I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 72

SC:บทที่ 72 พลังพิเศษของ หลิวยูฉิน

ในเวลานี้ หลิวยูฉิน ดูเปลี่ยนเป็นอย่างมาก ผมของเธอถูกหวีอย่างเรียบร้อยใบหน้าของเธอขาวกระจ่างซึ่งในตอนนี้สามารถมองเห็นลักษณะที่แท้จริง ขนตาของเด็กสาวนั้นยาวมากดวงตาสีเข้มของเธอสดใส อย่างไรก็ตามเนื่องจากเธอขาดสารอาหารในระยะยาวอย่างนั้นจึงทำให้ใบหน้าของเธอซีดเซียวแต่ยังคงความงดงาม ซึ่งดูเหมือนว่าเธอได้รับมรดกเรื่องหน้าตาดีจากพ่อของเธอที่ตายไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวกำลังจ้องมองตัวเอง หลินเฉิง พูดไม่ออก

“ดูเหมือนผมควรจะภาคภูมิใจใช่ไหมที่มีเด็กสาวตัวน้อยๆจ้องมองผมตั้งแต่เช้าจนเที่ยงโดยไม่วางตา?”

เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง มู่หยิงเสวี่ยก็หัวเราะเสียงดัง

“นายเป็นคนน่ากลัวมาก แต่นายกลับกลัวเด็กเล็กๆจ้องมอง พูดไปใครจะเชื่อ?”

มู่หยิงเสวี่ย หัวเราะเยาะ หลินเฉิง จากนั้น หลินเฉิง จึงพูดขึ้นว่า

“ ผมแค่ไม่อยากถูกมองทุกเช้า ถ้าเป็นคุณคุณจะรู้สึกยังไง?”

มู่หยิงเสวี่ย ไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับคำพูดของ หลินเฉิง

“ ถ้านายจ้องมองฉันทุกเช้าฉันคงจะรู้สึกมีความสุขมาก!”

หลังจากได้ยิน มู่หยิงเสวี่ย พูด หลินเฉิง โบกมือและไม่ต้องการพูดเรื่องนี้อีกต่อไป เขาหันไปมอง หลิวยูฉิน และพูดว่า

“ทำไมเธอถึงจ้องมองฉันตลอดเวลา ไม่มีคนนอกอยู่ที่นี่มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวยูฉิน กระพริบตาและลังเลสักครู่ก่อนจะเปิดปาก  เธอเอื้อมมือเล็กๆของเธอไปชี้โคล่าที่กำลังนอนอยู่ จากนั้นพูดว่า

“หนู…หนูได้ยินมันบ่นเรื่องพี่ใหญ่!มันบอกว่า….พี่ใหญ่ไม่ได้เล่นกับมันมานานแล้ว..”

หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย จ้องมองเด็กน้อยอย่างตกใจ เร่งรีบว่า

“เธอ…เธอพูดว่าอะไรนะ!”

เมื่อ หลิวยูฉิน เห็นใบหน้าที่ตกใจของ หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย หลังจากได้ยินคำถามของพวกเขาเธอลังเลที่จะพูดอีกครั้งว่า

“หนู…หนูได้ยินเสียงมัน..”

หลินเฉิง โบกมือและขัดจังหวะการพูดของเธอและถามว่า

“ฉันเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร!แต่ฉันอยากจะถามว่าเธอได้ยินว่าอะไร?”

หลิวยูฉิน มองกลับมาด้วยความสับสนและพูดว่า

“ เมื่อวานนี้…ตอนที่หนูอยู่กับสุนัขก็มีเสียงความคิดของมันพูดคุยกับหนู”

หลินเฉิง ขมวดคิ้ว

“เธอได้ยินเสียงสุนัขพูดตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เมื่อมองเห็นการแสดงออกที่จริงจังของ หลินเฉิง เด็กน้อยรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

“เมื่อคืน…พี่ใหญ่พี่ไม่ต้องการหนูแล้วอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดด้วยความกังวลใจของ หลิวยูฉิน หลินเฉิง ส่ายหัวและยิ้มจากนั้นเขาหันไปหา มู่หยิงเสวี่ย ที่ตกอยู่ในความตะลึงจากนั้นเขาพูดด้วยรอยยิ้มมันขมขื่นว่า

“ดูเหมือนว่าเธอจะช่วยเด็กน้อยที่น่ากลัวมาซะแล้ว…”

ในเวลานี้สมองของ มู่หยิงเสวี่ย ไม่สามารถตอบสนองได้ทัน

“ทำไม..มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรอ”

เมื่อเห็นว่าไอคิวของหญิงสาวไม่ทำงาน  หลินเฉิง พูดอย่างเงียบๆว่า

“ความสามารถ!เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนี้พลังของเธอได้ตื่นขึ้นเมื่อไม่นานมานี้และพลังของเธอพิเศษมาก มันเป็นผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์!”

จากนั้นเขาหันไปมอง หลิวยูฉิน และถามอย่างสงสัยว่า

“เธอรู้สึกเหนื่อยบ้างไหมหลังจากคุยกับมัน?”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง สนใจเรื่องนี้  หลิวยูฉินจึงอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจและพยักหน้า

“พี่ใหญ่พี่เก่งมาก!พี่รู้ได้ยังไง?”

