Journey Towards Greatness: เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 107

ตอนที่ 107 หัวใจของจูเลียน

จูเลียนตื่นขึ้นมาเพราะโทรศัพท์ดัง เขามองไปที่หน้าจอและเห็นชื่อของนานามิ แม้ว่านานามิจะตัดสินใจร่วมงานกับเขา แต่เธอก็ไม่ได้เปลี่ยนห้องในโรงแรม พวกเขาตัดสินใจที่จะพบกันก่อนออกเดินทาง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับสายของเธอ

จูเลียน “ครับ?”

นานามิ “เร็วเข้า เราต้องออกแล้วนะ?”

จูเลียนมองไปที่มุมขวาบนของโทรศัพท์และเห็นว่าเป็นเวลา 9.00 น. แล้ว

จูเลียน “โอเค ฉันจะไปที่นั่นในอีกสิบนาที”

นานามิ “โอเค”

เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วอาบน้ําอย่างรวดเร็วและพร้อมที่จะออกไปขี่จักรยานอย่างรวดเร็ว เขาไปที่ห้องพักของโรงแรมนานามิเขาเคาะประตูและไม่นานประตูก็เปิดออก เขาเห็นนานามิสวมเสื้อยืดสีดํา กางเกงยีนส์น้ําเงินกับผมของเธอที่มัดเป็นหางม้า

จูเลียน “ไม่ว่าเธอจะใส่อะไรเธอก็ดูสวย”

จูเลียนยิ้มและเดินเข้าไป

จูเลียน “เธอดูสวยมาก”

นานม “ขอบคุณ เราพร้อมหรือยัง”

จูเลียน “ตามแต่เธอ”

นานาม “งั้นไปกันเถอะ”

นานามิจับมือจูเลียนแล้วพวกเขาก็เดินออกจากห้องนั้นไปที่ลานจอดรถที่จูเลียนจอดจักรยาน

นานามิ “ฉันรู้สึกตื่นเต้นจังที่ได้ขี่จักรยาน”

จูเลียนยิ้มและสตาร์ทจักรยาน (เนียนแปล : เขาใช้คําว่า จักรยาน ที่แปลเป็นอึ้งว่า bike จริง ๆ นะ แต่อีกความหมายก็สามารถแปลว่าเป็นจักรยานยนต์ได้ด้วย งั้นเราคิดกันว่ามันเป็นจักรยานไฟฟ้าแล้วกัน เพราะในเกมโปเกมอนส่วนใหญ่ก็ขี่จักรยานนี่นา!)

จูเลียน “ขึ้นมาสิ”

นานามินั่งอยู่ข้างหลังเขาและกอดเขาไว้แน่นจนหน้าอกของเธอบีบเข้าด้านหลังของเขา

จูเลียน “เธอก็รู้ว่าไม่จําเป็นต้องกอดแน่นขนาดนั้น”

นานามิรู้ตัวและคลายการจับที่เอวของเขา

จูเลียน “พร้อมไหม”

นานามิพยักหน้าแล้วจูเลียนก็ขออกจากเมืองไคน่า จุดหมายต่อไปคือเมืองคินเซ็ทซ์ จูเลียนต้องการไปท้าทายยิมที่นั่น

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงทางฝั่งเหนือของเมืองไคน่า หลังจากผ่านไปแล้วพวกเขาจะได้พบกับป่าทึบและถนนที่กั้นระหว่างปา

จูเลียน “คืนนี้พวกเราต้องไปตั้งแคมป์ในป่ากันนะ?”

นานามิรู้สึกประหลาดใจเป็นครั้งที่สอง เธอไม่เคยตั้งแคมป์ในป่าเธอเดินทางด้วยรถประจําทางหรือเรือข้ามฟากมาโดยตลอด ดังนั้นการตั้งแคมป์จึงเป็นสิ่งใหม่สําหรับเธอ แต่เธอก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องตั้งแคมป์ในป่าได้ แต่เธอไม่รู้วิธีการมากนัก

เธอพยักหน้า จูเลียนสังเกตว่าเธอไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาไม่มีทางเลือกมันไม่มีเมืองใดอยู่ระหว่างสองเมืองนี้และปาก็ใหญ่มากเช่นกัน

จูเลียน “ไม่ต้องห่วงฉันอยู่กับเธอ”

นานามิรู้สึกมีความสุขและกอดจูเลียนไว้แน่นขณะที่จูเลียนเร่งเครื่องอย่างรวดเร็วเข้าสู่ถนนที่มุ่งหน้าไปในป่า

