Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 69

หลังจากคว้าแชมป์ลีก จูเลียนตอนนี้ก็มุ่งหน้ากลับไปที่เมืองมาซาระทุกสถานที่ที่เขาไปเขาเป็นที่รู้จักของผู้คน มีหลายคนมาขอลายเซ็นและถ่ายรูปซึ่งเขาไม่ปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่หักโหมตัวเองเช่นกัน

ปัจจุบันจูเลียนพักอยู่ในเมืองโทคิวะที่โรงแรมระดับ 5 ดาวชื่อ J Paradise เขายังได้รับส่วนลดเนื่องจากผู้จัดการของโรงแรมจำเขาได้ แม้แต่เจ้าของโรงแรมก็มาทักทายเขาเป็นการส่วนตัว เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเป็นผู้ชนะในลีกจะส่งผลกระทบต่อวิถีชีวิตของเขาอย่างมาก แม้ว่าเขาจะคาดเดาว่านี่เป็นวิธีที่ดีแต่สิ่งที่เขาได้รับนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่เขาคาดไว้

จูเลียน ‘ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีชื่อเสียงขนาดนี้ ตลอดชีวิตของฉันไม่ได้เกลียดเรื่องนี้เป็นพิเศษเพราะฉันต้องการให้คนอื่นรู้จักชื่อของฉันเพราะแผนการในอนาคตของฉันขึ้นอยู่กับมัน’

จูเลียน ‘และตอนนี้ฉันมีเงินมากมาย ระบบมอบรางวัลให้ฉันสองแสนในรอบก่อนรองชนะเลิศ ห้าแสนในรอบรองชนะเลิศและหนึ่งล้านสำหรับการคว้าแชมป์ลีกและยังมีเงินกระตุ้นอีกห้าแสนจากลีก สำหรับฉันที่ชนะมันตอนนี้ฉันมีเงินมากเลย ฉันคิดว่าฉันควรจะเริ่มลงทุนบ้าง’

จูเลียนคิดในขณะที่เขานอนอยู่ในอ่างอาบน้ำและหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย

วันรุ่งขึ้นเขาตัดสินใจที่จะออกเดินทางไปยังเมืองมาซาระ เจ้าของโรงแรมมาบอกลาเขาเป็นการส่วนตัว

เจ้าของโรงแรมนี้เป็นชายวัยกลางคนผมสีแดงขิงและมีพุงอ้วนๆ ชื่อ Jimi Brown และเขาเป็นเจ้าของธุรกิจมากมายทั่วคันโตและภูมิภาคอื่นๆ ทำให้เขากลายเป็นมหาเศรษฐี

Jimi “เซอร์จูเลียนถ้าคุณมาที่เมืองโทคิวะ เพียงแค่มาที่สถานที่ของผม เราจะให้การต้อนรับแก่คุณเอง และนี่คือบัตรของผมหากคุณประสบปัญหาใดๆ เพียงติดต่อผมและผใจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณ”

จูเลียน “ขอบคุณมากคุณ Jimi ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆ สำหรับการต้อนรับของคุณ ฉันจะติดต่อคุณถ้าฉันกลับมาที่เมืองโทคิวะ”

Jimi “ผมจะรอครับ”

จูเลียนกระโดดขึ้นไปบนจักรยานของเขาและขี่ออกไปยังเมืองมาซาระเขาไม่ได้หยุดพักที่จะฝึกฝนกับโปเกมอนของเขา แม้ว่าโปเกมอนของเขาจะแข็งแกร่ง แต่พวกมันก็ไม่ต้องการหยุดการเติบโต พวกมันต้องการไปถึงจุดสูงสุดของ ความแข็งแกร่งของพวกมัน

ในที่สุดจูเลียนก็มาถึงเมืองมาซาระเมื่อเขาเข้ามาเขาก็เห็นผู้คนทำงานตามปกติบางคนทำงานในสนาม บางคนยุ่งกับการทำธุระ เจ้าของร้านตะโกนโฆษณาสินค้าของพวกเขา และอื่นๆ อีกมากมาย แม้ว่าเมืองมาซาระจะมีขนาดเล็ก แต่ก็เต็มไปด้วยสินค้าทุกประเภทของผู้คนและนั่นคือสิ่งที่จูเลียนชอบเกี่ยวกับมัน

จูเลียน ‘ฉันควรซื้อบ้านใกล้ห้องปฏิบัติการ ฉันไม่อยากอยู่ที่นั่นไปตลอด’

เขามาถึงห้องทดลองและเดินเข้าไปข้างในก็พบว่าไฟปิดอยู่

จูเลียน ‘ทำไมปิดไฟ อย่าบอกนะ-’

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินทุกคนตะโกน

“ขอแสดงความยินดีด้วย”

