Infinite Competitive Dungeon Society - ตอนที่ 294

บทที่ 294 – สมาชิกคนล่าสุด (11)

[เจ้าได้ลบราชาทั้งหมดจริงๆงั้นหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า!]

” เจ้านี่มันน่ารังเกียจจังเลยนะ”

มันมีร่างกายเป็นโครงกระดูก มันเป็นลิช? ผ้าคลุมที่มันใส่อยู่มีออร่าแปลกๆออกมาซึ่งน่าจะเป็นอาร์ติแฟคระดับสูงสุด

“ผ้าคลุมนั่นดูจะมีราคานะ”

[ข้าอยากจะเจอเจ้าจริงๆ!]

มันได้เป็นศัตรูที่มันกําลังสู้อยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาและหันหน้ามาสนใจฉันเต็มที่ เดซี่กับสุมิเระที่เห็นว่าศัตรูละความสนใจไปจากพวกเธอทําให้ระดมการโจมตีใส่มัน แต่ว่ามันก็ยังไม่สนใจพวกเธอ

ฉันได้มองดูรอบๆ แต่ฉันไม่เจอลิโคไรท์หรือล็อทเต้เลย

“ลิโคไรท์ไปไหนซะล่ะ?”

“ลิโคไรท์กับล็อทเต้ทั้งคู่อยู่ในดันเจี้ยน.. พวกเธอกําลังไปหาแก่นพลังชีวิตของมัน”

แก่นพลังชีวิต เหมือนฉันจะเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ลิชมักจะถูกพูดว่ามันได้เก็บพลังชีวิตเอาไว้ในภาชนะและทําให้ตัวมันเป็นอมตะเว้นแต่ว่าภาชนะจะพังลงไป ลิชนี่คือร่างจริงแต่ก็ไม่ใช่ร่างจริงตราบเท่าที่แก่นพลังชีวิตมันยังไม่พังลงไปลิชก็จะสามารถสร้างร่างใหม่ได้เรื่อยๆจากมานา รอบๆ

เดซี่จะต้องพามันมาที่นี่เพื่อให้ตัวมันห่างจากแก่นพลังชีวิตของมันให้มากที่สุด

[ฮ่าฮ่าฮ่า มันหายากนะ! เจ้าน่าจะให้ความสําคัญกับชีวิตตัวเองก่อน ข้ามั่นใจว่าข้าซ่อนมันไว้อย่างมิดชิดแล้ว!]

” แกดูแตกต่างไปจากราชาที่ฉันเจอมานะ!”

[แน่นอนนนน! ข้าแตกต่างมาก]

ฉันเริ่มจะเกลียดมันแล้วสิ

เจ้าพวกนั้นมันไร้สมอง แถมยังหัวแข็งอีกด้วย

จากนั้นราชาแห่งความตายก็ได้สะบัดคทาและสร้างบาเรียขึ้นมาป้องกันหอกของสุมิเระที่แทงมา

เฮีโร่ของโลกงั้นหรอ? ข้าจะไม่แพ้คนที่ยังไม่สมบูรณ์หรอกนะ ถ้าเป็นข้า ข้าก็จะกลืนกินเจ้าและพิชิตโลกนี้ นี้แหละคือสิ่งที่เจ้าพวกราชาโง่นั่นคิดกันหลังจากที่ได้รู้ว่าราชาลาวาตายไป แล้วผลก็เป็นแบบนี้ไง! พวกราชาทั้งสี่ตัวที่โง่เง่า เจ้ากระเบนที่หนีมาโลกนี้น่าจะฉลาดที่สุดในพวกมันแล้ว แต่ถึงแบบนั้นมันก็ถูกเจ้าฆ่าเอาได้ ฮ่าฮ่าฮ่า]

เมื่อพูดแบบนี้แล้วมันก็ได้ชูมือขึ้นไปบนฟ้า บนมือของมันมีไม้ที่ใช้ในการควบคุมหุ่นเชิดอยู่มันมีสายที่ออกมาจากไม้นั้นแต่ว่าฉันก็บอกไม่ได้ว่ามันเชื่อม่อกับอะไร

และที่ข้าไม่ชอบที่สุดเลยก็คือทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นตามที่เขาคนนั้นตั้งใจไว้)

” ตามที่เขาตั้งใจงั้นหรอ? แกกําลังหมายถึงคนที่อยู่เหนือกว่าแกงั้นสินะ?”

