Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 141

141 – เป็นผมที่ยังไม่เข้าเรื่องเอง

โจวเจ๋อขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ และเขามองเห็นสถานการณ์ภายในที่กําลังเต็มไปด้วยความสับสน เขาเห็นกลุ่มคนมีชีวิตจํานวนมากกําลังวิ่งไปรอบๆพร้อมกับกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

เหล่าเต๋าก็มองเห็นความวุ่นวายนี้เช่นกัน ต่อให้เขาไม่รู้ว่ามีใครที่กําลังไล่ล่าคนพวกนั้นแต่เขาก็สามารถสัมผัสได้จากความวุ่นวาย

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปขอไฟแช็คกับเหล่าเต๋า เมื่อต่อบุหรี่มวนนั้นแล้วเขาก็พูดกับชายชราว่า

“อยู่ที่นี่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ด้วยเหตุนี้โจวเจ๋อจึงเปิดประตูและเดินเข้าไปด้วยไม้ค้ํา

เหล่าเต๋ารีบตามเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว แม้ในความเป็นจริงแล้วเขาจะดูไร้สาระไปวันๆ แต่เขาก็เป็นคนที่ยึดมั่นในมิตรภาพ ตอนนี้เจ้านายพิการของเขากําลังเผชิญกับอันตราย

สําหรับชายชราเขาคิดว่าอย่างน้อยตายด้วยกันก็ยังดี

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาเพิ่งเดินเข้ามาเหล่าเต๋าก็สัมผัสได้ถึงความเย็นหลังต้นคอของเขา มันเป็นความรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนใช้นิวเย็นๆถูไถไปที่ลําคอของเขาอย่างแผ่วเบา

ทันใดนั้น พยาบาลสาวคนหนึ่งก็วิ่งไปหาเหล่าเต๋าและล้มลงต่อหน้าเขา เหล่าเต๋ารีบก้มลงช่วยเธอ

“คุณโอเคไหม เป็นอะไรหรือเปล่า”

เมื่อช่วยเหลือผู้คนการประคองมือของฝ่ายตรงข้ามจะเป็นไปตามจิตใต้สํานึก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เต๋เต๋แปลกใจคือ ความรู้สึกนุ่มนวลไม่ปรากฏ พยาบาลสาวชักมือของเธอออกจากมือของเหล่าเต๋าก่อนจะแทงเข้าไปในหน้าอกของตนเอง

“ฟอ…”

เหล่าเต๋าสูดลมเข้าไปอย่างหนาวเหน็บแล้วถอยหนีอย่างรวดเร็ว แต่พยาบาลคนนั้นยังคงไล่ตามเขาไม่หยุด

“หม่าม้า ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

พยาบาลที่อยู่ด้านหน้าเงยหน้าขึ้นทันที

ใบหน้าของเธอเริ่มหยาบกร้านและบวมเป่ง มีหลุมบ่อบนใบหน้าของเธอ หนอนและสัตว์เลื้อยคลานกําลังเวียนวนผ่านรูพวกนั้น

เธอเปิดปากที่เต็มไปด้วยฟันสีเหลืองออกมา กลิ่นเหม็นเน่าลอยฟุ้งกระจาย

“กี่โมงแล้ว ฉันตายแล้วเหรอ?”

พยาบาลถามชายชรา

เหล่าเต๋าหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ เขาล้วงไปที่เป้ากางเกงของตัวเองเพื่อจะหยิบยันต์สีแดงแผ่นนั้นออกมา

แต่เขาเผอิญนึกขึ้นได้ว่าในตอนที่ยันต์เกิดไฟลุกท่วมเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทิ้งมันไว้ข้างนอก

และการเคลื่อนไหวนี้ก็ดึงดูดความสนใจของพยาบาลสาวได้สําเร็จ ทันใดนั้นมือของเธอก็บีบไปที่เป้าของเขาอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!”

เหล่าเต๋าคิดว่าในช่วงเวลานั้นปืนต่อสู้อากาศยานของเขาได้เปลี่ยนเป็นหนอนผีเสื้อในทันที

มือของพยาบาลสาวนั้นเย็นยะเยือก เย็นจนชายชรารู้สึกหวาดกลัว

ความรู้สึกนี้เหมือนกับการเต้นรูดเสาในสภาพเปลือยเปล่าบนยอดเขาเอเวอเรสต์ แม้ว่ามันจะน่าตื่นเต้นแต่ก็มีอันตรายถึงตาย!

