Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 21
จูเลียนพร้อมที่จะเดินทางกับโปเกมอนของเขาและออกไปจากศูนย์โปเกมอนเพื่อดูว่าสตีฟกับฟุชิกิดาเนะของเขาเรียนรู้ energy ball ได้หรือยัง เมื่อสตีฟเห็นจูเลียนเขาก็โบกมือให้ จูเลียนที่เห็นสตีฟโบกมือให้เขา เขาก็ไม่สนใจและไม่ต้องการทำอะไรกับสตีฟอีกต่อไป เขาปั่นจักรยานออกจากเมืองเพื่อไปยังเมืองชิออน เขาหยุดอยู่ใกล้กับริมแม่น้ำเพื่อพักผ่อนสักพักและฝึกซ้อมโปเกมอนทั้งหมดของเขา พวกมันพัฒนาดีขึ้นอย่างมาก เมื่อถึงเวลาเย็นดวงอาทิตย์ใกล้ระขอบฟ้าทำให้ท้องฟ้าเป็นสีส้มเขาก็รู้ว่าเขาใช้เวลามากเกินไปในการฝึกโปเกมอนของเขามากเกินไปแล้ว
จูเลียน “เชี่ย ฉันใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว ฉันต้องรีบไปถึงเมืองชิออนก่อนค่ำ พวกนายกลับเข้าไปในโปเกบอลของนาย เราต้องรีบแล้ว”
เขาส่งโปเกมอนทั้งหมดของเขาไปในโปเกบอลของพวกมันและมุ่งไปที่ถนนอีกครั้งด้วยความเร็วเต็มที่ เขาโชคดีที่เขาไปถึงเมืองชิออนก่อนสามทุ่ม
เมืองชิออนเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีผู้คนอาศัยอยู่น้อยมากและส่วนใหญ่เป็นคนชราหรือคนที่สูญเสียคู่หูอันมีค่า (โปเกมอน) ที่นี่เป็นสุสานที่เทรนเนอร์จะมาฝังโปเกมอนที่ตายแล้วไว้ในหอคอยโปเกมอน บางครั้งผู้คนในเมืองนี้จะเห็นวิญญาณและโปเกมอนผีเร่ร่อนอยู่รอบหอคอยโปเกมอน ผู้คนที่มาเยี่ยมชมเมืองนี้ก็เพื่อสวดอ้อนวอนและเคารพผู้ที่จากไป
เมื่อจูเลียนเข้ามาในเมืองเขาก็เห็นบ้านหลังเล็กๆ ที่ยังเปิดไฟอยู่ เขาเดินไปเคาะประตูบ้านนั้นซึ่งอยู่ใกล้กับเขาและหลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกโดยชายชราที่ดูเหมือนจะอยู่ในยุค 80 เขาดูเหมือนชายชราใจดีและเชิญจูเลียนเข้าไปข้างในบ้าน บ้านหลังนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นจากไฟกำลังลุกไหม้อยู่ใต้ปล่องไฟซึ่งมันเป็นแหล่งกำเนิดแสงเพียงอย่างเดียวในบ้านหลังนี้ ตัวบ้านทำมาจากไม้และฟางแต่มันก็ยังรู้สึกสบายมาก
ชายชรา “หนุ่มน้อยเธออยากดื่มชาไหม”
จูเลียน “ขอบคุณครับ ผมชอบชานะ”
ชายชรา “นั่งบนเก้าอี้นั่นจนกว่าฉันจะเตรียมชาเสร็จเถอะ”
จูเลียนเดินไปที่เก้าอี้หน้ากองไฟและนั่งที่นั่น เขาเริ่มมองไปรอบๆ และเห็น คาระคาระนอนหลับอยู่ที่มุมห้อง จูเลียนเดินไปหามันและพยายามที่จะลูบมัน แต่คาระคาระเริ่มตัวสั่นเพราะมันกลัว จูเลียนจึงหยิบขนมออกมาจากกระเป๋าของเขาและมอบให้กับมัน
จูเลียน “เอานี่เจ้าตัวเล็กกินซะ ฉันจะไม่ทำร้ายเธอหรอก”
คาระคาระยกหัวขึ้นเมื่อได้กลิ่นขนม มันมีกลิ่นหอมแต่มันก็ยังระวังตัว มันมองไปที่จุเลียนแต่หลังจากมองไปที่จูเลียนสักพัก มันก็รู้สึกว่าจูเลียนไม่ได้แสดงถึงอันตรายใดๆ มันจึงเข้าใกล้จูเลียนและกินขนมนั้น
จูเลียน “ดูเหมือนเธอจะชอบกินขนมนะ ฉันมีอีกมากกินไปเถอะ”
เขาให้ขนมแก่คาระคาระมากขึ้นและมันก็กินอย่างมีความสุข หลังจากกินขนมจนหมดมันก็มองไปที่จูเลียนเพื่อขอขนมเพิ่ม
จูเลียน “ขอโทษที แต่ฉันไม่มีแล้ว แต่เธอเล่นกับเพื่อนของฉันได้นะ”
จูเลียนนำคาบูโตะออกมาเล่นกับคาระคาระ เมื่อคาบูโตะออกมาคาระคาระก็เริ่มระวังตัว แต่เมื่อคาบูโตะเข้าใกล้คาระคาระและทักทาย มันก็ละทิ้งความกังวลทั้งหมดและทักทายคาบูโตะ เมื่อพวกมันเริ่มวิ่งเล่นรอบบ้านจูเลียนก็เดินกลับไปที่เก้าอี้และนั่งดูสองตัวนี้เล่นกัน หลังจากนั้นไม่นานชายชราก็ออกมาจากห้องครัวพร้อมถาดในมือและเขามองคาระคาระที่เล่นไปมาอย่างมีความสุข เขาก็มีความสุขด้วย เขาเดินไปหาจูเลียนและนั่งตรงข้าม เขาวางถาดไว้บน บนโต๊ะแล้วรินชาใส่ถ้วยก่อนส่งให้จูเลียน
ชายชรา “ดีจังที่คุณมาฉันไม่ได้เห็น Cubone มีความสุขมานานแล้ว”
จูเลียน “มีอะไรรคเปล่า?”
