ตอนที่ 4: ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้ว แต่…
เมื่อฉันเดินออกจากร้านหนังสือ ฝนก็เริ่มตกลงมา
ท้องฟ้าดูเหมือนจะบอกว่าฝนกำลังจะตกหนักในไม่ช้า ฉันสามารถอยู่ในร้านหนังสือเพื่อฆ่าเวลาได้ แต่ท้องเริ่มหิว เพราะยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน เวลาก็เกินบ่ายสองแล้ว และถึงแม้ฉันจะรู้ว่าจะมีฟ้าผ่า แต่ก็ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจกลับบ้านหาอะไรกินดีกว่า
ไม่นานหลังจากที่ฉันออกจากร้าน ฝนก็เริ่มตกหนักจนรู้สึกได้ถึงความชื้นที่ซึมเข้ามาในรองเท้า ขณะที่เดินฝ่าฝน เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น ความจริงแล้ว ฉันรู้สึกไม่อยากเดินผ่านสวนนี้เลย เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าจะมีฟ้าผ่า แต่เนื่องจากบ้านฉันอยู่ตรงข้ามสวน ฉันจึงไม่มีทางเลือก
ระหว่างที่รีบเดินผ่านสวน ทันใดนั้น ฉันก็เหลือบเห็นใครบางคนที่มุมสายตา คนคนนั้นคือยูซึกะ เธอนั่งอยู่ในศาลาพักผ่อนในสวน สภาพดูห่อตัวเล็กลงและใช้มือปิดหู เธอดูเหมือนจะกลัวฟ้าร้องอย่างมาก
บ้านของยูซึกะอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณสิบห้านาที เธอคงเลือกทางลัดผ่านสวนนี้เพื่อกลับบ้านเร็วขึ้น แต่…ถ้าเธอกลัวฟ้าร้อง ทำไมไม่รีบกลับบ้านล่ะ?
ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเวลาที่มีฟ้าร้อง เธอจะเข้ามากอดฉันเสมอ แม้แต่ตอนที่เราทะเลาะกัน เธอก็ยังขอให้ฉันขึ้นไปนอนบนเตียงกับเธอเพราะความกลัวนั้น และฉันก็มักจะยอมเธอ
ขณะที่ฉันกำลังลังเลอยู่ ฟ้าแลบขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนแม้เธอจะปิดหูอยู่ก็ยังได้ยิน ยูซึกะยิ่งขดตัวลงไปอีก
แม้ว่าฉันจะสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอแล้ว แต่…เธอคงไม่รู้แน่ๆ ว่าจะมีฟ้าผ่าที่นี่ เพราะเธออาจจะไม่รู้ว่าศาลานี้อาจถูกฟ้าผ่าได้ ฉันไม่สามารถปล่อยเธอไว้แบบนี้ได้จริงๆ
ฉันถอนหายใจครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในศาลาแล้วเอ่ยขึ้นว่า
“โคอิคาวะซัง?”
เธอไม่ตอบ ฉันจึงพูดอีกครั้ง “โคอิคาวะซัง”
คราวนี้ฉันตัดสินใจแตะไหล่เธอเบาๆ
“กรี๊ด!?”
เธอสะดุ้งอย่างแรง หันกลับมาและถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นฉัน
“อะ…คุโรเสะคุงเองเหรอ? นายมาทำอะไรที่นี่?”
“ผมบังเอิญเห็นคุณอยู่ตรงนี้พอดีเลยเข้ามาทัก…ก็เท่านั้น”
“ขอโทษนะ ทำให้ต้องเป็นห่วงเปล่าๆ”
ฉันไม่ได้กังวลอะไรหรอก แค่รู้สึกไม่สบายใจเท่านั้น
“แล้วทำไมมาหลบฝนที่นี่ล่ะ? เมื่อกี้เห็นคุณยังถือร่มอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“อ้อ…ฉันยกร่มให้เด็กๆ ที่มาหลบฝนอยู่ที่นี่น่ะ พวกเขาบอกว่าแม่จะมารับเร็วๆ นี้ แต่ฉันปล่อยพวกเขาไว้ไม่ลง”
ฉันกลืนคำพูดที่ว่า “สมกับเป็นยูซึกะ” เพราะเราเพิ่งเจอกันใหม่ๆ การพูดแบบนั้นคงไม่เหมาะ
“…”
“…”
แล้วทีนี้ฉันควรทำยังไงต่อดี?
