ตอนที่ 1: พอตื่นขึ้นมา ทุกอย่างกลับเป็นช่วงวัยเด็ก
“ต่อให้เสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว!”
“ถึงจะร้องไห้ก็สายเกินไปแล้ว!”
ขากลับจากยื่นใบหย่าในช่วงกลางคืน
ขณะที่เดินใต้แสงไฟบนถนน ฉันก็โต้เถียงกับอดีตภรรยาของฉัน ยูซึกะ เรื่องหย่าครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะการทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ แต่จริงๆ แล้วความสัมพันธ์ของเราก็เย็นชามานานแล้ว ต่อให้ฉันยับยั้งการหย่าครั้งนี้ไว้ ก็ยังไงก็คงหนีไม่พ้นต้องจบลงอยู่ดี
“ฉันดีใจจนอยากร้องไห้ที่ได้อยู่ห่างจากเธอ!”
“ฉันก็เหมือนกัน! พอคิดว่าจะไม่ต้องเห็นหน้านายอีก มันโล่งอกจริงๆ!”
“แบบนี้ฉันควรหย่ากับเธอตั้งนานแล้ว ในที่สุดก็ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระซะที!”
“อิสระอะไรกัน คนที่เป็นทาสบริษัทอย่างนายน่ะ!”
“แค่ได้หลุดพ้นจากการถูกเธอผูกมัดก็ดีแล้ว!”
“ฉันเคยผูกมัดนายเมื่อไหร่!?”
“เธอเอาแต่ติดต่อฉันตอนทำงาน!”
“นายนั่นแหละไม่ยอมตอบเอง! ฉันทำอาหารเย็นรออยู่ นายก็ควรตอบกลับบ้างสิ!”
“ฉันงานยุ่งจะตายอยู่แล้ว! ทุกวันฉันก็ทำโอที เธอก็น่าจะรู้นะว่าไม่ต้องทำอาหารเย็นก็ได้!”
“พูดแบบนี้ แต่นายก็กลับบ้านมาเมาตอนสองทุ่มอยู่ดี! ถ้ามีเวลาไปดื่มก็ควรกลับบ้านมาดีกว่า!”
“วันนั้นฉันแค่ไม่มีโอที! ถ้าอยู่ดีๆ เธอบอกให้กลับบ้านไปกินข้าวด้วยกัน ฉันก็จะอารมณ์เสียพอดี!”
“แค่นายอยากอยู่กับสาวๆ ในบาร์มากกว่าใช่ไหม! นายน่ะแอบนอกใจสินะ!”
“เธอนี่น่ารำคาญจริงๆ ฉันบอกแล้วว่ามันไม่ใช่การนอกใจ!”
ตอนเริ่มคบกับยูซึกะ ฉันเคยคิดว่าเธอทำให้ฉันมีความสุขที่สุดในโลก พอแต่งงาน ฉันคิดว่าความสุขนี้จะคงอยู่ตลอดไป แต่เพียงแค่สี่ปีเท่านั้น—ชีวิตแต่งงานของเราก็จบลงที่อายุ 27 ถ้าฉันสามารถเตือนตัวเองในอดีตได้ ฉันคงจะบอกว่า “อย่าแต่งงานกับเธอ!”
“เฮ้! อย่าตามฉันมา!”
“ฉันแค่กำลังจะกลับบ้าน!”
“นั่นมันบ้านของฉัน!”
“ก็เป็นบ้านของฉันด้วยเหมือนกัน!”
“ไปนอนที่ร้านเน็ตคาเฟ่สิ! นายคุ้นเคยแล้วนี่!”
“ฉันไม่ได้อยากนอนที่นั่นซะหน่อย แค่พลาดรถไฟเที่ยวสุดท้ายต่างหาก! เธอดีจังนะ ได้กลับบ้านตอนเย็น!”
“อย่ามาหาเรื่องฉันนะ! นายนั่นแหละที่ไปทำงานให้บริษัทแย่ๆ!”
