I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 63

SC:บทที่ 63 ผู้หญิงในห้อง 311

เมื่อรู้สึกเหมือนคนกำลังเขย่า  หลินเฉิง ค่อยๆเปิดตาขึ้นด้วยความสับสน และเขาเห็นมู่หยิงเสวี่ยกำลังจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ

“…เธอมาที่นี่ทำไม!”

ทันทีที่ หลินเฉิง พูดขึ้นมา มู่หยิงเสวี่ย รู้สึกหงุดหงิดแต่เมื่อเห็นสภาพของ หลินเฉิง แล้วมู่หยิงเสวี่ยก็เกือบจะหัวเราะออกมาจากนั้นพูดว่า

“ถ้าฉันไม่มาที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายถึงอยู่ในสภาพแบบนี้?”

เมื่อ หลินเฉิง ได้ยินคำพูดของ มู่หยิงเสวี่ย เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาพยายามโบกมือเพื่อแสดงว่าให้เวลากับเขาสักเดี๋ยว อันดับแรกด้วยการช่วยเหลือของมู่หยิงเสวี่ยทำให้ หลินเฉิง ลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจจากนั้นเขาเห็นโคล่าที่นอนกลิ้งไปมารอบตัวเขาพร้อมกับแลบลิ้นออกมา  หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะบีบใบหน้าของโคล่าและตบหัวมันเบาๆ

“ไม่ต้องกังวล เจ้าตัวเหม็นฉันไม่เป็นอะไร..”

หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นมองไปยังโรงแรม เมื่อเห็นว่าร่องรอยการต่อสู้นั้นถูกฝังไปพร้อมกับพายุหิมะ เขาส่ายหัวเล็กน้อยแล้วดึงมีดออกมาจากนั้นพยายามเดินกับกะเผลกไปยังโรงแรม

มู่หยิงเสวี่ย พยายามติดตาม หลินเฉิง อย่างใกล้ชิดเธอยังคงรู้สึกกังวลเกี่ยวกับสถานภาพปัจจุบันของเขา

“ตอนนี้ นายดูไม่ค่อยดีเลย..พวกเราควรที่จะกลับไปกันก่อนไหม แค่บอกฉันบอกว่านายต้องการทำอะไรฉันอาจช่วยหน่อยได้!”

หลินเฉิง ได้ยินคำพูดของมู่หยิงเสวี่ยเขาหันหน้ามาหาเธอแล้วพูดว่า

“ผมสบายดี เพียงแค่เหนื่อยเล็กน้อยพักผ่อนสักหน่อยก็หาย โรงแรมแห่งนี้เป็นฐานของชายผมแดงที่ปล้นเรา ภายในจะต้องมีเสบียงมากมายอยู่ที่นั่น ในเมื่อผมออกแรงแล้วเราควรที่จะเก็บกวาดพวกมันไปสักหน่อย”

หลังจากนั้น หลินเฉิง รู้สึกถึงพลังในร่างกายของเขากำลังฟื้นฟูใบหน้าของเขาเริ่มมีสีเลือดฝาด แม้ว่าเขาจะแปลกใจเกี่ยวกับความเร็วในการฟื้นตัวแต่ในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาคิดถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้  หลินเฉิง พา มู่หยิงเสวี่ย และ โคล่า มุ่งหน้าไปยังชั้น 3

ในเวลานี้โรงแรมเทียนเหอดูเหมือนจะว่างเปล่า เมื่อลูกพี่ใหญ่อย่าง เฉินหยูหมิน ได้ตายไปแล้ว เสบียงและวัสดุทุกอย่างที่อยู่ในโรงแรมแห่งนี้จึงไม่มีเจ้าของ คนที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้อาจกลับมาขโมยสิ่งของเหล่านี้ไป ช่วงเวลานี้ หลินเฉิง อยู่ในสภาพไม่ดีนักดังนั้นเขาไม่ต้องการเสี่ยงเจอคนเหล่านั้น  หลินเฉิง ค่อยๆเปิดประตูห้อง 311 และเข้าไปด้านใน..

“อา-”

เพียงแค่ประตูเปิด หลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง  หลินเฉิง ขมวดคิ้วทันทีและส่งสัญญาณให้ มู่หยิงเสวี่ย และโคล่ารออยู่ด้านนอก จากนั้นเขาค่อยๆดึงมีดออกมาจากด้านหลังและค่อยๆเดินเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ

หลังจากเข้าไปในห้องหลินเฉิง พบว่าสถานการณ์ภายในห้องไม่เหมือนสิ่งที่เขาคิดไว้ ไม่มีคนของ เฉินหยูหมิน ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ มีเพียงผู้หญิง 3 คนที่สวมเสื้อบางบางยืนอยู่ที่มุมห้อง พวกเธอกำลังจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยความหวาดกลัว ผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางกำลังอุ้มทารกอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

หลังจากเห็นว่าไม่มีอันตราย หลินเฉิง เดินไปหาผู้หญิงทั้ง 3 คนแล้วหยุดตรงหน้าเธอจากนั้นเขาถามด้วยใบหน้าคิ้วขมวด

“พวกคุณเป็นอะไรกับ เฉินหยูหมิน  ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง ผู้หญิงทั้ง 3 คนมองหน้ากันไปมาและรู้สึกได้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอในตอนนี้จะเป็นฝ่ายได้เปรียบ ผู้หญิงคนหนึ่งตอบด้วยเสียงสั่นสะท้านว่า

“ฉัน…พวกเรา..ถูกเลือกโดยพี่เฉินเพื่อมารับใช้เขา…”

“เดี๋ยวก่อน?ทำไมมีเด็กทารกอยู่ที่นี่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ เฉินหยูหมิน นั้นคืออะไรกันแน่ หากพูดไม่ชัดเจนเธออาจจะต้องตายด้วยมีดด้ามนี้เช่นเดียวกับเขา!”