โอ้ นั่นแหละ! นี้เป็นวิธีที่อธิบายได้ถูกที่สุดเลย! ใช่แล้ว เขาคนนั้นอยู่เหนือหัวเราเสมอมา

เดซี่ก็ดูจะพึมพัมบางอย่างและพลังงานที่มันปล่อยออกมาก็ได้ลดลงไปอย่างมาก สุมิเระได้ขึ้นไปยืนอยู่บนท้องฟ้าซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าที่เธอทําแบบนี้ได้มันเป็นเพราะการช่วยของเดซี่หรือเกราะของเธอ เธอดูจะเตรียมการโจมตีด้วยหอกอีกครั้ง แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ไม่ได้จะพุ่งเข้ามา

ยังไงก็ตามราชาแห่งความตายก็ไม่ได้ไปสนทางนั้นซักนิด

เจ้ารู้ไหม ข้าเกลียดการถูกเตรียมเอาไว้แบบนี้ ข้าเป็นพวกที่จะไม่พอใจเลยถ้าหากว่าสิ่งต่างๆมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของข้า การที่ข้าต้องไปทําตามคําสั่งของคนอื่น การถูกคนอื่นควบคุมแบบนี้ข้าไม่ได้ชอบมันเลย]

” คือ คําสั่ง”

(สําหรับเขาแล้วพวกเราห้าราชาไม่ได้มีค่าอะไรมากกว่าการเป็นเพียงแค่ตัวหมากลุกเลย เขาจะต้องคิดว่าเขาฉลาดกว่าเรามากๆ แต่ว่าข้าก็มองเขาออก ชะตากรรมของพวกเราดูเหมือนกกําหนดไว้แล้ว เพื่อที่จะต้องเสียสละ

” เสียสละ? เพื่ออะไร?”

มันได้ยกคทาขึ้นมา คทาของมันดูใสจนเหมือนกับทําขึ้นมาจากแพลตตินั่ม คริสตัลที่อยู่บนปลายคทาก็ได้ส่องแสงห้าสีออกมา

[มันคือเพื่อเจ้าไงฮีโร่]

“เสียสละเพื่อฉัน?”

[อยากจะรู้สินะ?]

เมื่อฉันได้ถามออกไปรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวได้ปรากฏขึ้นมาบนหัวกระโหลกของลิช

” แล้วก็ทําไมแกถึงได้มาบอกเรื่องนี้กับฉัน?”

[ถามได้ดี! นี่มันเป็นเพราะว่าข้าต้องการที่จะกําจัดเขาไง! ฮีโร่ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ชอบการที่เต้นอยู่บนฝ่ามือของเขาเลย ฟังข้าสิและเข้ามาร่วมมือกับข้า]

มันได้เหวี่ยงคทาไม้ไปรอบๆ ฉันสามารถจะเห็นได้เลยว่าสายที่เชื่อมต่ออยู่คลายลง

(มันไม่มีเวลาเหลืออีกแล้วฮีโร่ ข้าไม่สามารถจะหลบเลี่ยงสายตาของเขาได้ไปมากกว่านี้แล้วฟังที่ข้าบอกเจ้าและบอกคําตอบมาซะ]

“ชินอย่าไปฟังมัน”

เดซี่ได้เข้ามาขัดฉัน ดวงตาของเธอได้ส่องประกายสีแดง

“มันอยากจะใช้นาย”

ชิ

(มันยังไม่ชัดอีกงั้นหรอ? ข้าจะใช้งานฮีโร่และฮีโร่ก็จะใช้งานข้า! นี้มันคือการค้าที่แท้จริงเจ้าเด็กน้อยน่ารําคาญนี้]

” พวกเราไม่ได้แค่น่ารําคาญหรอกนะ!”