เหล่าเต๋ารีบยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้มีใครบางคนกําลังถือ “ปืน” กระบอกหนึ่งอยู่ ดังนั้นการมอบตัวจึงเป็นการกระทําของจิตใต้สํานึก!

” พอได้แล้ว!”

มันเป็นเสียงของโจวเจ๋อ

เหล่าเต๋าคิดว่าเสียงของโจวเจ๋อในตอนนี้ไพเราะยิ่งกว่าเสียงของนักร้องที่ร้องเพลงได้ดีที่สุดเสียอีก น่าเสียดายที่เขามองไม่เห็นว่าเจ้านายยืนอยู่ตรงไหน!

“ดงดง…”

เสียงสัญญาณของนาฬิกาดังขึ้น

ภาพทั้งหมดรอบๆหายไป และความรู้สึกสยองขวัญรวมถึงความหนาวเย็นตรงบริเวณเป้าของเหล่าเต๋าก็หายไปเช่นกัน

ชายชรารู้สึกอ่อนแรงแทบจะล้มลงไปกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นโจวเจ๋อยืนอยู่ข้างนาฬิกาขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา

ในมือของโจวเจ๋อมีเข็มนาฬิกาที่เพิ่งถูกหักออกมา

บนพื้นซีเมนต์ มีเสียงเสียดสีเหมือนเสียงลวดขาด แต่มันรุนแรงและทําให้คนรู้สึกปวดชา

เหล่าเต๋ามองไปรอบๆตัว มีแพทย์และพยาบาลหลายคนนอนอยู่ตรงนั้น รวมถึงรปภ.ที่ทางเข้าด้วย เขานอนอยู่บนพื้นแต่ยังคงมีชีวิตอยู่

“บอกฉันที่ ฉันตายไปเมื่อไร”

จากหลังนาฬิกาใหญ่ ผู้หญิงชุดขาวปืนออกมา ผู้หญิงคนนั้นจ้องไปที่เหล่าเต๋าอย่างว่างเปล่า ทําให้เขากลัวจนตัวสั่น

เหล่าเต๋าแอบชี้นิ้วไปที่โจวเจ๋อซึ่งอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว

ตามที่คาดไว้ ผีสาวรีบหันไปมองโจวเจ๋อที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

ในเวลานี้สายตาของโจวเจ๋อเต็มไปด้วยความผิดหวัง นี่เป็นความผิดหวังที่แท้จริง

ในชีวิตที่แล้วโจวเจ๋อเป็นหมอ เขายึดมั่นในจรรยาบรรณของวิชาชีพมาโดยตลอด

แม้ว่าเขาจะไม่มีความฝันอันยิ่งใหญ่ในการ “ช่วยชีวิตของคนทั้งโลก” และความรู้สึกของการอุทิศตนอย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่เขายังคงยึดมั่นในจรรยาบรรณของวิชาชีพอยู่เสมอ

โรงพยาบาลขนาดเล็กแห่งนี้เป็นตัวอย่างที่เลวร้ายที่สุดของผู้ที่ประกอบวิชาชีพแพทย์อย่างพวกเขา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี้มันขัดแย้งกับความรู้สึกของคนเป็นหมออย่างพวกเขาจริงๆ

แพทย์และพยาบาลทุกคนนอนหมดสติอยู่ที่พื้น แต่โจวเจ๋อไม่ได้รู้สึกเห็นใจพวกเขา

คนเหล่านี้ได้ละเมิดความซื่อตรงของตนเอง ละเมิดหน้าที่ของแพทย์

พวกเขาเรียนรู้ความสามารถในการรักษาผู้ป่วยและช่วยชีวิตผู้คน แต่สิ่งที่พวกเขาทํามีเพียงแค่จดบันทึกและตรวจร่างกายของผู้ปวยโดยไม่ลงมือช่วยเหลือ แล้วเฝ้าดูคนไข้ตายด้วยสายตาเย็นชา

ดังนั้นคนเช่นนี้จะไม่มีคุณสมบัติให้เขาช่วยชีวิต การช่วยเหลือชีวิตพวกเขายังเป็นการฝ่าฝืนข้อห้ามของผู้พิทักษ์หยินหยาง

ใช่! โจวเจ๋อต้องการให้พวกเขาทุกคนตาย

ไม่ว่าจะด้วยแรงกระตุ้นหรือในจิตวิญญาณ ตอนนี้โจวเจ๋อต้องการให้ทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมนี้ต้องตายอย่างทรมานที่สุด!

