Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ - ตอนที่ 284

ตอนที่ 284 เสียงคำรามอันลึกลับ?

.

“ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่นรก! ช่างเป็นสโลแกนที่เท่และเข้ากับพวกเราได้ดีมากเลยจริงๆ!”

หวังเสียน นั่งอยู่ตรงที่เดิมดูนักรบมังกรทั้งเจ็ดพูดสโลแกนประจำองค์กรมือสังหารอเวจีทมิฬของพวกเขาออกมา ด้วยรอยยิ้ม

มังกรทั้งเจ็ดได้สร้างองค์กรมือสังหารอเวจีทมิฬ พร้อมกับสโลแกนประจำองค์กรสุดเจ๋งที่ว่า ‘ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่นรก’ มันน่าสนใจและดูเท่มาก

เขามองไปที่มังกรทั้งเจ็ดที่ต่อสู้กับคนจากสำนักดาบกวงซานอย่างตั้งใจ

คนทั้งห้าคนจากสำนักดาบกวงซานก็น่าสนใจเช่นกัน ในตอนแรกพวกเขาพยายามทดสอบและค้นหาระดับความแข็งแกร่งของกลุ่มหวังเสียน แต่เมื่อพวกเขารู้ว่ากลุ่มของหวังเสียน นั้นมีความแข็งแกร่งมากและไม่สามารถคาดเดาได้ พวกเขาก็รีบเอ่ยปากขอโทษพร้อมกับจากไปในทันที

หวังเสียน ค่อนข้างจะมั่นใจว่าหากคนกลุ่มนี้เห็นพวกเขาอ่อนแอ พวกเขาคงจะโดนสังหารพร้อมกับปล้นชิงผลึกแก้วมังกรและสิ่งของมีค่าอื่นๆอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้เหล่านักรบมังกรทั้งเจ็ดคน จะไม่ให้อภัยคนของสำนักดาบกวงซานเหล่านี้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเหล่านี้ตั้งใจฉกฉวยสมบัติขององค์ราชามังกรผู้เป็นจ้าวชีวิตของพวกเขา โทษประหารในครั้งนี้ของพวกเขาได้ถูกตัดสินออกมาแล้ว!

“เชี่ย! นั่นท่านอาจารย์, ผู้อาวุโสและรองเจ้าสำนักกำลังต่อสู้กับกลุ่มชายสวมหน้ากาก!”

เหล่าสาวกจากสำนักดาบกวงซานที่กำลังจะก่อไฟทำอาหารและบางคนก็พึ่งกลับมาจากการล่าสัตว์ป่า ต่างตกใจกันมากเมื่อพวกเขาเห็นกลุ่มผู้อาวุโสต่อสู้กับกลุ่มชายสวมหน้ากาก

“ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่นรก! นั่นคือสโลแกนของทูตอเวจีแห่งองค์กรมือสังหารอเวจีทมิฬ!”

“ทูตอเวจี! คนพวกนี้คือนักฆ่าแห่งอเวจียังงั้นเหรอ?”

“ทำไมรองเจ้าสำนักและผู้อาวุโสของพวกเราถึงได้ไปต่อสู้กับคนพวกนั้นได้กันเล่า?”

กลุ่มสาวกของสำนักดาบกวงซานรู้สึกตื่นตระหนกกันเป็นอย่างยิ่ง พวกเขารีบชักดาบของพวกเขาออกมาและจ้องมองไปที่การต่อสู้ด้วยความกังวล

ชายหนุ่มคนที่ไปขอยืมไฟ เหงื่อแตกออกมาทั้งตัว เมื่อเขามองไปที่กลุ่มชายชายสวมหน้ากากที่กำลังต่อสู้กับกลุ่มผู้อาวุโสของสำนักอย่างดุเดือด เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัว

เขารู้สึกโชคดีเป็นอย่างมากที่ตัวเขานั้นไม่ได้พูดจาหยาบคายออกไป ไม่อย่างนั้นเขาก็คง….