“ฉันไม่ได้สมัครใจไปทำงานที่นั่น! บริษัทเก่าฉันล้มละลาย ฉันก็เลยต้องรีบหางาน แล้วมันดันเป็นบริษัทแย่ๆ น่ะสิ!”
“ฉันเคยบอกให้นายคิดให้ดีก่อนสมัครงาน นายนี่ไม่มีวิจารณญาณในการเลือกงานเลยจริงๆ!”
“ฉันก็ไม่มีวิจารณญาณในการเลือกผู้หญิงด้วย!”
“นั่นมันคำพูดของฉัน! ถ้าให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับนายอีก!”
“ฉันก็เหมือนกัน! ถ้าได้ย้อนเวลากลับไป ฉันจะไม่มีวันยุ่งกับเธออีก!”
หากการแต่งงานคือหลุมฝังชีวิต งั้นวันนี้ก็เหมือนฉันได้ออกจากหลุมนั้นแล้ว จากนี้ไป ฉันจะใช้ชีวิตครั้งที่สองโดยลืมยูซึกะให้เร็วที่สุด เพื่อที่ฉันจะได้มีชีวิตที่สนุก ถ้ามันทำให้รู้สึกแย่ขนาดนี้ ไปนอนที่ร้านเน็ตคาเฟ่ยังจะดีกว่า
ฉันหยุดอยู่หน้าสัญญาณไฟจราจร
“ถ้าอยากไปก็ไปสิ!”
“อย่าตามฉันมา!”
“ใครจะตามนายล่ะ! พรุ่งนี้เก็บของให้เสร็จแล้วออกไปซะ!”
“ฉันจะทำเอง! ฉันไม่อยากอยู่ในห้องที่มีกลิ่นเธอเลยสักนิด!”
ยูซึกะหันหลังให้ฉัน ขณะเดินข้ามทางม้าลาย นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าของเธอ การแต่งงานกับยูซึกะนั้นผ่านไปเหมือนภาพแฟลชแบ็กเพียงแวบเดียว ถึงจะรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะเริ่มต้นใหม่อีก เพราะยังไงก็จะต้องหย่าอีกแน่นอน
“…ลาก่อน”
ฉันพูดเบาๆ ยูซึกะหันกลับมา แม้จะมองเห็นไม่ชัดในความมืด แต่ดูเหมือนเธอจะคาดหวังอะไรบางอย่าง
“นายพูดอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านะ”
“นายพูดอะไรแน่ๆ ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย!”
“เปล่า!”
“พูดมา!”
“เปล่า! ไปซะทีเถอะ—”
ทันใดนั้น ฉันก็เห็นเงาดำปรากฏขึ้นที่มุมสายตา มันพุ่งเข้าใกล้ยูซึกะอย่างรวดเร็วโดยไม่มีท่าทีจะชะลอ
ฉันพุ่งตัวเข้าใส่ยูซึกะ แล้วทันใดนั้น ทั้งตัวของฉันก็รู้สึกถึงแรงกระแทกมหาศาล—
◆
“โอ๊ย…เจ็บ!”
ฉันเด้งตัวลุกขึ้นมา พร้อมกับความรู้สึกร้อนแสบที่แก้มข้างซ้าย!
“ในที่สุดก็ตื่นแล้ว!”
เด็กสาวในชุดนักเรียนยืนอยู่ตรงหน้าฉัน จ้องลงมาด้วยแววตาเข้ม สวมชุดเซเลอร์และมัดผมหางม้า เหมือนน้องสาวของฉันในสมัยก่อนเด๊ะเลย แต่ทำไม ซานะ ถึงมาอยู่ที่นี่? หรือว่าเธอมาหาฉันที่เพิ่งโดนรถชน? แต่ทำไมต้องมาตบฉันด้วย? จะใช้วิธีช็อกบำบัดปลุกฉันหรือไง?
แต่เดี๋ยวก่อน ที่นี่ไม่ใช่ห้องผู้ป่วยใช่ไหม? นี่มันห้องเก่าของฉันนี่นา ทำไมฉันถึงอยู่บ้านพ่อแม่ได้ล่ะ?
