ตอนที่ 5: แม้จะรู้สึกขัดใจ แต่ก็สนุกไม่น้อย
การเชิญอดีตภรรยาเข้ามาในห้องของฉันเป็นเรื่องน่าอึดอัด แต่หากปล่อยให้ครอบครัวมาเห็นเข้าคงน่าอึดอัดยิ่งกว่า ฉันจึงตัดสินใจให้ยูซึกะเข้ามาในห้อง
เมื่อเข้ามาแล้ว ยูซึกะดูมีสีหน้าแปลกๆ ไม่ได้รู้สึกเขินอายที่มาเยี่ยมห้องของผู้ชาย แต่สายตาของเธอกลับมองตรงไปที่หุ่นฟิกเกอร์ที่ตั้งโชว์อยู่
“นี่คือ…”
“อ้อ…นั่นน่ะ มันเป็นฟิกเกอร์ตัวแรกที่ผมได้มา”
ตอนนั้นฉันไปเจอมันในตู้คีบของเล่นที่ร้านเกม ด้วยความอยากได้ฉันก็ทุ่มเงินจนหมดไปเกือบห้าพันเยน แต่ก็รู้สึกคุ้มค่ามากตอนที่ได้มันมา แต่สุดท้ายมันก็พังเพราะการทะเลาะกับยูซึกะ ครั้งนั้นฉันโกรธจริงๆ ที่เธอขว้างมันใส่กำแพงจนพัง
“มาเล่นเกมกันไหม?”
“ได้เหรอ?”
“ก็อยู่ว่างๆ ก็คงเบื่อใช่ไหมล่ะ”
ฉันยื่นคอนโทรลเลอร์ให้ยูซึกะและถามว่าเธออยากเล่นเกมแบบไหนระหว่างเกมแบบร่วมมือหรือแบบแข่งขัน
“ฉันขอแบบร่วมมือดีกว่า นายล่ะคุโรเสะคุง?”
“ผมก็ขอร่วมมือดีกว่า”
แม้จะนึกภาพไม่ออกว่าจะร่วมมือกับยูซึกะยังไง แต่การเล่นแบบแข่งขันคงจะเสี่ยงทำให้เกิดทะเลาะขึ้นอีก ฉันเลือกเกมแนวแอ็กชันแบบร่วมมือ ซึ่งตอนที่เกมเริ่มแสดงฉากเปิด ยูซึกะก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า
“โห…คิดถึงจัง!”
“ขนาดนั้นเชียว? เกมนี้เพิ่งวางขายช่วงปิดเทอมนี้เองนะ…”
“อ้อ…ฉันคงจำผิดเป็นเกมอื่น ขอโทษนะ”
พอเราเริ่มเล่นเกม ยูซึกะกับฉันก็ร่วมมือกันปราบศัตรูในเกม ซึ่งฉันต้องยอมรับว่าความยากของเกมในระดับสูงสุดทำให้ศัตรูถึกมาก แต่เราก็สามารถปราบศัตรูและช่วยกันปรับแผนการเล่นได้ดี มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงที่เรายังสนิทกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะเย็นชาลงเมื่อชีวิตแต่งงานเริ่มถูกกลืนกินไปด้วยปัญหางานที่เข้ามากดดัน
ยูซึกะโห่ร้องอย่างดีใจเมื่อเราผ่านด่านได้ และเราก็เริ่มคุยหยอกล้อกันเล็กน้อย เช่น เรื่องที่ตัวละครของเธอเก่งกว่าของฉัน เธอบอกว่าเป็นเพราะตัวละครของเธอยังไม่ได้อัพเกรดเต็มที่ ซึ่งฉันก็แย้งว่าเธอเลือกตัวละครที่มีค่าพลังสูงอยู่แล้ว
เราเล่นไปอีกหลายด่านจนกระทั่ง…
“พี่คะ! พี่คะ!”
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงซานะ น้องสาวฉัน เธอขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็วและตรงมาทางห้อง
“โคอิคาวะซัง ซ่อนตัวเร็ว!”
“ห๊ะ? ทำไมล่ะ?”
“ผมไม่อยากให้น้องเห็นว่าอยู่กับผู้หญิงในห้อง มันจะวุ่นวายน่ะ!”
ฉันกลัวว่าซานะจะเข้ามายุ่งกับชีวิตฉันเกินเหตุหากรู้ว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้อง และด้วยความที่ซานะกับยูซึกะเข้ากันได้ดีอยู่แล้ว มันอาจจะทำให้เธอชวนยูซึกะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ ซึ่งอาจทำให้ทุกอย่างซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม
ในขณะที่ฉันพยายามดันยูซึกะไปซ่อนใต้เตียง ซานะก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาและตะโกนว่า
“พี่คะ! ดูนี่สิ!”
ซานะยื่นโทรศัพท์มาให้ดู มีภาพของหลังคาศาลาที่ถูกฟ้าผ่าจนพังไปอยู่บนหน้าจอ
“ศาลาที่สวนโดนฟ้าผ่าเลยนะพี่! มิจจังส่งเมลมา!”
“อ๋อ…เหรอ”
“พี่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยเหรอ!”
“ก็ฉันเหนื่อยเพราะเล่นเกมอยู่น่ะ”
“งั้นเดี๋ยวหนูไปดูนะ!”
“ไปเถอะ ไปดูเถอะ!”
หลังจากซานะออกไปแล้ว ยูซึกะโผล่หน้าออกมาจากใต้เตียงพร้อมพูดว่า
“น้องสาวนายดูสดใสจังนะ”
“ใช่…สดใสจนทำให้ฉันหมดพลังเลยล่ะ”
ฉันรู้ดีว่าซานะเป็นคนที่คุยเก่ง เข้ากับคนง่าย ซึ่งมันดีต่อยูซึกะที่มักจะไม่ค่อยเข้ากับคนอื่นได้ดี แต่ซานะช่วยเธอได้มาก แม้กระทั่งตอนที่เราหย่ากัน ฉันก็ได้ยินมาว่าซานะคอยรับฟังเรื่องราวความเครียดของยูซึกะไว้เยอะ
หลังจากนั้น ฉันก็เตรียมให้ยูซึกะกลับบ้านเมื่อฝนหยุดตกแล้ว แต่ทันใดนั้น…
“พี่คะ! หนูเห็นรองเท้าที่ไม่คุ้นตาอยู่ที่หน้าบ้าน… กรี๊ด! พี่พาผู้หญิงเข้ามาในห้อง! พี่นี่แอบทะลึ่งนะ!”
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด! แล้วก็น่าจะเคาะประตูด้วยสิ!”
“เคาะแล้วในใจน่ะ”
และก่อนที่ฉันจะหาทางอธิบายได้ครบถ้วน เสียงแม่ก็ดังขึ้นจากข้างล่างว่า
“โคเฮ! แม่เห็นรองเท้าผู้หญิงอยู่หน้าประตู มีสาวมาที่บ้านเหรอ? พามาแนะนำให้แม่รู้จักด้วยสิ!”
นี่มันสถานการณ์ที่แย่ที่สุด ฉันถึงกับต้องกุมขมับ
