I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 81

SC:บทที่ 81 เฉินฮงหยวน

หลินเฉิง เห็นใบมีดใหญ่กั้นด้านหน้าเขาในตอนนี้  หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นเขาพบว่ามันเป็นชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะก่อนหน้านี้ มือขวาของเขากลายเป็นมีดแมเซเท

หลินเฉิง จ้องมองอย่างดูถูกเขาหยิบมีดของเขาออกมาจากแคปซูลและต้องการที่จะฟันศีรษะของชายผมยาวแต่ ชายที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“พอได้แล้ว! รู้แล้วว่านายแข็งแกร่ง!”

หลังจากที่เขาบอก หลินเฉิง เขาเคลื่อนตัวไปลากชายผมยาวออกมาเพื่อนนั่งบนเก้าอี้และจากนั้นเคลื่อนไหวไปทาง หลินเฉิง เพื่อบอกให้เขานั่ง แต่ในเวลานี้ความคิดของ หลินเฉิง ได้ถูกตัดสินแล้วใครก็ตามที่คุกคามเขาจะต้องได้รับผลตอบแทนเขาไม่สนใจคำประนีประนอมที่ชายคนนั้นพูด เขาเคลื่อนตัวไปอีกครั้งเพื่อพุ่งเข้าหาชายผมยาวจากนั้นพูดว่า

“ส่งเขามา!”

เมื่อมองว่า หลินเฉิง ต้องการสังหารคนต่อหน้า  หลินเฟิง รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก เขาเองต้องการให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับชายหนุ่มแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง

“เด็กน้อย ตอนนี้นายควรจะหยุด หากเรย์มอน ตาย นายเองก็จะไม่มีชีวิตอยู่เช่นกัน!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ยังไม่ยอมลดละชายผู้เป็นหัวหน้าพูดขึ้นอย่างเฉยชา

หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะคุยเรื่องไร้สาระกับเขา หลินเฉิง เข้าไปคว้าคอของเรย์มอนด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายของเขาเปลี่ยนเป็นปืนพกออกมา และเตรียมพร้อมที่จะยิงศีรษะของเรย์มอนอีกครั้ง

“ ใจเย็นๆกันหน่อย!”

คนที่เป็นหัวหน้าตะโกนออกมาจนเหมือนเสียงคำรามของสัตว์ป่า แขนทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นมีดทันที เขากระโดดข้ามโต๊ะแล้วพุ่งไปหา หลินเฉิง

“ปัง!”

หลินเฉิง ปะทะกับคมมีดของชายคนนั้น พวกเขาทั้งสองคนต่างกระเด็นออกไป พวกเขาต่างมองหน้ากันและกันและขมวดคิ้ว  หลินเฉิง รู้สึกแปลกใจที่ชายคนนี้มีมีดที่แข็งแกร่งมันสามารถต่อสู้กับมีดของเขาได้

ในขณะเดียวกัน เฉินฮงหยวน  ที่แสนจะภาคภูมิใจกับแขนใบมีดของตนก็ต้องตกตะลึงเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะปะทะกันอย่างรวดเร็วแต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ากับสามารถเปลี่ยนปืนเป็นมีดได้อย่างรวดเร็วในพริบตา มันน่าเหลือเชื่อเกินไป!!

หลังจากขบคิดเล็กน้อย เขาคิดว่าควรจะให้บทเรียนกับ หลินเฉิง สักหน่อย เขายกมือที่เป็นมีดของเขาเตรียมพร้อมที่จะพุ่งโจมตี แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง

“ปัง” และรู้สึกเจ็บปวดที่ไหล่ของเขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อ เฉินฮงหยวน เงยหน้าขึ้นเขาพบว่า หลินเฉิง ถือปืนพกอยู่ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้ไร้ยางอายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

“ไอ้เด็กเวร!”

เมื่อเห็นว่า เฉินฮงหยวน แสดงออกอย่าหงุดหงิด  หลินเฉิง ยักไหล่และพูดว่า

“คุณเข้ามายุ่งเกี่ยวเอง นอกจากนี้ที่นี่ไม่ได้มีกฎว่าห้ามใช้ปืน หากคุณไม่ใช่หัวหน้าของ หลินเฟิง คุณคงตายไปแล้ว!”

สุดท้ายแล้ว หลินเฉิง ก็แสดงออกอย่างผู้ชนะจากนั้นหันกลับไปเดินหาชายผมยาว

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! เขาแค่ทำตามคำสั่งของฉัน หากนายต้องการชำระแค้นก็มาลงที่ฉันอย่าไปรังแกคนที่อ่อนแอกว่า!”

เฉินฮงหยวน ตื่นตระหนกเมื่อเขาเห็นว่า หลินเฉิง ยังคงเดินไปหา เรย์มอน

หลินเฉิง ยังคงทำตัวหูหนวกและไม่ฟังคำพูดของ เฉินฮงหยวน  เขาดึงคอเสื้อของเรย์มอนขึ้นมา จากนั้นยิงปืนไปที่ไหล่ของเรย์มอน หลังจากที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด หลินเฉิง พูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า

“โชคดีที่ชายชราเป็นคนดีและเขาเลือกที่จะยอมรับผิดด้วยตัวเขาเองดังนั้นนายจึงมีชีวิตอยู่ ออกไปจากที่นี่ซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”

หลังจากพูดจบ เรย์มอน พยายามที่จะตะเกียกตะกายลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าเขายังคงทำตัวงุ่มง่ามหลินเฉิงจึงเตะและยกปืนขึ้นอีกครั้ง!

