Infinite Competitive Dungeon Society - ตอนที่ 285

บทที่ 285 – สมาชิกคนล่าสุด (2)

 

ฉันได้สังเกตุเห็นว่าทุกๆคนกำลังมองมาที่ฉัน พวกเขาทั้งหมดกำลังรอสิ่งที่ฉันจะต้องทำต่อไป มันน่าหนักใจเล็กน้อยที่พวกเขาไม่สามารถได้ข้อสรุปของตัวเองได้ แต่….ฉันก็ยังบอกความคิดออกไป

 

“ฉันเชื่อใจในพลังของเคียร่า ราชาทั้งสองจะต้องอยู่ในดันเจี้ยนแน่ๆ พวกนายทั้งหมดรู้อยู่แล้วว่าราชาคืออะไรใช่ไหม?”

 

“แน่นอน”

 

ถึงแม้ว่าเธอจะพลาดโอกาสในการซ้อมกับฉัน แต่สายตาของสุมิเระก็ยังเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ในครั้งก่อนเธอได้แสดงออกมาออกมาอย่างชัดเจนถึงความปรารถนาที่จะต่อสู้ แต่ว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้เพราะการขาดในพลังของเธอ แต่ในคราวนี้เมื่อเธอได้ถูกคัดเลือกมาแล้วทำให้เธอกระตือรือร้นแบบนี้

 

“อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปนะสุมิเระ เข้าใจนะ?”

 

“ค่ะ คุณชิน”

 

นั่นมันไม่ใช่คำตอบที่ฉันจะเชื่อใจได้มากนักแต่ว่ามันก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้มากกว่านี้แล้ว ฉันได้รู้สึกผิดหวังเล็กๆ

 

“เมื่อเราได้โค่นราชาทั้งสองตัวนี้ลงมันก็จะเหลือราชาอีกแค่ตัวเดียวจากทั้งหมดห้าตัว และมันก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวสุดท้ายนั่นก็น่าจะแข็งแกร่งกว่าสี่ตัวข้างต้นนั่น แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะการฆ่าราชาทั้งห้าได้พลังของพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ในการควบคุมของพวกมันก็จะอ่อนแอลงมากดังนั้นเราจะต้องล่าพวกมันให้ได้ เราไม่สามารถจะละเลยเหตุการณ์ดันเจี้ยนได้อีกด้วย”

 

“แล้วนายจะตัดสินสมาชิกยังไง?”

 

ฮวาหยาได้ถามคำถามที่ยากลำบากออกมาทันที ฉันได้มองไปที่สมาชิกรีไวเวิร์ล มีบางคนที่อยากจะกลับไปนั่ง ฉันไม่สามารถจะไปตำหนิพวกเขาได้ พวกคนที่เผชิญหน้ากับราชาลาวาต่างก็รู้ได้ถึงพลังจำนวนมหาศาลที่ราชาครอบครองอยู่

 

“ฉัน ฮวาหยา เดซี่ พ่อ เยอึน สุมิเระ… แล้วก็ไอน่า โอเคนะ?”

 

“อื้อ หนูจะไปช่วยพ่อ หนูไม่อยากให้พ่อต้องเจ็บ!”

 

ใช่แล้ว ไอน่าไม่เคยที่จะลังเลกับการต่อสู้เลย บางทีเธออาจจะไม่รู้จักความกลัวเลยด้วยซ้ำ ถ้ามันเป็นไปได้ฉันก็อยากจะให้เธอเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

 

ฉันได้กอดไอน่าที่ยืนมือออกมาอย่างร่าเริงเอาไว้ เธอได้ถูกหน้ของเธอเข้ากับหน้าของฉันด้วยเสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสา มีบางคนที่มองมาที่ไอน่าอย่างอิจฉาแต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ

 

“พวกเราเจ็ดคนจะไปด้วยกัน กับการต่อสู้กับราชาพวกเราจะไม่แยกกัน พวกเราจะไปโจมตีดันเจี้ยนทีละแห่ง”

 

“โอเค”

 

“อืม ทำไมมันยากจะเลยน้าที่จะตอบรับลูกชายของฉัน…”

 

“ศพ ศพ อุหุหุหุ…..”