“ทำหน้าเอ๋ออยู่ได้”
“อ่า…ซานะเหรอ?”
ยูซึกะยังคงติดต่อกับซานะเป็นประจำ แต่ฉันเจอเธอครั้งสุดท้ายเมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนี้เธอดูเด็กลงแปลกๆ อาจเป็นเพราะชุดนักเรียน แต่ฉันก็จำได้ว่าซานะไม่เคยชอบคอสเพลย์เลย แล้วทำไมเธอใส่ชุดนักเรียนได้ล่ะ?
“แน่นอนว่าหนูคือซานะ อย่ามัวแต่นอนสิ”
“เธอปลุกฉันขึ้นมาจากฝันเหรอ”
ฉันจะบอกว่าโดนรถชนมา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลยนอกจากแก้ม ที่จริงฉันอาจจะยังปลอดภัยอยู่ก็ได้ แล้ว…ยูซึกะล่ะ? เธอปลอดภัยหรือเปล่า?
“ยูซึกะ? ใครล่ะนั่น”
“ใครเหรอ? เธอคือภรรยาของฉัน…เอ่อ อดีตภรรยาน่ะ”
“ฝันหรือเปล่าเนี่ย?”
“มันคือความจริง!”
“พี่คงเล่นเกมมากไปจนแยกความจริงกับความฝันไม่ออกแล้วล่ะ”
“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ!”
“ไม่เป็นไร หนูอยู่ข้างพี่เสมอ! ถึงพี่จะบอกว่าจะแต่งงานกับสาวในเกม หนูก็จะสนับสนุนพี่เอง!”
“ช่วยสนับสนุนให้ฉันเจอสาวสวยตัวจริงเถอะ!”
“งั้นรีบลุกขึ้นมาสิ หวังว่าจะเจอสิ่งดีๆ นะ!”
ซานะพูดจบก็ตบหลังฉันพลางออกจากห้องไป เรื่องของยูซึกะยังคงเป็นปริศนาอยู่ ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลในห้องนี้
“…แปลกจริงๆ”
นี่คือห้องของฉันก็จริง แต่ของจัดไม่เหมือนเดิม ชั้นหนังสือจัดไว้ต่างออกไป โปสเตอร์เก่าติดอยู่ และของสะสมอนิเมะที่ควรจะเอาไปบ้านใหม่ยังอยู่ที่นี่ หรือว่ายูซึกะจะส่งของมาคืนที่บ้านพ่อแม่? แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ซาน่าก็ควรจะบอกอะไรสักอย่าง แต่กลับทำเหมือนไม่รู้จักยูซึกะเลย ทำไมเธอต้องแกล้งทำเหมือนไม่รู้จักด้วย? เหมือนฉันอยู่ในโลกคู่ขนานอย่างไรไม่รู้
ฉันเดินลงไปชั้นล่าง และพบว่าครอบครัวของฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกันพร้อมหน้า
“…ห๊ะ?”
“เป็นอะไรไปโคเฮ ทำหน้างงอยู่ได้”
“ถ้าไม่รีบกินซุปมิโสะก็จะเย็นหมดนะ”
“อะ…อันนี้ต้องเป็นคำถามของผมสิ! ทำไมแม่ถึงดูเด็กลงล่ะ!?”
“วันนี้แม่แต่งหน้าดีไง”
“นั่นมันเกินกว่าการแต่งหน้าแล้ว! ดูเด็กจริงๆ นะ!”
“พอแล้ว! อธิบายให้ผมหน่อย แม่ทำไมดูเด็กลงขนาดนี้ พ่อทำไมผมถึงหนาเหมือนเมื่อก่อน แล้วซานะทำไมใส่ชุดนักเรียน?”
“วันนี้เป็นวันเปิดเทอม”
สำหรับฉันที่ยังคงสับสน คำพูดของแม่ทำให้ฉันยิ่งสับสนไปอีก
“วันนี้คือวันปฐมนิเทศเข้าชั้นมัธยมปลาย”