การเล่นกับชีวิตมนุษย์เป็นการดูหมิ่นสวรรค์ โจวเจ๋อในฐานะชายผู้ล่วงลับไปแล้วครั้งหนึ่งจึงเป็นคนที่รู้จักคุณค่าของชีวิตมากที่สุดคนหนึ่ง

ในเมื่อคนพวกนี้ไม่ปฏิบัติต่อคนอื่นในฐานะเพื่อนมนุษย์ดังนั้นพวกเขาก็จะได้รับการปฏิบัติจากโจวเจ๋อเหมือนสัตว์เช่นกัน

น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงผีที่งี่เง่าคนหนึ่ง โจวเจ๋อให้โอกาสเธอได้ลงมือแก้แค้นอย่างลับลับ เขาช่วยปลดปล่อยเธอให้มีโอกาสได้ฆ่าคนพวกนี้ทั้งหมด

แต่การแก้แค้นของเธอเพียงทําให้ทุกคนหวาดกลัวเท่านั้น?

ผีผู้หญิงคนนั้นยังคงเดินเข้าหาโจวเจ๋อ

“ตอนที่ฉันตายเวลาเท่าไหร่? บอกฉันที ฉันขอร้อง”

โจวเจ๋อก้มลงช้าๆมองดูใบหน้าของเธอแล้วถามว่า

“คุณไม่เกลียดพวกเขาเหรอ?”

“กี่โมงแล้ว” ผียังคงมุ่งมั่นกับคําถามของตัวเอง

โจวเจ๋อชี้ไปที่พยาบาลและแพทย์หลายคนที่หมดสติและถามว่า

“คุณไม่อยากแก้แค้นหรือ?”

“บอกมาว่ากี่โมงแล้ว ถ้าฉันตายไม่ทันสามีของฉันจะไม่มีเงินไปไถ่ตัวลูกชายของเรา

บอกฉัน บอกฉันที ตอนนี้กี่โมงแล้วฉันต้องตายตามเวลาที่กําหนด ครอบครัวของฉันต้องการเงิน ลูกชายของฉันต้องการเงิน กี่โมงแล้ว?บอกฉันที บอกฉันที”

ผีผู้หญิงดูเหมือนจะโกรธมาก โจวเจ๋อเมินคําตอบของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจึงเริ่มโกรธ โกรธมากและอยากจะบีบคอโจวเจ๋อ!

โจวเจ๋อตกตะลึงครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ฆ่าหมอและพยาบาลพวกนั้น แต่เธอกําลังจะฆ่าเขาแทน?

หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็หัวเราะออกมา

“ฮ่าฮ่า..”

“หัวเราะอะไร ตอบฉันมาสิ กี่โมงแล้ว!”

โจวเจ๋อเหยียดมือออกเล็บนิ้วมือของเขาแทงเข้าไปในหน้าผากของผีผู้หญิงโดยตรงซึ่งทําให้เธอเจ็บปวดมาก

“เจ้านาย?” เหล่าเต๋าต้องการหยุดการกระทําของเขา

โจวเจ๋อหลับตาลง เขานึกถึงหญิงชราที่มาที่ร้านหนังสือในคืนนั้น เมื่อเธอตายไปแล้วเธอร้องไห้อย่างขมขื่น เขานึกถึงชายชราที่เฝ้ามองดูเวลาตายของตัวเอง

ชีวิตของผู้คนนั้นมีค่าก็จริงอยู่ แต่ชีวิตของทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นของตัวเอง!

โจวเจ๋อส่ายหัวแล้วกล่าวว่า

“ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองทําถูกแล้ว แต่แท้ที่จริงแล้วผมต่างหากที่แสไม่เข้าเรื่อง”

เหล่าเต๋ายังไม่เข้าใจ

โจวเจ๋อลืมตามองหมอและพยาบาลหลายคนนอนอยู่บนพื้นซึ่งพวกเขาตกอยู่ในอาการโคม่าอย่างรุนแรง

“ในตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่ได้เกลียดชังคนพวกนี้อีกแล้ว”

“ทําไมล่ะ พวกมันเป็นแค่สัตว์กลุ่มหนึ่ง” ชายชราคัดค้าน เรื่องนี้เขาไม่เห็นด้วยจริงๆ

โจวเจ๋อมองดูผีผู้หญิงที่บิดตัวไปมาอยู่ใต้ฝ่ามือของเขาและพูดว่า

“ใช่แล้วพวกมันล้วนแต่เลวร้าย แต่ “คนจนล้วนเป็นคนน่ารังเกียจ”

*คนจนล้วนเป็นคนน่ารังเกียจ เป็นคําสุภาษิตจีนที่มีความหมายว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีด้านมืดในจิตใจ