หลังจากที่ยาขึ้นไปบนสนามประลอง พวกผู้พิกทักษ์เริ่มท้าทายเขาอีกครั้ง ยาก็เหมือนเดิม ไม่ว่าใครจะท้าทายเขา เขาจะยอมรับการท้าทาย
อย่างไรก็ตาม คราวนี้ ยาไม่ยอมรับคำท้าต่อทันที เขามักจะพักผ่อนบ้างเพื่อรักษาตัวเอง
โจวเหวินได้เฝ้าดูการต่อสู้ของยาและพบว่าเขาแข็งแกร่งมาก เขาไม่พบจุดอ่อนใดๆ เมื่อรวมกับหุ่นเชิดและทักษะแปลกๆ อื่นๆ เขาแทบจะไร้เทียมทาน
แม้หลังจากที่ผู้พิทักษ์พ่ายแพ้โดยยา แต่ก็ๆยังมีผู้พิทักษ์ที่ท้าทายเขาอย่างต่อเนื่อง
โจวเหวินไม่ดูต่อ เกือบจะถึงเวลาที่ต้องมุ่งหน้าไปยังสกายพาส เพื่อพบกับเชินหยูีและมุ่งหน้าไปยังดวงจันทร์
หลี่ซวนและเฟิงชิวเยี่ยนพาหยาเอ๋อ ตามหวางลู่กลับไปที่ตระกูลหวัง โจวเหวินไปสกายพาสคนเดียว
แม้ว่าสัตว์อสูรระดับเร้นลับสามารถบินในอวกาศได้ แต่มนุษย์ก็มีร่างกายที่อ่อนแอ มันปลอดภัยกว่าถ้าใช้จรวด ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเชินหยูีเตรียมพร้อมสำหรับการเปิดตัวจรวด
อันที่จริงเขาเริ่มเตรียมการหลังจากสิ่งมีชีวิตต่างมิติเริ่มการประลอง ไม่อย่างนั้น มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสร้างจวรดบรรทุกคนภายในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้
หลังจากมาถึงสกายพาส เชินหยูีก็ต้อนรับโจวเหวินเป็นการส่วนตัว สิ่งที่ทำให้โจวเหวินประหลาดใจก็คือเว่ยเกอกำลังติดตามเชินหยูี
“ไม่ใช่ประธานเว่ยเหรอ? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?” โจวเหวินถามเว่ยเกอ
เว่ยเกอยิ้มและพูด “ตอนนี้ันเป็นผู้ตรวจสอบของสำนักงาน ันต้องการแจ้งให้นายรู้ แต่ันไม่มีเบอร์ติดต่อของนาย ันไม่สามารถติดต่อนายได้ นายควรให้หมายเลขโทรศัพท์ของนายกับันในภายหลัง”
“เนื่องจากคุณเป็นเพื่อนร่วมชั้น ในอนาคตคุณควรสร้างความสัมพันธ์กับเขา” เชินหยูียิ้มและพูด “ในอนาคตคุณเว่ยจะรับผิดชอบการติดต่อประสานงานของสำนักงานของเรากับคุณ คุณข้อโต้แย้งอะไรมั้ย”
“ันไม่มีข้อโต้แย้ง ประธานเว่ยค่อนข้างดี เขาเป็นคนที่มีความสามารถมาก สำนักงานของคุณเต็มไปด้วยคนที่มีพรสวรรค์” โจวเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“หากคุณสนใจ ประตูสำนักงานก็เปิดให้คุณเสมอ” เชินหยูีกล่าว
“ลืมมันไปเถอะ ผมไม่สามารถเข้าร่วมได้ ผมแตกต่างจากคนอื่น” โจวเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เชินหยูีหยุดพูดถึงเรื่องนี้และกล่าว “จรวดจะถูกปล่อยเวลา 03:10 น. ยังมีเวลาเตรียมตัว บางทีคุณสามารถพักผ่อนก่อน คุณเว่ยดูแลโจวเหวินให้ดี”
“ครับท่านผู้อำนวยการ” เว่ยเกอทำความเคารพ
หลังจากเชินหยูีจากไป เขาก็ไปที่อีกห้องหนึ่ง มีวิดีโอการเฝ้าระวังการเล่นอยู่ในห้อง ผู้หริงที่มีชื่อเล่นว่าบัตตันนั่งดูกล้องวงจรปิด
“สังเกตเห็นอะไรไหม” เชินหยูีนั่งลงและถาม
“เว่ยเกอคนนี้เป็นคนหัวไว เขาเป็นคนลาดในการรวบรวมข้อมูลคะ” บัตตันกล่าว
“เขามีพรสวรรค์บางอย่าง ถ้าันสามารถพาเขามาอยู่ใต้ปีกของันได้ เขาอาจจะสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหร่ได้ในอนาคต” เชิรหยูีกล่าว
“คุณไม่เชื่อใจเขาเหรอคะ” บัตตันถามเมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง
“แม้ว่าจากการสืบสวน เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโจวเหวินจริงๆ และมีความขัดแย้งซ่อนอยู่บ้าง ทางที่ดีควรระมัดระวัง” เชินหยูีกล่าว
“ท่านให้เว่ยเกอ ตามโจวเหวินพื่อทดสอบเขาเหรอคะ?” บัตตันครุ่นคิด
“ไม่ทั้งหมด มีคนที่รู้จักโจวเหวินตามเขา ดีกว่ามีคนที่ไม่รู้อะไรตามเขา” เชินหยูีกล่าว
“นั่นเป็นความจริง แล้วอยากให้ันทำอะไรคะ” บัตตันพยักหน้าก่อนจะถามอีกครั้ง
“อยู่ข้างหลังในการเดินทางไปดวงจันทร์ของเรา” เชินหยูีกล่าว
“ันกลัวว่าท่านจะตกอยู่ในอันตรายถ้าันไม่ได้อยู่กับท่าน” บัตตันพูด
