Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 174 ซัลลาซาร์ลูเซีย

ตอนที่174: ซัลลาซาร์ลูเซีย

สำหรับคนที่นั่งอยู่หน้าทีวีเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหนึ่งในสี่ราชาวอร์ล็อค

มีสี่ราชาวอร์ล็อคที่ดำรงอยู่ในขณะนี้แม้กระทั่งหลังจากการตายของเซลแอซเรล

วารันท์ซึ่งเป็นผู้นำของAPEเซสซึ่งเป็นผู้นำขององค์กรฮันเตอร์ไรอาซึ่งเป็นผู้นำของแวเรียนท์เกิดใหม่และซัลลาซาร์ลูเซีย

ไม่เหมือนอีก3คนซัลลาซาร์ลูเซียไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรใดๆเขายังคงเหมือนกับเซลแอซเรลที่ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น

ชายคนนั้นดูเหมือนจะแต่งตัวเหมือนนักลอบสังหารแต่แตกต่างจากโรเวนเล็กน้อยมีบางอย่างที่มีเสน่ห์ในตัวเขาเขาอายุเพียง20ต้นๆแต่เขาเป็นหนึ่งในวอร์ล็อคที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว

ผมสีบลอนด์ที่สวยงามและดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาทำให้เขาดูเหมือนนางแบบนอกจากนี้ยังมีรอยสักที่น่าสนใจซึ่งขยายจากไหล่ถึงข้อมือทั้งสองข้าง

“ลูกชายของเซลแอซเรลใช่ไหมเด็กคนนี้เป็นใครฉันสนใจที่จะรู้ว่ามีวอร์ล็อคหนุ่มคนหนึ่งที่สร้างความรำคาญให้APFแทบบ้าแต่ทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นลูกชายของเขาคนนั้น..”ซัลลาซาร์พึมพำเขาถอนหายใจ“เหมือนพ่อลูกกันจริงๆไม่เลวไม่เลวเลย”

“แต่การที่รู้ว่าลูกชายของเขาใช้ชีวิตแบบที่…ฉันเดาว่าฉันควรจะไปพบเขาจริงๆบางทีฉันอาจจะช่วยเขาได้นั่นคือสิ่งที่น้อยที่สุดที่ฉันสามารถทำได้เพื่อลูกชายของเซล”

ในสถานที่แห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากลูซิเฟอร์ชายคนหนึ่งกำลังดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งกำลังแสดงสิ่งอำนวยความสะดวกด้านอาวุธยุทโธปกรณ์ผ่านดาวเทียม

ชายคนนี้เป็นส่วนหนึ่งของหน่วยงานของรัฐที่ใช้ดาวเทียมเพื่อจับตาดูสถานที่สำคัญเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น

มีเพียงฐานเดียวขององค์กรนี้และชายคนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของมัน

เขาได้รับคำเตือนมากมายจากเพื่อนร่วมงานเกี่ยวกับการใช้ดาวเทียมเพื่อการใช้งานส่วนตัวและทุกครั้งที่เขาสัญญาว่าจะไม่ทำอีกเนื่องจากองค์กรค่อนข้างหละหลวมเขาจึงไม่ถูกไล่ออกหรือลงโทษเว้นแต่จะได้รับคำเตือนด้วยวาจาเล็กน้อย

ชายคนนั้นเฝ้ามองที่หน้าจอซึ่งกำลังแสดงบุคลากรทางทหารเข้าและออกจากโรงงานผลิตอาวุธ

“เฮ้อออ!”