สุมิเระได้ตะโกนขึ้นและหลังจากนั้นคทาของราชาแห่งความตายก็ได้ผลักออกไปปะทะกับหอกของสุมิเระในทันที ไม่เพียงแต่ว่าคทาของมันได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเท่านั้นแต่พลังของมันก็ยังถูกลดลงไปอย่างมากทันที แต่สิ่งที่ต้องแลกมาก็คือการที่สุมิเระต้องถอยกลับไปพร้อมทั้งเสียอาวุธที่สําคัญที่สุดของเธอ

[คทาของข้า นังนี่!]

” คุณชินค่ะ หนูของฝากที่เหลือด้วยนะคะ!”

ฉันได้ยกหอกของฉันขึ้นมาอย่างช้าๆจากนั้นเพลิงโกลาหลก็ลุกขึ้นมา

พูดตามตรงฉันก็ยังมีคําถามอีกมากที่ฉันอยากจะถามมัน เรื่องของผู้ที่บงการทั้งหมดนี้และความหมายของการเสียสละที่มันได้บอกออกมา ฉันไม่มีข้อมูลที่มากพอจะแก้ปริศนาพวกนี้ด้วยตัวเองเลย แต่ว่าฉันก็พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้ มันชัดเจนมากว่ามันต้องการจะใช้ประโยชน์จากฉันนอกไปจากนี้

กับสิ่งที่มีอยในรกมา ฉันไม่มีข้อมูลองของผู้ที่บงการทั้งของ

“ถ้าหากว่าแกอยากจะคุยกับฉันจริงๆทําไมแกถึงได้เปลี่ยนนครวาติกันกับโรมให้กลายเป็นดินแดนแห่งความตายกันห้ะ?”

(ข้าคือราชาแห่งความตาย ทุกๆที่ที่ข้าไปถึงจะต้องเต็มไปด้วยความตาย ฮีโร่ เจ้าพวกที่เผชิญหน้ากับความตายไปครั้งหนึ่งนั้นก็จะได้รับชีวิตอันเป็นนิรันดร์แลกเปลี่ยนกลับมานี่! แล้วก็ลองคิดดูนะถ้าหากข้ามาเพียงคนเดียวเจ้าจะฟังข้างั้นหรอ? ไม่เลย! เจ้าคงจะพยายามฆ่าข้าในทันที!]

ใช่แล้ว มันพูดถูก

” ดูเหมือนว่าฉันจะต้องเอาชนะแกก่อนถึงแกจะเข้าใจได้ถูกสินะ”

(ไม่ฮีโร่ พวกเราจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันอยู่!]

มันได้ดึงไม้ของมันขึ้นมาถือ มันจะต้องเป็นอาร์ติแฟคอะไรซักอย่างแน่ๆ! อยู่ๆตัวฉันก็หยุดไปเองในตอนที่พุ่งเข้าไปหามัน

ถึงแม้ว่าเมื่อตะกี้มันจะไม่มีอะไรมามัดฉันแม้แต่นิดเลย แต่ว่าในตอนนี้ได้มีตุ๊กตาแปลกๆที่ดูเหมือนกับปีศาจห้อยหัวของมันลงมา มันคือตุ๊กตาที่มีความสูงประมาณ 3 เมตรซึ่งดูจะมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่ไม้เล็กๆของราชาแห่งความตายจะควบคุมได้

ยังไงก็ตามแทนที่ฉันจะไปคิดเรื่องตุ๊กตา ฉันกลับกังวลเรื่องสิ่งที่เจ้าตุ๊กตานั่นจับอยู่มากกว่านั่นคือคนๆหนึ่ง

” นั่นใครนะ?”

