ตอนที่ 3: ทำไมอดีตภรรยาถึงเข้าหาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
หลังพิธีปฐมนิเทศสิ้นสุดลง หัวใจของฉันก็ยังเต้นระรัวไม่หยุด
แค่คิดว่าคนที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันในชั้นเรียนไม่ใช่ยูซึกะในช่วงมัธยม แต่เป็นยูซึกะคนเดิมที่ทะเลาะกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในฐานะภรรยา ก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
ยังดีที่ยูซึกะไม่รู้ว่าฉันย้อนเวลากลับมา ตราบใดที่ฉันไม่ทำตัวผิดพลาดเหมือนเธอ ความลับนี้ก็จะยังปลอดภัย แต่ถ้าเธอจับได้ล่ะก็…ชีวิตการเป็นนักเรียนร่วมกับอดีตภรรยาในห้องเรียนเล็กๆ แบบนี้คงน่าหดหู่สุดๆ
ฉันจึงตั้งใจที่จะใช้ชีวิตให้เหมือนเดิมกับโลกก่อนหน้าให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต แม้ว่าในครั้งก่อน เราจะไม่ได้คุยกันจนกระทั่งเรียนจบก็ตาม แต่ก็ต้องระวังไม่ให้สิ่งใดเปลี่ยนแปลงมากเกินไป
“ทุกคนคะ ฟังทางนี้หน่อยค่ะ”
ครูซาวะชิโระปรบมือเรียกรวมความสนใจของนักเรียน หลังจากพิธีปฐมนิเทศเสร็จสิ้น บรรยากาศในห้องเรียนก็ผ่อนคลายมากขึ้น นักเรียนเริ่มพูดคุยกันบ้าง ครูซาวะชิโระยิ้มอย่างใจดีและพูดต่อ
“ครูจะแจกใบกำหนดการของเดือนนี้ ให้ส่งต่อไปยังที่นั่งข้างหลังด้วยนะคะ”
ฉันรับเอกสารจากคิคุจิซังโดยไม่หันกลับไปมองยูซึกะเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น…
นิ้วของเราสัมผัสกันแวบหนึ่ง ทำเอาร่างกายของฉันสะดุ้งโหยง ฉันต้องรวบรวมสติไม่ให้ตื่นเต้นเกินเหตุ ยูซึกะคืออดีตภรรยา อย่าให้การสัมผัสเพียงเล็กน้อยทำให้ฉันหวั่นไหว โชคดีที่ปฏิกิริยาของฉันดูไม่ต่างจากเด็กหนุ่มวัยมัธยมทั่วไป ทำให้ยูซึกะไม่สงสัยอะไร
หลังเลิกเรียน ฉันรีบออกจากห้องและถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ฟู่…รอดไปที”
แม้ว่าฉันจะต้องเจออดีตภรรยาอีกครั้งในวันจันทร์ แต่ก็ยังดีที่วันนี้ผ่านพ้นไปได้ ฉันตั้งใจว่าจะกลับบ้านและเล่นเกมคลายเครียดเพื่อดึงสติให้กลับมา แล้วฉันก็เดินกลับบ้าน แต่…
“อ้อ…นี่มันโทรศัพท์ฝาพับนี่นา”
ในช่วงเวลานี้สมาร์ทโฟนยังไม่เป็นที่แพร่หลาย ฉันเพิ่งจะได้ใช้โทรศัพท์มือถือเพราะเข้ามัธยมปลายพอดี สมาร์ทโฟนเกมยังไม่บูม ดังนั้นการรีบซื้อสมาร์ทโฟนตอนนี้ก็คงไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่
