Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 158 ครั้งแรก

ตอนที่ 158: ครั้งแรก

ลูซิเฟอร์นั่งอยู่บนเตียง มองขึ้นไปบนเพดาน

เขายังคงหลงอยู่ในความคิด ในสนามรบ หลายอารมณ์วนเวียนอยู่ในใจ เขาไม่คิดอะไรมาก ก็แค่ทําในสิ่งที่เขาเชื่อว่าใช้ในตอนนั้น แต่ตอนนี้พอพอมีเวลา เขาก็รู้ว่ายังมีคําถามอีกมากมายที่ยังหลงเหลืออยู่ยังไม่ได้ตอบ

“ตาสีฟ้าและสีม่วงหมายความว่าอย่างไร ดวงตาทั้งสองของเขาเป็นสีฟ้าตั้งแต่จําความได้ แล้วทําไมแซนเดอร์ถึงพูดอะไรที่ต่างออกไป?”

และถึงแม้เขาจะพูดสีตาผิดๆ ทําไมเขาและคนอื่นๆ ถึงได้ตกใจกันขนาดนี้? มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้? เขาเคยเห็นคน จํานวนไม่น้อยที่มีสีตาต่างกัน บางคนมีสีแดง บางคนมีสีดํา และบางคนมีสีเขียว

ทําไมสีตาของเขาถึงสําคัญนัก?

แต่นั่นไม่ใช่คําถามที่ใหญ่ที่สุดในหัวของเขา คําถามที่ใหญ่ที่สุดยังคงเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขา? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาจริงๆ?

เขารู้ว่าเขาจะไม่ได้คําตอบที่ถูกต้องที่นี่ และถึงแม้เขาจะทําเช่นนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขากําลังโกหกหรือพูดความจริง เพราะพวกเขาจะไม่พูดความจริงหากพวกเขาผิด

สําหรับ APE พวกเขากระหายเลือดของเขา แต่เขาไม่สนใจ เขายังสามารถลักพาตัวสมาชิก APE 2-3 คนได้หากต้องการ แต่แล้วอะไรล่ะ? โอกาสที่สมาชิกระดับล่างจะรู้เรื่องพ่อของเขานั้นไม่มีอยู่จริง

คนเดียวที่รู้ได้คือ วารันท์ และนั่นด้วย ถ้าเขาเกี่ยวข้องจริงๆ แต่การไปถึงวารันท์ ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่สามารถหาคําตอบเพื่อแลกกับชีวิตของสมาชิก APF ได้ เขาเคยลองสิ่งนี้มาก่อน และถึงกระนั้นแซนเดอร์ก็สามารถโกหกเขาได้ คนพวกนี้ไม่มีจิตสํานึก ดังนั้นนี่จะเป็นความพยายามที่สูญเปล่า

“ฉันต้องการเวลาและแผน เช่นเดียวกับเคนพูด สิ่งที่ไม่สามารถบรรลุได้ด้วยความแข็งแกร่งนั้นสามารถบรรลุได้ด้วยอุบาย ฉันต้องวางแผนเหมือนพวกเขาและเริ่มคิดเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง มีแต่สมอง” ลูซิเฟอร์พิมพ์ขณะนอนลงบนเตียงและเอามือปิดตา

“คิดว่า…. ฉันจะทําอย่างไรเพื่อให้ได้คําตอบ” เขาพูดขณะที่เขาพยายามคิด

แต่ไม่มีแผนใดเข้ามาในความคิดของเขา สมองทั้งหมดของเขาถูกปรับให้ใช้กําลังของเขาเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการและไม่ได้วางแผน

” แวเรียนท์เกิดใหม่งั้นเหรอ พวกเขามีแผนอย่างไร? พวกเขาใช้คําทํานายของผู้ทํานาย เพื่อให้ได้แผน เมื่อพวกเขารู้ว่าศัตรูจะทําอะไร พวกเขาก็มาถึงแผน”

“ฉันยังต้องรู้ปฏิกิริยาของการกระทําของฉันด้วยเพื่อที่ฉันจะได้วางแผนได้ ต้องมีการวางแผนที่ละเอียดถี่ถ้วนโดยไม่มีช่องโหว่ บางสิ่งที่จะช่วยฉันได้อย่างมาก”

ขณะที่ลูซิเฟอร์กําลังพูดกับตัวเองก็มีเสียงเคาะประตูห้องของเขา

เขายืนขึ้นและเปิดประตูเพื่อพบเดรโกที่นั่น เดรโกกําลังถือเสื้อผ้าให้เขา ขณะที่ผู้หญิงข้างหลังเขากําลังถืออาหารอยู่