เมื่อเรย์มอนเห็นว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า กำลังแสดงพฤติกรรมดุร้ายอีกครั้ง มันทำให้เขาเกือบจะร้องไห้จนสลบลงไป

“เอาละ…นายเป็นคนแข็งแกร่งจริงๆ!ตอนนี้เขาก็สลบลงไปแล้ว นายจะช่วยนั่งลงแล้วค่อยพูดคุยกันได้ไหม!”

หลินเฉิง พยักหน้าเบาๆ แต่ยังคงถือปืนเอาไว้จากนั้นนั่งลงบนโซฟาและพูดว่า

“ พูดกันตามตรง ตอนนี้พวกเรามาที่นี่เพื่อตามหาใครสักคน! ถึงแม้ว่าผมจะสัญญาว่าจะเข้าร่วมทีมของคุณแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นศัตรูด้วย ถ้าคุณไม่เริ่มความคิดที่จะคุกคามผมก็คงไม่ต้องทำแบบนี้!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็มองหัวหน้าทีมที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับกุมไหล่ของตัวเองเอาไว้ จากนั้นเขาหัวเราะแล้วโยนบุหรี่ให้กับเขาจากนั้นถามขึ้นว่า

“ไหล่ของคุณ? จะไม่ไปหาหมอเหรอ?”

หลังจากที่ได้บุหรี่มาจาก หลินเฉิง ชายคนนั้นลุกขึ้นและโบกมือ

“อาการบาดเจ็บแค่นี้ต้องไปหาหมออย่างนั้นหรอ เหอะ! ยังไงก็ตามฉันยังไม่รู้จักชื่อของนายเลย”

“หัวหน้า ผมบอกคุณก่อนหน้านี้แล้วว่าชื่อของเขาคือ หลินเฉิง!”

หลินเฟิง ที่ยืนอยู่ด้านข้าง หลังจากได้ยินคำถามของหัวหน้าเขารีบตอบอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นหัวหน้าก็หันหน้ามามอง หลินเฟิง อยากดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดว่า

“ OK  ฉันรู้แล้ว แต่ฉันไม่ได้ถามนาย ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!”

หลินเฟิง หน้าแดงเป็นตับหมูเนื่องจากถูกล้อเลียนจากหัวหน้าของเขา และออกไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ หลินเฟิง ออกไปจากห้อง ชายผู้เป็นหัวหน้าก็พูดขึ้นว่า

“ฉันชื่อ เฉินฮงหยวน  ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมสังหาร!แต่ ให้ตายสิ ลูกพี่อย่างฉันกลับน่าละอายจริงๆ ถึงแม้ว่านายจะไม่ใช้ปืนฉันก็ไม่สามารถเอาชนะนายได้ นายเป็นผู้ปลุกความสามารถด้านความเร็วอย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง ส่ายหัว

“ หลินเฟิง เคยถามคำถามนี้กับผมมาก่อน  แต่ผมไม่ได้ปลุกความสามารถขึ้นมา เพียงแต่ว่ามีทักษะด้านความเร็วเท่านั้น”

เฉินฮงหยวน พยักหน้าและพูดว่า

“จริงสิยังมีบางคนที่สามารถมีทักษะด้านความเร็วเพราะการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอของตัวเอง แต่ฉันไม่คาดคิดว่านายที่เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งจะสามารถมีทักษะที่น่าทึ่งนี้….อย่างไรก็ตามนายบอกว่านายมาที่นี่เพื่อตามหาใครสักคน  ลองพูดมาสิบางทีฉันอาจจะรู้จักก็ได้!”

หลังจากได้ยินคำถามของ เฉินฮงหยวน หลินเฉิง ขมวดคิ้วและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากนั้นเขาพูดขึ้นว่า

“ มู่หวู่หยวน!”

“ มู่หวู่หยวน!”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ เฉินฮงหยวน ไม่ได้แสดงถึงความสับสนเหมือนคนก่อนแต่เขารู้สึกตกใจแทน

“นายมีความสัมพันธ์ยังไงกับ มู่หวู่หยวน  และตามหาเขาทำไม”

เฉินฮงหยวน จ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ้องมอง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ เฉินฮงหยวน  หลินเฉิง รู้สึกตื่นเต้นในหัวใจและถามขึ้นว่า

“คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ใช่ไหม?”

“ นายยังไม่ได้ตอบว่ามีความสัมพันธ์เกี่ยวอะไรกับเขา!”

หลินเฉิง เพียงต้องการคำตอบแต่ไม่คิดว่า เฉินฮงหยวน ต้องการที่จะถามเขา

“เขาคือลุงของฉัน!กัปตันเฉินถ้าคุณรู้ที่อยู่ของเขาคุณช่วยบอกพวกเราหน่อยได้ไหมคะ?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หลินเฉิง หันหน้าไปอย่างรวดเร็วและพบว่า  มู่หยิงเสวี่ย ที่เขาเพิ่งไล่ออกไปกลับเข้ามาอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันเธอมองไปที่  เฉินฮงหยวน  อยากรู้สึกกังวล

“ลุงอย่างนั้นหรอ?เธอ….เธอคงไม่ใช่ มู่หยิงเสวี่ย ใช่ไหม?!”

เมื่อ เฉินฮงหยวน ได้ยินคำนี้ มู่หยิงเสวี่ย รู้สึกตกใจและพูดขึ้นว่า

“คุณรู้จักฉันได้ยังไง!”

————————————————