[ถามได้ดี นี่คือครอบครัวของเจ้าไง แม่ของเจ้า!]

ฉันรู้สึกเหมือนกับโลกได้กลายเป็นสีขาวไป ฉันอยากจะพุ่งใส่มันซะเดี๋ยวนี้แต่ว่าฉันก็ขยับไม่ได้ไม่ว่าฉันจะเร็วแค่ไหนมันก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปช่วยแม่อกมาจากมือตุ๊กตานั่นทันแน่เพราะอย่างนี้ฉันจึงยังนิ่งอยู่

ฉันได้กัดฟันแน่นและสูดหายใจลึก จากนั้นฉันก็ถามไปอย่าใจเย็น ใจเย็นจนฉันตกใจกับตัวเอง

“แม่ของฉันอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดในโลกนี้ จะเป็นเธอไปได้ยังไงกัน?”

แม่ได้รับการดูแลด้วยซัคคิวบิตลอดเวลาและกลุ่มผู้พิทักษ์และปีกแห่งเสรีต่างก็รู้ในสี่ งสําคัญของฉันทําให้พวกเขายังช่วยกันปกป้องเธอ ด้วยความที่ลิโคไรท์มักจะอยู่ข้างฉันเสมอทําให้ฉันจะรู้ได้ในทันทีหากเกิดอะไรขึ้นกับแม่..

แต่ว่าตอนนี้ลิโคไรท์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอได้อยู่ในมิติที่แปลกแยกออกไปเพื่อที่จะหาสิ่งมาฆ่าลิชนี่

เจ้าคิดจริงๆหรอว่ามอนสเตอร์ทั้งหมดที่ข้ามีจะอยู่ที่นี่นะ? มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกันล่ะ! ลองคิดดูนะฮีโร่ ในโลกใบนี้มีสิ่งที่ข้ากลัวแค่สองคนเท่านั้น

มันได้ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว

[หนึ่งคือเขาและอีกคนคือเจ้าไง! ไม่มีใครที่จะมาหยุดข้าได้อยู่แล้ว ใช่แล้ว แม้แต่ตุ๊กตานี่ก็ไม่ได้เจ้าต่างจากฮีโร่หน่อยนะ เจ้าดูจะโง่นิดหน่อยนะ ถ้าหากว่าเธอสําคัญกับเจ้ามาก เจ้าก็ควรจะปกป้องเธอให้ดีกว่านี้]

“แกฆ่าพวกเธอทั้งหมด…”

[แน่นอน! ข้ากําลังเผชิญหน้ากับฮีโร่ที่ฆ่าราชาไปถึงสี่ตนเลยนะ ข้าจําเป็นต้องมีแผนเพื่อรับประกันความปลอดภัยไม่ใช่หรอ?]

ฉันได้พยายามจะส่งข้อความไปหาลิโคไรท์ แต่ว่ามานาของราชาแห่งความตายที่อยู่ในที่แห่งนี้ได้ป้องกันเอาไว้ แต่ว่าถ้าหากสิ่งที่เจ้านี่พูดเป็นเรื่องจริง ลิโคไรท์ก็น่าโกรธจัดแล้วในตอนนี้ซัคคิวบิจํานวนมากที่กําลังปกป้องแม่ได้ตายไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เราเจอกับสถานการณ์แบบนี้

(ไม่จําเป็นจะต้องคลั่งไปหรอกนะฮีโร่! ดูสิ แม่ของเจ้ายังคงปลอดภัย 100%! อย่างที่ข้าพูดไปข้าต้องการให้เจ้าร่วมมือกับข้า ข้าก็แค่ใช้เธอเป็น… เครื่องมือ ใช่แล้วเครื่องมือเพื่อให้การเจรจารา บรื่น]

