Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 23
จูเลียนไปที่บ้านของสมิทและบอกเขาว่าคาระคาระได้พบกับแม่ของเขาแล้ว สมิทดีใจมากที่ได้ทราบข่าวนี้แต่ก็รู้สึกเศร้าที่เห็นว่าคาระคาระยังไม่ได้รับการเยียวยาอย่างเต็มที่จากบาดแผลจากการสูญเสียผู้เป็นแม่ จูเลียนได้ส่งคาระคาระกลับไปหาสมิทและพร้อมที่จะเริ่มเดินทางอีกครั้ง
จูเลียน “คาระคาระ พวกเรากำลังจะไปแล้วนะ สัญญากับฉันว่านายจะแข็งแกร่งขึ้นและดูแลคุณสวมิทอย่างเหมาะสมด้วย”
คาระคาระพยักหน้า แล้วบอกลาคาบูโตะเพื่อนของเขา
จูเลียน “เอาล่ะคุณสมิธ ฉันจะต้องไปแล้ว”
สมิท “ดูแลตัวเองด้วยและอย่าลืมมาเยี่ยมเราบ้างล่ะ”
จูเลียนเรียกคาบูโตะกลับไปที่โปเกบอลของมันและปั่นจักรยานออกไป หลังจากออกจากเมืองชิออน จูเลียนก็ตัดสินใจที่จะตั้งแคมป์เมื่อไปถึงริมแม่น้ำซักที่และในที่สุดหลังจากปั่นมาสองชั่วโมงเขาก็พบสถานที่ที่เหมาะสมในการตั้งแคมป์เสียที หลังจากตั้งแคมป์จูเลียนก็เรียกโปเกมอนทั้งหมดของเขาออกมาเมื่อพวกมันทั้งหมดออกมา พีเจียน ฮีทราน ฟุชิกิโซ เกียราดอส ก็มองไปที่สมาชิกใหม่ของทีมอย่าง เก็งก้า ซึ่งเก็งก้าเป็นมิตรมากมันทักทายทุกตัวทันที และเก็งก้าก็ประทับใจเกียราดอสมากที่สุดเพราะเขาตัวใหญ่มากสูงถึง 8.5 เมตร มันจะมองไปที่เกียราดอสอย่างระมัดระวังและพยายามเล่นแผลงๆ กับเขาโดยพยายามดึงหางหรือจี้เขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะเกียราดอสไม่รู้สึกอะไรเนื่องจากมันกำลังเพลิดเพลินกับน้ำเย็นๆ ของแม่น้ำ เมื่อเห็นว่าเก็งก้าพยายามเล่นแผลงๆ กับเกียราดอสแต่ล้มเหลวและตอนนี้ก็พยายามไปเล่นตลกกับโปเกมอนตัวอื่นแทน จูเลียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแต่เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับเก็งก้าของเขา มันดูมืดและมีสีสันน้อยกว่าเก็งก้าฑรรมดาที่มักมีสีม่วง
จูเลียน ‘เมื่อคืนฉันไม่ได้สังเกตเพราะมันมืด แต่ดูเหมือนว่าเก็งก้าของฉันจะเป็นประกายหน่อยๆ’
จูเลียน “โอเคพวกนายมาฝึกกันเถอะ พวกนายต้องทำด้วยตัวเองเพราะวันนี้ฉันจะฝึกกับเก็งก้า”
โปเกมอนทั้งหมดของเขาพยักหน้าและเริ่มการฝึกที่จูเลียนให้พวกมันทำ เก็งก้าลอยไปหาจูเลียนและวนรอบตัวเขาอย่างตื่นเต้น
จูเลียน “เอาล่ะเก็งก้า เราจะฝึกการโจมตีปกติและการป้องกันของนายก่อน เนื่องจากการโจมตีพิเศษของนายมีประสิทธิภาพอยู่แล้ว เราจะมุ่งเน้นไปที่พวกมันในภายหลัง ตอนนี้เราต้องปรับปรุงความแข็งแกร่งของนายก่อน”
เก็งก้าพยักหน้าเห็นด้วยกับจูเลียน ในขณะที่พวกเขาเริ่มฝึกฝนการโจมตีทางกายภาพกันหลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงจูเลียนและพวกที่เหลือก็เหนื่อยล้าและพักผ่อนกันเป็นเวลาพอสมควรแล้ว มีเพียงเก็งก้าเท่านั้นที่มีพลังมากพอที่จะเล่นหายตัวไปมา ในขณะที่มันทำแบบนั้น ทันใดนั้นมันก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง แล้วมันก็ลอยไปหาจูเลียนและบอกเขาว่ามีบางอย่างอยู่ตรงข้ามพุ่มไม้ข้างถนน
จูเลียน “นายกำลังบอกว่ามีอะไรน่าสงสัยอยู่หลังพุ่มไม้พวกนั้นเหรอ”
เก็งก้า “Gengarrrrr” มันพยักหน้าซ้ำๆ
