Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 127

ตอนที่ 127 อับโซล 2

เมื่อกลับมาที่ห้องพักของโรงแรมเขาก็เห็นว่านานามิยังคงหลับอยู่เขาจึงไม่รบกวนเธอและนอนกับเธอก่อนหลับไปวันรุ่งขึ้นจูเลียนตื่นขึ้นมาและเห็นว่านานามิตื่นแล้วและกําลังเตรียมตัวสําหรับการสอบ

จูเลียนลุกขึ้นจากเตียงและทําอาหารเช้าให้ทั้งคู่

จูเลียน “เธอตื่นค่อนข้างเร็วนะ”

นานามิ “ฉันต้องเตรียมตัวมากกว่านี้แม้ว่าฉันจะมั่นใจว่าจะผ่านก็เถอะ”

จูเลียนพยักหน้า เขาไม่รู้ว่าข้อสอบหนักแค่ไหนเขาจึงไม่รบกวนเธอ

สิ่งที่จูเลียนพยายามทําในตอนนี้คือหาวิธีย้ายสถานที่ที่แน่นอนที่เขาพบในตอนกลางคืนเมื่อเห็นว่านานามิจะยุ่งตลอดทั้งวันเขาจึงตัดสินใจออกไปข้างนอกอีกครั้ง

เนื่องจากเขาไม่มีอะไรทําในเมืองเขาจึงตัดสินใจไปที่ป่าที่เขาไปเมื่อคืนโดยนั่งบนจักรยานของเขาไปในป่าระหว่างทางเขาสังเกตเห็นคนคุ้นเคยไม่กี่คนที่นั่งอยู่นอกร้านอาหารพวกนั้นคือซาโตชิและผองเพื่อนของเขา

จูเลียน ทําไมพวกเขาถึงมาที่นี่? เดี๋ยวนะอ้อ ฮารุกะก็ต้องเข้าร่วมการแข่งขันด้วยนี่”

จากนั้นเขาก็จากไปโดยที่เขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก ในขณะที่เขาเข้าไปในป่าเขาก็เห็นว่ามีโปเกมอนออกมาในตอนกลางวันมากกว่าในตอนกลางคืนเขาพบพวกมันเป็นประจําแต่พวกมันก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้

จูเลียนมาถึงริมทะเลสาบที่ จุปไทล์ และ อับโซล ต่อสู้เมื่อคืนนี้อีกครั้งก็เห็นว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นี่ เขาจึงตัดสิน ใจที่จะสํารวจป่าอีกเล็กน้อยเขาตัดสินใจที่จะเดินด้วยเท้าดังนั้นเขาจึงเก็บจักรยานของเขาไว้ในกระเป๋ามิติและเริ่มออกเดินเตร่รอบ ๆ ป่า ขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ เขาก็พบโปเกมอนหายากบางตัวซึ่งไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในโฮ เอนเขาเห็น อุโซฮาจิ สองสามตัววิ่งหนีและซ่อนตัวจากจูเลียนเขาเห็น อุซกกี ที่ปลอมตัวเป็นต้นไม้เพื่อหลีกเลี่ยงจูเลียน

จูเลียนไม่สนใจพวกนั้นหลังจากที่ได้พบ อับโซล ที่ต่อสู้กับ จุปไทล์ ของเขาเมื่อคืนนี้และวันนี้โชคของเขาก็มาถึง เขาได้ยินเสียงระเบิดมาจากระยะไกลเขามองไปที่ทิศทางนั้นและสังเกตเห็นแสงสีดํากระพริบ เขารู้ว่ามีการต่อสู้ที่ดุเดือดกําลังเกิดขึ้น

จูเลียนเพิ่มความเร็วและไปถึงจุดหมาย แต่เมื่อไปถึงที่นั่นเขาเห็น อับโซล ถูกล้อมรอบด้วยโปเกมอนสามตัว คือ ริงงุมะ ดาเทงกุ และ บาคอง จูเลียนสามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าพวกนั้นกําลังร่วมมือกัน แต่เขาไม่รู้เหตุผลแต่เขาคิดว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทเกี่ยวกับอาณาเขตหรือ อับโซล ไปทําบางอย่างกับพวกมันไว้ในอดีต

จูเลียนไม่สนใจว่า อับโซล ทําอะไรและทําไมตอนนี้เขาแค่อยากจะจับตัวมัน จูเลียนเห็นว่า อับโซล บาดเจ็บและเหนื่อยล้าเมื่อเห็นโอกาสที่เขาจะได้รับมิตรภาพจาก อับโซลจูเลียนจึงเรียก นักคราร์ ออกมา

จูเลียน [นักคราร์ ลงไปใต้ดินและพยายามดักจับโปเกมอนทั้งสามตัวนั้น]

นักคราร์ มองไปที่โปเกมอนทั้งสามตัวแล้วพยักหน้าจากนั้นมันก็ขุดหลุมและหายตัวไป

ทางฝั่ง อับโซล ก็กําลังถอยออกไปอย่างช้า ๆ มันสูญเสียพลังงานทั้งหมดและไม่สามารถใช้ Perish Song ได้มันตกหลุมพรางของพวกนั้นแล้ว

อับโซล ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรดี แต่ทันใดนั้นมันก็สังเกตเห็นบางอย่างมันเห็นการเคลื่อนไหวที่ว่องไวอยู่ใต้ดินไม่ใช่แค่มันแม้แต่ ดาเทงกุ ที่อยู่อีกฝั่งก็สังเกตเห็นบางอย่าง

แต่มันสายเกินไป อับโซล และ ดาเทงกุ ก็กระโดดหนี ทันใดนั้นก็เกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นและ ริงงมะ กับ บาคอง ก็ตกลงไปในหลุม พวกมันตกใจและพยายามหนีแต่มันก็ไร้ผลพวกมันไม่สามารถหนีได้ทันใดนั้นกรามสีดําขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นจากด้านข้างและโจมตีพวกมันทําลายพวกมันอย่างสมบูรณ์

ดาเทงก หันไปทาง อับโซล และคิดว่ามันเป็นกับดักที่ อับโซล วางไว้ดังนั้นมันจึงพุ่งเข้าหา อับโซล เพื่อ โจมตี อับโซล ไม่อยู่ในสภาพที่จะต่อสู้ได้ แต่ก่อนที่ ดาเทงก จะทําการโจมตี มิโลคารอสก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ และพันรอบ ดาเทงก และโจมตี Ice Beam ในระยะเผาขนเพื่อหยุด ดาเทงกุ ในจุดนั้นอย่างสมบูรณ์

อับโซล รู้สึกตกตะลึงเมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น มันถอยหลังและคํารามใส่ มิโลคารอส นักคราร์ ก็โผล่ออกมาต่อหน้า อับโซล ทําให้มันตะลึงไปชั่ววินาที

จูเลียนเดินเข้ามาและ อับโซล ก็สังเกตเห็นเขา มันจําได้ว่าจูเลียนเป็นมนุษย์คนเดียวกับที่มันเห็นเมื่อคืน

จูเลียน “กินนี่สิ”

จูเลียนโยนผลเบอร์รี่ Oran บางส่วนไปทาง อับโซล ซึ่งมันก็ดมสองสามวินาทีแล้วเคี้ยวมันลงมันรู้สึกได้ว่า พลังงานของมันกลับมาและอาการบาดเจ็บของมันค่อย ๆ หายเป็นปกติ อับโซล มองไปที่จูเลียนและวิ่งหนีไปก่อนที่จูเลียนจะได้พูดอะไร

เมื่อเห็นแบบนี้จูเลียนก็โกรธ เขาใช้เวลาค้นหา อับโซล นี้แถมเขายังให้ผลเบอร์รี่ Oran กับมัน แต่มันก็หนีไปโดยไม่ได้ตอบแทนอะไร

จูเลียนสามารถจับมันได้ แต่มันอ่อนแออยู่แล้วและจูเลียนไม่ชอบจับโปเกมอนที่อ่อนแออยู่ แม้ว่าเขาจะจับ อับโซล ได้มันก็จะไม่เชื่อฟังเหมือนกับโปเกมอนตัวอื่น ๆ ของเขา

จูเลียน “ฉันจะไปหานายในครั้งต่อไป”

จูเลียนกัดฟันเรียกโปเกมอนของเขากลับมาแล้วเดินจากไป จากนั้นเขาก็ขี่จักรยานกลับไปที่เมืองเขาเห็น คนมารวมตัวกันที่หน้าร้านเล็ก ๆ และส่งเสียงดังมาก จูเลียนมองไปที่ทิศทางนั้นก็เห็นคนโง่สามคนขาย Pokeblock ปลอมพวกเขาเป็นแก๊งร็อคเก็ตนั่นเอง

จูเลียน พวกนี้โง่ของจริงแต่ก็มีความสามารถพอที่จะหลอกคนอื่นได้ พวกเขาควรจะเป็นนักธุรกิจแทนที่จะเป็นขโมยเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้

จูเลียนไม่สนใจว่าพวกเขาทําอะไรดังนั้นเขาจึงไปต่อตามถนนในขณะที่เขากําลังเดินผ่านเขามองไปที่เวทีการแข่งขันขนาดใหญ่ใจกลางเมืองเขาก็เห็นศูนย์โปเกมอนอยู่ข้าง ๆ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไปตรวจร่างกายโปเกมอนของเขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาเข้าไปในศูนย์โปเกมอนเขาเห็น ซาโตชิ ทาเคชิ และ มาซาโตะ กําลังคุยกับเด็กผมสีเขียว

จเลียน จังหวะไม่ดีเลยแฮะ

จูเลี่ยนตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปยุ่งและเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อมอบโปเกมอนของเขาให้กับพยาบาลจอยพยาบาลจอยหยิบโปเกบอลของเขาและมอบให้ลักกี้ ที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

พยาบาลจอบ “คุณต้องรอสักครู่เนื่องจากการแข่งขันวันนี้ทําให้ศูนย์โปเกมอนยุ่งมาก”

จูเลียน “ผมเข้าใจ”

จูเลียนพยักหน้าและเดินไปที่ทางออก แต่เขาได้ยินอะไรบางอย่างนั่นคือซาโตชิกับเด็กผมสีเขียวที่กําลังพูดอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเด็กผมสีเขียวขอให้ซาโตชิเข้าร่วมการต่อสู้

จูเลียนหยุดอยู่ในทางเดินของเขาและมองไปที่พวกนั้น เขาสนใจที่จะได้เห็นการต่อสู้ครั้งนี้ เขาอยากเห็นว่า ซาโตชิมาได้ไกลแค่ไหน เขาจําอะไรจากอะนิเมะไม่ได้เหมือนในชีวิตก่อนหน้านี้และความทรงจําก็มืดมนมาก เขาจําได้เฉพาะเหตุการณ์สําคัญ

เขาเห็นซาโตชิ ทาเคชิ และ มาซาโตะ เดินออกจากศูนย์เขาจึงตามไปข้างหลังพวกนั้น ไม่นานนักพวกเขาก็มาหยุดอยู่หน้าพื้นที่เปิดโล่งที่ซาโตชิและเด็กผมเขียวยืนอยู่

จูเลียนเดินเข้ามาหาทาเคชิที่ยืนอยู่ด้านข้าง

จูเลียน “เด็กคนนั้นคือใคร”

ทาเคชิหันกลับมาและสะดุ้ง

ทาเคชิ “จูเลียนนายมาทําอะไรที่นี่น่ะ”

มาซาโตะที่ได้ยินทาเคชิก็หันกลับมาและเห็นจูเลียนจากนั้นก็ช็อคอีกครั้ง

ทาเคชิ “เขาชื่อชู เขาเป็น Pokemon Coordinator

จเลียน “เข้าใจแล้ว แล้วซาโตชิพัฒนาไกลแค่ไหนแล้ว?”

ทาเคชิ “เขาก็เหมือนเดิมตลอดกาลนั่นแหล่ะ”

จูเลียนส่ายหัวเขารู้ว่าซาโตชิมีศักยภาพมากแค่ไหน แต่เขารีบมากกินไปจากนั้นเขาก็มองไปที่ซาโตชิที่ยืน ตัวแข็งที่อและจ้องมองมาที่จูเลียน

จูเลียน “เป็นไงบ้างมาซาโตะ”

มาซาโตะตกตะลึงและจ้องไปที่จูเลียนด้วยความเคารพ

มาซาโตะ “ผม? ผม….สบายดีสวัสดีผมชื่อมาซาโตะอายุ 7 ขวบ”

มาซาโตะพยายามอย่างหนักที่จะสนทนาต่อไป

จูเลียน “ฉันรู้ ๆ นายไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก”

มาซาโตะยังคงรู้สึกประหม่าแต่เขาจําสิ่งที่สําคัญมากได้

มาซาโตะ “คุณจูเลียน ผมขอลายเซ็นต์คุณได้ไหม”

มาซาโตะหยิบสมุดจดบันทึกจากกระเป๋าของเขาพร้อมปากกาและมอบให้กับจูเลียน เมื่อเห็นแบบนี้จูเลียนก็จําได้ว่าในคันโตก็มีคนมาหาเขาและขอลายเซ็นต์เขาแบบนี้ แต่เขาก็พยายามหลีกเลี่ยงเพราะเขารู้สึกว่ามันลําบากมาก

เขาหยิบสมุดบันทึกและปากกามาเซ็นชื่อและส่งคืน มาซาโตะที่ได้รับลายเซ็นก็รู้สึกตื่นเต้นและเขาก็ค่อย ๆ ใส่สมุดบันทึกลงในกระเป๋าเป้ของเขา เขาถือว่ามันเป็นเหมือนสมบัติ

จูเลียนรู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นแบบนี้ จากนั้นเขาก็มองไปที่ ซาโตชิ และ ชู ที่ยุ่งมากจนไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

ชูส่ง โรเซเลีย และ ซาโตชิกส่ง สีบาเมะ ออกมา

มาซาโตะ ซาโตชิได้เปรียบอย่างชัดเจนเพราะ สึบาเมะ เป็นประเภทบินและ โรเซเลีย เป็นประเภทพืช คุณจูเลียนคุณคิดว่าไง”

จูเลียน “ฉันไม่รู้สไตล์การต่อสู้ของเด็ก ๆ พวกนั้นแต่สิ่งหนึ่งที่เทรนเนอร์จะต้องจําไว้คืออย่าประมาทคู่ต่อสู้ของเขา”

มาซาโตะรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับความรู้ที่มาจากสวรรค์โดยตรงถ้าจูเลียนรู้เรื่องนี้เขาจะเบ้ปากและไม่พูดอะไรกับมาซาโตะแน่

ทาเคชิพยักหน้า

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นและซาโตชิก็เริ่มก่อน สึบาเมะ โจมตีโดยตรงไปที่ โรเซเลีย การต่อสู้ดําเนินต่อไปเมื่อทั้งสึบาเมะ และ โรเซเลีย เริ่มการโจมตีของพวกมัน

จูเลียน “ซาโตชิกับ สึบาเมะ ยังต้องการการประสานงานอีกมาก”

ทาเคชิขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคนี้และในช่วงเวลาต่อมาเขาก็เห็น สึบาเมะ โดน Stun Spore จากนั้น โรเซ เลีย ก็ใช้ Solar Beam และเอาชนะ สึบาเมะ ได้

ซาโตชิกัดฟันแน่นจากการพ่ายแพ้ของเขาทันใดนั้นฮารุกะที่อยู่ด้านหลังพุ่มไม้ก็ปรากฏตัวขึ้นและ ชู ก็สังเกตเห็นเธอ เขาจึงเริ่มคุยโวว่าเขาเป็น Coordinator ที่ดีเพียงใด ซาโตชิก็สังเกตเห็นอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทาเคชิ และเขาก็ประหลาดใจที่ได้เห็นจูเลี่ยน

ซาโตชิ “จูเลียน ทําไมนายมาอยู่ที่นี่”

จูเลียน “นายน่าจะใช้พิคาชู”

มาซาโตะ “แต่คุณจูเลียนไม่ใช่ว่าท่าประเภทไฟฟ้าของพิคาชูไม่ได้ผลกับประเภทพืชเหรอ”

จูเลียน “ฉันเคยเห็นซาโตชิกับพิคาช

เริ่มเดินทาง ฉันรู้ว่าพวกเขามีความสามารถอะไร ใช่ไหมพิคาช”

จูเลียนยิ้มและลูบหัวพิคาช

พิคาชู “ปิกาจะ”

พิคาชุนงงกับฝ่ามือของจูเลียน

ซาโตชิ “ฉันว่านายพูดถูก ฉันต้องทําความเข้าใจกับโปเกมอนทั้งหมดของฉันให้ดีขึ้นเหมือนกับที่ฉันผูกพันกับพิคาชู”

จูเลียนประหลาดใจ เขาคิดว่าซาโตชิจะยังเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนว่าซาโตชิกําลังเปลี่ยนไป

จูเลียน สุดท้ายแล้วนี่ก็คือโลกแห่งความจริงไม่ใช่การ์ตูน ซาโตชิจะเติบโตขึ้นและพัฒนามากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาเดินทาง

จูเลียนยิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้

จูเลียน “เนื่องจากนายเข้าใจว่านายขาดอะไรไปแล้วงั้นมาฝึกซ้อมกับฉันในวันพรุ่งนี้เป็นไง”

การได้เห็นซาโตชิทําให้จูเลียนรู้สึกว่าเขาน่าจะช่วยซาโตชิได้เล็กน้อย แต่ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับซาโตชิและโปเกมอนของเขา หากพวกเขาสามารถเรียนรู้อะไรจากเขาได้

เมื่อได้ยินแบบนั้นซาโตชิก็รู้สึกตื่นเต้น เขาต้องการแข่งขันกับจูเลียนแม้ว่านี่จะไม่ใช่การแข่งขันซ้อมแต่การฝึกซ้อมกับแชมป์ก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก

มาซาโตะรู้สึกตื่นเต้นเช่นกันที่เขาจะได้ร่วมงานกับจูเลียนในวันพรุ่งนี้

ชูที่อยู่ข้าง ๆ ก็มึนงงในคําพูดเมื่อครู่ตอนแรกเขาเป็นตัวละครหลักของฉากนี้ แต่ตอนนี้เขาถูกเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าตอนนี้คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้น เขาจําจูเลียนได้

ฮารุกะเข้าร่วมกลุ่มและเพิกเฉยต่อชูโดยสิ้นเชิง

ฮารุกะ “คุณจูเลียนบอกฉันทีได้ไหมว่าฉันควรทําอะไรสําหรับการประกวดในวันพรุ่งนี้”

จูเลียน “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการประกวด แต่สิ่งที่ฉันได้เห็นจนถึงตอนนี้คือเธอควรไว้วางใจโปเกมอนของเธอและเชื่อใจมัน”

ฮารุกะ “เชื่อใจโปเกมอนของฉันเหรอ”

จูเลียน “ใช่แล้ว ฉันจะไปแล้วซาโตชิมาพบฉันที่นี่หลังการประกวดพรุ่งนี้เราจะฝึกในป่ากัน”

เมื่อพูดแบบนี้เขาก็เดินจากไปชู ที่ยืนอยู่ตรงนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเพิ่งเห็นใคร