I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 84

SC:บทที่ 84  มีดพับ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูเหล็ก สิ่งที่ปรากฏด้านหน้าของ หลินเฉิง รลาวกับฝัน มีผู้รอดชีวิตหลายคนนั่งอยู่บนพื้นทั้งสองด้านของกำแพง มีบางสิ่งบางอย่างวางอยู่ด้านหน้าของพวกเขารวมถึงอาหาร บุหรี่ และอาวุธเย็น เมื่อพวกเขาเห็นใครบางคนเดินเข้ามา พวกเขาโก่งคอตะโกนด้วยพลังเสียงทั้งหมด

การเดินในพื้นที่ใต้ดินนี้ค่อนข้างเดินลำบากเนื่องจากมีแผงลอยจำนวนมากมายวางอยู่บนพื้นในขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆตามคำแนะนำของ รั่วเหมิง

“หลังจากตรวจสอบผู้รอดชีวิตแต่ละคนเราจะออกบัตรให้เข้าสู่พื้นที่เล็กๆแห่งนี้ได้ หากต้องการค้าขายต้องจ่ายค่าเช่าพื้นที่ การแลกเปลี่ยนสินค้าที่นี่เป็นอิสระ เนื่องจากเรามีข้อตกลงดังกล่าวคนที่อยู่ในตาข่ายไฟฟ้านี้จะไม่โดนยึดอาวุธที่หามาได้อีกต่อไป สิ่งที่เราเก็บเกี่ยวได้จากด้านนอกควรร่วมมือกับทหาร..แต่อย่างไรก็ตามสิ่งของที่มีมูลค่าสูงถ้าคุณแลกเปลี่ยนกับทหารราคาของมันจะต่ำมาก ดังนั้นที่นี่จึงช่วยให้คุณได้รับผลประโยชน์ที่มากขึ้น พื้นที่แลกเปลี่ยนใต้ดินนี้ถูกสร้างมาจากที่กำบังระเบิด!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเฉิง ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า

“ถ้าเป็นเช่นนั้นสถานที่แห่งนี้จะถูกค้นพบในไม่ช้าก็เร็วทำไม คุณถึงยังต้องการสร้างสถานที่แลกเปลี่ยนที่นี่?”

เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง รั่วเหมิง หัวเราะเบาๆและพูดออกมาว่า

“ใช่แล้ว สถานที่ขนาดใหญ่นี้ไม่สามารถซ่อนสายตาของผู้คนได้ แต่เบื้องบนนั้นสามารถปิดหูปิดตาได้”

“อ่อ …ดูเหมือนว่าการทุจริตจะมีอยู่ทุกที”

หลินเฉิง ถอนหายใจและมองไปยังแผงขายของมีสิ่งหนึ่งที่เขาจ้องมองมาเป็นเวลานานแล้ว นั่นคือ มีดพับ!

เมื่อหันไปมองเจ้าของร้านดูเหมือนว่าชายคนนั้นกำลังพูดคุยกับลูกค้าคนอื่น  หลินเฉิง นั่งลงและหยิบมีดพับขึ้นมาเพื่อพิจารณา

มีดพับนี้ถูกสร้างมาด้วยฝีมือประณีต ที่จับสีดำและให้ความรู้สึกหนักเมื่อถือไว้ในมือ หลังจากที่เปิดใบมีดขึ้นมา มีรอยหยักอยู่ตรงขอบของมีดส่วนอีกด้านหนึ่งใบมีดคมอย่างชัดเจน  หลินเฉิง สะบัดมันไปมา 2-3 ครั้งอย่างคล่องมือ ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนมีดทั้งหมดที่ขายอยู่ในร้านแห่งนี้ถูกรวบรวมจากคนที่ร่ำรวยก่อนวันสิ้นโลก

หลังจากลองดู  หลินเฉิง ก็จับมีดพับและเรียกเจ้าของร้านมา จากนั้นเขาก็ถามขึ้นว่า

“มีดพับมีขายอย่างไร?”

เจ้าของแผงขายของนี้เป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง สนใจมีดของเขา

“เพื่อน สายตาดีมาก! นี่คือมีดพับยุทธวิธีระดับสูงของผู้บัญชาการ หากเป็นแฟนคลับจะรู้ว่าสิ่งนี้มีค่ามาก ผมไปยังบ้านพักตากอากาศในเขตว่านหวู่ และได้ค้นพบมัน สำหรับการค้นหามีดเล่มนี้ผมเกือบถูกฆ่า ถ้าชอบผมจะให้ราคาแบบมิตรภาพ”

เมื่อพูดจบเจ้าของร้านก็ยืดนิ้วออกมา 2 นิ้วแล้วยิ้มให้กับ หลินเฉิง

“ คูปองอาหาร 20 ดวง?”

เมื่อเห็น 2 นิ้วของชายคนนั้น หลินเฉิง ถามด้วยความแปลกใจ

“ 2,000!  เพื่อนคุณคงล้อเล่นกับผมแล้ว มีที่ไหนมีดราคา คูปองอาหาร 20 ดวง?”

เมื่อชายหนุ่มได้ยินราคาที่หลินเฉิง พูดออกมาเขาแทบอยากกระโดดขึ้น เขาจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยใบหน้าสงสัยและพูดด้วยความโกรธ

เมื่อ หลินเฉิง เห็นคนขายใจร้อนเขายังคงสงบสติอารมณ์

“มีดชนิดนี้ทำได้เพียงผ่าแอปเปิ้ลเท่านั้น ไม่รู้ว่ามันจะเฉือนเนื้อเข้าหรือเปล่า? คูปองอาหาร 20 ดวงถือว่าคุ้มแล้ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง  คนขายมอง หลินเฉิง อย่างขุ่นเคืองแล้วโบกมือไล่ หลินเฉิง ออกไป

“นี่คือคนที่ฉันพามา อย่าคิดราคาเขาหนักเกินไป!”

