Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 58

จูเลียนตื่นขึ้นมาจากการงีบหลับในช่วงบ่ายอันยาวนานและเหยียดแขนออกเมื่อเห็นเอเลบูกำลังพยายามใช้ท่าไฟฟ้าของเขาด้วยเทคนิคการควบคุมที่ยอดเยี่ยม จูเลียนพยักหน้าเมื่อเห็นสิ่งนี้เขาหวังว่าเอเลบูจะเข้าใจการควบคุมพลังไฟฟ้าของเขาอย่างเต็มที่

จูเลียน ‘ฉันควรให้ electirizer แก่เขาในวันพรุ่งนี้เขาควรฝึกฝนอีกเล็กน้อยก่อนที่จะพัฒนา’

จูเลียนลุกจากเก้าอี้และเดินไปที่เอเลบู

จูเลียน “นายควรพักผ่อนสักหน่อยในตอนนี้ นายสามารถฝึกต่อได้ภายหลัง”

เอเลบูพยักหน้าแล้วส่งผลเบอร์รี่ที่ศาสตราจารย์โอคิโดะให้เขาเมื่อครู่แก่จูเลียน

จูเลียน “เบอร์รี่ เดี่ยวนะ Sitrus Berries ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์โอคิโดะจะเจออะไรดีๆ เข้าแล้ว”

เขาส่งเอเลบูกลับไปที่โปเกบอลและเข้าไปข้างใน ก็เห็นศาสตราจารย์โอคิโดะกับชิเงรุกำลังดื่มชาอยู่

โอคิโดะ “โอ้จูเลียน ต้องการน้ำชาไหม”

จูเลียน “ไม่ล่ะครับ คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนชอบกินกาแฟ”

โอคิโดะ “ฮาฮา ลืมไปเลย”

จูเลียน “ผมจะไปเตรียมของตัวเอง”

จูเลียนเดินไปในครัวเพื่อชงกาแฟให้ตัวเองแล้วหาผลเบอร์รี่ในตะกร้า

จูเลียน ‘ดูผล Pecha berries กับ Rawst berries นี่สิ ทำไมเขาถึงเอากลับมาจากป่าจำนวนมากแบบนี้ บางทีก็เพื่อการทดลองแปลกๆ ล่ะนะ’

จูเลียนเริ่มชงกาแฟ เมื่อได้ยินเสียงดังปังที่ประตูและเสียงบางอย่างหลังจากนั้น จูเลียนก็ถอนหายใจหลังจากที่ได้ยินเสียงนี้ นั่นคือ ซาโตชิ ทาเคชิ และ คาซุมิ ที่เพิ่งมาถึงนั่นเอง

จูเลียน ‘เขามาถึงเร็วกว่าที่คาดไว้ ไม่ว่าอะไรเขาก็น่ารำคาญเท่ากับชิเงรุนั่นแหล่ะ’

จูเลียนชงกาแฟเสร็จและออกจากครัวเพื่อไปดูชิเงรุกับซาโตชิเถียงกันเอง จูเลียนพยายามเดินหนีโดยแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่สังเกตเห็นพวกเขา แต่ทาเคชิกลับอ้าปากค้างทันที

ทาเคชิ “จูเลียนมาทำอะไรที่นี่”

จูเลียน “ก็ฉันอยู่ที่นี่”

ทาเคชิ / คาซุมิ “หือ?”

โอคิโดะ “จูเลียนเป็นเหมือนผู้ช่วยของฉันเอง เขาช่วยฉันในห้องแล็บคอยดูแลโปเกมอนที่อาศัยอยู่ที่นี่และบางครั้งก็ช่วยฉันในการค้นคว้าของฉัน”

ทาเคชิ “โอ้ ก็ว่าทำไมเขาถึงมีความรู้มากมายเกี่ยวกับโปเกมอน ศาสตราจารย์โอคิโดะผมสามารถดูแลโปเกมอนที่นี่ได้ไหม ตอนที่ผมอยู่ที่นั่นคุณก็รู้ว่าผมตั้งเป้าหมายที่จะเป็นผู้เพาะพันธุ์โปเกมอน การอยู่นี่จะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับผม”