ชายชรา “คาระคาระตอนแรกร่าเริงมากและมักจะมาที่บ้านของฉันเพื่อกินอาหารและเอากลับไปให้แม่ของเขาเสมอ แต่เมื่อสองเดือนที่แล้วตอนคาระคาระอยู่ใกล้กับหอคอยโปเกมอนกับแม่ของเขา พวกเขาก็ถูกกลุ่มคนที่สวมชุดดำทำร้าย เพื่อที่พวกนั้นจะได้ขายกระดูกบนหัวของคาระคาระ แต่เพื่อปกป้องคาระคาระ แม่ของเขาจึงเสียสละตัวเองและเสียชีวิตในการต่อสู้และทำให้กลุ่มคนที่ทำร้ายหนีไป แต่คาระคาระก็กลัวและไม่ไว้ใจใครอีก เขามาหาฉันและไม่ได้ออกจากบ้านมานานกว่าสองเดือนแล้ว”
จูเลียน “คนเหล่านี้ที่คุณพูดถึงว่าใส่ชุดสีดำ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับพวกนั้นไหม”
ชายชรา “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกนั้น แต่พวกนั้นมีตัว R อยู่บนชุด ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ฉันได้ยินจากคนที่อยู่ใกล้ๆ ในเวลานั้น เมื่อฉันไปที่หอคอยโปเกมอนเพื่อไหว้วิญญาณของเธอ ฉันก็เห็นวิญญาณของเธอที่เดินไปมา ดูเหมือนว่าเธอกำลังตามหาคาระคาระ ฉันพยายามพาเขาไปที่นั่นแต่เขากลัวเกินกว่าจะไปที่นั่นอีก”
จูเ0ลียน “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันวางแผนที่จะไปที่หอคอยโปเกมอนเพื่อจับโปเกมอนประเภทผี ฉันจะพยายามพาคาระคาระไปที่นั่น”
ชายชรา “ฉันหวังว่าเธอจะทำได้แล้วแม่ของเขาจะได้สามารถไปสู่ชีวิตหลังความตายได้เสียที หลังจากพวกเขาพบกัน”
จูเลียนดื่มชาเสร็จและเริ่มเดินไปหาคาระคาระกับคาบูโตะที่กำลังเล่นอยู่ เมื่อเห็นจูเลียนเข้ามาใกล้พวกเขาก็หยุดเล่น
จูเลียน “เฮ้คาระคาระทำไมเราไม่ไปที่หอคอยโปเกมอนกันล่ะ ฉันได้ยินว่าแม่ของเธอรออยู่ที่นั่น เธอจะได้พบกันอีกครั้งไง”
เมื่อได้ยินจูเลียนพูดถึงแม่ของมันกับหอคอยโปเกมอน คาระคาระก็กลัวและปฏิเสธที่จะไป เมื่อเห็นแบบนั้นจูเลียนก็เข้าใกล้คาระคาระแล้วตบไปที่หัว
จูเลียน “ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีอะไรต้องกลัว เธอเห็นไหมว่าคาบูโตะแข็งแกร่งมากและฉันก็ยังมีเพื่อนที่มีพลังมากมายที่แข็งแกร่งมากจนสามารถเอาชนะใครก็ตามที่พวกเขาเผชิญหน้าได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นไม่ต้องกลัวใครแล้วมากับฉันและเพื่อนๆ ของฉันสิ”
คาระคาระฟังจูเลียนและลังเลเล็กน้อย จากนั้นคาบูโตะก็เข้ามาช่วยและให้ความมั่นใจกับคาระคาระว่ามันจะปลอดภัย หลังจากได้ยินจากคาบูโตะ คาระคาระก็ตกลงที่จะไปเยี่ยมหอคอยโปเกมอนกับพวกเขา
พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม เมื่อจูเลียนอุ้มคาระคาระขึ้นมาและวางคาบูโตะไว้บนหัว ตอนนี้พวกเขาก็พร้อมที่จะไปที่หอคอยโปเกมอนแล้ว
ชายชรา “คาระคาระระวังตัวด้วยและบอกลาแม่ของเธออย่างเหมาะสมล่ะ จูเลียนโปรดดูแลคาระคาระทีเพราะเขาเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่ฉันมี”
จูเลียน “ไม่ต้องห่วงคุณสมิท ฉันจะดูแลคาระคาระและพาเขากลับมาอย่างปลอดภัย”
จากนั้นพวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังหอคอยโปเกมอน หลังจากเดินไปได้สักพักในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าหอคอยโปเกมอน มันยังคงเป็นเวลากลางคืนจึงทำให้หอคอยโปเกมอนดูน่ากลัวยิ่งขึ้น หอคอยโปเกมอนนี้ดูเหมือนเสาที่สูง 15 เมตร มีหน้าต่างบานเล็กในแต่ละด้านของหอคอย
จูเลียน “มันดูน่ากลัวนะ แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกถึงจะมีโปเกมอนผีบางตัวและมีผีบางตัวจริงๆ พวกมันก็ไม่สามารถทำร้ายใครได้ฉันคิดว่างั้น เอาล่ะเข้าไปกันเถอะ”
*************************************************************************************************************************************************************************