ตอนที่ 2: อดีตภรรยาที่กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง
ภายใต้ท้องฟ้าที่ครึ้มสลัว
ฉันยืนมองตึกเรียนเก่าแก่ที่มีประวัติยาวนาน ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะได้กลับมาเรียนที่นี่อีกครั้ง…”
เมื่อวานฉันยังเป็นพนักงานบริษัทอายุ 27 แต่พอตื่นขึ้นมากลับกลายเป็นนักเรียน ม.ปลาย ปี 1 แทน ฉันลองหยิกแก้มตัวเองหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีก หมายความว่า นี่ไม่ใช่ฝันจริงๆ… ฉันได้ย้อนเวลากลับมาจริงๆ
จะนับว่านี่เป็นโชคดีหรือโชคร้ายดีนะ…
ฉันนับว่าเป็นโชคดี เพราะถ้าเรื่องนี้เป็นแค่ความฝัน ตัวฉันในโลกความจริงก็คงถูกรถชนไปแล้ว และตอนนี้อาจจะต้องดิ้นรนระหว่างความเป็นกับความตายอยู่ก็ได้ นอกจากนั้น การย้อนเวลากลับมาในช่วงมัธยมหมายความว่าฉันจะไม่ต้องมีชีวิตแต่งงานที่น่าเบื่อนั้นอีกต่อไป
ในชีวิตครั้งที่สองนี้ ฉันจะหางานที่ดีและเป็นหนุ่มโสดใช้ชีวิตสบายๆ!
ฉันเดินผ่านประตูโรงเรียนด้วยใจที่เต้นแรง ตรวจสอบรายชื่อนักเรียนที่หน้าชั้นเก็บรองเท้า พบว่าฉันอยู่ห้อง 1 ตามที่จำได้ และตามรายชื่อเดิมใต้ชื่อของฉัน โคเฮ คุโรเสะ ก็มีชื่อของยูซึกะ โคอิคาวะอยู่
แต่ฉันรู้ดีว่า การจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับยูซึกะในช่วงมัธยมนี้ไม่ใช่เรื่องยาก แม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกัน 3 ปีติดต่อกัน แต่เราก็ไม่ได้คุยกันจนกระทั่งเรียนจบ
ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นเมื่อเราบังเอิญนั่งข้างกันในวิชาเดียวกันที่มหาวิทยาลัยที่ห่างไกลจากบ้าน ถ้าฉันไม่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ ไม่ได้เรียนวิชาเดียวกัน และไม่ใกล้ชิดกัน เราคงเลี่ยงเส้นทางสู่การแต่งงานกันได้
“ง่ายนิดเดียว”
เมื่อคิดแบบนี้ ใจฉันก็รู้สึกโล่งขึ้น ฉันไม่ได้สนิทกับใครในช่วงมัธยมอยู่แล้ว จะสนุกกับช่วงวัยรุ่นนี้ตามลำพังก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่… แต่ตอนเป็นผู้ใหญ่มีเวลาจำกัดก็จริง ตอนนี้ฉันมีเวลาเหลือเฟือ จะเล่นเกมให้เต็มที่ก็คงจะสนุกไม่เบา
ฉันเปลี่ยนเป็นรองเท้าภายในโรงเรียนแล้วมุ่งหน้าไปห้องเรียนปี 1 ห้อง 1 ที่ซึ่งเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่เข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว รวมถึงยูซึกะด้วย แม้ว่ากฎโรงเรียนจะเปิดกว้าง แต่ก็มีเธอคนเดียวที่ทำผมสีอ่อนแสนสดใส ใบหน้าดูมั่นใจและดวงตาคม เธอเป็นคนที่ดูโดดเด่นมาก
“…”
โอ้! ฉันเผลอสบตากับยูซึกะ!
ฉันรู้สึกผิดที่จะเมินเฉยเธอในช่วงเวลานี้ แต่มันคงไม่ดีถ้าเราต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกันอีก ถ้าฉันพยักหน้าตอบรับอะไรเล็กน้อยในตอนนี้ ชีวิตช่วงมัธยมที่ฉันเคยจำได้ก็คงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ฉันรีบเบือนหน้าหนีแล้วทำเป็นหลับ ไม่ให้ใครมาคุยด้วย เพื่อนร่วมชั้นที่เคยเรียนมาด้วยกันก็มี แต่พวกนั้นต่างก็จับกลุ่มกันหมดแล้ว ฉันน่าจะมีโอกาสสร้างมิตรภาพใหม่ แต่ในความรู้สึกตอนนี้ พวกเขาทุกคนเหมือนเด็กที่อายุน้อยกว่าฉันไปมาก คงยากที่ฉันจะเข้ากับพวกเขาได้
“…”
แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ… ถึงจะบอกตัวเองว่าคนข้างหลังเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้น ไม่ใช่อดีตภรรยา แต่ใจก็ยังไม่สงบอยู่ดี
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…”
เสียงกริ่งที่คุ้นเคยดังขึ้น หลังจากนั้นครูผู้หญิงที่อ่อนโยนก็เดินเข้ามาในห้อง เธอคือครูซาวะชิโระที่ฉันจำได้ แม้ว่าในตอนนั้นจะดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันกลับเป็นคนที่มีอายุมากกว่าเธอซะอีก การที่ครูดูเด็กกว่ามันให้ความรู้สึกแปลกๆ
ครูแสดงความยินดีกับการเข้าเรียนของพวกเรา จากนั้นก็อธิบายตารางเรียนของวันนี้ ก่อนจะพูดอย่างสดใสว่า
“เอาล่ะ ก่อนจะไปที่หอประชุม เรามาแนะนำตัวสั้นๆ กันดีกว่า เริ่มจากเลขที่เรียงตามลำดับเลยนะคะ!”
