I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 174

SC:บทที่ 174 สายลับ

“ไม่เลว!”

เมื่อเห็นผลลัพธ์นี้ หลินเฉิง พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ออกมา”

หยูซาน ยกเลิกการใช้พลังล่องหนอย่างรวดเร็วและปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลินเฉิง หลังจากที่ขบคิดอยู่สักครู่หลินเฉิง ก็ชี้ไปที่โต๊ะข้างๆเขาและบอกหยูซานว่า

“ลองสัมผัสโต๊ะตัวนั้น!”

“ค่ะ”

เมื่อเห็นหลินเฉิง ค่อนข้างจะติดใจหยูซานเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน

แต่น่าเสียดายผลลัพธ์ของการทดสอบนี้ทําให้ทั้งสองคนต้องผิดหวัง อาจเป็นเพราะโต๊ะมีขนาดใหญ่เกินไปเลยทําให้การล่องหนไม่เสถียร จนแทบไม่มีร่องรอยของการล่องหนเลย ด้วยความลังเลใจ หลินเฉิง จึงเริ่มให้ หยูซาน ทดสอบกับของชิ้นเล็กๆเช่นปากกาจนไปถึงตู้หนังสือ พวกเขาทดลองเกือบทั้งหมดสํานักงานในที่สุดก็ได้ข้อสรุป

นอกจากความสามารถในการซ่อนตัวตนของ หยูซาน แล้วเธอยังสามารถทําให้วัตถุที่มีขนาดต่ํากว่า 10 ลูกบาศก์เมตรล่องหนไปพร้อมกับเธอด้วย!

แม้ว่าข้อสรุปนี้ยังไม่เพียงพอที่จะให้ทั้งสองคนมีความสุขแต่ก็เป็นวิธีใหม่ให้พวกเขาคิดรูปแบบการต่อสู้

หลินเฉิง พูดกับ หยูซาน อย่างสงบว่า

“ตอนนี้เธอสามารถทําให้สิ่งของล่องหนไปพร้อมกับเธอได้ นั่นหมายความว่าเธอกําลังก้าวสู่ถนนแห่งการลอบสังหาร เมื่อก่อนผมคิดว่าจะจัดโปรแกรมการฝึกอบรมอื่นให้กับเธอ แต่ตอนนี้เราควรมาสนใจเรื่องที่อยู่ต่อหน้าเราก่อน!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็ลูบหัวของโคล่าเบาๆและพาหยูซานลงบันไดไป เพื่อหลีกเลี่ยงการแสดงการเคลื่อนไหวมากเกินไป หลินเฉิง จึงเร่งความเร็วอย่างสุดขั้ว ในพริบตาเขาตัดผ่านถนนและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเงาอาคารและหายไปท่ามกลางกับสายฝน

แต่เดิม หลินเฉิง ต้องการให้โคล่าเป็นคนสืบข่าว แต่ต่อมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง ก็ล้มเลิกความคิด เพราะที่นี่เป็นสวนสัตว์และความสามารถของ ท่านจิว นั้นคือการควบคุมสัตว์ หากโคล่าปรากฏตัวจะเป็นเป้าหมายที่ชัดเจนเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น หยูซาน เพิ่งจะได้รับยาเสริมสร้างความแข็งแกร่งระดับ E หากคํานวณตามลําดับแล้วเธอถือว่าเป็น “ไพ่ตาย” เกรงว่าไม่มีใครในสวนสัตว์สามารถเอาชนะเธอได้ยกเว้นท่านจิว แต่เงื่อนไขดังกล่าวก็มีข้อจํากัดไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สามารถทําการสอดแนมได้อย่างสมบูรณ์..

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง จุดบุหรี่ขึ้นและพึมพํากับตัวเอง

“อย่าทําให้ฉันผิดหวัง..

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ อีก 1 ชั่วโมงต่อมาถนนทั้งสายไม่สามารถมองเห็นอะไรได้นอกจากสายฝนและเสียงคํารามของท้องฟ้า

เป็นเวลานานแล้วที่ หยูซาน ยังไม่กลับมา หลินเฉิง รู้สึกเป็นกังวล แต่เขาคิดว่าเขาต้องการปล่อยให้หญิงสาวเติบโตด้วยกําลังของตัวเอง เขาไม่สามารถบังคับและวางแนวทางให้เธอได้ทั้งหมด

ในใจของ หลินเฉิง รู้สึกกระสับกระส่ายเขาทําได้เพียงแต่สูบบุหรี่เพื่อบรรเทาความกังวลของตัวเองทันใด นั้นก็มีเสียงฝีเท้าปรากฏขึ้นในที่สุดหยูซานก็ปรากฏตัวต่อหน้า หลินเฉิง

ในเวลานี้ หยูซาน ดูเขินอายเป็นอย่างมาก บางที่อาจเป็นเพราะเธออยู่ข้างนอกและตากฝนนานเกินไปจนทําให้ดูเหมือนไก่ที่ถูกแช่ลงไปในน้ํา ร่างกายของเธอสั่นเทา

หลินเฉิง ทิ้งก้นบุหรี่และไม่สนใจว่าเธอเห็นอะไรบ้างในขณะที่หยิบชุดเสื้อผ้าแห้งจากถุงปืนเขาและส่งให้กับเธอเพื่อไปผลัดเปลี่ยน

หลังจากนั้นสักครู่ หยูซาน ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะรายงานการสอบแนมครั้งนี้ของเธอ

หลินเฉิง โบกมือและหยิบนมขวดนึ่งออกมาจากแคปซูลแล้วส่งให้กับเธอเมื่อเห็นนมที่อยู่ในมือของเธอ หยูซาน พูดอย่างเหลือเชื่อว่า

“นม…นมวัว?มีนมได้ยังไง?”