พวกเขาใช้เวลาพักเพื่อไม่ให้นานามิรู้สึกอึดอัดเพราะนั่งบนจักรยานเป็นเวลานาน จูเลียนจัดโต๊ะเล็ก ๆ สําหรับพวกเขาใกล้ทะเลสาบและปล่อยโปเกมอนของเขาเพื่อให้พวกมันทําทุกอย่างที่ต้องการ

ทั้งคู่นั่งดูโปเกมอนที่กําลังเล่น

จูเลียน “ขาของเธอเป็นยังไงบ้าง”

นานามิ “พวกมันเจ็บนิดหน่อยตอนนี้”

จากนั้นจูเลียนก็เริ่มนวดต้นขาเพื่อบรรเทาอาการ นานามิสะดุ้งและหน้าแดงในทันที

นานาม “ทําอะไรน่ะ”

จูเลียน “เธอบอกว่าขาของเธอเจ็บ ดังนั้นฉันก็เลยนวดเพื่อให้อาการดีขึ้นเธอต้องการให้ฉันหยุดไหม”

นานามิ “ไม่”

จูเลียนยิ้มและนวดต้นขาของเธอต่อไป ในทางกลับกันใบหน้าของนานามิกลายเป็นสีแดง แต่เธอก็รู้สึกร้อนรุ่มเช่นกันเธอรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ของจูเลียนที่จับร่างกายของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าเขาทําอะไรแปลก ๆ กับเธอ

นานามิ นานามิเธอคิดจะทําอะไรหยุดจินตนาการถึงเรื่องแบบนั้นนะ

แม้ว่านานามิจะพยายามอย่างหนัก แต่ก็ไม่สามารถห้ามใจไม่ให้จินตนาการถึงการทําสิ่งแปลก ๆ กับจูเลียน จูเลียนไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าของเธอในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับการนวดเธอ

จูเลียน “เธอต้องไม่ชินกับการนั่งบนจักรยานแน่ ต้นขาของเธอเจ็บมากดูเธอแสดงท่าทางลำบากแบบนั้น ฉันคิดว่าฉันควรซื้อรถเพื่อไม่ให้สิ่งนี้เกิดขึ้น”

เขาเป็นห่วงเธอถึงขนาดคิดจะซื้อรถด้วยซ้ํา

จูเลียน แต่จักรยานของฉันล่ะ? อ้อ ฉันสามารถเก็บมันไว้ในกระเป๋ามิติได้นี่นะ

ถ้านานามิรู้ว่าจูเลียนคิดยังไงเธอคงจะหัวเราะออกมา แต่มันก็จะทําให้หัวใจของเธอเหมือนกระพือปีกเหมือนกัน เพราะเขาต้องการทําสิ่งนี้เพื่อเธอ

พวกเขาเดินทางต่อไปอีกครั้ง ในขณะที่พวกเขาออกเดินทางอีกครั้งในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีส้ม พระอาทิตย์กําลังจะตกดินจูเลี่ยนตัดสินใจมองหาสถานที่สําหรับตั้งแคมป์ในคืนนี้

ไม่นานเขาก็พบสถานที่ที่สวยงาม เขาจึงหยุดจักรยาน

จูเลียน “มาตั้งแคมป์ที่นี่กัน”

นานามิพยักหน้าและลงจากจักรยานและยืดหลังของเธอ จูเลียนสามารถมองเห็นเส้นโค้งเว้าที่ชัดเจนของเธอได้เลย

จูเลียน “ฉันทําอะไรมากันถึงมีสาวสวยคนนี้อยู่เคียงข้างได้”

นานามิ “นายชอบวิวนี่ไหม”

นานามิหันกลับมาและยิ้มอย่างซุกซน

จูเลียน “พวกมันสวยจริงๆ”

นานามิยิ้มและเดินไปรอบ ๆ สถานที่เพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยหรือไม่จูเลียนก็ทําเช่นเดียวกันและในที่สุดก็ตั้งแคมป์

จูเลียน “ดีจังที่ฉันมีเต็นท์สองหลัง”

นานามิพยักหน้า แต่แววตาของเธอมีความผิดหวังเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่รู้ตัวเอง จูเลียนเองก็กําลังตั้งเต็นท์ของเขาแล้ว นานามิก็เข้าร่วมกับเขาด้วย

นานามิ “สอนฉันหน่อย”

จูเลียน “มานี่สิ”