 

ในขณะที่คนอื่นๆเต็มไปด้วยไฟแห่งการต่อสู้กับราชา เดซี่ก็ได้หัวเราะคนเดียวอยู่ตรงมุมนึงเกี่ยวกับศพของเธอ ฉันเลยไปดีดหน้าผากของเธอเพื่อดึงเธอกลับมาจากนั้นก็มองกลับไปที่ทุกคน

 

“มีบางอย่างที่ฉันอยากจะของให้คนอื่นๆทำด้วย พูดตามตรงเลยนะการที่ราชาปรากฏทีเดียวสองตัวมันแปลกเกินไป มันจะต้องมีอะไรที่มากกว่าที่พวกเราเห็นแน่”

 

ฉันได้มองกลับไปที่เคียร่าทันที เธอได้ส่ายหัวออกมา

 

“ขอโทษด้วยท่านฮีโร่ พลังของฉันมันยังไม่สมบูรณ์ ฉันไม่สามารถจะดูอนาคตที่มากไปกว่านั้นได้”

 

“ไม่ ไม่เป็นไรหรอก ข้อมูลที่เธอให้กับพวกเรามามันก็มากพอแล้ว ขอบคุณมากเคียร่า”

 

“อ่า ท่านฮีโร่…!”

 

อ่าให้ตายสิ ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย ใบหน้าของเคียร่าได้แดงมากขึ้นและเธอได้เดินเข้ามาใกล้ฉัน ฉันได้ขมวดคิ้วขึ้นมาในขณะที่คิดว่าฉันได้ขุดหลุมฝังตัวเองลงไปและดันเคียร่าออกไปก่อนจะพูดต่อ

 

“ระดมซัคคิวบิทั้งหมดและให้พวกเธอเน้นไปที่การตรวจสอบถึงสิ่งที่เปลื่ยนไปบนโลก นี้รวมไปถึงพื้นที่ที่ถูกมอนสเตอร์ยึดไปด้วยนะ จริงๆแล้วถ้าเป็นพวกลูกน้องก็จัดการไปให้หมดเลยก็ได้”

 

“จริงหรอ? ฉันคิดว่าพวกเราจะใช้เวลาของเราเพื่อเรียกคืนประเทศอื่นๆด้วยตัวเองซะอีก ฟิลิปปินก็ยังคงอยู่ในช่วงการฟื้นฟูและไม่ใช่หัวหน้ากิลด์บอกว่าเรามีเวลาสองปีหรอ?”

 

อิเลด้าได้ส่งคำถามออกมา เธอไม่ได้พูดผิดไปเลย แค่ว่าตอนนี้สิ่งต่างๆมันได้เปลื่ยนไปแล้ว ฉันได้บอกเธอถึงสิ่งที่เคียร่าบอกกับฉัน

 

“ขอโทษนะถ้ามันฟังดูเร็วเกินไปแต่ว่าเวลาสองปีที่ฉันพูดถึงก็คือช่วงเวลาที่เรามีจนกระทั่งที่เดม่อนลอร์ดจะบุกมาที่โลก นั่นคือเวลามาที่สุดที่เราคิดว่าเรามี แต่ว่าในตอนนี้มันต่างไปแล้ว เวลาที่เดม่อนลอร์ดจะมาอาจจะน้อยไปกว่าหนึ่งปีซะอีกและมันอาจจะน้อยกว่าสามเดือนอีกด้วย พวกเราจะต้องจัดการทุกๆอย่างให้รวดเร็วยิ่งขึ้น”

 

“เพราะพลังในการเมินเฉยพลังของดันเจี้ยนเป็นเหตุผลสินะ?”

 

ฉันได้หยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

 

“ไม่ใช่แค่โลกเท่านั้น โลกทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับดันเจี้ยนต่างก็เผชิญกับสถานการณ์ที่คล้ายๆกัน มันมีการเปลื่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นแล้ว เราจำเป็นจะต้องจัดการทำทุกๆสิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ก่อนที่มันจะหยุดไปจากการควบคุม เธอจะมากับเราใช่ไหมอิเลด้า?”

