I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 82

SC:บทที่ 82 ดรีมบาร์

ในเวลานี้ เฉินฮงหยวน ทำเพียงหัวเราะและไม่ตอบเธอ ก่อนอื่นเขาลุกขึ้นและสำรวจที่ประตู หลังจากพบว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆเขาจึงพา  หลิวยูฉิน และโคล่าเข้ามาในห้องด้วย จากนั้นเขาก็ปิดประตูอย่างแน่นหนาและนั่งบนโซฟา จากนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่ฉันพ่ายแพ้จริงๆ!”

“เอาล่ะ ให้ฉันแนะนำตัวใหม่อีกครั้งชื่อของฉันคือ  เฉินฮงหยวน  เดิมทีเป็นผู้พิทักษ์ของ เหมิงเจิ้งผู้บัญชาการทหารสูงสุด!”

เมื่อมองเห็นใบหน้าที่ตกใจของ หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย  เฉินฮงหยวน ถอนหายใจและพูดต่อ

“นับตั้งแต่วันสิ้นโลก ผู้บัญชาการสูงสุดและรองผู้บัญชาการมู่ได้สั่งทหารที่เหลียนเฉิงช่วยเหลือประชาชนทันที แต่น่าเสียดาย…”

“หลังจากการล้มเหลวของภารกิจ พี่น้องหลายคนไม่ได้กลับมาและเขตทหารเหลียนเฉิงก็เกิดจลาจล จาก ตัวเขมือบ พวกมันแม้จะโดนยิงก็ไม่ตายดังนั้นพื้นที่ทหารทั้งหมดเกือบตกอยู่ในมือของศัตรู!”

“สถานการณ์นี้ถูกควบคุมภายหลังและพยายามร่วมมือกันสู้กับ ตัวเขมือบ ในเวลาเดียวกัน เราถูกโจมตีถึง 3 ครั้ง”

“สุดท้ายหลังจากที่ทำกวาดล้าง ตัวเขมือบ รองผู้บัญชาการมู่ก็ถูกกักบริเวณโดยคำสั่งของกรมทางการเมือง! แต่ความเป็นจริงควรที่จะพูดว่าเป็นคำสั่งที่ถูกข่มขู่จากพวกเขามากกว่า! เพราะหวังเฉิงลูกชายคนเดียวของหวังฉวนเป็นคนแรกที่สามารถปลุกพลังขึ้นมาได้และความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก..”

“หลังจากที่รองผู้บัญชาการมู่ถูกกักตัว ฉันก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเขาอีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่”

มู่หวู่หยวน ถูกกักบริเวณ!

เมื่อฟังคำพูดของ เฉินฮงหยวน  หัวใจของ หลินเฉิง รู้สึกมืดมนและถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า

“ มู่หวู่หยวน ถูกกักบริเวณอยู่ที่ไหน?”

มู่หยิงเสวี่ย ก็อยากรู้เช่นกัน หลังจากที่เธอฟังเรื่องราวที่ เฉินฮงหยวน เล่าเธอสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าสถานการณ์ของลุงเป็นอันตรายในเวลานี้ไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว หัวใจของเธอรู้สึกกลัวและเป็นกังวลอย่างมาก

เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของ หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย  เฉินฮงหยวน พูดว่า

“ฉันเคยถามผู้บัญชาการเหมิงก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่ได้คำตอบดูเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันจึงเลือกออกจากอาคาร 2 และออกมาต่อสู้ชีวิตด้วยตัวเองกับน้องชายคนอื่นๆที่ไม่พอใจในการตัดสินใจของชนชั้นสูงเช่นเดียวกับฉัน”

เมื่อได้ยินคำพูดของ เฉินฮงหยวน ดวงตาของ มู่หยิงเสวี่ย หรี่ลงทันที จากนั้นหันไปมอง หลินเฉิง อย่างสับสน

หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า

“ ตัวเขมือบ ที่คุณพูดถึงคือสัตว์ประหลาดที่ชอบกินมนุษย์ใช่ไหม?”