จูเลียนเรียกโปเกมอนของเขากลับไปที่โปเกบอลทั้งหมดยกเว้นเก็งก้า และมุ่งหน้าไปยังทิศทางของพุ่มไม้เหล่านั้น เก็งก้ารีบลอยไปอีกด้านของพุ่มไม้ตามด้วยจูเลียน แต่พวกเขาก็ต้องประหลาดใจเพราะพวกเขาถูกแสงจ้าจนทำให้พวกเขาสูญเสียการมองเห็นในทันทีและหลับไป เมื่อจูเลียนได้สติขึ้นมาเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขามองเห็นต้นไม้สูงมากมายตั้งตระหง่านอยู่ บนท้องฟ้ามีดวงอาทิตย์ดูสว่างไสวคอยส่องแสงตะวันอุ่นสบาย เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเห็นว่าเก็งก้ากำลังลอยไปมากับโปเกมอนป่าบางตัวอย่างสนุกสนาน เมื่อจูเลียนเห็นภาพนี้ก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
จูเลียน ‘เก็งก้าชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงๆ ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันมีปัญหาใหญ่นะ สถานที่นี้ดูเหมือนเป็นป่าและมีต้นไม้ใหญ่มาก ฉันไม่เคยเห็นแผนที่หรือหนังสือใดๆ ที่กล่าวถึงสถานที่แห่งนี้เลย ทั้งๆ ที่ป่าแห่งนี้มีต้นไม้เขียวชอุ่มน่าจะมีคนมาพบและพูดถึงพวกมันบ้างในหนังสือใช่ไหมล่ะ แปลว่านี่คือสถานที่ลับบางแห่งที่มักปรากฏตัวและหายไปอย่างไร้ร่องรอย ฉันเคยได้ยินตำนานบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ฉันไม่คิดว่าจะสามารถเข้ามาได้เลย เก็งก้านี่ทำได้ดีจริงๆ’
ในขณะที่จูเลียนกำลังสงสัย ก็มีโปเกมอนตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนหนูไม่มีขนสีชมพูอ่อนจนเกือบจะดูเป็นสีขาว มันมองมาที่จูเลียนอย่างอยากรู้อยากเห็นเพราะมันไม่เคยพบเจอมนุษย์ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยพลังวิญญาณมาก่อน มันลอยไปรอบๆ อย่างเงียบๆ แล้วสังเกตจูเลียนไปด้วย ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบแจ้งเตือนจูเลียน
จูเลียนที่กำลังตรวจสอบบริเวณนั้นอยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบจากด้านบนและรีบหันไปรอบๆ แต่ก็เห็นเพียงความพร่ามัวที่หายไปในเสี้ยววินาที จูเลียนรู้ได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ เขาเรียกเก็งก้ากลับมาขณะที่เขาเริ่มเดินไปมั่วๆ เขาเห็นโปเกมอนมากมายระหว่างทาง แต่ไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจของเขาเขา เขาสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับป่านี้คือโปเกมอนทั้งหมดที่อาศัยอยู่ที่นี่แข็งแกร่งกว่าโปเกมอนที่พบนอกป่าลึกลับเล็กน้อย เขาสรุปได้อย่างรวดเร็วว่าสภาพแวดล้อมที่นี่อุดมไปด้วยพลังงานทางจิตวิญญาณ ที่แม้ว่าโปเกมอนจะไม่สามารถสังเกตได้ว่ามันถูกสัมผัสอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ทำให้พวกมันมีสุขภาพดีขึ้น ในบางครั้งเขาก็จะกระโดดตามโปเกมอนประเภทแมลง แต่เก็งก้ามักจะทำให้พวกมันตกใจ ขณะที่เดินไปรอบๆ ป่าจูเลียนกับเก็งก้าก็ผูกพันธ์กันได้ดีเช่นกัน และตอนนี้พวกเขาเข้าใจกันได้ดีขึ้นมากหลังจากเดินทางไปรอบๆ ป่าที่ไม่มีวันสิ้นสุด ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะพักผ่อนแล้วเขาก็เรียกโปเกมอนทั้งหมดของเขาออกมาและให้อาหารแก่พวกมัน ในขณะที่โปเกมอนของเขากำลังกิน ป๊อบโปะก็บินมาหาจูเลียนและร่อนลงบนไหล่ของเขา เขารู้สึกประหลาดใจกับการมาเยือนอย่างกะทันหันนี้ แต่เขาไม่รังเกียจและให้อาหารโปเกมอนกับป๊อบโปะตัวนี้ด้วย หลังจากกินอาหารโปเกมอนแล้วมันก็ลูบแก้มจูเลียนก่อนจะบินหายไปท่ามกลางต้นไม้ หลังจากที่มันเข้าไปในต้นไม้ ทันใดนั้นป๊อบโปะก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่างและกลายเป็นโปเกมอนตัวเดียวกับที่สังเกตจูเลียนก่อนหน้านี้