แต่อย่างไรก็ตามเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาเคยล้อเลียนการกินอาหารผ่านทางหน้ากากของคนพวกนี้เอาไว้ด้วย

‘พวกเขาคงไม่ได้ยินที่ข้าพูดใช่ไหม?..’

อ๊ากกก!

ในขณะนั้นเองเสียงร้องของคนหลายคนก็ดังขึ้นมา

ชายชราผมแดงและชายชราตาเดียว ตกใจกับเสียงร้องที่ดังออกมา พวกเขามองไปที่ด้านข้างในทันที

“ได้เวลาแล้ว! ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่นรก!”

เสียงอันเย็นยะเยือกและน่าหวาดกลัวดังขึ้นในขณะที่ชายวัยกลางคนสามคนนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของพวกเขาจะสิ้นสุดลงไป

“ไม่ต้องสนใจหันไปดูพวกมันหรอก! อีกสักเดี๋ยวพวกเจ้าก็ได้ตามพวกมันไปด้วยกันแล้ว!”

หน้ากากสีดำทมิฬปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าชายชราผมแดงและชายชราตาเดียว พวกเขารู้สึกได้ถึงการโจมตีอันทรงพลังที่ส่งตรงมายังพวกเขา

“เพียงเท่านี้!…เรื่องเพียงเท่านี้พวกเจ้าถึงกับต้องสังหารพวกเราเชียวหรือ?”

ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจของชายชราทั้งสองคนจนพวกเขาถึงกับตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร

ตูมมมม!

ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบวินาทีร่างของชายชราทั้งสองคนก็กระเด็นออกไปกระแทกหินที่น้ำตกอย่างแรง ลมหายใจสุดท้ายของพวกเขาได้หยุดลงไปอย่างสมบูรณ์

“มีเพียงผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณเพียงแค่สองคนเท่านั้น แต่พวกเจ้ายังกล้าอวดดีเข้ามายุ่งกับพวกเราอีกอย่างนั้นหรือ!”

โม่หยวนมองไปที่ศพของชายชราทั้งสองคนและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปนั่งอยู่ข้างๆหวังเสียนเช่นเดิม

เหล่านักรบมังกรคนอื่นๆก็เดินหันหลังและกลับไปยังตำแหน่งเดิมของพวกเขา

แต่อย่างไรก็ตามนักรบมังกรคนหนึ่งไม่ได้หันหลังกลับไปด้วย เขามองไปยังชายหนุ่มที่ชื่อหวางตง ด้วยแววตาอันน่ากลัว

“ไม่!ไม่!… อย่าฆ่าข้า! ได้โปรดเถอะอย่าฆ่าข้าเลย!”

ชายหนุ่มคนที่ชื่อหวางตง ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง การที่เขาได้เห็นนักฆ่าแห่งอเวจีกลุ่มนี้สังหารผู้อาวุโสและรองเจ้าสำนักของพวกเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ มันทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น

สาวกคนอื่นๆของสำนักดาบกวงซาน ก็รีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าร้องขอชีวิตเช่นเดียวกัน

“ลมปากของเจ้ามันเหม็นมากเกินไปหน่อย ฉะนั้นข้าจะส่งเจ้าไปที่นรก!”

นักรบมังกรคนนั้นจ้องมองไปที่หวางตง พร้อมกับกลิ่นอายสังหารอันรุนแรง

“ไม่!…อย่า!..ได้โปรด!” ชายหนุ่มโบกดาบในมือของเขาไปมาพร้อมกับกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง

อ๊ากกก!…อ๊อกกก!

จากนั้นไม่นานเสียงร้องของเขาก็เงียบลงพร้อมกับลมหายใจของเขา!

นักรบมังกรคนนั้นเดินกลับไปนั่งยังที่ตำแหน่งเดิมของเขาด้วยความสงบ โดยไม่สนใจกลุ่มสาวกที่เหลือของสำนักดาบกวงซาน

สาวกที่เหลือของสำนักดาบกวงซานต่างตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้พวกเขาคงจะไม่สามารถลืมมันไปได้ตลอดชีวิตของพวกเขา

“วิ่ง! วิ่งเดี๋ยวนี้พวกมัน! … พวกมันคือปีศาจร้ายแห่งอเวจี!”