“ใช่ คำว่า “ตัวเขมือบ” มาจากพื้นที่ปลอดภัยหยานจิง สัตว์ประหลาดเหล่านี้ชอบกินมนุษย์!”

เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง  เฉินฮงหยวน ก็อธิบาย

“เขตรักษาความปลอดภัยหยานจิง!คุณติดต่อกับเขตรักษาความปลอดภัยหยานจิงได้อย่างไร นอกจากนี้เราสามารถติดต่อเขตความปลอดภัยอื่นๆได้หรือไม่?”

ทันทีที่ได้ยิน เฉินฮงหยวน พูดถึงเขตรักษาความปลอดภัยหยานจิง ตาของ หลินเฉิง ก็เปล่งประกายและสอบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

เฉินฮงหยวน ส่ายหน้าและพูดว่า

“ฉันไม่รู้วิธีการติดต่อ อย่างไรก็ตามข้อความนี้เป็นข้อความของเบื้องบนที่ถ่ายทอดลงมา ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาสามารถติดต่อกับพื้นที่ปลอดภัยอื่นๆได้หรือไม่”

เมื่อได้ยินคำพูดของ เฉินฮงหยวน ความรู้สึกตื่นเต้นของ หลินเฉิง ก็ถูกระงับลงไป

มู่หยิงเสวี่ย เงยหน้าขึ้นและตามด้วยใบหน้าแปลกๆ

“แล้วคุณรู้จักชื่อของฉันได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินคำถามของ มู่หยิงเสวี่ย  ใบหน้าของ เฉินฮงหยวน มืดลง

“คือ…นั่น…”

หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและดึงปืนพกออกมาอีกครั้ง

“บัดซบ เดี๋ยวก่อน!นายไม่เคยใช้วิธีพูดแบบคนปกติบ้างหรอ!ฉันแค่พูดช้าไปเล็กน้อย ความจริงแล้วรองผู้บัญชาการมู่ เคยเยี่ยมหาผู้บัญชาการสูงสุดบ่อยครั้ง ทำให้พวกเรามีโอกาสได้พูดคุยกัน ด้วยการเล่นหมากรุกบ่อยๆ ฉันค่อนข้างสนิทกับเขา…”

เฉินฮงหยวน จ้องมอง มู่หยิงเสวี่ย อย่างละอาย

“อย่างที่คุณรู้รองผู้บัญชาการมู่ชอบพูดคุย …เขาไม่มีลูกสาวดังนั้นเขาจึงชอบอวดหลานสาวให้ฉันฟัง..”

เมื่อ เฉินฮงหยวน พูดจบเขาหันหน้าไปมอง หลินเฉิง และหันไปมอง มู่หยิงเสวี่ย  หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์และพูดคิดว่า

“คุณรู้ไหมว่า  มู่หวู่หยวน ถูกขังอยู่ที่ไหน?”

หลังจากได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง เฉินฮงหยวน ก็มองอย่างประหลาด

“นายแน่ใจหรอ?รองผู้บัญชาการมู่ อาจถูกขังอยู่ที่อาคาร 1 หรืออาคาร 2  แต่ไม่ว่าอาคารใดก็ตามมันได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนาแม้แต่แมลงวันก็บินเข้าไปไม่ได้ นายจะเข้าไปได้ยังไง?”

“วิธีการเข้าไปนั้นเป็นเรื่องของผม สิ่งที่คุณต้องทำก็คือปกป้องพวกเธอ!ตอนนี้มันมืดแล้วคุณควรที่จะจัดหาที่อยู่ให้กับพวกเธอ ผมจะออกไปสำรวจรอบๆ!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง โบกมือลาและเดินออกจากอาคารไป

หลินเฉิง รู้สึกใจร้อนมากขึ้นเรื่อยๆแผนทั้งหมดที่เขาวางไว้ถูกรบกวน เมื่อเขามาถึงที่นี่ ตอนนี้เขาต้องการหาข้อมูลเร่งด่วนเกี่ยวกับ มู่หวู่หยวน  ถ้าผู้ชายคนนี้ตายไปแล้วการที่เขามาที่นี่คงเป็นอะไรที่เสียเปล่า

…..