โอคิโดะ “จูเลียนเธอคิดว่าไง”

จูเลียน “ผมไม่รังเกียจหรอก มันจะช่วยปลดภาระบางส่วนออกจากไหล่ของฉันด้วย”

จูเลียนนั่งใกล้ทีวีและจิบกาแฟโดยไม่สนใจว่าเรื่องราวทั้งหมดจะเกิดอะไรขึ้นข้างหลังเขา

ซาโตชิและชิเงรุเริ่มโต้เถียงกันว่าใครคือเทรนเนอร์ที่ดีกว่ากันระหว่างพวกเขาขณะที่ศาสตราจารย์โอคิโดะพาพวกเขาไปที่ห้องเก็บโปเกมอนของห้องแล็บซึ่งพวกเขาก็ยังคงโต้เถียงกันอย่างไร้เหตุผลและในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะจบด้วยการต่อสู้

พวกเขาทั้งหมดออกมาจากห้องเก็บโปเกมอนและมุ่งหน้าไปที่สนามเพื่อเริ่มการต่อสู้ของพวกเขา แต่จู่ๆ พวกเขาก็ถูกขัดขวางโดยตัวตลกจากแก๊งร็อคเก็ต จูเลียนที่จิบกาแฟของเขาจู่ๆ ก็รู้สึกถึงการระเบิดครั้งใหญ่ทำให้เขาสะดุ้งและทำกาแฟหก เขาตัวแข็งทื่อในขณะที่มองดูกาแฟที่หยดลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ และถอดเสื้อผ้าของเขาออก

จูเลียน ‘พวกเขาต้องชดใช้แน่’

จูเลียนออกมาจากห้องทดลองและมองไปที่แก๊งร็อคเก็ตอย่างเย็นชา ขณะที่พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการแนะนำตัวของตัวเอง

ชิเงรุ / โอคิโดะ “เดี๋ยวก่อนนะ เจ้าเหมียวนั่นพูดได้ด้วย”

เนี๊ยส “พวกนายกำลังมองอะไรเล่า รีบคว้าพิคาชูตัวนั้นแล้วออกไปจากที่นี่กัน”

แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงอันเยือกเย็นจนส่งความหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

จูเลียน “นี่ไอพวกตัวตลก พวกแกมาทำอะไรที่นี่ แกไม่รู้เหรอว่านี่เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคล”

พวกเขาทั้งสามหันกลับไปดูจูเลียนที่กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาเย็นชาพวกเขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวมาก่อนในชีวิต แต่เพียงแค่ได้เห็นดวงตาของคนๆ นี้ พวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาเป็นแค่แมลงต่อหน้าดวงตาคู่นี้

ซาโตชิกับคนอื่นๆ ก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกันเมื่อเห็นจูเลียนเป็นเช่นนี้ มีเพียงศาสตราจารย์โอคิโดะเท่านั้นที่ยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อเขาเห็นคราบกาแฟบนเสื้อผ้าของจูเลียน เขาเคยเห็นแบบนี้มาก่อนและรู้ดีว่าจูเลียนจะน่ากลัวเพียงใดหากเขาโกรธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณทำกาแฟเขาหก ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจกับทั้งสามคนจริงๆ

จูเลียน “แกกล้าที่จะก่อเรื่องในทรัพย์สินส่วนบุคคลและทำให้ฉันทำกาแฟหก ดูเหมือนว่าพวกแกจะเบื่อกับการมีชีวิตอยู่?”