 

“นะ แน่นอน! ถ้าเป็นคุณ ฉันจะทำทุกๆอย่าง”

 

อิเลด้าได้หยักหน้ารับอย่างรุนแรงด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นจากเสียงที่จริงจังของฉัน ในขณะที่ฉันเอียงหัวพร้อมคิดว่ามันแปลกๆลิโคไรท์ก็เข้ามากระซิบหูฉัน

 

“สามีที่รัก ตอนนี้คุณไม่ได้ควบคุมพลังของคุณ”

 

“อ่า”

 

เวรเอ้ย นี่มันเป็นเพราะว่าฉันกังวลทำให้ฉันปล่อยพลังเสน่ห์และพลังเวทย์ของฉันออกมา ให้ตายสิ ฉันยังฝึกน้อยไป ฉันได้พยายามจะแก้สถานการณ์นี้แต่ว่าร่างกายมันไม่ฟังฉัน คำพูดของเคียร่ามันดูเหมือนจะทำให้ฉันตกตะลึงมากกว่าที่ฉันคิดแน่ๆ ฉันได้สูดหายใจลึกๆด้วยความคิดที่ว่าฉันควรจะออกไปจากที่นี่เร็วๆและประกาศสิ่งสุดท้ายออกไป

 

“ฉันบอกทุกอย่างที่จำเป็ฯไปแล้ว สมาชิกทั้งหกคนจะต้องมากับฉัน คนอื่นๆทุกคนก็ควรจะออกเดินทางในทันที! อย่าลืมรายงานสถานการณ์มาด้วยล่ะและก็ห้ามบาดเจ็บนะ! เข้าใจไหม?”

 

“จ้า!”

 

“น้ำเสียงของนายดูเป็นผู้นำมากขึ้นแล้วนะ”

 

“นี่มันเป็นการพัฒนาจริงๆ!”

 

“ขอไม่ออกความเห็น”

 

“อ่า”

 

พวกเราได้เริ่มเดินทางทันที จุดหมายแรกของเขาก็คือบอโดที่ฝรั่งเศส เนื่องจากว่าที่นั่นมีผู้รอดชีวิตรอเราอยู่ พวกเราทั้งเจ็ดคนได้กระโดดไปบินเครื่องบินของฮวาหยาทันที

 

ส่วนคนอื่นๆนอกจากลีออนที่ฝึกอยู่กับหลินแล้วพวกเขาก็ได้ทำงานร่วมกันเป็นกลุ่มเดียว

 

“ก่อนอื่นเลยการพิสูจน์แห่งไดฟิค ทุกคนใช้มันได้นะ”

 

“ฉันใช้ได้”

 

“ฉันก็เหมือนกัน พลังของเทพก็พร้อมด้วย”

 

“แล้วคนอื่นล่ะ?”

 

นอกจากเดซี่กับฉันก็มีแค่ฮวาหยา ไอน่าและสุมิเระที่ครอบครองในพลังของเทพ ฮวาหยาและสุมิเระได้หยักหน้าในขณะที่ไอน่าเอียงหัวออกมา

 

“หนูใช้ได้…อันนึง”

 

“ไอน่าจะพ่อว่าพลังของไอน่ามีหลายความสามารถแล้วไอน่าใช้ได้อันเดียวสินะ?”

 

“อื้อ!”

 

มันดูเหมือนว่าไอน่าจะมีความสุขที่ฉันรู้ถึงสิ่งที่เธอจะบอกทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส นางฟ้าจริงๆ

 

เธอน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกัน? ต่อให้ฉันไปค้นหาทั่วโลกฉันจะสามารถหาแฟนที่เหมาะสมกับไอน่าได้หรือป่าวนะ? ไม่สิ คงไม่มีทางที่จะมีคนแบบนั้นมีตัวตนอยู่ ดูเหมือนว่าฉันจะต้องให้เธออยู่กับฉันไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน ฟู่….”

 

“เก็บมันเอาไว้จนกระทั่งถึงคราวที่จำเป็นจริงๆโอเคนะ?”