“ท่านลูซิเฟอร์ นี่เสื้อผ้าสําหรับท่าน ท่านสามารถแต่งตัวได้ ส่วนอาหารควรวางไว้ที่ไหน ในห้องของท่านหรือในสวนเหมือนเมื่อก่อน?” เคนถามพลางขมวดคิ้ว

“ห้องเรียบร้อยดี วางมันลงบนเตียงแล้วออกไป” ลูซิเฟอร์ตอบ ขณะหยิบเสื้อผ้าจากเคน

เสื้อผ้าที่เดรโกนํามานั้นมีเสื้อเชิ้ตสีดําและกางเกงสีขาว

ลูซิเฟอร์วางกางเกงสีขาวไว้ด้านข้างก่อนจะสวมเสื้อยืด เขาไม่ต้องการกางเกงแบบอื่นเพราะกางเกงที่ทําจากอนุภาคคาร์ดินัลก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาในตอนนี้ พวกเขาเป็นกางเกงที่สมบูรณ์แบบสําหรับเขา เขาจึงไม่ต้องการถอดออก พวกเขาไม่ได้สกปรกอยู่แล้ว

เดรโกวางอาหารลงบนโต๊ะ เดรโกและพวกสาวๆ เริ่มออกเดินทาง แต่ก่อนที่เดรโกจะก้าวออกไป เขาก็หยุดและหันหลังกลับ

“ฉันเป็นคนงี่เง่า ฉันลืมสิ่งนี้ได้อย่างไร” เขาพึมพําในขณะที่เขาถอนหายใจ

เขาหยิบขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วเดินกลับเข้าไป ข้างในขณะที่วางมันลงบนโต๊ะ

“ขวดอะไร” ลูซิเฟอร์ถาม

“มันคือแชมพู คุณสระผมด้วยแชมพูเพื่อให้มันอยู่ในสภาพดีระหว่างอาบน้ํา คุณจะอาบน้ําแล้วใช่ไหม ฉันคิดว่าคุณน่าจะต้องการมัน” เดรโกพูดก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“แชมพู?” ลูซิเฟอร์พึมพํา ขณะจ้องไปที่ขวด เขาจําไม่ได้ว่าเคยใช้อะไรแบบนี้มาก่อน เขาอาบน้ําตอนที่เขาอยู่ที่โรงงาน แต่เขาได้รับแค่สบู่ขาวธรรมดา ไม่มีแชมพู

เขาสงสัยว่ามันถูกใช้งานอย่างไร

เขาบอกว่าฉันว่าให้สระมันลงบนผมของฉัน วันนี้ฉันน่าจะลองมัน ลูซิเฟอร์คิดขณะหยิบขวดขึ้นมา

เขาปิดประตูหลังจากที่แขกออกไปก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปในห้องอาบน้ําหลังจากถอดเสื้อผ้าออก

เขาเปิดฝักบัวก่อนจะเปิดขวด

ขณะที่ลูซิเฟอร์เปิดขวด เขาก็ตระหนักว่าเขายังคงสวมถุงมืออยู่ แต่เขาก็ถอดออกไม่ได้เช่นกัน เว้นแต่เขาจะต้องการทําลายแชมพูนี้

เขาตัดสินใจอาบน้ําด้วยถุงมือ

เมื่อเปิดขวด เขาพลิกของเหลวทั้งหมดที่อยู่ในขวดบนหัวของเขา ก่อนที่จะเริ่มถู

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะใช้เท่าไหร่ เขาจึงใช้มากเกินไปหน่อย

ขณะที่เขาถูผม เขาไม่ได้ปิดฝักบัวเหนือศีรษะ ทําให้ทุกอย่างล้างออกก่อนที่เขาจะสามารถกู้ได้อย่างถูกต้อง แต่เศษที่เหลือกลายเป็นฟอง คลุมทั้งศีรษะและผมยาวของเขา

บางส่วนเข้าไปในดวงตาของเขา ทําให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตาของเขากําลังไหม้ เขารีบล้างตาของเขาก่อนที่จะหยุดถูแชมพูที่มีฟองและปล่อยให้ผมของเขาถูกล้างด้วยน้ํา

“นี่มันแย่จริงๆ ทําไมคนถึงใช้มันล่ะ ตาฉันร้อนเป็นไฟ! นี่เป็นแผนการของพวกเขาที่จะทําร้ายฉันเหรอ?” ลูซิเฟอร์พึมพําขณะมองดูขวดแชมพู เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ใช้สิ่งนี้

เขาใช้สบู่ล้างร่างกายก่อนออกจากห้องน้ําและเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนจะแต่งตัวอีกครั้ง