เนื่องจากท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท  หลินเฉิง สามารถเดินลัดเลาะไปยังที่อยู่อาศัยด้านใน เขาเห็นครอบครัวของผู้รอดชีวิตจำนวนมากที่พกอาวุธที่ทำเอง  เมื่อคิดถึงว่าการที่บุคคลเหล่านี้มีคุณสมบัติอยู่ด้านในของตาข่ายไฟฟ้าแสดงว่ากองทัพเองก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้พวกเขาครอบครองอาวุธได้

หลังจากเดินไปมา 2 รอบ หลินเฉิง ก็เงยหน้ามอง บาร์แห่งหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า “ความฝัน” ด้านหน้ามีหลอดไฟนีออนสีชมพูแขวนอยู่ที่ประตู กระพริบไปมาซึ่งทำให้ผู้คนอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น

เมื่อมองเข้าไปในบาร์ตรงหน้า หลินเฉิง ขบคิดเล็กน้อยและเดินเข้าไปข้างใน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามายังสถานที่ที่เรียกว่าบาร์ ไม่ว่าจะเป็นก่อนวันสิ้นโลกหรือหลังวันสิ้นโลก หากเป็นช่วงก่อนวันสิ้นโลกคงไม่น่าแปลกใจ แต่หลังวันสิ้นโลกแล้วทุกๆอย่างล้วนขาดแคลนแม้แต่น้ำดื่มยังกลายเป็นปัญหาใหญ่

แต่ในเวลานี้เขากลับเห็นธุรกิจแบบนี้เกิดขึ้นในเขตปลอดภัยมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในความคิดของเขาผู้รอดชีวิตต้องกินอาหารอย่างยากลำบาก แต่ที่นี่กลับมีแม้แต่ของมึนเมา เมื่อ หลินเฉิง เข้ามาด้านในเขาอดที่จะคิดไม่ได้แต่ไม่นานเขาก็ไม่คิดถึงมันอีก

จุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดในการมาของเขาก็คือ บาร์เป็นสถานที่ที่เปิดทุกเวลาและเขาอาจจะสามารถหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์บางอย่างได้

หลังจากที่เข้าไปในบาร์คลื่นความร้อนก็พัดผ่านหน้า หลินเฉิง เขาเห็นฝูงชนกำลังเต้นรำอยู่บนฟลอร์ บางคนนั่งอยู่ที่บาร์หรือที่โต๊ะ

“คุณจะรับอะไรดีค่ะ?”

เมื่อได้ยินเสียง เคาะบนโต๊ะสาวน้อยผมสีบลอนด์สวมใส่ชุดบิกินี่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียงที่ชวนหลงเสน่ห์

หลินเฉิง เหลือบมองเข้าไปในตู้เก็บไวน์ด้านหลังและพูดขึ้นว่า

“เบียร์ 2 ขวด!”

หลังจากได้ยินคำตอบของ หลินเฉิง ผู้หญิงหันกลับไปหยิบขวด 2 ขวดจากตู้เย็นด้านหลังและถือตรงมาให้กับ หลินเฉิง จากนั้นพูดว่า

“คุณคะ เบียร์ของคุณได้แล้ว  คูปองอาหาร 10 ดวงค่ะ!”

“คูปองอาหาร?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้น เมื่อหญิงสาวเห็นว่า หลินเฉิง ค่อนข้างสับสนดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า

“คุณคงเพิ่งเข้ามาที่นี่ ไม่ว่าการทำธุรกรรมใดๆในเขตนี้จะต้องใช้คูปองอาหาร ถ้าคุณไม่มีคูปองอาหารสามารถแลกเปลี่ยนที่นี่ได้เลย”

“ผมจะต้องแลกเปลี่ยนยังไง”

หลินเฉิง ถามอย่างสงสัย

——————————————————————