 

“อื้อ”

 

“เยี่ยมมาก”

 

“เราเกือบจะถึงแล้ว”

 

ถ้าเรามีเวลาฉันก็อยากจะไปลิ้มรสไวน์ที่มีชื่อเสียงในบอโดบ้าง แต่โชคร้ายที่เกตที่ลอยอยู่บนฟ้าไม่ได้เปิดโอกาสให้ฉันได้ไปจิบไวน์สบายๆ

 

“ทุกคนอยู่ในปาตี้แล้วนะ”

 

“ใช่”

 

“พลังของดันเจี้ยนอาจจะใช้งานไม่ได้ดังนั้นเอาโพชั่นมาเตรียมไว้เลย แล้วก็ถ้ามีอิลิกเซอร์ก็อย่าลืมเอามาด้วยนะ”

 

ฉันหวังว่าพวกเราจะไม่อยู่ในสถานการณ์ที่จำเป็นจะต้องใช้อิลิเซอร์แต่ว่าเราควรจะเตรียมพร้อมกับการสู้กับราชา แม้แต่ราชาแห่งการจำศีลที่อ่อนแอที่สุดก็ยังทำให้ฉันกังวลได้ แต่ว่าในตอนนี้เรากำลังจะเจอกับราชาที่อยู่ในระดับเดียวกันกับราชาลาวาหรือไม่ก็สูงกว่าราชาลาวามาก

 

“ศพของราชาแห่งสรรพสัตว์มอบให้ฉันใช่ไหม?”

 

“ใช่แล้ว เธอเอามันไปได้เลย”

 

“ของขวัญแต่งงาน? คังชิน ฉันยังเด็กไป”

 

“ฉันคิดว่าสมองของเธอนั่นแหละที่เด็กไป”

 

ในตอนนั้นเองเครื่องบินก็ได้หยุดลงไปแล้ว ฉันไม่รู้วิธีการทำงานของมันแต่อย่างน้อยฉันก็สามารถจะบอกได้เลยว่าเครื่องบินลำนี้เป็นเทคโนโลยีรุ่นล่าสุดแล้ว ประตูของเครื่องบินได้เปิดขึ้นมาและแม้แต่ฉันก็ยังเจอเข้ากับลมแรง ฉันได้รู้สึกมึนไปในขณะที่มองกลับไปหาสมาชิกคนอื่นๆ

 

“ฉันจะกระโดดเข้าไปนะ ในเมื่อพวกเราอยู่ในปาตี้ ทุกๆคนก็น่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปในตอนที่ฉันเข้าไปในดันเจี้ยน”

 

“หนูอยากจะไปกับพ่อ”

 

ถึงแม้ว่าฉันจะพูดแบบนั้น แต่ไอน่าก็ไม่อยากจะแยกไปจากฉัน ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะไอน่า ฉันได้ลูบหัวของเธอเบาๆ

 

“แน่นอน เราจะไปด้วยกัน”

 

ฉันได้จิ้มแก้มของเธอและกระโดดออกไปจากเครื่องบินพร้อมไอน่า ชาราน่าที่ฉันได้อัญเชิญออกมาแล้วได้นำทางเราเข้าไปหาเกต ในขณะที่ฉันตกลงไปในนั้นเกตสีดำได้ปล่อยพลังงานที่น่ากลัวออกมา ฉันได้ปิดตาลงและเข้าไปภายในดันเจี้ยนสำเร็จ

 

ยังไงก็ตามไอน่าที่อยู่ในอ้อมแขนฉันมาเมื่อไม่นานมานี้ก็ไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว

 

“…อะไรนะ?”

 

ฉันได้มองไปรอบๆอย่างตกใจ มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันอยู่ในป่าที่ฉันเห็นในวิดีโอ แม้ว่าฉันจะไม่ได้รับข้อความบอกถึงการเข้ามาในดันเจี้ยนแต่ว่าฉันก็มั่นใจว่าฉันอยู่ในดันเจี้ยนแล้ว

 

แต่ว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่ใช่แค่ไอน่าเท่านั้น ไม่มีใครในปาตี้เลยที่อยู่ที่นี่ ไม่มีแม้แต่ลิโคไรท์หรือล็อทเต้

 

“เกิดอะไรขึ้น…?”