คนกลุ่มนั้นชำเลืองมองไปยังคนทั้งสิบที่สวมหน้ากากสีดำทมิฬด้วยความหวาดกลัวก่อนจะวิ่งหนีไปในทิศทางตรงกันข้าม

“พวกเราจะเดินทางต่อกันในทันทีหลังจากที่กินอาหารกันเสร็จแล้ว!”

หวังเสียน หันไปมองซากศพรอบๆตัวเขา ก่อนที่จะส่ายหัวเล็กน้อยอย่างเสียอารมณ์

องค์กรมือสังหารอเวจีทมิฬ ไม่ใช่องค์กรการกุศลหรือผู้พิทักษ์ความยุติธรรม นักรบมังกรเหล่านี้ค่อนข้างที่จะโหดเหี้ยมและอำมหิต พวกเขาจะเชื่อฟังและซื่อสัตย์ต่อหวังเสียนและคนใกล้ตัวของเขาเพียงเท่านั้น สำหรับคนอื่นๆ พวกเขาจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

หากใครนั้นมายั่วยุหรือสร้างความขุ่นเคืองให้กับหวังเสียน พวกเขาก็จะส่งพวกมันไปที่นรก!

“ไปกันเถอะ!”

หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าเข้าสู่ส่วนลึกของเทือกเขาตงหลิงกันในทันที

“น่าจะอยู่ไม่ไกลแล้วล่ะ!” หลังจากที่พวกเขาเดินทางผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง หวังเสียน ก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงและหันไปพูดกับเหล่านักรบมังกร

หลังจากที่พวกเขาขึ้นมาบนยอดเขาลูกหนึ่ง หวังเสียน ก็วางงูพิษสีดำลงบนพื้น

ฟ่ออออ!

งูพิษสีดำแลบลิ้นออกมา ก่อนที่จะเลื้อยไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หวังเซียนและกลุ่มรีบตามมามันไปติดๆ

ฟ่ออออ!

ขณะที่งูพิษขึ้นไปบนยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งเดิมมากนัก มันก็หยุดและตวัดลิ้นออกมาอย่างรวดเร็ว หวังเสียนและกลุ่มที่ติดตามมาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยก่อนที่จะหยุดพร้อมกับหันไปสังเกตมองรอบๆตัว

ที่ทางเดินข้างหน้ามีกลุ่มแมลงมีพิษจำนวนนับไม่ถ้วนนอนอยู่บนผืน

งูพิษสีดำแลบลิ้นพร้อมกับส่งเสียงขู่ออกมา เหล่าแมลงมีพิษเหล่านั้นรีบขยับหลบเปิดเส้นทางให้กับงูพิษสีดำด้วยความหวาดกลัว

“ฝูงแมลงมีพิษ! ทั่วทั้งภูเขาลูกนี้เต็มไปด้วยฝูงแมลงและสัตว์มีพิษ!”

หวังเสียนหรี่ตา สังเกตมองไปรอบๆตัว ตามต้นไม้และใบหญ้ามีทั้งงูพิษและแมลงมีพิษปะปนรวมกลุ่มกันอยู่อย่างมากมาย หากพวกเขาประมาทจนถูกพวกมันรุมล้อมซุ่มโจมตี พวกเขาก็อาจจะได้รับพิษจนบาดเจ็บสาหัสหรืออาจจะถึงตายกันได้เลยในทันที

“ที่นี่น่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่ตั้งขององค์กรมือสังหารมนต์ดำมากนัก!”

หวังเสียนยิ้มบางๆพร้อมกับพูดออกมา “การป้องกันขององค์กรมือสังหารมนต์ดำ ถือได้ว่าน่ากลัวมากเลยทีเดียว กลุ่มคนพวกนี้นั้นแข็งแกร่งกว่าสำนักวังเปลวไฟเป็นอย่างมาก แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณก็อาจจะเสียชีวิตได้หากว่าประมาท!”

