Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 124

ตอนที่ 124 มิราจทาวเวอร์

เมื่อจูเลียนกลับมาที่โรงแรมเขาก็พบนานามิที่อ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลขนและการออกแบบชุดโปเกมอนตามปกติของเธอ

นานามิเห็นจูเลียนมาถึงก็ยิ้ม

นานามิ “นายชนะหรือเปล่า”

จูเลียนหยิบ Heat Badge ออกมาและโชว์ให้เธอดู

นานามิ “นายชนะแล้วเยี่ยมเลย! ฉันเตรียมตัวสําหรับการสอบ Breeder ของฉันเสร็จแล้วเหมือนกัน”

จูเลียน “เธอดูมั่นใจดีนะ”

นานามิ “ใช่แล้ว หลังจากสอบเสร็จฉันจะได้เป็น Breeder อย่างเป็นทางการและจะได้รับใบอนุญาตเป็น Breeder ด้วย”

นานามิรู้สึกตื่นเต้นมากกับการสอบครั้งนี้เพราะในที่สุดความฝันของเธอในการเป็น Breeder ก็จะเป็นจริง

จูเลียน “แล้วการสอบนี้จัดขึ้นที่ไหนล่ะ”

นานามิ “เมืองฮาจิซึเงะน่ะ”

จูเลียน “เข้าใจละ เราออกไปวันนี้ได้เลยถ้าเธอต้องการงานของฉันจบแล้ว”

นานามิลังเลสักพักจึงตัดสินใจว่าจะทําอย่างไร

นานามิ “พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางเถอะ ฉันอยากแช่น้ําพุร้อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อน”

จูเลียน “โอเค ฉันจะไปดูรอบ ๆ เมืองฉันยุ่งกับการฝึกมาตลอดทั้งวันจนไม่ได้เห็นว่าเมืองนี้มีอะไรเลย”

นานามิ “ฉันจะไปกับนายด้วย”

นานามิไปกับจูเลียนและพวกเขาก็มองไปรอบ ๆ เมือง

วันรุ่งขึ้นจูเลียนตื่นแต่เช้าและพร้อมที่จะเดินทางไปกับนานามิ หลังจากอําลาเจ้าของโรงแรม พวกเขาก็ขับรถออกไป

หลังจากที่พวกเขาออกจากเมืองฮูเอ็น จูเลี่ยนตัดสินใจที่จะขับผ่านถนนหมายเลข 11 แทนที่จะเป็นถนนสายใหม่ที่เชื่อมต่อเมืองฮูเอ็นกับเมืองฮาจิซึเงะ เพราะเขาได้ยินว่าถนนหมายเลข 11 มีโปเกมอนมากมายแม้ว่ามันจะเป็นเพียงทะเลทรายและไม่มีอะไรอื่นอีก

สิ่งที่เขาได้ยินเป็นความจริง เขาเห็นโปเกมอนหลายตัวแม้ว่าเขาจะขับรถของเขา แต่เขาก็เห็น แซนด์ และ นักคราร์ เป็นส่วนใหญ่ ที่นี่เป็นพื้นที่ล่าสัตว์ของพวกมันและเนื่องจากสภาพแวดล้อมนี้พวกมันจึงเติบโตที่นี่

ในขณะที่เขากําลังขับรถ เขาก็รู้สึกได้ว่าลมแรงขึ้น

จูเลียน “แย่แล้วแฮะ พายุทรายอาจกําลังมา”

นานามิ “นายแน่ใจเหรอ? จากที่ฉันรู้ช่วงเวลานี้ของเดือนนี้ไม่มีการยืนยันเรื่องพายุทรายในถนนหมายเลข 11 เลยนะ”

จูเลียน “ไม่รู้สิ แม้ว่าจะไม่มีพายุทรายแต่เพื่อความปลอดภัยเราควรหยุดที่นี่และดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

นานามิ “โอเค”

จูเลียนจอดรถที่ข้างถนนทรายและเริ่มตั้งแคมป์ หลังจากตั้งแคมป์เสร็จแล้วจูเลียนก็ตัดสินใจสํารวจรอบ ๆ

จูเลียน “นานามิอยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปดูรอบ ๆ”