นักเรียนหลายคนทยอยขึ้นไปแนะนำตัวทีละคน ทั้งอาโอกิ, อิโนะอุเอะ, เอโต และโออิชิ ฉันรู้สึกถึงความคิดถึงกับใบหน้าเหล่านี้ แม้ว่าจะไม่เคยสนิทกันมาก่อน แต่ก็จดจำพวกเขาได้ดี
ถึงคราวของฉันขึ้นไปแนะนำตัว ฉันพยายามไม่มองไปทางยูซึกะ และแนะนำตัวในแบบทั่วไป
“ผมมาจากโรงเรียนมัธยมต้นโบตาน ชื่อโคเฮ คุโรเสะ งานอดิเรกของผมคือการเดินร้านหนังสือ และผมก็ชอบดูหนังด้วย ปกติจะไปดูที่โรงภาพยนตร์เดือนละครั้งครับ ขอฝากตัวตลอดปีนี้ด้วยนะครับ”
เสียงปรบมือเบาๆ ดังขึ้นเมื่อฉันกลับไปนั่ง ต่อไปเป็นคราวของยูซึกะ เธอขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทีมั่นใจ มองไปรอบห้อง แม้ว่าเธอจะดูมั่นใจ แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนที่ประหม่าได้ง่าย และเมื่อตื่นเต้นก็มักจะพูดตะกุกตะกัก ต้องซ้อมสัมภาษณ์กันทุกวันกว่าจะมั่นใจขึ้นมาได้
ในโลกใบนี้ ยูซึกะอาจจะมีปัญหากับการหางานได้ยากขึ้น ถึงจะน่าสงสาร แต่ถ้าเลี่ยงการมีชีวิตแต่งงานแบบนั้นได้ ฉันก็ยอม
แล้วจู่ๆ ยูซึกะก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังฟังชัด
“ฉันมาจากโรงเรียนมัธยมต้นคิริชิมะ ชื่อยูซึกะ… คุโรเสะค่ะ”
…เอ๊ะ?
ฉันฟังผิดหรือเปล่า? เหมือนเธอแนะนำตัวด้วยนามสกุลเดียวกับฉัน… แถมยังพูดด้วยเสียงที่มั่นใจโดยไม่มีอาการประหม่าใดๆ
ยูซึกะทำท่าจะพูดต่อ แต่ครูซาวะชิโระก็ทักขึ้นมา
“เอ่อ…คุโรเสะเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ คุโรเสะ ยูซุ…ไม่ใช่! โคอิคาวะค่ะ! ยูซึกะ โคอิคาวะ!”
ใบหน้าของยูซึกะแดงก่ำ เธอกวาดตามองไปทั่วห้องและแอบชำเลืองมองมาทางฉันด้วยสายตากระวนกระวาย
“ขอโทษค่ะ… มีปัญหาบางอย่างกับครอบครัว ทำให้ยังไม่ค่อยทำใจได้…”
“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องขอโทษนะคะ”
คำอธิบายของเธอทำให้ทุกคนในห้องตีความไปว่า เธอคงจะเปลี่ยนนามสกุลเพราะพ่อแม่หย่ากัน
แต่อันที่จริง… มันก็คือแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?
“ขอบคุณค่ะ โคอิคาวะคุง เอาล่ะ คนต่อไปค่ะ”
ยูซึกะเดินกลับไปที่ที่นั่งและเหลือบมองฉันเล็กน้อย พร้อมกับสีหน้าอายๆ ถึงฉันจะพยายามเก็บอาการ แต่ใจฉันเต้นแรงมาก
จะให้ฉันเข้าไปคุยกับเธอตอนนี้ก็ไม่ได้ จะให้คุยกันเมื่ออยู่กันสองต่อสองก็ไม่ได้เช่นกัน
ดังนั้น ฉันจึงได้แต่กรีดร้องในใจ
เธอย้อนเวลากลับมาด้วยหรือไง!