“มันน่าแปลกใจมากหรือไง?”

หลินเฉิง มองเธออย่างประหลาด

“นมนี้มีอายุการเก็บรักษาอย่างน้อยครึ่งปืนอกจากนี้ผมยังมีวิธีในการเก็บรักษาสิ่งเหล่านี้อย่างพิเศษทําให้มันไม่เสื่อมสภาพแม้จะผ่านไปหลายปีก็ตาม”

หลังจากฟังคําอธิบายของ หลินเฉิง หยูซาน รู้สึกเขินอายที่ถามคําถามโง่ๆออกมา เธอเปิดขวดและดื่มนมอย่างรวดเร็ว

หลังจากดื่มนมเสร็จ หยูซาน แสดงออกถึงความพึงพอใจเช่นเดียวกับรับประทานอาหารที่อร่อยที่สุด แม้นมจะมีขนาดเล็กแต่เธอใช้เวลา 5-6 นาทีในการค่อยๆกิน

เมื่อเห็นลักษณะพึงพอใจของหญิงสาว หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขาไม่ค่อยชอบดื่มนมเท่าไหร่หากไม่ได้พิจารณาเรื่องความสมดุลทางโภชนาการเขาคงไม่เสียพื้นที่ในแคปซูลจัดเก็บเพื่อเติมเต็มสิ่งเหล่านี้เอาไว้

หลังจากที่ หยูซาน ดื่มนมเสร็จเขาก็ถามขึ้นว่า

“ผลจากการสอดแนมเป็นยังไง

หยูซาน พยักหน้าและพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“สวนสัตว์แห่งนี้ใหญ่มาก! ถ้าฉันไม่มียาของพี่หลินฉันคงไม่สามารถสรวจได้หมด!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้การแสดงออกของ หยูซาน กลายเป็นเคร่งขรึม

“แต่มีคนจํานวนมากอยู่ภายในเช่นกัน เพียงเพราะฝนตกหนักพวกเขาทั้งหมดจึงซ่อนตัวอยู่ในบ้านเพื่อหลบ ฝน!เท่าที่ฉันเห็นมีอย่างน้อย 3-400 คน!แต่คนส่วนใหญ่รวมตัวกันอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งอยู่ลึกที่สุดของสวนสัตว์ ฉันกลัวว่าจะถูกพบเลยไม่ได้เข้าไปใกล้ๆแต่สามารถมองเห็นสถานการณ์คร่าวๆ ภายใน”

“อืม…”

เมื่อได้ยินเรื่องราวของ หยูซาน หลินเฉิง พยักหน้า

“เธอเห็นเป้าหมายหรือไม่ตัวอย่างเช่นชายชราที่น่าจะเป็น ท่านจิว หรือใครบางคนที่มีความสามารถในการซ่อนตัว?”

หยูซาน ส่ายหัว

“ไม่มี…คนส่วนใหญ่ที่ฉันเห็นพวกเขากําลังกินดื่มเล่นไฟ…และ…และเล่นกับผู้หญิง! แต่มีทหารยามหลายคนพร้อมกับปืนลาดตระเวนอยู่ในสวนสัตว์มีหลายครั้งที่พวกเขาเดินผ่านฉันไปมันทําให้ฉันกลัวมาก!”

“ฮ่าฮ่า”

หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“กลัวอย่างนั้นหรอ เธอหวาดกลัวทั้งๆที่เธอล่องหนอยู่อย่างนั้นหรอคนที่สมควรกลัวน่าจะเป็นคนอื่นมากกว่าเอาล่ะคําถามสุดท้ายแล้วสัตว์ล่ะ?”

หยูซาน จับขวดนมในมือแน่นและพูดว่า

“ดูเหมือนพวกมันอยู่ทางเข้าประตู!และมีกรงว่างเปล่าจํานวนมากแต่ฉันไม่รู้ว่าสัตว์พวกนั้นไปอยู่ไหนแต่!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ใบหน้าของ หยูซาน แสดงออกถึงความหวาดกลัว

“ในตอนที่ฉันเดินผ่านหลายครั้งพวกสัตว์ทําท่าเหมือนกับได้กลิ่นของฉันและจ้องมองมาที่ฉันโดยที่มันไม่เห็นอะไร โชคดีที่พวกมันไม่สนใจอะไรมากและหันหลังกลับไปโดยไม่สนใจอีก”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและคิดอยู่สักครู่ เขาพูดขึ้นว่า

“ดูเหมือนสถานการณ์ในสวนสัตว์จะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ เธอทําได้ดีมากตอนนี้เรามาวางแผนมอบ ของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับท่านจิว กันเถอะ!”