Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 55

ตอนที่ 55: ไม่ไร้ประโยชน์

“อย่าหัวเราะเยาะเขา เขาอาจจะเป็นเด็กกำพร้าเร่ร่อนที่เจอเสื้อผ้าเก่าๆ ของใครบางคนในถังขยะหรืออะไรสักอย่าง” ผู้หญิงคนนั้นตอบลูกชายของเธอ “มีคนเหมือนเขามากมาย เพียงเพิกเฉยเขา”

เธอเดินต่อไปพร้อมกับจับแขนลูกชายของเธอ

ลูซิเฟอร์ได้ยินคำพูดของเด็กและมองไปที่เสื้อผ้าของเขา มันถูกต้อง เขาคิดว่าเขาดูแปลก เขาเปลี่ยนสายตาที่ว่างเปล่าของเขาไปยังหุ่นจำลองขนาดเท่าเด็กอีกครั้ง ซึ่งสวมเสื้อผ้าที่จะพอดีกับตัวเขาอย่างสมบูรณ์

เขาเริ่มเดินไปที่ร้านแทน

ขณะที่เขากำลังเดินไปที่ประตู อีกคนกำลังเดินมาทางเขา

เป็นชายหนุ่มผมแดงที่สวมเสื้อยืดสีเขียวและกางเกงขายาวสีดำ เขาสวมเสื้อคลุมสีดำทับเสื้อผ้าที่มีสัญลักษณ์อินทรีย์แดงอยู่ที่หน้าอก ชายผู้นี้ดูเหมือนจะอายุ 20 กลางๆ เท่านั้น

ลูซิเฟอร์เดินเข้าไปใกล้ร้านและเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่เขาแปลกใจที่ประตูเลื่อนไปด้านข้างทันทีที่เขาเข้ามาใกล้

เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย สงสัยว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร? มันเป็นสิ่งที่เขาพบว่าน่าสนใจ

ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาก้าวถอยหลัง ประตูปิดอีกครั้ง เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้ง และประตูก็เลื่อนเปิดออกอีกครั้ง เขาลองอย่างน้อย 3 ครั้งเพราะมันดูน่าสนใจ มันทำงานอย่างไร? ไม่มีใครเปิดประตู มีคนล่องหนยืนอยู่เพื่อเลื่อนเปิดหรือไม่?

เขาไม่เคยเห็นประตูแบบนี้ที่ใช้เซ็นเซอร์เพื่อให้รู้ว่ามีคนยืนใกล้ประตูเปิดโดยอัตโนมัติได้

ขณะที่ลูซิเฟอร์ยืนอยู่ที่ทางเข้า ชายผมแดงก็เข้ามาใกล้เขาและเดินผ่านเขาเพื่อก้าวเข้าไปในร้าน

ชายหนุ่มดึงดูดความสนใจของพนักงานทุกคนที่รีบเข้าไปช่วยเขาในทันทีราวกับว่าเขาเป็นราชา

ความโกลาหลทำให้ลูซิเฟอร์ตื่นจากความงุนงง เมื่อเขาตระหนักว่าเขามาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้าและไม่เห็นประตู เขายังก้าวเข้าไปข้างใน

“ไม่เป็นไร ฉันแค่มองไปรอบๆ ฉันจะเลือกบางอย่างให้เอง” ชายผมแดงพูดอย่างสบายๆ เขาปฏิเสธความช่วยเหลือจากพนักงานในร้านทั้งหมด

ลูซิเฟอร์เดินเข้าไปใกล้มุมร้านและยืนต่อหน้าหุ่นของเด็ก เขาเอื้อมมือไปแตะเสื้อผ้าที่หุ่นนั้นสวมอยู่

เขารู้ว่าถ้าพ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เขาสวมเสื้อผ้าหลวมๆ เขาอาจจะใส่แบบที่หุ่นตัวนี้ใส่ แม่ของเขารักเขามาก แน่นอน เธอจะต้องซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดให้เขา

แม้แต่ในวัยเด็ก ลูซิเฟอร์ยังได้รับเสื้อผ้าที่แพงที่สุดจากแม่ของเขา หลังจากที่เขาถูกพาไปที่สถานที่เลวร้ายแล้วเท่านั้นเขาก็สูญเสียสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด

พนักงานชายของร้านสังเกตเห็นลูซิเฟอร์ยืนอยู่ใกล้นางแบบและพยายามจะสัมผัสมัน

“เฮ้ เจ้าหนู! เจ้าแตะไม่ได้นะ เจ้าจะทำให้เสื้อผ้าสกปรก และเมื่อมองดูเสื้อผ้าที่สกปรกของเจ้า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ เจ้าไม่มีเงินจ่ายอะไรที่นี่ ออกไปซะ”

เขาวิ่งไปหาเขาและบอกให้เขาออกไป เนื่องจากการมาถึงของชายผมแดง เขาไม่เคยสังเกตเห็นลูซิเฟอร์มาก่อน

ลูซิเฟอร์ไม่ได้จับตาดูสิ่งรอบข้าง ความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่เสื้อผ้า ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงประหลาดใจเมื่อได้ยินคนตะโกนข้างหลังเขา

เขาหันกลับมามองคนขาย

ลูซิเฟอร์ไม่ทำหรือพูดอะไรและมองดูชายคนนั้นต่อไป

พนักงานขายอดไม่ได้ที่จะเหงื่อออกเมื่อลูซิเฟอร์จ้องมาที่เขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลัว เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรู้สึกกลัว ในขณะที่เขาเห็นลูซิเฟอร์จ้องมองมาที่เขา