ฉันเปิดเครื่องเกมรุ่นเก่าของตัวเองแล้วลองเล่นเกมที่เคยชื่นชอบในสมัยนั้น เกมที่ให้ควบคุมขุนพลแล้วฟาดฟันศัตรูในสนามรบ แต่พอเห็นกราฟิกที่เคยคิดว่าดูสมจริงกลับกลายเป็นหยาบ และการเล่นก็ดูติดขัดอย่างไม่น่าเชื่อ เล่นไปได้แค่สิบนาทีก็รู้สึกเบื่อ ฉันจึงคิดจะลองหาเกมออนไลน์เล่นแทน ซึ่งในตอนนั้นมีเกมหลายเกมที่อยากเล่นแต่เลี่ยงเพราะมันกินเวลามากเกินไป แต่ในเมื่อฉันมีโอกาสเริ่มชีวิตใหม่แล้ว การลองเล่นสิ่งที่เคยพลาดไปก็น่าจะดี
ปัญหาเดียวคือเรื่องเงิน จำได้ว่าในฤดูใบไม้ผลินี้ฉันใช้เงินที่เก็บมาหมดกับเกมใหม่ เงินค่าขนมได้แค่เดือนละ 6,000 เยน ซึ่งครึ่งหนึ่งต้องจ่ายค่าโทรศัพท์ ทำให้ต้องรออีกสองเดือนถึงจะมีเงินพอซื้อเกมได้
“งั้นไปซื้อไลท์โนเวลที่ร้านหนังสือดีกว่า”
หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ฉันเตรียมจะออกไปซื้อหนังสือ แต่ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา
“วันนี้เป็นวันครบรอบที่คอมพังนี่นา”
ใช่แล้ว แม้ว่าฉันจะไม่เห็นกับตา แต่มีคนเคยบอกว่าฟ้าผ่าที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน ทำให้คอมพิวเตอร์ของฉันเสียและต้องงดเล่นเกมไปช่วงหนึ่ง ฉันถอดปลั๊กคอมเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุซ้ำรอย แล้วถือร่มออกไป
หลังจากเดินประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันก็มาถึงร้านหนังสือ ร้านที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน ไลท์โนเวล เกม และซีดี ทุกอย่างที่เด็กๆ ฝันถึงอยู่ในร้านนี้
“คิดถึงจริงๆ”
ในช่วงปีสองของมหาวิทยาลัย ร้านนี้ปิดตัวลงเพราะยอดขายตกต่ำ ตอนนั้นฉันเสียใจมากเพราะเป็นร้านที่มาเยือนตั้งแต่เด็กๆ ฉันคิดว่าถ้าประหยัดเงินได้พอที่จะช่วยยอดขายร้านนี้สักนิดก็คงดี
ขณะที่เดินสำรวจร้านอย่างคิดถึง…
“เฮ้ย…”
ฉันเห็นยูซึกะอยู่ที่มุมการ์ตูน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่!? ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าชอบซื้อหนังสือที่ห้างมากกว่า ฉันเคยเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับร้านนี้ แต่ตอนนั้นร้านปิดตัวไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากมา ฉันคิดว่าเธอควรจะเกลียดร้านนี้ไปด้วยซ้ำ แต่ก็คงเป็นเพราะร้านนี้อยู่ใกล้บ้านเธอมากกว่า เธอเลยแวะมาซื้อหนังสือ
ฉันตัดสินใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และเดินไปที่มุมเกม แต่ทันใดนั้น…
“อ๊ะ”
ยูซึกะหันมาเห็นฉันและพูดขึ้นมา “คุโรเสะคุง…ใช่ไหม?”
ทำไมต้องเข้ามาทักด้วย! ฉันทำเป็นเมินอยู่แล้วแท้ๆ ยิ่งไปกว่านั้น น้ำเสียงของเธอดูแปลกๆ “คุโรเสะคุง…ใช่ไหม?” ทั้งๆ ที่ควรจะจำชื่อฉันได้ชัดเจน!
“เอ่อ…คุณคือ?”