หลินเฉิง รู้สึกหงุดหงิด จะให้เขาเชื่อได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนี้อุ้มลูกมาเพื่อนนอนกลับผู้ชาย

เมื่อหญิงสาวคนนั้นได้ยินคำขู่ของ หลินเฉิง ร่างกายเธอสั่นสะท้านอีกครั้งเรากับเธอได้ยินข่าวที่ไม่คาดฝัน

“คุณ..คุณ..คุณจะบอกว่า เฉินหยูหมิน ตายแล้วอย่างนั้นหรอ!เขาตายด้วยน้ำมือของคุณอย่างนั้นหรอ!”

สายตาของพวกเธอแสดงออกอย่างเหลือเชื่อพวกเธอถาม หลินเฉิง ด้วยความสับสน

“ทำไมพวกเธอไม่ลงไปชั้นล่างแล้วดูด้วยตาของตัวเอง!รีบบอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ..ผมไม่มีความอดทนที่จะมาฟังเรื่องไร้สาระหรอกนะ!”

หลังจากได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง อีกครั้งหญิงสาวพวกนั้นต่างเงียบลงและหันไปมองหน้ากันและกันจากนั้นพวกเธอก็กอดกันและร้องไห้อย่างขมขื่น

เมื่อมองเห็นผู้หญิง 3 คนกอดกันร้องไห้ หลินเฉิง พูดไม่ออก เมื่อ มู่หยิงเสวี่ย ที่อยู่นอกห้องได้ยินเสียงร้องให้เธอรีบวิ่งเข้ามาข้างในทันที  มู่หยิงเสวี่ย ค่อยๆเดินมาข้างหน้าและก้มตัวลงถามผู้หญิงเหล่านั้นเบาๆ

“พวกคุณบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงนุ่มนวลของผู้หญิงเช่นเดียวกันพวกเธอทั้ง 3 คนเลยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นผู้หญิงทางด้านซ้ายก็พูดขึ้นว่า

“พวกเราถูกฉุดมาโดย เฉินหยูหมิน… สามีของ เนี่ยเซียงเจี่ย ถูกฆ่าโดย เฉินหยูหมิน!”

ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่อุ้มทารกอยู่ตรงกลางนั้นมีชื่อว่า เนี่ยเซียงเจี่ย จากนั้นคนทางซ้ายเช็ดน้ำตาและพูดต่อ

“เนี่ยเซียงเจี่ย เป็นหญิงงดงามที่มีชื่อเสียงในเขตหลิงเซียนแห่งนี้ สามีของเธอนั้นเป็นตำรวจ พวกคนเหล่านี้ไม่กล้าที่จะทำอะไรเธอแต่เมื่อจุดจบของโลกมาถึง….”

“หลังจากที่สามีของ เนี่ยเซียงเจี่ย เสียชีวิต เธอเองก็ต้องการที่จะตายตามแต่เธอไม่สามารถทิ้งลูกน้อยของเธอได้ในที่สุดเธอก็ต้องยอม เฉินหยูหมิน  เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เฉินหยูหมิน สัญญาว่าจะไม่ฆ่าเด็กคนนี้ดังนั้น เนี่ยเซียงเจี่ย จึงยอมที่จะติดตาม เฉินหยูหมิน มา”

หลังจากฟังเรื่องราวของหญิงสาวดวงตาของ มู่หยิงเสวี่ย กลายเป็นสีแดงเล็กน้อย หลินเฉิง มองไปที่ เนี่ยเซียงเจี่ย ที่อยู่ตรงกลางกลุ่มดูเหมือนเธอจะไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอกำลังเปิดเสื้อให้นมแก่ทารกน้อยในอ้อมแขนของเธอ  หลินเฉิง ถอนหายใจออกมา

“ฟังจากที่พวกคุณพูดหมายความว่าที่นี่ยังมีผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นหรอ?”

หลังจากถอนหายใจ หลินเฉิงถามขึ้นทันที

“ ถูกต้อง! พวกเราเคยถูกขังอยู่ในห้อง 308 และหากคนเรานี้ต้องการนอนกับพวกเราพวกเขาจะเปิดประตูและไปเลือกพวกเราออกมา…”

หลังจากนั้น มู่หยิงเสวี่ย หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร หลินเฉิง พยายามตบไหล่ของหญิงสาวเพื่อปลอบประโลมจากนั้นถามว่า

“พวกคุณรู้ไหมว่าเสบียงของ เฉินหยูหมิน นั้นอยู่ที่ไหน”

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวและพูดว่า

“พวกเราทำหน้าที่ระบายความใคร่ให้พวกเขา …แต่พวกเขาไม่เคยบอกสิ่งนี้แต่เรา….”

ทันใดนั้นดูเหมือนเธอคิดอะไรบางอย่างออก และพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“แต่ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในห้องนี้  เฉินหยูหมิน ไม่เคยอนุญาตให้พวกเราเข้าใกล้ประตูที่อยู่ด้านหลังนี้!”

หลินเฉิง มองไปตามทิศทางและเห็นมีประตูอยู่ในส่วนลึกของห้องจากนั้นเขาเดินเข้าไปแล้วยกเท้าขวาถีบอย่างแรง!

——————————————–