ชายผมแดงที่มีตราสัญลักษณ์อินทรีย์แดงบนหน้าอกของเขาไม่ได้มองไปทางพวกเขาเช่นกัน เขาจดจ่อกับการดูเสื้อผ้าในรายการ

“ออกจากร้านนี้ไป มันไม่ใช่ที่ที่คนเร่ร่อนสามารถเดินเข้ามาได้” พนักงานขายไม่ปล่อยให้ความรู้สึกแปลก ๆ ของเขาส่งผลต่อเขาในขณะที่เขาตำหนิลูซิเฟอร์อีกครั้ง “เสื้อผ้าหรูหราเหล่านี้ไม่ได้มีไว้สำหรับคนไร้ประโยชน์อย่างเจ้าที่จะสามารถครอบครองได้”

ลูซิเฟอร์อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ขณะที่เขาได้ยินคำพูดของคนขาย ซึ่งทำให้อาการปวดหัวกลับมา

…

มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเขาอายุ 10 ขวบ เพียง 1 วันก่อนที่เขาจะถูกประหารชีวิตในโรงงาน

ลูซิเฟอร์ออกมาจากห้องทดสอบ และพบว่าเขายังไม่ฟื้นพลังของเขา

ว่ากันว่าไม่มีใครสามารถปลุกพลังใด ๆ ได้หลังจากอายุ 10 ขวบ ดังนั้นจึงได้รับการพิสูจน์แล้วว่าลูซิเฟอร์จะไม่มีวันปลุกพลังขึ้นมาได้ เป็นที่ยอมรับว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทำลายมรดกของพ่อของเขา และไม่มีใครต้องระมัดระวังอีกต่อไปเพราะไม่มีโอกาสที่เขาจะได้ตื่นขึ้นและลุกขึ้นได้

วันนั้นลูซิเฟอร์กำลังเดินอยู่บนทางเดิน เมื่อเขาเห็นรถของเล่นอยู่บนพื้น

เขาเดินเข้ามาใกล้รถของเล่น เขาหยิบมันขึ้นมา น่าเสียดาย ก่อนที่เขาจะทันได้สังเกต รถของเล่นถูกกระชากออกจากมือของเขา

เขามองตรงไปข้างหน้าและสังเกตเห็นว่าเป็นหนึ่งในนักวิจัยของโรงงานแห่งนี้ที่ได้เอาของเล่นจากมือของเขาไป

“เลิกขโมยของเล่นของคนอื่นได้แล้ว ของเล่นชิ้นนี้เป็นของรูย่าตัวน้อย ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างแกที่จะสามารถครอบครองได้”

นักวิจัยมองลูซิเฟอร์ด้วยความรังเกียจราวกับว่าลูซิเฟอร์เป็นขยะที่ใหญ่ที่สุดในโลก ที่ไม่สมควรได้รับความสุขใดๆ

ผู้วิจัยได้มอบของเล่นให้เด็กชายอายุ 9 ขวบที่ยืนอยู่ใกล้เขา

“ขอโทษค่ะท่าน ฉันควรจับตาดูเขาไว้ ฉันจะพาเขาไปที่ห้องของเขา” พยาบาลที่เดินอยู่ข้างหลังลูซิเฟอร์กล่าวขอโทษ

พยาบาลเริ่มพาลูซิเฟอร์ออกไป

เมื่อเดินจากไป ลูซิเฟอร์ก็ได้ยินเสียงจากข้างหลังเขา

“โอ้ นี่ใช่รูย่า ลูกชายของหมอราวหรือเปล่า เขามาทำอะไรที่โรงงานนี้?”

“หมอราวพาเขามาที่นี่เพื่อทดสอบว่าเขาเป็นแวเรียนท์หรือไม่ เขากำลังแสดงคำแนะนำว่าเป็นแวเรียนท์ยังไง ดังนั้นหมอราวจึงพาเขามาที่นี่เพื่อทดสอบ ฉันกำลังพาเขาไปที่ห้องแล็บ”

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ลูซิเฟอร์ได้ยินก่อนที่เขาจะอยู่ห่างจากพวกเขามากเกินไป

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความผิดหวังที่ตอนนั้นมันไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้ เขาแตกต่างออกไป

ก่อนหน้านี้เขาเชื่อว่าตัวเองไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้เขาเชื่อว่าคนอื่นไร้ประโยชน์ ไม่ใช่เขาที่เป็นคนเสียเปล่า แต่คนอื่น ๆ ที่ดูถูกเขา

…

เมื่อความทรงจำนี้กลับมาที่ลูซิเฟอร์ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

“การ์ด! เด็กคนนี้ไม่ฟัง พาเด็กไร้ประโยชน์คนนี้ออกไป!” พนักงานขายพูดขณะที่มองไปทางการ์ดที่อยู่ในร้าน

“ฉันไม่ได้ไร้ประโยชน์!”

ลูซิเฟอร์คำรามในทันใด ขณะที่เขาถูกเรียกอีกครั้งว่าไร้ประโยชน์ สายฟ้าฟาดสีดำทมิฬ เริ่มแตกร้าวรอบตัวเขา ทำให้การ์ดตกใจแม้กระทั่งพนักงานขาย เสียงของเขาดูเหมือนจะมีพลังลึกลับที่ทำให้มันน่ากลัวราวกับเสียงคำรามของสิงโต

ไม่เพียงแต่พนักงานขายเท่านั้นแต่แม้แต่ชายผมแดงก็ต้องตกใจเมื่อหันกลับมามอง