ชายคนนั้นหาวขณะเหยียดแขนออก

“น่าเบื่อมากฉันใช้เวลาทั้งวันดูสถานที่เดียวกันฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะได้สนุกบ้าง”

“ฉันควรค้นหาที่ใด”เขาพึมพำในขณะที่เขาตกอยู่ในความคิดลึกๆ

เขาเปิดไดอารี่ของเขาและเริ่มอ่านชื่อสถานที่ที่เขาเขียนไว้

“ภูเขาอาเมซ่าเหรอเห็นไหม”

“ป่าแดร็กเซียไม่นะ”

“ปรากฏการณ์สามเหลี่ยมงั้นเหรอ?คราวนี้คงไม่สนุกแน่”

“หาดออเรียนเหรอจริงสิน่าสนุกดีนะตอนนั้นเป็นช่วงที่น้ำขึ้นสูงทุกปีถ้าโชคดีก็อาจจะได้เห็น”

หลังจากอ่าน3หน้าในไดอารี่ของเขาในที่สุดเขาก็ลงเอยด้วยชื่อหาดออเรียนซึ่งทำให้เขาทิ้ง

เขาเริ่มกดแป้น2-3แป้นบนแป้นพิมพ์ขณะตั้งค่าพิกัด

มุมมองบนหน้าจอในไม่ช้าก็เปลี่ยนไปเมื่อเริ่มฉายภาพหาดออเรียน

“หะมีคนอยู่ที่นั่นเหรอพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ที่นั่นมันอันตรายที่จะอยู่ที่นั่นพวกเขาง่เง่าหรือเปล่าพวกเขาอาจจะตายถ้าพวกเขาโชคร้าย”

เมื่อชายคนนั้นมองไปที่หน้าจอเขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นว่าชายหาดไม่ว่างเปล่าดูเหมือนจะมีคน2คนเดินอยู่ใกล้ทะเล

“เดี๋ยวก่อนคนนั้นดูเหมือนเด็กผู้ใหญ่ที่อยู่กับเขาก็งี่เง่า!พาเด็กไปที่นั่น?”ชายคนนั้นพูดอย่างอารมณ์เสีย

“เด็กควรจะไร้เดียงสาและไม่รู้เกี่ยวกับความเสี่ยงในตอนนี้แต่ผู้หญิงที่อยู่กับเขาควรมีความคิดหน่อย!”

เขาจดจ่ออยู่กับเด็กและซูมเข้าไปเพื่อให้แน่ใจว่าเขาตัดสินใจแจ้งทางการ

เกี่ยวกับเด็กคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนชายหาดเพื่อที่พวกเขาจะได้ดึงตัวเขาออกมา

ทันทีที่เขาซูมไปที่เด็กดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“ห่าอะไรวะนั่นไอ้เด็กนั่น!นั่นมันแวเรียนท์ที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในรายชื่อAPEไม่ใช่เหรอ?”ชายผู้นั้นอุทานออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของลูซิเฟอร์ในระยะใกล้

เขาจำลูซิเฟอร์ได้ตั้งแต่เห็นเขาในข่าวมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว

เขายังคงมีการรับรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นนักฆ่าแวเรียนท์เนื่องจากเขาไม่เห็นข่าวที่ออกอากาศในวันนี้เขาอยู่ที่นี่ในสำนักงานเมื่อแวเรียนที่เกิดใหม่เข้ามาแทนที่ช่องทางต่างๆ

ยิ่งกว่านั้นไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์ส่วนตัวในสถานที่นั้นเขาจึงไม่สามารถตรวจสอบเน็ตเพื่อทราบการอัปเดตล่าสุดได้

พวกเขามีโทรศัพท์พื้นฐานในสำนักงานเท่านั้นซึ่งไม่มีการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต

“เด็กคนนั้นฆ่าคนไปเยอะเขาเลยซ่อนตัวจากAPFถ้าจำไม่ผิดมีรางวัลให้ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กด้วยดีจังฉันจะได้เงินไปทำความดี”เขาคิดในขณะที่เขาพยักหน้า

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขที่เขาจำได้หมายเลขโทรศัพท์ของAPPที่ได้รับในข่าวมีเพียง3หมายเลขเท่านั้น

ห้องควบคุมAPFได้รับโทรศัพท์จำนวนมากตลอดทั้งวันแต่คราวนี้ต่างออกไปพวกเขารับสายพร้อมข้อมูลที่ต้องการ