“ันต้องการให้เธอทำบางอย่าง ันไม่สามารถปล่อยให้เธอเปิดเผยตัวเองกับพวกเขาได้” เชินหยูีมองไปที่บัตตัน และเอื้อมมือออกไปเพื่อยืดเสื้อผ้าที่มีรอยย่นเล็กน้อนบนไหล่ของเธอ
“สิ่งที่ท่านต้องการให้ันทำอะไรเกี่ยวข้องกับโจวเหวินไหมคะ” บัตตันถาม
“ไม่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่เป็นการดีที่สุดที่จะไม่ให้เขาเห็นเธอ”
“แล้วอยากให้ันทำอะไรคะ” บัตตันแปลกใจที่เธอเดาผิด
“ถ้าเว่ยเกอกลับมาแบบมีชีวิต ันต้องการให้เธอคิดหาวิธีที่จะอยู่เคียงข้างเขา” เชินหยูีกล่าวอย่างสบายๆ
ร่างกายของบัตตันสั้นอย่างไม่รู้ตัว แต่เธอก็กลับมาเป็นปกติในทันที “ทำไม? แม้ว่าเขามีความสัมพันธ์กับโจวเหวิน แต่ก็ไม่คุ้มที่จะเสียเวลาและพลังงานไปกับเขามากเกินไป ใช่ไหม”
“นี่คือการตัดสินใจของัน เธอสามารถเลือกที่จะแบกรับมันหรือกลับไปยังที่ที่เธอจากมา” เชินหยูีก้าวถอยหลังสองก้าวและพูดขณะที่เขาปรับเสื้อผ้าที่รีดอย่างดีของบัตตัน
“ตกลง ันจะทำมัน แต่อย่างน้อยที่สุด ท่านต้องบอกันว่าันควรตรวจสอบอะไรด้วยไหม” บัตตันกัดฟันพูด
“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบหรือทำอะไรเลย เธอแค่ต้องได้รับความไว้วางใจจากเขาและรอวันที่ันต้องการเธอ” เชินหยูีกล่าวอย่างใจเย็น
…
โจวเหวินไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาต้องปล่อยจรวดตอนกลางคืน
เขาค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเมื่อเข้าไปในห้องโดยสารจรวดครั้งแรก แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องยากที่ผู้คนจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าหรือดำดินในยุคนี้ แต่ก็ยังกังวลและตื่นเต้นมากที่ได้อยู่บนจรวด
นอกจากโจวเหวินแล้ว ยังมีสมาชิกอีกแปดคน รวมทั้งเชินหยูีและเว่ยเกอ
สำหรับผู้ตรวจสอบทั้งสี่โจวเหวินไม่รู้จักพวกเขา อีกหกคนเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย
ทุกอย่างพร้อมแล้ว หลังจากการนับถอยหลังสิ้นสุดลง จรวดก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า โจวเหวินเริ่มประหม่าและคาดหวัง แต่ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าความรู้สึกของการขี่จรวดนั้นไม่ได้วิเศษอย่างที่คิด
เรียกได้ว่าน่าเบื่อเลยก็ว่าได้ เพราะเขามองไม่เห็นอะไรเลยในห้องโดยสาร เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของการจากโลก
ันมองหามันเพื่ออะไร โจวเหวินรู้สึกว่ามันจะดีกว่าที่จะบินออกจากโลกด้วยสัตว์อสูรระดับเร้นลับหลังจากที่เขาก้าวเข้าสู่ะดับเร้นลับ
การปล่อยจรวดประสบความสำเร็จอย่างมาก ในไม่ช้าพวกเขาก็เข้าสู่วงโคจรที่กำหนดไว้ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปในทิศทางที่ดี
อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้ว่าชะตากรรมของพวกเขาจะถูกตัดสินเมื่อพวกเขาไปถึงดวงจันทร์เท่านั้น
จนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่ทำลายฐานดวงจันทร์คืออะไร และไม่เคยค้นพบสิ่งมีชีวิตในมิติอื่นเลย
กว่า 70 ชั่วโมงต่อมาโจวเหวินและทีมลงจอดบนดวงจันทร์ได้สำเร็จ แต่ก็ยังอยู่ห่างจากฐาน
นอกจากสองคนที่อยู่ข้างหลัง เซินหยูี โจวเหวินและคณะยังมุ่งหน้าไปยังฐานทัพจันทรคติ
การลงจอดนี้เรียบง่าย พวกเขาไม่ได้นำเครื่องมือเช่นยานสำรวจดวงจันทร์มาด้วย อันที่จริงพวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้มัน สัตว์อสูรระดับเร้นลับมีประโยชน์มากกว่าที่นี่มากกว่ายานสำรวจดวงจันทร์
เดิมโจวเหวินจินตนาการว่าเขาสามารถเห็นดาวบนดวงจันทร์ได้มากขึ้น แต่ตอนนี้ เขาตระหนักว่าสิ่งที่เขามองเห็นค่อนข้างจำกัด มันด้อยกว่าสิ่งที่เขาเห็นบนโลกมาก มันไม่ตรงกับความคาดหวังของเขา
“ประธานเว่ย คุณอยากขี่กับผมไหม” โจวเหวินเรียกวัวยักษ์ต้าเหว่ยและเชิรเว่ยเกอ
เว่ยเกอมองไปที่เชินหยูีและเห็นเขาพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูด “ได้”