จูเลียน ‘อา ฉันว่าแล้ว’

ไฟเปิดขึ้นและเขาเห็นศาสตราจารย์โอคิโดะ ชิเงรุ ซาโตชิ ทาเคชิ คาสุมิ และฮานาโกะ สถานที่นี้ได้รับการตกแต่งอย่างเต็มที่และมีโต๊ะอยู่ตรงกลางที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม

จูเลียน “คุณก็รู้ว่าพวกคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”

โอคิโดะ “ฮ่าๆ พวกเราทำไม่ได้หรอก เพราะเธอคว้าแชมป์ลีกและการคว้าแชมป์ลีกก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ดังนั้นเราจึงต้องการฉลอง”

ซาโตชิ “โอเค โอเค เรากินได้แล้ว ฉันหิวแล้ว”

คาสุมิ “หุบปากเลยเจ้างี่เง่า”

ซาโตชิ “ฉันไม่ใช่คนงี่เง่านะเธอสิคนงี่เง่า”

ทุกคนหัวเราะกับการทะเลาะกันของพวกเขา ดังนั้นการฉลองจึงเริ่มขึ้นเมื่อพวกเขาเริ่มกินและดื่ม

จูเลียนเดินออกจากห้องทดลองเพื่อพบว่าฮานาโกะจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืน

จูเลียน “ฮานาโกะทำไมคุณอยู่คนเดียวที่นี่?”

เดเลีย “อา จูเลียน ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่มองดูดวงดาว มันสวยดี”

จูเลียนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงจ้า

จูเลียน “จริงๆ แล้วพวกมันสวยมาก”

ฮานาโกะพยักหน้าและจ้องมองพวกมันต่อไป จูเลียนมองและคิดถึงสามีของเธอและสงสัยว่าทำไมเขาถึงจากไป จูเลียนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเธอ แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้อยากถาม

จูเลียน “ฮานาโกะฉันอยากถามคำถามคุณ หวังว่าคุณจะไม่โกรธ”

ฮานาโกะหันไปมองจูเลียน เมื่อเธอมองไปที่เขาเธอคิดว่าเขาหล่อมาก แต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใดๆ ต่อเขาเลย ตอนที่เธอพบเขาครั้งแรกและจากการสัมผัสกับเขาทำให้เธอตกใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอรู้สึกสงบ

ฮานาโกะ “เชิญเลย”

จูเลียน “ฉันสงสัยมาตลอดว่าใครคือพ่อของซาโตชิ”

ฮานาโกะรู้สึกประหลาดใจกับคำถามนี้

ฮานาโกะ “ทำไมถึงถามล่ะ?”

จูเลียน “ฉันแค่อยากรู้อยากเห็น ฉันไม่เคยได้ยินซาโตชิพูดถึงเขาหรือเห็นเขา”

ฮานาโกะ “ฉันเข้าใจ พ่อของซาโตชิคือรักแรกของฉันเมื่อฉันอายุสิบเก้า เขามาที่เมืองมาซาระระหว่างการเดินทาง เขาอยู่ที่นี่และเราได้พบกันเราตกหลุมรักและแต่งงานกัน ไม่นานจากนั้นซาโตชิก็เกิดและเวลาผ่านไป เมื่อซาโตชิห้าขวบเขาก็บอกว่าเขาต้องการเดินทางต่อและฉันไม่สามารถหยุดเขาจากการทำตามความฝันของเขาได้ ดังนั้นฉันจึงอยู่ข้างหลังเพื่อดูแลซาโตชิเมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นซาโตชิฉันจะนึกถึงเขา ทั้งคู่เหมือนกันมากเมื่อซาโตชิบอกว่าเขาต้องการเดินทางและเป็นโปเกมอนมาสเตอร์ ฉันทั้งเศร้าและสุข เศร้าเพราะฉันจะไม่ได้เจอเขาทุกวันและมีความสุขเพราะเขาทำตามความฝันเหมือนพ่อของเขา”

จูเลียนจ้องมองเธอในขณะที่เขาฟัง เขาตระหนักว่าฮานาโกะรักผู้ชายคนนี้อย่างแท้จริง แม้ว่าในวันนั้นเธอจะรู้สึกโหยหาความสุข แต่มันก็เป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่งแล้วเธอก็กลับไปสู่ตัวตนที่ร่าเริงแบบเดิม

จูเลียน ‘เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ดูแลซาโตชิและรอสามีกลับมาด้วยความซื่อสัตย์’

ฮานาโกะ “โอ้ ขอโทษด้วยนะดูเหมือนว่าฉันจะพูดมากเกินไป ดูเหมือนว่าฉันทำให้เธออึดอัด”

จูเลียน “ไม่เลย ฉันนับถือคุณจริงๆ ที่เป็นแบบอย่างที่ดีของซาโตชิและให้การสนับสนุนสามีของคุณ จากคำพูดัน้นของคุณมันแปลว่าคุณรักทั้งคู่มาก”

ฮานาโกะ “นั่นคือความจริง ฉันรักพวกเขาทั้งสองอย่างสุดหัวใจ”

จูเลียน “คุณควรดูจุดดวงดาวต่อไป ฉันจะกลับแล้วฉันเหนื่อยแล้ว”

ฮานาโกะ “ราตรีสวัสดิ์”

จูเลียน “เช่นกัน”

จูเลียนเดินจากไปโดยทิ้งฮานาโกะไว้ข้างหลังขณะที่เธอเฝ้าดูดวงดาวต่อไป

จูเลียน ‘ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจเธอผิด เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันหวังว่าทั้งนานามิและโคลอี้จะทำได้ดีนะ’

จูเลียนเดินกลับห้องแล้วไปนอน

เช้าวันรุ่งขึ้นจูเลียนตื่นเช้าตามปกติและปล่อยโปเกมอนของเขาและปล่อยให้พวกมันกินและฝึกซ้อมต่อไป เขายังกินอาหารเช้าของเขาแล้วคุยกับศาสตราจารย์โอคิโดะ

โอคิโดะ “โอ้เช้าที่แสนจะสงบ เลวร้ายเกินไปแล้วที่ฉันยังต้องทำงาน”

จูเลียน “ศาสตราจารย์ ฉันอยากคุยกับคุณบางเรื่อง”

โอคิโดะ “อะไรเรอะ”

จูเลียน “ฉันอยากเริ่มธุรกิจกับคุณ”

โอคิโดะ “ธุรกิจ? แบบไหนล่ะ?”

จูเลียน “ฉันวางแผนที่จะสร้างแบรนด์ Pokemon Food เราจะใช้สูตรของฉันเพื่อสร้างมัน”

โอคิโดะ “สูตรของเธอไม่คิดว่ามันจะรั่วไหลเหรอ เธอเป็นคนค้นพบมันนะ”

จูเลียน “แม้ว่าจะเป็นสูตรอาหารของฉัน ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันมัน แต่การใช้สูตรของฉันจะช่วยให้โปเกมอนเติบโตอย่างมีสุขภาพดี แต่ถ้าพวกเขาต้องการฝึกฝนอย่างถูกต้องก็ยังจำเป็นต้องมีสิ่งอื่นด้วย โปเกมอนของฉันก็ไม่ได้แข็งแกร่งเพียงเพราะอาหารที่ฉันให้ แต่ละตัวจะได้รับมอบหมายให้มีวิธีการฝึกอบรมที่แตกต่างกันออกไป”

โอคิโดะ “สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงถ้าสูตรของเธอสามารถช่วยคนอื่นได้ก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ทำไมเธอถึงเลือกฉัน”

จูเลียน “ศาสตราจารย์ชื่อของคุณมีอิทธิพลอย่างมาก ไม่เพียงแต่ในคันโตเท่านั้นแต่เป็นทั่วทุกภูมิภาค ด้วยการที่คุณเป็นหนึ่งในตัวแทนของบริษัทมันจะทำกำไรได้มากและด้วยชื่อเสียงล่าสุดของฉัน ฉันคิดว่าบริษัทจะมีชื่อเสียงขึ้นอย่างรวดเร็ว”

โอคิโดะ “โอ้ เธอคิดมาไกลมากแล้วจริงๆ แล้วมันเป็นความคิดที่ดีมากและตอนนี้ฉันคิดว่าการต่อสู้ของเธอมันฉูดฉาดมาก ในรอบชิงชนะเลิศเธอสามารถชนะได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้โกกะซารุด้วยซ้ำ แต่เธอตั้งใจทำมัน”

จูเลียน “ฉันไม่ต้องการซ่อนมันไว้ ใช่ ฉันทำมันโดยมีจุดประสงค์โดยที่ฉันแสดงพลังบางอย่างของฉัน ฉันจะดึงดูดความสนใจจากหลายๆ คนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือศัตรู แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชื่อเสียง ด้วยชื่อเสียงของฉันเพิ่มขึ้น ฉันจะสามารถก้าวเข้าสู่โลกการค้าได้เช่นกัน”

โอคิโดะ “ฮ่าๆ ฉันรู้ว่าเธอมักจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในความคิดของเธอ เราต้องการเงินทั้งคู่และเราไม่มีอะไรมากที่จะเริ่มธุรกิจใหม่”

จูเลียน “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเงินศาสตราจารย์ ฉันอยากให้คุณเป็นหนึ่งในคณะกรรมการของบริษัทนี้และเป็นหัวหน้างานด้วย”

ศาสตราจารย์โอคิโดะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดต่อ

โอคิโดะ “เธอเอาเงินมาจากไหน”

จูเลียน “ฉันมีเงินสองล้านซึ่งฉันจะลงทุนในบริษัทนี้และฉันได้พบชายคนหนึ่งชื่อ Jimi Brown มหาเศรษฐีคนนั้น ฉันจะติดต่อเขาและพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเป็นนักธุรกิจฉันรู้ว่าเขาไม่ยอมให้โอกาสนี้หลุดไปทั้งที่มีฉันและชื่อของคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง เขาจะเข้าร่วมแน่นอน”

โอคิโดะ “โอ้ Jimi Brown ฉันเคยได้ยินชื่อเขา ถ้าเธอสามารถพาเขามาลงทุนในธุรกิจนี้ได้ เราก็เริ่มมันได้ง่ายๆ”

จูเลียน “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเยี่ยมเมืองโทคิวะในอีกไม่กี่วัน แล้วฉันจะคิดที่จะท้าทายสี่หัวกระทิด้วย”

โอคิโดะ “โอเค ฉันจะถามเพื่อนของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้และถ้าพวกเขาสนใจที่จะลงทุนกับมัน”

จูเลียน “เงินลงทุนยิ่งมากยิ่งเริ่มต้นธุรกิจได้ง่ายขึ้น”

หลังจากนั้นไม่กี่วันจูเลียนก็กลับไปที่เมืองโทคิวะ และไปที่โรงแรม J Paradise หลังจากไปถึงที่นั่นเขาขอให้ผู้จัดการแจ้ง Jimi Brown เกี่ยวกับการมาถึงของเขา และบอกว่าเขาต้องการพูดคุยบางอย่างกับเขา

จูเลียนไปที่ห้องและรอการมาถึงของ Jimi Brown เมื่อเวลาผ่านไปโทรศัพท์ในห้องของเขาก็ดังขึ้น เป็นผู้จัดการนั่นเอง

ผู้จัดการ “เซอร์จูเลียนบอสมาแล้วและกำลังรอคุณอยู่ในพื้นที่ธุรกิจ เขาบอกว่าเขาจะส่งคนหนึ่งคนไปคุ้มกันคุณที่นั่น”

จูเลียน “โอเค”

ในไม่ช้าเสียงกริ่งก็ดังขึ้นและจูเลียนก็เปิดประตูออกไปเห็นชายวัยกลางคนสวมสูทสีดำและแว่นตาใสอยู่ข้างนอก เขาก้มลงทักทายจูเลียนและขอให้ตามเขาไป

เมื่อจูเลียนไปถึงย่านธุรกิจ เขาก็เห็นคนไม่กี่คนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงกำลังคุยกันอยู่ มีเพียงไม่กี่คนที่เห็นจูเลียนและประหลาดใจที่เห็นเขาที่นี่ ผู้หญิงบางคนอยากเข้าใกล้เขา แต่เมื่อเห็นชายในชุดสูทสีดำ พวกเธอก็หยุดตรงหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าจูเลียนสังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่เขาไม่ได้สนใจมันมากนัก

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมาย พวกเขาก็มาถึงหน้าประตูบานใหญ่ซึ่งสลักด้วยคำจารึกที่สวยงาม ชายในชุดสูทเคาะประตูสองครั้งแล้วเปิดออกและแสดงท่าทางให้จูเลียนเดินเข้าไป

จูเลียนเดินเข้าไปข้างในพบ Jimi Brown นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงและมีผู้หญิงคนหนึ่งเสิร์ฟไวน์ให้เขา Jimi ยกศีรษะขึ้นเพื่อดูจูเลียนเดินเข้ามา

Jimi “เซอร์จูเลียนเชิญนั่งคุณน่าจะโทรมาหาฉันแล้วฉันจะไปเยี่ยมคุณเอง”

จูเลียนนั่งลงขณะที่หญิงรับใช้รินไวน์ใส่แก้วต่อหน้าเขา

จูเลียน “ไม่ต้องห่วงคุณ Jimi ฉันมาที่นี่เพราะฉันมีข้อเสนอทางธุรกิจให้คุณ”

Jimi “ธุรกิจ?”

ทันทีที่จิมิได้ยินคำว่าธุรกิจเขาก็สนใจมากขึ้นและยิ้มให้จูเลียน

จูเลียน “ใช่ ฉันต้องการให้คุณลงทุนในบริษัทใหม่ที่ฉันวางแผนจะเริ่ม”

Jimi “ฉันกำลังฟังอยู่”