ผู้โทรแจ้งพวกเขาเกี่ยวกับตำแหน่งของลูซิเฟอร์ซึ่งมอบให้กับอลูเรนเพิ่มเติมโดยด่วนที่สุด

ตลอดทั้งวันลูซิเฟอร์เดินไปตามชายหาดเพื่อพูดคุยกับเคนเขาพูดหลายสิ่งหลายอย่างแต่เขายังไม่ได้พูดถึงความจริง

ตลอดทั้งวันเคนยังถามคำถาม2-3ข้อเกี่ยวกับชีวิตของลูซิเฟอร์ซึ่งเขาตอบโดยไม่ลังเลลูซิเฟอร์เริ่มเปิดใจเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของเขา

เป็นเวลาเย็นและดวงอาทิตย์เริ่มตกแสงแดดเริ่มลดลงเมื่อความมืดเริ่มเข้าครอบงำลู

ซิเฟอร์และเคนนั่งใกล้ทะเลมองดูดวงอาทิตย์ซึ่งกำลังเคลื่อนลงมาช้าๆ

“ลูซิเฟอร์มาเล่นเกมกันว่าไง?”เคนถามลูซิเฟอร์

“เกมอะไร?” ลูซิเฟอร์ถามอย่างสับสน

“คุณบอกช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคุณก่อนที่จะมาเป็นแวเรียนท์และฉันจะบอกคุณเองว่าใครที่เก่งกว่าเป็นผู้ชนะและผู้ชนะก็จะได้รับรางวัลเช่นกัน”เคนตอบ

“รางวัลอะไร” ลูซิเฟอร์ถาม

“ถ้าคุณชนะฉันจะทำอย่างใดอย่างหนึ่งที่คุณขอให้ทำถ้าฉันชนะคุณจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ฉันขอให้คุณทำ ”เคนแนะนำ” วิธีที่ว่าคือ…?”

“อา…ฉันยอมรับ” ลูซิเฟอร์พูดโดยไม่ต้องคิดซ้ำสอง

ถ้าเขาชนะเขาอาจจะให้เคนพาเขาไปที่เวราซิตี้นี้เป็นสิ่งที่ดีและถ้าเขาแพ้เคนจะทำอะไรที่เขาไม่ต้องการทำได้บ้าง?เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่เขายอมรับ

“ดีขึ้นแล้วฉันไปก่อนนะ” เคนพูดยิ้มๆ

เขามองไปที่ทะเลขณะที่เขาเริ่มพูด

“ความทรงจำที่มีความสุขที่สุดของฉันคือตอนที่ฉันอายุได้7ขวบพ่อกับแม่พาฉันไปหาครอบครัวของเพื่อนคุณรู้ไหมว่าพวกเขาพูดอะไรต่อหน้าคนอื่นๆ?” เคนถามลูซิเฟอร์

“อะไร?” ลูซิเฟอร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“พวกเขาบอกว่าฉันคือสิ่งที่พวกเขาภูมิใจที่สุดพวกเขาบอกว่าพวกเขาภูมิใจในตัวฉันและฉันนำแสงสว่างมาสู่โลกมืดของพวกเขาเมื่อมาถึงพวกเขาบอกว่าพวกเขารักฉันมากแค่ไหนต่อหน้าผู้คนจำนวนมากและฉันเห็นว่ามันเป็นของจริงนั่นคือช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน” เคนตอบ

“ฉันอาจจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับวัยเด็กของฉันแต่ฉันไม่สามารถลืมช่วงเวลานี้ได้เลย”

ลูซิเฟอร์เหลือบมองเคนและสังเกตเห็นใบหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะชวนให้นึกถึงอดีตดูเหมือนเขาจะหมายความอย่างนั้นจริงๆ

“บอกมาเลย”เคนถามลูซิเฟอร์

“ช่วงเวลาที่มีค่าและมีความสุขที่สุดของผม?” ลูซิเฟอร์ถามขณะครุ่นคิด

“ผมอยู่กับครอบครัวได้เพียง5ปีก่อนที่พวกเขา…” เขาพึมพำแต่มันยังไม่จบ