นานามพยักหน้าและเข้าไปในแคมป์ จูเลี่ยนตัดสินใจทิ้งโปเกมอนตัวหนึ่งของเขาไว้เพื่อที่มันจะได้ปกป้องนานามิหากมีอะไรเกิดขึ้น เขาตัดสินใจทิ้งคาบุทอปส์ไว้

จากนั้นจูเลียนก็ออกจากพื้นที่ตั้งแคมป์และเข้าไปในทะเลทราย เขาสังเกตว่าลมมันแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงในการท่องไปรอบ ๆ ทะเลทราย เขาก็อยู่ท่ามกลางพายุทราย โปเกมอนที่เติบโตในสภาพแวดล้อมแบบนี้ออกมาจากด้านหลังของพวกมันส่วนใหญ่เป็น แซนด์ แซนด์แพน และ นักคราร์ ได้สร้างหลุมไว้ทุกหนทุกแห่ง

จูเลียนหลีกเลี่ยงหลุมเหล่านี้และเดินไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังขณะที่เขาตัดสินใจกลับไปที่แคมป์เขาก็สังเกตเห็นโครงจาง ๆ ของหอคอยตรงหน้าเขา

จูเลียน นั่นมันอะไร? ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย

จูเลียนรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเค้าโครงอันเลือนลางของหอคอยที่เพิ่งปรากฏออกมา เขาเดินเข้าไปหามันอย่างรวดเร็วเพราะเขาคิดว่ามันอาจจะหายไปเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่อมาถึงใกล้อาคารเขาก็เห็นหอคอยสูงที่สร้างจากทราย

จูเลียน “หอคอย?”

จูเลียนเข้าไปใกล้หอคอยและสัมผัสมัน มันเป็นวัตถุที่มั่นคงมาก

จูเลียน ทําไมวัตถุใหญ่แบบนี้ปรากฏออกมาได้ มันเป็นหนึ่งในสถานที่ลึกลับเหล่านั้นรึเปล่านะ?

จูเลียนเริ่มนึกถึงนิทานพื้นบ้านและเรื่องราวเก่า ๆ ทั้งหมดที่เขาเคยอ่านเกี่ยวกับโฮเอนและในไม่ช้เขาก็พบคําตอบ

จูเลียน “นี่อาจจะเป็นมิราจทาวเวอร์” จูเลี่ยนอุทาน

ตํานานกล่าวว่าหอคอยจะปรากฏขึ้นอย่างลึกลับต่อหน้าผู้คนในบางครั้ง แต่เมื่อพวกเขาเข้าไปและออกมา มันก็จะหายไปอีกครั้ง ตํานานพื้นบ้านยังระบุด้วยว่าผู้คนมักจะพบสิ่งที่น่าสนใจภายในหอคอยนี้แต่จะมีประโยชน์กับพวกเขาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับชะตากรรมของตัวเอง

จูเลียน ทําไมฉันรู้สึกเหมือนกําลังเข้าสู่บางสิ่งบางอย่างโดยไม่มีเหตุผลหรือบริบทเลย ฉันถูกควบคุมอยู่หรือเปล่า?

จูเลียน “หืม ฉันกําลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? ไม่เป็นไรมาดูกันเถอะว่ามีอะไรอยู่ในหอคอยนี้”

จูเลียนเดินเข้าไปในหอคอยก็พบกับต้นเสาขนาดใหญ่เพียงต้นเดียวที่รองรับสถาปัตยกรรมทั้งหมด ความหนาของมันคือครึ่งหนึ่งของหอคอย เขาเดินไปรอบ ๆ เสาและเห็นเพียงทรายกับก้อนหิน อย่างอื่นที่เขาสังเกตเห็นก็คือความลาดชันที่มุมหนึ่งของหอคอย เขาเข้าไปใกล้ทางลาดชันและมองขึ้นไปเพื่อดูช่องที่เปิดอยู่

คนปกติไม่สามารถปีนขึ้นไปบนทางลาดชันที่เป็นทรายนี้ได้หากปราศจากความช่วยเหลือจากสิ่งของภายนอก แต่จูเลียนไม่ต้องการอะไรแบบนั้นเขาเพียงแค่กระโดดขึ้นและร่อนลงบนชั้นสอง เขามองไปรอบ ๆ และเห็นแบบเดียวกับที่เขาเห็นในชั้นแรก นอกจากพื้นทรายและหินก็ไม่มีอะไรอีกแล้วมีเพียงทางลาดชัน คราวนี้ เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างใต้พื้นดินก็พอจะรู้ว่ามันคือ นักคราร์ ในไม่ช้าเขาก็พบว่าชั้นสองทั้งหมด ถูก นักคราร์ ครอบครองไปแล้ว จูเลียนกระโดดผ่านรูด้านบนอีกครั้งและเข้าสู่ชั้นที่สามชั้นนี้เป็นอีกครั้งที่มีเพียง ทราย ก้อนหิน และ นักคราร์ จํานวนหนึ่งที่รอกัดสิ่งที่ตกลงไปในหลุม

จูเลียน “มี นักคราร์ จํานวนมากในทะเลทรายแห่งนี้ พวกมันคงปืนขึ้นไปบนหอคอยหลังจากสังเกตเห็นลักษณะของมันแล้วพวกมันส่วนใหญ่ก็ติดอยู่ในรูปแบบนี้และไม่เคยมีโอกาสออกไป”

นักคราร์ ของจูเลียนโชคดีที่ได้พบกับเขา เพราะหากไม่ได้รับการฝึกฝนและการดูแลที่เหมาะสม นักคราร์ ก็จะไม่มีวันเติบโตและเมื่อพวกมันโตเต็มที่โดยไม่พัฒนา พวกมันก็จะสูญเสียโอกาสที่จะพัฒนาต่อไป ไม่ใช่แค่ นักคราร์ เท่านั้นโปเกมอนตัวใดที่ไม่วิวัฒนาการก่อนที่จะโตเป็นผู้ใหญ่พวกมันจะไม่มีวันวิวัฒนาการอีก เมื่อเห็น นักคราร์ หลายตัว จูเลียนก็สงสัยว่าหากครึ่งหนึ่งของพวกมันถูกมอบให้กับเทรนเนอร์ที่ดีก็คงจะมี ฟลายกอน มากมายเลย

จูเลียนสังเกตเห็นช่องเปิดด้านบนอีกครั้ง เขากระโดดขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ที่ชั้นสี่ เขามองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าตอนนี้สิ่งต่าง ๆ แตกต่างกันไปมันไม่มีเสายื่นออกมาตรงกลางแต่แทนที่ด้วยแท่นบูชาที่ทําจากทราย

จูเลียนปืนขึ้นไปบนแท่นบูชาและสังเกตเห็นหินสองก้อนมีรูปร่างแปลก ๆ บนแท่นบูชา

จเลียน “ฟอสซิล!”

จูเลียนร้องอุทานเมื่อเห็นฟอสซิลทั้งสองตรงหน้าเขา

จูเลียน “ถ้าฉันเดาถูก พวกมันจะต้องเป็นฟอสซิลรากและกรงเล็บ”

จูเลียนตื่นเต้นและหยิบทั้งสองชิ้นพร้อมกันและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา ทันใดนั้นหอคอยทั้งหลังก็เริ่มดังก้องและในวินาทีต่อมามันก็พังทลายลงมา ทําให้ทุกสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นพังลงจูเลี่ยนก็ถูกฝังอยู่ข้างในเช่นกัน แต่เขาก็ออกมาจากทรายหนาได้ คนธรรมดาคงจะถูกฝังทั้งเป็นที่นั่น เขามองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่มีพายุทรายและสถานที่ที่เขายืนอยู่ไม่ได้ดูเหมือนมีอะไรมาถล่มที่นี่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

จูเลียน “มันแปลกแฮะ แต่อย่างน้อยฉันก็พบฟอสซิลสองชิ้น”

จูเลียนหยิบฟอสซิลทั้งสองออกมาและยิ้ม เขามองไปที่พวกมันจากนั้นก็มุ่งหน้ากลับไปที่จุดตั้งแคมป์

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ จูเลียนได้ทําลายหอคอยมิราจจนหมด ที่จริงเขาควรจะเลือกเพียงอันเดียว แต่เขาเลือกทั้งสองในเวลาเดียวกันและทําให้มันพังทลายลง