือเปล่า?” เหล่าเต๋าถาม

โจวเจ๋อพยักหน้า

“เจ้านาย มันไม่คุ้มที่จะโกรธเรื่องนั้น จริงๆแล้วผีสาวคนนั้นน่าสงสารมาก อย่างน้อยเธอก็เป็นแม่ที่ดี”

“นี่คือสิ่งที่ทําให้ผมรู้สึกเศร้า”

“เจ้านาย คุณบอกว่าคนจนล้วนเป็นคนน่ารังเกียจ ในเรื่องนี้ผมไม่เห็นด้วยกับคุณ ผมคิดว่าเธอทําถูกแล้ว ความตายก็คือความตาย

แม้ว่าชีวิตมนุษย์นั้นไม่สมควรถูกซื้อขายแต่อย่างน้อยเธอก็ทําเงินให้กับครอบครัวของตัวเอง ยิ่งกว่านั้นเธอยังไม่ได้ทําร้ายผู้อื่น “ เหล่าเต๋าแสดงความเห็น

“คุณเคยโดนตํารวจจับมาก่อนหรือเปล่า”

โจวเจ๋อถามขึ้นทันที

“ก็หลายครั้ง”

“เคยถูกจับเข้าคุกจริงๆหรือเปล่า”

“ไม่ครับ”

“ตามตรรกะของคุณ ถ้าการกระทําของผู้หญิงคนนั้นไม่ผิด เธอยินยอมขายตัวและคนซื้อก็ยินดีซื้อ แล้วทําไมเรื่องนี้ถึงผิดกฎหมาย?”

เหล่าเต๋าไม่รู้จะหักล้างอย่างไร

“แม้แต่ในอเมริกาซึ่งมีเสรีภาพและการเปิดกว้างมากที่สุดในโลก การค้าประเวณีก็ยังเป็นสิ่งผิดกฎหมายในทุกรัฐ ยกเว้นเนวาดา

อันที่จริงกฎหมายเป็นเกณฑ์ทางศีลธรรมขั้นสุดท้ายของสังคม รวมถึงการคุ้มครองด้วย คุณรู้หรือเปล่าว่าถ้าของพวกนี้ไม่ผิดกฎหมายจะเกิดแก๊งอันธพาลขึ้นมากมายแค่ไหน

จะมีผู้หญิงมากมายเท่าไหร่ที่ต้องถูกบังคับให้ค้าประเวณี หรือจะบอกว่าพวกที่ขายยาเสพติด ไม่มีความผิดเพราะคนซื้อก็ต้องการซื้อคนขายก็ยินยอมขาย อย่างนั้นหรือเปล่า ”

“นี่มันไม่เหมือนกัน…” เหลาเต๋อธิบาย

“ไม่เหมือนกันยังไง?” โจวเจ๋อยิ้มชี้ไปที่ถนนข้างหลังเขา

“นี่แค่ส่วนยอดของภูเขาน้ําแข็งที่เราเห็น รู้ไหม ในตอนเริ่มต้นมันก็เป็นเพียงเปลวไฟเล็กๆที่หลอกล่อแมงเม่าเข้ามาแต่เมื่ออุตสาหกรรมนี้ใหญ่โตขึ้นคุณจะรับรองได้ยังไงว่าคนพวกนั้นจะไม่ บังคับให้คนอื่นมาเป็นเครื่องมือหาความสนุกให้กับลูกค้าของเขา?

ครึ่งปีต่อมา หนึ่งปีต่อมา สามปีต่อมา อุตสาหกรรมนี้จะทําร้ายคนไปมากมายแค่ไหนคุณรู้หรือเปล่า ยกตัวอย่างผู้หญิงคนนั้น คุณคิดว่าเธอเต็มใจจะมาที่นี่เหรอ คุณคิดว่าหากสามีของเธอไม่บังคับเธอจะยินยอมมาหรือเปล่า?”

เหล่าเต๋ารู้สึกว่าเจ้านายพูดถูก แต่เขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“เจ้านาย ผมคิดว่าคนที่เป็นเจ้าขององค์กรนี้ต่างหากที่เป็นคนทําความผิด”

“ไม่มีเกล็ดหิมะใดบริสุทธิ์ภายใต้หิมะถล่ม”

เมื่อพวกเขากลับไปที่ร้านหนังสือ มันก็มืดแล้ว เพราะเขาอารมณ์ไม่ดี โจวเจ๋อจึงเดินกลับมาและใช้เวลามากมาย

ประตูร้านหนังสือเปิดอยู่ ถังซือนั่งหลังบาร์ มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งดูหนังสืออยู่

“แล้วไปวิ่งล่ะ” โจวเจ๋อถาม

“เธอไปเล่นเกม ฉันจึงช่วยดูสักพักเพราะว่าเธอดูร้านมาทั้งวันแล้ว” ถังซือโบกมือของตัวเอง

โจวเจ๋อพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจําเป็นต้องจํากัดเวลาการเล่นเกมของไป๋อิ่งซะแล้ว เธอกล้าดียังไงถึงให้ถังซื้อมาดูแลร้าน?

“พวกคุณออกไปไหนมา แล้วเหล่าเต๋าล่ะ” ถังซือถามด้วยความสงสัย

“ไปหาตํารวจ” โจวเจ๋อตอบกลับ

“จะดื่มอะไรดี ค็อกเทล”

” ทําเป็นด้วยเหรอ?”