มันยากเกินไปที่จะอธิบายเรื่องพลังให้กับเด็กตัวเล็กๆฟัง  หลินเฉิง สามารถแนะนำให้เด็กน้อยฟังอย่างง่ายๆว่า

“หากไม่มีอะไรผิดพลาดเธอกลายเป็นคนที่มีพลังแล้ว! คนที่มีพลังสามารถทำสิ่งต่างๆที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้เช่น เธอได้ยินเสียงสุนัขพูดซึ่งเป็นความสามารถที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้การแสดงออกของ หลินเฉิง แสดงออกอย่างเคร่งเครียด

“เอาล่ะเธอจงจำในสิ่งที่พี่พูดเอาไว้!ยกเว้นพี่และพี่สาวคนนี้เธอไม่สามารถเปิดเผยให้คนอื่นรู้ว่าเธอสามารถคุยกับสัตว์ได้!ต่อหน้าคนอื่นเธอเป็นเพียงเด็กน้อยธรรมดาเท่านั้น เข้าใจไหม?”

เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ หลินเฉิง บอกแม้ หลิวยูฉินจะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้  แต่เธอก็รู้ถึงความจริงจังในเรื่องนี้ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจแล้ว

หลินเฉิง รู้สึกโล่งอกและผ่อนคลายมากยิ่งขึ้นเขายิ้มและพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้น…เจ้าสุนัขตัวนั้นพูดอะไรอีกนอกจากบ่นเรื่องของพี่?”

หลิวยูฉินส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่ได้พูดเรื่องอื่น มันบ่นแค่ว่าพี่ใหญ่ไม่ได้เล่นกับมันมานานแล้ว…อ่า..นอกจากนี้มันยังบอกอีกว่ามันชอบพี่สาวมากๆด้วย!”

หลินเฉิง ถอนหายใจและหันหน้าไปมองโคล่าที่อยู่เบาะหลังเขากำลังเริ่มวางแผนว่าจะสอนสุนัขของเขายังไง!

ในเวลานี้โคล่ายังคงนอนอยู่บนเบาะหลังและหลับอย่างเงียบๆโดยไม่รู้ว่าตัวมันนั้นถูกขายโดยเด็กผู้หญิงจนหมดสิ้นแล้ว มันยังคงส่งเสียงครางอย่างมีความสุขและนอนหลับโดยไม่รู้ตัวว่าในอนาคตมันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

หลังจากใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงในที่สุดขบวนผู้รอดชีวิตก็เริ่มออกเดินทาง การเริ่มขบวนผู้รอดชีวิตในครั้งนี้ค่อนข้างรู้สึกคุ้นเคย เขาหวังว่าการเดินทางในครั้งนี้จะเป็นการเดินทางที่เป็นไปด้วยดี

หลินเฉิง อ้อนวอนในใจ   แต่เขาต้องใช้เวลาเกือบ 1 สัปดาห์กว่าจะจบการเดินทางนี้ ในช่วงเวลานี้เขาหวังว่าการเดินทางจะราบรื่นและไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

แต่น่าเสียดายเหมือนว่าคำอธิษฐานของเขาจะล้มเหลว หลังจากนั้น 2 วันหิมะหยุดตกแดดเริ่มส่องมากยิ่งขึ้นทำให้ซอมบี้ที่ถูกฝังอยู่ใต้หิมะเริ่มปรากฏตัวให้เห็นบ่อยๆ ขบวนผู้รอดชีวิตได้พบกับฝูงซอมบี้ขนาดเล็ก 2-3 ครั้งภายใน 1 ชั่วโมงหลังจากการเดินทาง

โชคดีที่ฝูงซอมบี้ในระดับนี้เพียงแค่กระตุ้นการเดินทางเท่านั้นขบวนผู้รอดชีวิตสามารถทำความสะอาดโดยไม่มีใครบาดเจ็บ

หลินเฉิง มองออกไปนอกรถเห็นอาวุธทุกชนิดที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้รอดชีวิตคนอื่นๆดูเหมือนว่าพวกเขาสามารถปรับตัวเข้ากับวันอวสานโลกได้อย่างสมบูรณ์ ชายที่อ่อนแอเคยกรีดร้องเมื่อเห็นซอมบี้เมื่อ 1 เดือนก่อนไม่มีให้เห็นอีกแล้ว ด้วยการคุ้มกันที่แน่นหนาเหล่านี้ทำให้ หลินเฉิง สนุกกับการเดินทาง เขาจุดบุหรี่เวลาที่เขารู้สึกเบื่อและฟังสนทนาแปลกๆจากเบาะหลัง

“บรู้วววว”

“อืม? อะไรนะ ฉันบอกพี่ใหญ่ไม่ได้หรอเรื่องที่นายบ่นเกี่ยวกับเขา?ฉัน..ฉันไม่รู้นี่”

“โฮ่งโฮ่ง !”

“อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันรู้ว่าฉันผิด…”

“โฮ่งโฮ่ง ..”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หลินเฉิง รู้ทันทีว่าโคล่า กำลังหาเรื่องกับผู้แจ้งเบาะแสของเขา เขาต้องการที่จะหันหลังและสอนบทเรียนให้กับมันทันที แต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่าคนคุ้มกันที่อยู่ด้านนอกวิ่งมาที่ด้านหน้ารถ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเจอปัญหาใหญ่!

——————————————-