มันได้โบกไม้ของมันและปากของตุ๊กตาปีศาจก็ได้เปิดขึ้น นั่นมันต้องเป็นอาร์ติแฟคที่มีพลังเหนือกว่าคทาของมันแน่ เจ้าตัวนั้นมันได้ฆ่าซัคคิวบิระดับ SS ไปจํานวนมาก

ฉันได้หลับตาลงไป การต่อสู้ของสมาชิกรีไวเวิร์ลทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผิดพลาดงั้นหรอ? ถ้าหากว่าฉันให้พวกเขาทั้งหมดคุ้มกันแม่… ไม่สิ นั่นมันโง่มาก ฉันจะไปทําแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อทุกๆคนต่างก็มีครอบครัวของตัวเอง

จนกระทั่งถึงตอนนี้ฉันเชื่อมาเสมอว่ามอนสเตอร์หรือปีศาจไม่สามรารถจะทําอะไรแม่ฉันได้ฉันเชื่อว่าแม่ของฉันปลอดภัยที่สุด

แต่ว่าฉันคิดผิด คิดผิดมาก แม่อาจจะปลอดภัยมานานมากแต่ว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่าแม่จะปลอดภัยไปตลอด ฉันน่าจะรู้แบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันไม่น่าจะลดการระวังและปล่อยให้ถูกแทงข้างหลังในจังหวะที่สําคัญที่สุดแบบนี้เลย

[เอาล่ะ ตอนนี้ก็อย่าขยับล่ะ ถ้าเจ้าขยับซักนิดล่ะก็นะ ข้าก็จะสั่นไม้นี่เบาๆ เมื่อไหร่ที่ไม้นี่สั่นตานั่นก็จะสั่นด้วย เมื่อตุ๊กตาสั่น คือ แล้วฮีโร่ เจ้าพร้อมจะคุยหรือยังล่ะ?]

แม่ดูเหมือนว่ากําลังหลับอยู่ ฉันไม่ได้รู้เลยว่าแม่หลับตามปกติหรือว่าแม่ถูกทําให้หลับแต่ว่าหลังจากที่เห็นหน้าของแม่ฉันได้หันกลับไปมองเดซี่กับสุมิเระ

” คุณชิน”

[มาร่วมสร้างแผนด้วยกันดีกว่าน่า! แผนที่จะทําให้เจ้านั่นตายไป! มันน่าตื่นเต้นเนอะ?]

ราชาแห่งความตายได้ตื่นเต้นจนตัวมันสั่นออกมา ท่าทางของมันดูบิดเบี้ยวไปแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคนที่ปกติ มันจับตัวประกันมาแค่พูดคุยงั้นหรอ? สําหรับมันแล้วนี่ก็ชัดเจนมากเจ้าโง่นี่มันหัวเราะว่าราชาคนอื่นๆโง่งั้นสินะ มันบอกว่าพวกนั้นท้าทายฉันโดยไม่รู้อะไรฉันเลยงั้นสินะ

จริงๆแล้วก็ไม่มีราชาคนไหนที่รู้เกี่ยวกับฉันเลย

“ไม่เป็นไร มาคุยกันสิ”

โอ้วววว! เยี่ยม น่าตื่นเต้นจริงๆฮีโร่! ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะเข้าใจ!]

หัวกระโหลกผุๆของมันได้หัวเราะออกมา ในเวลาเดียวกันนี้บางอย่างในอ้อมกอดของฉันกระตุกบางสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต มันกําลังเคลื่อนไหวอยู่ในรูปแบบที่ไม่มีใครจะสัมผัสได้ยกเว้นตัวฉันเอง

เข้าคือดอร์ต ข้ายินดีปฏิบัติตามคําสั่งของนายท่าน]

ภูติธาตุตนที่สี่ของฉันได้เคลื่อนไหวแล้ว