ฉันอยากให้เธอหยุดหลบฝนที่นี่ แต่ก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไง หากบอกตรงๆ ว่าจะมีฟ้าผ่าก็คงจะทำให้เธอสงสัยและจับได้ว่าฉันรู้ล่วงหน้า
ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว…
“ไปบ้านผมไหม? ผมมีร่มให้ยืมนะ”
ยูซึกะอาจจะไม่ชอบฉัน แต่เธอก็อยากสนิทกับซานะน้องสาวฉัน การชวนไปบ้านน่าจะทำให้เธอยอมตามไป
“ไปบ้านคุโรเสะคุงเหรอ…จะไม่เป็นการรบกวนเหรอ?”
“ไม่หรอก ยังดีกว่ามายืนคุยกันที่นี่น่ะ รีบไปกันเถอะ”
ฉันยื่นร่มให้ ยูซึกะมองด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“เอ่อ…ให้ฉันใช้คนเดียวเหรอ?”
“ก็บอกว่าจะให้ยืมร่มไง”
“เวลาแบบนี้ไม่ควรจะเดินไปพร้อมกันเหรอ?”
“ถ้าใช้ร่มร่วมกัน เราทั้งคู่ก็จะเปียกนะ ผมแค่ให้ยืมร่ม ถ้าผมเปียก ผมก็แค่กลับไปเปลี่ยนชุดได้… แล้วก็คุณหัวเราะอะไร?”
“นายคงอายที่จะใช้ร่มร่วมกับผู้หญิงล่ะสินะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
แม้ฉันจะปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ยูซึกะก็ยังยิ้มมุมปากเหมือนจะเย้าแหย่
“ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองว่าผมไม่เขินหรอก!”
ฉันยืนเปิดร่มอยู่ท่ามกลางสายฝน โดยเว้นที่ไว้ให้ยูซึกะเข้ามายืนด้วย เธอเดินเข้ามาหาฉันพร้อมพูดว่า “ขอโทษที่ต้องรบกวนนะ” และเมื่อยืนใกล้ๆ กัน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอก็ลอยมาแตะจมูก ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง
เราสองคนเริ่มเดินกลับบ้าน ขณะที่เดิน ยูซึกะก็เผลอจับแขนฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ เพราะฉันเดินเร็วเกินไปและเธอกลัวว่าจะหลงตามไม่ทัน ตอนนั้นฉันรู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของแขนเธอ และมันทำให้ใจฉันเต้นแรง
แต่ทันใดนั้นก็มีฟ้าผ่าดังสนั่นอีกครั้ง ยูซึกะร้องเสียงหลงและกระโดดมากอดฉันแน่น
“กรี๊ด! ฟ้าผ่าใกล้มาก…”
“น่าจะใช่…แต่คุณปล่อยผมได้แล้ว”
“ขอโทษนะ…เจ็บไหม?”
“ไม่เป็นไร”
แม้ว่าฉันจะตอบเธออย่างเย็นชา แต่จริงๆ แล้วใจฉันเต้นแรงมาก ฉันลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เธอมากอดฉันแบบนี้คือเมื่อไหร่ ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เธอจับได้ถึงความประหม่า
พอเราเดินมาถึงบ้าน ฉันก็เตรียมจะให้เธอใช้ร่มกลับบ้าน แต่เธอกลับพูดขึ้นว่า
“ขออยู่ในบ้านนายสักพักได้ไหม?”
“เอ่อ…ทำไมล่ะ?”
“ก็ฉันกลัวฟ้าผ่าน่ะ…อยู่ไม่ได้เหรอ?”
พอเห็นใบหน้าเธอที่ดูเหมือนใกล้จะร้องไห้ ฉันก็ปฏิเสธไม่ลง ฉันจึงพาเธอเข้าไปในบ้านหลังจากเช็คดูให้แน่ใจแล้วว่าครอบครัวไม่อยู่
