ตอนที่ 6: ต่างฝ่ายต่างรู้ว่ามีการย้อนเวลากลับมา
หลังจากถูกจับได้คาหนังคาเขาว่าอยู่กับยูซึกะในห้อง เราทั้งคู่จึงถูกพามาที่ห้องรับแขก ฉันนั่งมองแม่และซานะ น้องสาว พูดคุยกับยูซึกะอย่างออกรสออกชาติ และที่น่าแปลกใจคือ ยูซึกะดูจะนั่งสบายใจอย่างไม่น่าเชื่อ
ในโลกก่อนหน้า ยูซึกะก็สนิทกับครอบครัวของฉันมากกว่าอยู่กับครอบครัวของเธอ ส่วนฉันกลับไปเข้ากับครอบครัวของเธอไม่ได้เลย ถ้าพ่อแม่ของยูซึกะเหมือนพ่อแม่ฉันล่ะก็… ชีวิตแต่งงานของเราอาจจะไม่จบลงแบบนี้ก็ได้
“โคอิคาวะซัง อยากดื่มชาอีกไหมจ๊ะ?”
แม่ถามพลางยื่นชาให้
“ขอบคุณค่ะ ขอรับอีกสักถ้วยนะคะ”
ยูซึกะตอบอย่างสุภาพและรับแก้วชาไปดื่มอย่างเรียบร้อย
“แล้วนี่ โคอิคาวะซังรู้จักกับพี่ชายหนูได้ยังไงเหรอคะ?”
ซานะถาม ยูซึกะอธิบายว่าเธอพบฉันที่ร้านหนังสือและฉันให้ร่มยืมตอนอยู่ที่สวน
“โอ้โห พี่ชายกล้าจีบเลยเหรอ!” ซานะพูดอย่างตื่นเต้น
“ไม่ใช่จีบสักหน่อย แค่ช่วยเฉยๆ” ฉันตอบปัด
ซานะยังคงแซวไม่หยุดหย่อน ทั้งเรื่องที่ยูซึกะมาที่บ้านและการที่ฉันพามาในห้อง แม้จะเพิ่งเจอกัน ฉันจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้อโดยบอกว่าอาจจะถึงเวลาที่เธอควรกลับได้แล้ว แต่ยูซึกะดูเหมือนจะชอบใจที่ซานะพูดคุยเปิดเผย
แล้วจู่ๆ ซานะก็ถามถึงชื่อจริงของยูซึกะ พอเธอตอบว่า
“ยูซึกะ” ฉันก็เห็นน้องสาวของฉันทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า
“เอ๊ะ… เดี๋ยวนะ ชื่อนี้เหมือนกับชื่อภรรยาของพี่เลยไม่ใช่เหรอ!?”
คำพูดนั้นทำให้ฉันตกใจจนแทบกลั้นหายใจไว้ ยูซึกะเองก็ทำหน้าประหลาดใจปนตกใจ แสดงว่าคำพูดของซานะทำให้เธอเริ่มสงสัยว่าฉันก็ย้อนเวลามาด้วย
เพื่อเบี่ยงเบนประเด็น ฉันรีบพูดขึ้นว่า
“ฉันแค่ละเมอพูดไปตอนเช้าเอง ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นภรรยาจริงๆ หรอก”
แต่ซานะยังคงแซวต่อไป จนยูซึกะเริ่มรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยและมองมาทางฉันอย่างไม่ค่อยสบายใจ
หลังจากนั้น ฉันก็หาข้ออ้างที่จะพายูซึกะออกจากบ้านเพื่อคลายบรรยากาศตึงเครียดในที่สุด
—
ระหว่างทางเดินกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ของยูซึกะ ฉันสังเกตว่าเธอดูเหมือนมีเรื่องจะพูดแต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา ในที่สุดยูซึกะก็พูดขึ้นว่า
“นี่… เรื่องที่ซานะพูด… มันจริงหรือเปล่า?”
ฉันพยายามโกหกอย่างลนลาน บอกว่าฉันเพียงแค่เล่นเกมจีบสาวที่มีตัวละครชื่อ “ยูซึกะ” เท่านั้น
แต่ยูซึกะก็ไม่ยอมเชื่อเธอพูดต่อว่า
“ในเกมนั้นไม่มีตัวละครชื่อนี้เลยนะ”
ฉันตกใจเล็กน้อยและพยายามแก้ตัวต่อไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าของยูซึกะที่เริ่มรู้ความจริง จึงรู้ว่าฉันคงปิดบังเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
ฉันยอมรับอย่างจำใจว่าใช่ ฉันก็ย้อนเวลากลับมาเหมือนกัน ซึ่งคำตอบนี้ทำให้ยูซึกะดูหงุดหงิด
เธอตะโกนใส่ฉันว่า
“แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะ!?”
ฉันตอบกลับไปว่า
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันก่อนล่ะ!? เราก็ตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันไม่ใช่เหรอ!”
คำพูดนั้นทำให้เราทั้งสองคนจ้องหน้ากันด้วยความขุ่นเคือง ต่างฝ่ายต่างขีดเส้นให้กันว่าอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก และยืนกรานจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีกในชีวิตนี้
เราให้คำสัญญาว่าจะไม่กลับมาพูดคุยหรือเกี่ยวข้องกันอีก…
…แต่อนาคตคงไม่ได้ง่ายแบบนั้น
T/N : จากนี้จะขอเปลี่ยนคำว่า“ผม”ที่ใช้กับยูซึกะเป็น“ฉัน”นะครับ เพราะทั้งสองรู้แล้วว่าย้อนเวลากลับมา