ทันใดนั้น รั่วเหมิง ที่ยืนมองเห็นฉากดังกล่าวก็ปรากฏตัวขึ้นและมองมีดพับในมือของ หลินเฉิง จากนั้นอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง

เมื่อได้ยินเสียงของ รั่วเหมิง  คนขายเงยหน้าขึ้นและเห็นหน้าผู้หญิงอย่างชัดเจนมันทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า

“อุ้ย? คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รั่วเหมิง ทำไมไม่ทักทาย..”

เมื่อฟังคำเยินยอต่างๆ  รั่วเหมิง ไม่ได้แสดงออกใดๆ

“ ฉันเองก็ต้องการที่จะทักทายคุณเหมือนกันแต่คนที่นี่มีมากมาย ฉันจึงไม่สามารถหาคุณได้ง่าย และตอนนี้ฉันได้พบคุณแล้ว..”

คนขายตะโกนออกมาว่า

“ น้องสาว รั่วเหมิง ผมรู้สึกผิดก่อนหน้านี้ราคาที่ผมตั้งไว้อาจจะสูงเล็กน้อย แต่สินค้าเหล่านี้ต่างมีคุณภาพดีจริงๆ และเนื่องจากน้องชายคนนี้เป็นคนที่คุณพามา อย่างนั้นผมจะลดลงให้เหลือ คูปองอาหาร 1000 ดวง แล้วมีดนี้จะเป็นของน้องชายคนนี้ไปเลย ผมจะไม่ทำให้ รั่วเหมิง เสียหน้าอย่างแน่นอน!”

เมื่อได้ยินราคานี้ รั่วเหมิง หันหน้าไปมอง หลินเฉิง  แต่ หลินเฉิง ยังคงส่ายหัวจากนั้นเขาพูดกับคนขายว่า

“ ถ้าคุณบอกว่าราคา 2,000 บาทเป็นราคาที่ตั้งไว้สำหรับกำไล ผมก็จะบอกเหมือนกันว่าที่ผมบอกราคาคูปอง 20 ดวงนั้นก็เป็นเพียงการล้อเล่น อย่างไรก็ตามมีดพับอันนี้มีมูลค่าสูงสุดแค่คูปองอาหาร 200 ดวง ถ้าไม่ใช่ว่าผมขาดมีดปอกผลไม้ผมคงไม่สนใจที่จะซื้อมีดไร้ประโยชน์นี้ ดังนั้นผมจึงสามารถให้ราคาได้เพียงคูปองอาหาร 200 ดวงเท่านั้น!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็วางมีดพับลงแล้วยืนขึ้น

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง พูดอย่างนั้นคนขายหันไปมอง รั่วเหมิง อีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเองก็ต้องการที่จะลุกขึ้นจากไปเช่นกัน เขาจึงกัดฟันพูดว่า

“ตกลง! เพื่อน้องสาว รั่วเหมิง  200 ก็ 200 เอาเถอะถึงแม้ว่ามีดนี้จะไม่สามารถทำอะไรได้มากแต่มันจะเป็นอาวุธที่ร้ายกาจเมื่ออยู่ในมือของคนที่ใช้เป็น คุณช่างเอาเปรียบผมจริงๆ”

ในขณะที่คนขายพยายามพูด หลินเฉิง หยิบมีดพับและถามขึ้นอีกครั้งว่า

“ผมไม่มีคูปองอาหาร ผมสามารถใช้บุหรี่ 2 ซองเพื่อชำระแทนได้หรือไม่?”

คนขายค่อนข้างประหลาดใจและต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็น รั่วเหมิง พยักหน้าให้เล็กน้อย เขาก็ตอบอย่างชัดเจนว่า

“ได้ได้!”

คราวนี้แทนที่จะช่วย หลินเฉิง ต่อรอง รั่วเหมิง ส่งคูปองอาหาร 200 ดวงให้กับ หลินเฉิง จากนั้นเธอก็หยิบบุหรี่ 2 ซองจากมือของ หลินเฉิง  และพูดว่า

“พี่สาวคนนี้กำลังขาดแคลนบุหรี่ โชคดีที่คุณมีพอดี!”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอฉีกซองและโยนบุหรี่ 1 มวนให้กับ หลินเฉิง  หลินเฉิง เข้าใจในการกระทำของหญิงสาว  เขาส่ายหัวและส่งคูปองอาหารไปที่คนขาย จากนั้นยืนขึ้นพร้อมกับเล่นมีดพับในเมือง

“น้องชายฉันไม่ได้โกหกคุณเห็นไหม ไม่ว่าใครที่มาที่นี่ก็ต้องได้รับสิ่งที่ตามหา คุณสนใจที่จะเป็นสมาชิกหรือไม่ฉันสามารถจัดการเกี่ยวกับค่าเช่าแผงให้กับคุณได้!”

“คนสวย พวกเขาที่มาที่นี่ต่างลุ่มหลงในความงดงามของคุณ และคุณกำลังใช้เสน่ห์ของตัวเองหลอกขายการ์ดอีกแล้วอย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง อารมณ์ดีขึ้นเมื่อเขาได้อาวุธที่เขาเคยใฝ่ฝันมานาน

—————————————–