หวังเสียน ยกมือขึ้นช้าๆ ในทันใดนั้นต้นหญ้าที่อยู่บริเวณโดยรอบก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

ต้นหญ้าและเถาวัลย์ค่อยๆแผ่ขยายและเลื้อยมาที่รอบๆกลุ่มของพวกเขา พวกมันกลายเป็นเกราะกำบังชั้นดีเพื่อป้องกันแมลงและสัตว์มีพิษพวกนี้ให้ออกห่างจากกลุ่มของพวกเขา

หวังเสียน ค่อนข้างที่จะรู้ความลับบางอย่างจากการสื่อสารกับงูพิษสีดำ หากว่ากลุ่มของพวกเขาโจมตีสัตว์และแมลงมีพิษเหล่านี้ องค์กรมือสังหารมดดำจะสามารถรู้ได้ในทันทีว่ามีผู้บุกรุกเข้ามา

ในตอนนี้ร่างกายของพวกเขาและช่องทางเดินข้างหน้าถูกปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าและเถาวัลย์จนเหมือนกับชุดเกราะ

พวกเขาเดินตามหลังงูพิษสีดำไปอย่างช้าๆ

หลังจากที่เดินผ่านภูเขาอีก 2 ลูกมาแล้ว พวกเขาสังเกตเห็นแมลงและสัตว์มีพิษเริ่มมีความหนาแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ในความเป็นจริงก่อนหน้านี้พวกเขาได้เผชิญหน้ากับงูพิษซึ่งมีความยาวมากกว่า 6 เมตรมาแล้ว

เขี้ยวของงูพิษตัวนั้นใหญ่พอ ๆ กับนิ้วมือของคนมันดูน่ากลัวมากเลยทีเดียว โดยเฉพาะพิษที่ไหลออกมาจากเขี้ยวของมัน น่าจะสังหารผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ต่ำกว่าระดับก่อกำเนิดลมปราณให้ตายได้เลยในทันที

“ช่างเป็นพื้นที่ที่อันตรายมากเลยจริงๆ!”

หวังเสียน สังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างช้าๆเมื่อพวกเขามาถึงจุดสูงสุดของภูเขาขนาดใหญ่ลูกหนึ่ง ที่ด้านล่างนั้นมีทะเลสาบขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่ออยู่กับแม่น้ำตงหลิง

ทะเลสาบปกคลุมไปด้วยม่านหมอก ทิวทัศน์บริเวณโดยรอบนั้นสวยงามมากเลยทีเดียว

“ใครจะไปคาดคิดว่าจุดศูนย์กลางของสัตว์มีพิษที่อยู่โดยรอบจะมีทะเลสาบที่สวยงามเช่นนี้ซ่อนอยู่!”

หวังเสียน มองลงไปและเห็นงูพิษยังคงเลื้อยไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เป้าหมายของมันดูเหมือนว่าน่าจะเป็นทะเลสาบที่อยู่ตรงกลางของหุบเขา

หวังเสียน โบกมือเล็กน้อยก่อนที่กลุ่มหญ้าและเครือเถาวัลย์จะสลายตัวออกไปจากกลุ่มของพวกเขา

แฮร่!..โฮ่งๆๆ!

ในขณะนั้นเองมีเสียงคำรามที่ดุร้ายดังออกมาจนสะท้อนก้องไปทั่วทั้งหุบเขา แรงกดดันนั้นค่อนข้างที่จะทรงพลังมากเลยทีเดียว ต้นไม้ที่อยู่บริเวณโดยรอบสั่นไหวจนเหมือนกับโดนลมพายุพัดเขย่า

“นั่นมันเสียงตัวอะไรกัน!?”

หวังเสียน ขมวดคิ้วพร้อมกับหันไปมองทางด้านซ้ายมือของเขา!

………

จบบท