เขาเริ่มสอนเธอถึงวิธีการติดตั้งและในขณะที่ทําเช่นนั้นเขายังใช้ประโยชน์จากสถาน การณ์เนียนแตะสะโพกของเธอ กอดเธอจากด้านหลัง จับมือเธอ เล่นกับผมของเธอ เหตุการณ์การตั้งเต็นท์ทั้งหมดดําเนินไปอย่างนุ่มนวล พวกเขาเล่นหูเล่นตากันนานามิก็ยอมตามน้ําด้วย เธอชอบการสัมผัสของเขาเธอรู้สึกปลอดภัยกับเขา ยิ่งเธออยู่กับเขามากเท่าไหร่เธอก็เริ่มชอบเขามากขึ้นเท่านั้น

ค่ําคืนมาถึงจูเลียนเริ่มเตรียมอาหารสําหรับทุกคน นานามิช่วยเขาด้วยการดูแลโปเกมอนของเขา เธอดูแลพวกมันและโปเกมอนของเขาก็มีความสุขมากที่มีเธออยู่ด้วย

หลังจากทานอาหารเย็นแล้วจูเลียนก็ส่งโปเกมอนของเขากลับไปที่โปเกบอล

จูเลียน “เราควรจะนอนได้แล้ว”

เขาพูดและเข้าไปในเต็นท์ของเขาและเปลี่ยนชุดนอน นานามิมองไปที่เต็นท์ของเขาเป็นครั้งที่สองแล้วเดินเข้าไปในเต็นท์ของเธอและเข้าไปเปลี่ยนชุดนอนของเธอแล้วนอนลงบนที่นอน เธอหลับตาแต่เธอนอนไม่หลับเธอมีความคิดแปลก ๆ เกี่ยวกับตัวเองและจูเลียน เธอกําลังมีความรักอยู่ตลอดเวลาเธอรู้สึกร้อนและไม่รู้จะทําอย่างไรในที่สุดเธอก็ตัดสินใจไปที่เต็นท์ของจูเลียน

จูเลียนหลับตาและพยายามนอน เขาสามารถไปต่อได้โดยไม่ต้องนอนเป็นเวลาหลายวัน แต่เขาชอบนอนเพราะมันช่วยให้จิตใจของเขาสดชื่นขณะที่เขากําลังจะหลับเขาเห็นเงาของนานามิจากเต็นท์ของเขาและนานามิก็เข้ามา เธอสวมชุดผ้าไหมโปร่งใสและจูเลียนก็สามารถมองเห็นชุดชั้นในของเธอได้อย่างง่ายดาย ร่างกายของเธอสมบูรณ์แบบมาก

นานามิ “ฉันนอนที่นี่ได้ไหม”

จูเลียนพยักหน้าและหาที่ว่างให้เธอ นานามิเข้านอนกับเขาและนอนข้าง ๆ เขาและมองมาที่เขา จูเลียนมองตาเธอและใกล้เข้ามาและมอบจูบที่เร่าร้อนให้เธอขณะที่มือของเขาลูบใบหน้าที่สวยงามของเธอ การจูบนี้คงอยู่เป็นเวลาหลายนาทีก่อนแยกกัน

นานามหายใจแรงและมองจูเลียนด้วยสายตารักใคร่

นานามิ “จูเลียนทํากับฉัน”

จูเลียนเข้ากอดเธอและแนบชิดกับหูของเธอ

จูเลียน “นานามิ เธอเป็นคนพิเศษและฉันก็อยากให้คืนแรกของเราพิเศษเช่นกันไม่ใช่กลางป่า”

นานามิรู้สึกประหลาดใจแต่ก็มีความสุขมาก

จูเลียนกอดเธอแน่นขณะที่นานามิทําเช่นเดียวกันและหลับไปในอ้อมกอดของเขา

จูเลียนมองไปที่เธอและจูบที่หน้าผากของเธอ

จูเลียน ‘นานามิพิเศษสําหรับฉันมากและฉันจะไม่ปล่อยเธอไป’

จากนั้นจูเลียนก็คิดถึงใครบางคนและหัวใจของเขาก็เริ่มรู้สึกแน่น

จูเลียน ‘หัวใจของฉัน ทําไมมันถึงมีความรู้สึกกับผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกันมันเป็นเพราะ ฉันหรือเป็นเพราะชีวิตที่ฉันอยากมีชีวิตอยู่ทําให้สิ่งนี้เกิดขึ้น โคลอี้เธออยู่ที่ไหนกัน?’

ตอนนี้จูเลียนกําลังมีอารมณ์ผสมผสานปนเป ต่อหน้าเขาคือผู้หญิงที่รักเขาอย่างสุดซึ้งและความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็เป็นของแท้เช่นกัน แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อโคลอี้ก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

จูเลียน ‘ฉันหวังว่าเธอจะสบายดี..ฉันหวังว่าเธอจะจําฉันได้’

จูเลียนหลับตาและหลับไป