แก๊งร็อคเก็ตทั้งสามตัวสั่นด้วยความกลัวขณะที่พวกเขามองไปที่จูเลียน

เนี๊ยส “เห้ย….พวกนายไม่คิดว่าเรา….. เคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนบ้างเหรอ”

โคจิโร่ “เอ่อ….แม้ว่าเราจะเคย….แต่ฉันไม่ได้….อยากจะจำ”

มุซาชิ “ฉ…ฉัน….เหมือนกัน”

จูเลียนมองพวกเขาอย่างเย็นชาและหยิบโปเกบอลออกมาแล้วโยนขึ้นไปในอากาศ จากนั้นเก็งก้าก็ออกมาดูสภาพแวดล้อม มันเห็นว่าผู้คนที่กำลังหวาดกลัวและพวกเขาสามคนก็กำลังจะฉี่ราดกางเกง จากนั้นมันก็มองไปที่จูเลียนและเข้าใจว่าเจ้านายของมันกำลังโกรธ มันหัวเราะให้กับความโชคร้ายของทั้งสามคนที่กำลังคุกเข่า

จูเลียน “เก็งก้าใช้ Bad Dream แล้วต่อด้วย Dream Eater”

เก็งก้าเพียงแค่หัวเราะและโจมตีทั้งสามด้วยท่าที่จูเลียนสั่ง ทำให้พวกเขากลายเป็นซอมบี้ที่ไร้ความคิดเนื่องจากพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากความฝันที่น่ากลัว จากนั้น Dream Eater ก็ทำร้ายร่างกายจนทำให้พวกเขากลายเป็นคนไร้จิตใจ

จูเลียน “Dark Pulse”

เก็งก้าส่งพวกเขาบินออกไปจากสนาม จากนั้นจูเลียนก็กลับเข้าไปในห้องทดลองตามด้วยเก็งก้าที่อยู่ข้างหลังเขา

ซาโตชิ, คาซุมิ, ทาเคชิ และ ชิเงรุ ยังคงหวาดกลัวกับสิ่งที่พวกเขาเห็นในตอนนี้ แต่พวกเขาก็หลุดจากความมึนงงเมื่อศาสตราจารย์โอคิโดะเริ่มพูดคุย

โอคิโดะ “ฉันคิดว่าพวกเธอไม่ควรทะเลาะกันนะ จูเลียนโกรธมากเมื่อกาแฟของเขาหกและเมื่อเขาโกรธมันก็ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะทำอะไรนอกจากอยู่เงียบๆ จนกว่าเขาจะสงบลง”

ทั้งหมดเข้าใจตรงกัน “เราเข้าใจแล้ว!!!”

โอคิโดะ “จุ๊ๆๆๆ”

โอคิโดะเงียบลงอย่างรวดเร็วขณะที่พวกเขาเหงื่อตก พวกเขาคิดว่าอาจจะทำจูเลียนโกรธอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าจูเลียนยังไม่ออกมาพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซาโตชิ “ขอบคุณพระเจ้า เราได้รู้แล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลองนึกดูสิว่าในอนาคตถ้ามีใครทำกาแฟของเขาหกจะเป็นไง?”

ขณะที่ทุกคนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มันก็ส่งผลให้กระดูกสันหลังของพวกเขาหนาวสั่น

คาซุมิ “ลืมไปเถอะ ซาโตชิไปบ้านนายกัน เราควรอยู่ที่นั่นแทน”

ทาเคชิ “ใช่เธอพูดถูกไปบ้านซาโตชิกัน”

ทั้งคู่วิ่งหนีไปตามด้วยซาโตชิขณะที่ศาสตราจารย์โอคิโดะกับชิเงรุถูกทิ้งไว้ข้างหลังในสนาม

วันนั้นผ่านไปอย่างเงียบๆ เมื่อจูเลียนสงบลง ขณะที่ศาสตราจารย์โอคิโดะเตรียมกาแฟให้เขาอีกหนึ่งถ้วย

ตอนนี้จูเลียนอยู่ในห้องของเขาโดยใช้คอมพิวเตอร์มองไปที่ Indigo Plateau ซึ่งลีกนี้จะจัดขึ้นภายในหนึ่งเดือนนับจากนี้เป็นต้นไป

จูเลียน “ฮา ฉันหวังว่าเดือนนี้จะสงบสุขไม่มีใครเข้ามาขัดขวางเวลาอันมีค่าของฉันอีก”

จูเลียนปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ขณะเข้านอน