“ก็ฉันนั่งข้างหลังนายไง…ฉันคงพูดอะไรแปลกๆ ไปตอนแนะนำตัวสินะ”
“ขอโทษทีนะ เมื่อคืนผมนั่งเล่นเกมจนดึก เลยเผลอหลับไปตอนแนะนำตัว”
“งั้นเหรอ? แบบนี้สิถึงจะเป็นคุโรเสะคุง”
“เอ่อ… ‘แบบนี้สิถึงจะเป็นคุโรเสะคุง’ ? พวกเราควรเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะ…”
“อ๊ะ ขอโทษที ฉันพูดไปเองน่ะ อย่าสนใจเลย”
ยูซึกะถามฉันต่อ “คุโรเสะคุงชอบเล่นเกมอะไรเหรอ?”
“ทำไมเหรอ?”
“ฉันก็ชอบเล่นเหมือนกัน ถ้ามีเกมที่นายแนะนำก็อยากรู้ไว้น่ะ”
ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้น!? แล้วทำไมต้องเข้ามายุ่งกับฉัน!? โลกนี้อาจจะต่างออกไป แต่ฉันก็ยังเป็นคุโรเสะ โคเฮ คนที่เธอเกลียดไม่ใช่เหรอ!?
แต่ในที่สุด ฉันก็แนะนำเกมไปสองสามเกมให้เธอ แล้วเธอก็ยิ้มกว้างพร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันก็ชอบเหมือนกัน!” ยิ้มของเธอทำเอาฉันใจเต้นแรงไปชั่วขณะ
ฉันพยายามเรียกสติกลับมาและคิดถึงคำพูดเก่าๆ ของเธอที่ว่า “อยู่กับแมลงสาบยังดีซะกว่า” แล้วบังคับให้ใจเย็นลง
“ผมชอบเกมแนวล่าสัตว์นะ แต่เกมที่ชอบสุดคือเกมตระกูล ‘มุโซ’ เล่นไปเกินร้อยชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ตัวละครทุกตัวอัพเต็มหมดแล้ว”
“เหรอ? โคอิคาวะซังดูเป็นคนที่เล่นเกมเยอะเหมือนกันนะ” (แต่ฉันเล่นไปสามร้อยชั่วโมงเลยนะ)
“ดูแปลกใจเหรอ?”
“ก็…แปลกใจนิดหน่อยนะ”
“ดูจากหน้าตาฉันน่ะสิ แต่จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ดุอะไรขนาดนั้นหรอก”
ฉันรู้ว่าเธอสายตาสั้นแต่ไม่ใส่แว่น เพราะกลัวใส่คอนแทคเลนส์ ตอนแรกฉันว่ามันน่ารัก แต่ตอนนี้กลับคิดว่า “ใส่แว่นซะเถอะ”
“ทำไมไม่ใส่แว่นล่ะ?”
“เอาไว้ใส่ตอนเรียนดีกว่า”
“แต่สายตาคุณสั้นไม่ใช่เหรอ?”
“แค่ทำแบบนี้ก็เห็นได้แล้วล่ะ”
เธอขยับหน้าเข้ามาใกล้จนน่าตกใจ
“หน้าเธอเด็กจังนะ คุโรเสะคุง”
“ก็…ผมเป็นเด็กมัธยมอยู่นี่นา”
ฉันเริ่มใจเต้นแรงเพราะเธอขยับใกล้ขนาดนี้ จนแทบจะสัมผัสหน้าอกของเธอแล้ว…
ยูซึกะถามฉัน “นายมีน้องสาวไหม?”
“มีนะ”
“ชื่ออะไรเหรอ?”
“ชื่อซานะ”
“อยากเจอจังเลย”
เธอยิ้มอย่างสดใส ฉันเริ่มสงสัยว่าเธอเข้าหาฉันเพราะอยากเป็นเพื่อนกับซานะ เธอสนิทกับซานะมากจนแอบไปเล่นกันโดยไม่บอกฉันหลายครั้งเลย
“เธอชอบบาสเกตบอล เลยอยู่ชมรมบาสน่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ไปดูแข่งที่โรงเรียนสิ”
ฉันรีบเดินหนีออกมา แต่เมื่อหันกลับไป ยูซึกะก็เดินออกจากร้านไปแล้ว