จูเลียนส่งโปเกมอนของเขากลับไปหลังจากที่กินอาหารเสร็จและเล่นไปเล็กน้อย เขาไม่ได้เรียกเก็งก้ากลับเพราะเขารู้ว่าเก็งก้ามีความรู้สึกกระตือรือร้นและสามารถแจ้งให้เขาทราบได้อย่างรวดเร็วหากมีปัญหาใดๆ เพิ่มเติม ระบบของเขาในที่นี้ไม่มีประโยชน์เพราะทุกย่างก้าวที่จูเลียนเดินไปมีโปเกมอนมากกว่า 50 ตัวในระยะ 100 เมตรโดยรอบซึ่งทำให้มันไร้ประโยชน์ หลังจากเดินทางต่อไปเป็นเวลานานในที่สุดจูเลียนก็พบกับโปเกมอนที่เขาต้องการจับนั่นคือ เอเลคิด หากมันได้รับการฝึกฝนอย่างถูกต้องมันจะมีพลังมาก หลังจากพัฒนาเป็น เอเลคิเบิล ในรูปแบบสุดท้าย จูเลียนไม่เสียเวลาใดๆ และส่งเก็งก้าไปต่อสู้กับมัน
จูเลียน “เก็งก้าลงไปใต้ดินแล้วไปอยู่ข้างหลังเอเลคิดจากนั้นใช้ lick”
เก็งก้าแสดงรอยยิ้มที่น่าขนลุกของมันต่อเอเลคิด และค่อยๆ ลงไปที่พื้นหายไปจากสายตาของเอเลคิด เอเลคิดเริ่มตกใจและสิ่งต่อไปที่มันรู้คือมันเป็นอัมพาตและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
จูเลียน “ตอนนี้ลาะเก็งก้าใช้ shadow punch”
เก็งก้าใช้หมัดเงาและส่งเอเลคิดลอยออกไปจนแน่นิ่งกับพื้น จากนั้นจูเลียนก็ขว้างโปเกบอลใส่ เมื่อเอเลคิดไปอยู่ข้างในบอลหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีโปเกบอลก็ส่งเสียงยืนยันการจับสำเร็จ
จูเลียนรับโปเกบอลและเรียกเอเลคิดออกมาและให้ขนมแก่มัน
จูเลียน “เอเลคิดตอนนี้นายเป็นส่วนหนึ่งของทีมแล้วและฉันจะช่วยให้นายเป็น เอเลคิเบิลที่แข็งแกร่งที่สุด”
การได้ฟังจูเลียนบอกว่าจะช่วยให้เขากลายเป็น เอเลคิเบิล ทำให้มันมีความสุขมาก เนื่องจากเอเลคิดทุกตัวมีความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งและด้วยเหตุนี้พวกมันจึงมีบุคลิกที่หยิ่งผยองและเคารพคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้น
จูเลียน ‘ระบบแสดงสถานะของเอเลคิด’
__________________
สถานะ – เอเลคิด
ระดับ – 20
อายุ – 3 ปี
อารมณ์ – มีความสุข
สายใย – 45%
HP – 50
โจมตี – 80
พลังป้องกัน – 45
Sp. Atk – 70
Sp. Def – 60
ความเร็ว – 95
ทักษะ – leer, quick attack, thundershock, low kick, swift, shock wave
ความสามารถ – static (locked), vital spirit (locked)
___________________
จูเลียน ‘สมาชิกใหม่เข้าร่วมทีมจะทำให้ทีมนี้แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก อา..มันช่างสงบสุขนัก ที่นี่แย่มาก ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน’
เขาเรียกเอเลคิดกลับไปที่โปเกบอลของเมันและเดินหน้าต่อไป เมื่อเขาเห็นว่าดวงอาทิตย์กำลังตกดิน ทันใดนั้นการมองเห็นของเขาก็ว่างเปล่าและสิ่งต่อไปที่เขารู้คือเขากลับไปที่ที่ซึ่งอยู่หลังพุ่มไม้
จูเลียน “ดูเหมือนว่าหลังจากถึงยามค่ำคืน สถานที่ลับแห่งนี้จะเตะใครก็ตามที่ไม่ได้เป็นของมันออกไป เรากลับกันเถอะ ฉันหวังว่าสิ่งของทั้งหมดในแคมป์จะปลอดภัยนะ”
เมื่อเขากลับไปที่แคมป์เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะไม่มีอะไรถูกขโมยไปจากที่นี่ แต่จูเลียนก็ไม่ทราบว่ามีใครบางคนติดตามเขากลับมายังโลกนี้ด้วย