ถังซือไม่ตอบ เธอเริ่มผสมเครื่องดื่มด้วยตัวเอง เธอทําทุกอย่างอย่างรวดเร็วและชํานาญ ในไม่ช้าค็อกเทลก็ถูกวางลงต่อหน้าโจวเจ๋อ

“ลองดู”

“มันดีมาก”

“ขอบคุณ.” ถังซื้อกลัมานั่งบนเก้าอี้และอ่านหนังสือของตัวเองต่อไป

โจวเจ๋อเดินขึ้นบันไดพร้อมกับจิบเครื่องดื่มไปด้วย เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เขาเห็นไปอิ่ง ซึ่งสวมหูฟังอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ เธอส่งเสียงโวยวายเหมือนกําลังทะเลาะกับเพื่อนร่วมทีม

“ฮ่าๆ ครั้งต่อไปก็ไปชวนแม่แกเล่นเลย”

ไปยิ่งไม่รู้ว่าโจวเจ๋อยืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอยังคงด่าและสบถออกมาไม่หยุด

“ไปนอนกับแม่แกเถอะซาบี ฉันแก่พอจะเป็นทวดของแกด้วยซ้ํา!”

จากนั้นไปยิ่งก็ถอดหูฟังออกแล้วฟาดลงบนโต๊ะด้วยความรังเกียจ

เธอเอนหลังเล็กน้อยและยกขายาวขึ้นก่ายบนโต๊ะ เธอเปิดลิ้นชักแล้วหยิบบุหรี่มวนนึงมาใส่ปากอย่างคุ้นเคย พร้อมบี้นิ้วของตัวเองไปมาก่อนจะเกิดประกายไฟขึ้น

“เธอทําได้ยังไงสอนผมได้หรือเปล่า?” โจวเจ๋อรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

“ไปให้แม่แกสอนนุ่นฉันไม่มีเวลา”

เมื่อพูดจบไปยิ่งเหมือนจะนึกขึ้นได้เธอรีบดับบุหรี่ของตัวเอง ก่อนจะยืนขึ้นแล้วทักทายโจวเจ๋ออย่างอ่อนหวาน

“เจ้านาย คุณกลับมาแล้ว”

โจวเจ๋อนั่งลงบนเก้าอี้ของไปยิ่ง บนเก้าอี้ยังมีความเย็นจากร่างกายของเธออยู่ เขาหยิบบุหรี่จากลิ้นชักของเธอแล้วจุดไฟ โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยดูเหมือนว่าบุหรี่ของผู้หญิงคนนี้จะค่อนข้างเบาไปหน่อย

“รู้หรือเปล่าว่าทําไมผมเป็นแบบนี้”

โจวเจ๋อมองไปไปยิ่ง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกวางใจเธอ ตอนนี้เขาสามารถนําปัญหาของตัวเองมาปรึกษาเธอได้

“เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆเจ้านาย ฉันรู้แต่เพียงว่าสายเลือดของคุณทรงพลังกว่าฉันมาก “

โจวเจ๋อหรี่ตาลงแล้วพูดว่า

“ชาติที่แล้วผมเป็นหมอแล้วเป็นคนธรรมดา ความแปลกประหลาดเดียวในชีวิตของผมก็คือผมตายแล้วเปลี่ยนร่างใหม่ ถ้าจะบอกว่าผมเป็นผีดิบเพราะสายเลือดดังนั้นแสดงว่าซูเล่อต่างหากที่เป็นผีดิบ “

“เจ้านายเจ้าของร่างคนเก่าของฉันบอกว่าในเมืองนี้ไม่ได้มีแค่ฉันเท่านั้นที่เป็นผีดิบ…”

ขณะนี้โทรศัพท์มือถือของโจวเจ๋อก็ดังขึ้น โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและส่งสัญญาณให้ไปยิ่งหยุดพูดสักครู่

มันเป็นโทรศัพท์จากเหล่าเต๋า โจวเจ๋อให้เงินกระดาษกับเหล่าเต๋าไปเผาแล้วค่อยไปสถานีตํารวจเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ดังนั้นไม่ควรจะมีปัญหาอะไร

“ว่าไง แจ้งตํารวจแล้วเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“เจ้านาย ไม่ ผมไม่กล้าแจ้งตํารวจ” เหล่าเต๋าพูดด้วยน้ําเสียงสั่นสะท้าน

“เงินถูกเผาแล้วไม่ใช่หรือ คุณก็แค่ร่วมเล่นการพนันเท่านั้นอย่างมากก็แค่ถูกสอบปากคํา”

“เปล่า เปล่า ผมอยู่ที่สถานีตํารวจแล้ว ตอนนี้นักข่าวเยอะมาก ว่ากันว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน มีคนโทรแจ้งตํารวจว่าพยาบาล แพทย์ และผู้ป่วยในโรงพยาบาลนั้นเสียชีวิตทั้งหมด

เจ้านายครับต่อให้เผาเงินเพิ่มมากกว่านี้เท่าไหร่ก็คงไม่มีประโยชน์ ถ้าผมไปมอบตัว ตํารวจจะจับผมในฐานะผู้ต้องสงสัยคนแรกแน่นอน”

“คนตายแล้วเหรอ”

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ในตอนที่เขาจากมาหมอและพยาบาลพวกนั้นอยู่ในอาการโคม่าจริงๆ แต่ก็ใช่ว่าจะตายอย่างรวดเร็วขนาดนี้

“เป็นไปได้อย่างไร พวกเราเพิ่งออกมาชัดๆ”

“เจ้านาย” เหล่าเต๋าถามอย่างประหม่า “คุณไม่คิดว่ามันแปลกๆเหรอที่ผู้หญิงคนนั้นไม่แก้แค้น?”

“คุณต้องการจะพูดอะไร?”

“ผมคิดว่าน่าจะมีผีอยู่สองตัว ตัวหนึ่งคงหลบซ่อนอยู่ในนาฬิกานั้นแน่นอน”