 

ฉันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้น ความคิดดหนึ่งได้แวบเข้ามาในหัวของฉัน ฉันได้อยู่ในพื้นที่ดันเจี้ยนที่ไม่สามารถจะถูกระบุให้เป็นเหตุการณ์ดันเจี้ยนได้ มันเป็นเรื่องโง่มากที่คิดว่าปาตี้ที่สร้างขึ้นจากพลังของดันเจี้ยนมันจะยังทำงานได้

 

แต่แล้วพวกคนในวิดีโอล่ะ? ทำไมคนพวกนั้นถึงเข้าไปในเกตด้วยกันโดยไม่เป็นอะไร แต่ว่าในคราวทำไปฉันถึงเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่?

 

ฉันได้เปิดรายชื่อเพื่อนขึ้นมาแต่ว่ามันก็ไร้ประโยชน์ นั่นมันหมายความว่าฉันไม่สามารถจะส่งข้อความใดๆได้ ไม่ว่าจะเป็นช่องการสื่อสารกิลด์หรือช่องการสื่อสารของนักสำรวจก็เปิดไม่ได้

 

[ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว?]

 

ในตอนนั้นเองเสียงดังสนั่นก็ได้ดังขึ้น ฉันได้หันไปทันที สิงโตสีทองขนาดยักษ์ที่ใหญ่ยิ่งกว่าที่ฉันเห็นในวิดีโอได้มองลงมาที่ฉัน มันดูเหมือนจะรอให้ฉันมาอีกด้วย

 

[ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้า ฮีโร่]

 

“แก…!?”

 

ฉันหลังเหงื่อออกมา มันเป็นเพราะว่าฉันรู้สึกได้ถึงพลังที่หนักแน่น แต่ว่าส่วนใหญ่นั้นมันเป็นเพราะว่าความรู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์ที่ไม่อาจจะควบคุมได้นี้

 

ไม่สิ ใจเย็น แม้ว่าฉันจะอยู่คนเดียวฉันก็น่าจะสามารถสู้มันได้ ฉันได้เจอกับสถานการณ์ที่คุกคามชีวิตมานับไม่ถ้วนแล้ว ต่อให้ฉันจะเสียพลังของดันเจี้ยนไปฉันก็ยังไม่น่าจะเป็นอะไร!

 

[สรุปก็คือท่านฮีโร่จะใช้พลังดวงตาไม่ได้นับจากนี้ เดม่อนลอร์ดจะต้องลงมาก่อนหนึ่งปีแน่นอน]

 

ในตอนนี้คำพูดของเคียร่าได้ดังขึ้นมาในหัวของฉัน เธอคาดการณ์ถึงสถานการณ์นี้เอาไว้? ไม่สิ นั่นมันเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีทางที่เธอจะเก็บเงียบเอาไว้แน่หากฉันจะต้องอยู่ในอันตราย นอกจากนี้เธออก็น่าจะรู้สึกอะไรสิ ไม่สิ มันอาจจะไม่ได้เป็นสถานการณ์ที่เป็นอันตรายก็ได้…!?

 

[เจ้ากำลังเป็นห่วงพวกนั้นหรอฮีโร่?]

 

สิงโตได้พูดออกมา พวกนั้น? คำพูดของเขาได้ทำให้ฉันโล่งไป ฉันรู้ดีว่า ‘พวกนั้น’ ที่เขาจะบอกคือพวกไหน

 

ใช่แล้ว ทำไมฉันจะต้องมาห่วงตัวเองด้วย!? ฉันแข็งแกร่งที่สุดบโลก แม้ว่าในสถานการณ์นี้ฉันก็มั่นใจว่าสามารถเอาชนะราชาสรรพสัตว์ได้ แต่ว่าฉันคิดผิดไป

 

[ไม่ต้องห่วงฮีโร่มันสายไปแล้ว ในตอนนี้ราชาทั้งหมดออกมาแล้ว]

 

ราชาทั้งหมด หรือก็คือราชาตัวสุดท้ายก็ยังอยู่บนโลกแล้ว

 

ถ้าแบบนั้นไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนเดียวที่ติดกับดัก

 

คนบนโลกก็ติดกับดักเช่นกัน กับดักที่เสียตัวฉันที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกไป