I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 172

SC:บทที่ 172 เดินทาง

“เขาบาดเจ็บมากฉันเลยพาเขาไปยังห้องนอนของ มังกี้ ฉันจะพาพี่ไปที่นั่น!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ต้องการพบ จฮ่าว หยูซาน พยักหน้าและเตรียมพาเขาไปที่นั่น

“ไม่เป็นไร”

หลินเฉิง โบกมือจากนั้นหันไปลาก มังกี้ ขึ้นมาแล้วพูดว่า

“เธอดูแลอยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

ต้องบอกว่า มังกี้ สามารถให้ความร่วมมือกับ หลินเฉิง เป็นอย่างดีและเดินตรงไปยังห้องนอนของเขา

ระหว่างทางสีหน้าของ มังกี้ รู้สึกลังเลและเป็นกังวลจึงพูดกับ หลินเฉิงว่า

“คือ…ผมได้ยินพวกเขาพูดว่า..หมีป่ามาที่นี่อย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง เหลือบมองมาที่ มังกี้ และพูดว่า

“ใช่..แต่เขาตายแล้ว!”

“อีก!”

เมื่อได้ยินคําตอบของ หลินเฉิง มังกี้ ตกใจเป็นอย่างมากเขากลืนน้ำลายลงอย่างลําบากและสูดหายใจก่อนจะรําพึงออกมาว่า

“..นี่…นี่..”

“ตกใจมากหรอ?”

เมื่อเห็นท่าทางของ มังกี้ หลินเฉิง เลิกคิ้วและพูดว่า

“หมีป่านั้นมีพลังมากกว่างูพิษ แต่โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกันมากพวกเขาก็เป็นเพียงแค่อาหารว่าง!”

“ครับ ครับ..”

เมื่อเห็น หลินเฉิง พูดถึง 2 นายพลราวกับเป็นอาหารว่างสําหรับเขามันทําให้ มังกี้ ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดขึ้นว่า

“ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมไม่ขัดขืนคุณ!”

“รู้ก็ดีแล้ว!”

ในที่สุด มังกี้ ก็ยอมรับความจริง หลินเฉิง ตอบอย่างเฉยชาจากนั้นผลักประตูเข้าไป

จูฮาวยังคงนอนอยู่บนเตียงในขณะที่มีหญิงสาวคนหนึ่งคอยอยู่ข้างๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตูเขาเงยหน้าขึ้นมองทันทีและเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือ หลินเฉิง จูฮ่าวดูเหมือนมีความสุขมากและต้องการที่จะลุกขึ้น

“ไม่เป็นไร คุณควรนอนพักผ่อน!”

เมื่อเห็น จูฮ่าว พยายามที่จะเคลื่อนไหวหลินเฉิงโบกมือและหยุดเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากได้ยินคําสั่งของหลินเฉิงจูฮ่าวผู้บาดเจ็บสาหัสไม่ได้บังคับให้ตัวเองนั่งอีกต่อไป เขาโบกมือให้หญิงสาวหยุดป้อนน้ำหลังจากนั้นก็ถามขึ้นว่า

“หมี..หมีป่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เขาตายแล้ว!”

หลินเฉิง นําบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดอย่างไม่ได้สนใจนัก

“ตายแล้วงั้นหรอ!”

เมื่อพบว่า หลินเฉิง พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายดายราวกับมด จูฮาว จ้องมองเขาและอดไม่ได้ที่จะพยายามลุกขึ้นนั่ง

หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างยกน้ำมาให้กับ หลินเฉิง หลังจากที่ หลินเฉิง รับแก้วน้ำจากหญิงสาวเขามองเธอและถามว่า

“นี่คือ..?”

“เธอคือภรรยาของผม หยูหลี่! คุณช่วยบอกผมที่ว่าคุณฆ่าเขาได้ยังไง หมีป่าเป็นนายพลที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตกวนโจวมันเป็นความจริงอย่างนั้นหรอที่คุณฆ่าเขาไปแล้ว สุดยอดมาก!”

เมื่อได้ยินคําถามของ หลินเฉิง จูฮาว รับแนะนําภรรยาของเขาอย่างรวดเร็วและถามขึ้นอย่างตื่นเต้น

“โอ้..แข็งแกร่งอย่างนั้นหรอ..”

เมื่อ จูฮ่าว พูดอย่างนั้น หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วยและพูดว่า

“ถ้าระดับนี้เรียกว่าแข็งแกร่งที่สุด คงเรียกได้ว่า พวกนายคงเข้าใจความหมายของคําว่าแข็งแกร่งที่สุดผิดไปเอาล่ะตอนนี้คุณโชคดีที่รอดมาได้แล้วผมเองก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เสบียงที่เหลืออยู่ในห้องถัดไปคุณควรพักผ่อนจากนั้นค่อยนําเสบียงออกไปจากที่นี่!”

หลังจากที่ หลินเฉิง พูดกับ จูฮ่าว เขาเองก็พร้อมที่จะออกเดินทางเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อน…ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ต้องการที่จะจากไป จูฮาว ตกตะลึงและรีบตะโกนขึ้นมาทันที

“หลินเฉิง!”

จากนั้น หลินเฉิง ก็โบกมือและพูดว่า

“หากไม่มีอะไรที่ผิดพลาดเราคงไม่ได้พบกันอีก ผมหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ยืนยาว!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็ลาก มังกี้ และเปิดประตูออกไป

หลินเฉิง ไม่ได้เดินไปหา หยูซาน โดยตรงแต่พา มังกี้ ไปยังมุมหนึ่งจากนั้นโยน มังกี้ ลงกับพื้น

หลังจากที่เห็น หลินเฉิง โยนตัวเองลงกับพื้น มังกี้ รู้สึกตื่นตระหนกและรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่…เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอถ้าผมบอกทุกอย่างพี่จะไม่ฆ่าผม!”

หลินเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า

“ใครบอกว่าฉันจะฆ่านาย!”

จากนั้น หลินเฉิง ก็นํายาออกมาวางไว้ข้าง มังกี้ และพูดว่า

“หาก ท่านจิว รู้ว่านายพลทั้งสองคนของเขาตายแล้วแต่นายยังมีชีวิตอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่า ท่านจิวคงจะเดาเหตุผลได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นถ้าหากนายต้องการที่จะมีชีวิตอยู่คงรู้ว่าจะต้องทํายังไง!”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง ใบหน้าของ มังกี้ แสดงออกถึงการตกตะลึงและจากนั้นก็ถอนหายใจยาว

“ถูกแล้ว…การต่อต้าน ท่านจิว นั้นไม่ใช่เรื่องดี!ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณหมายถึง อย่างน้อยก็ขอบคุณที่ไม่ฆ่าผม!”

เมื่อ หลินเฉิง ได้ยินคําพูดของ มังกี้ เขาโบกมือและพูดว่า

“แค่ทําในสิ่งที่นายสมควรทํา การที่จะมีชีวิตอยู่ในยุคภัยพิบัตินี้ฉันชื่อว่านายเองก็ไม่ใช่คนโง่และฉันหวังว่าในอนาคตนายคงจะยังฉลาดแบบนี้ต่อไป”

เมื่อพูดจบ หลินเฉิง ลุกขึ้นและเดินออกไป หลินเฉิง ลูบหน้าผากตัวเองและรู้สึกว่าวันนี้มีหลายสิ่งเกิดขึ้นร่างกายของเขารู้สึกเหนื่อยล้าแต่เขาทําได้เพียงจุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อฟื้นฟูตัวเองเท่านั้น

หลังจากนั้น หลินเฉิง เดินกลับไปหา หยูซาน และพบว่าเธอยังคงยุ่งอยู่กับการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับคนอื่นเขาส่ายหัวและตบไหล่ของเธอจากนั้นพูดว่า

“เรายังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทําเราไม่สามารถที่จะรั้งเวลารออยู่ที่นี้ได้”

เมื่อพูดจบ หลินเฉิง ก็ยกถุงปืนเขาขึ้นและโบกมือให้กับโคล่า

“เอาล่ะเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะไปแล้ว!”

หยูซาน พยักหน้าจากนั้นเธอรีบเร่ง เก็บยาทั้งหมดใส่มือของผู้บาดเจ็บ และรีบวิ่งตามหลังหลินเฉิงออกไปยังด่านนอก

ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง หลินเฉิง หยูซานและโคล่ายังคงเดินไปเรื่อยๆตามถนน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิสูงขึ้นหรือไม่ ตอนนี้ดูเหมือนซอมบี้จะมีมากขึ้นกว่าเดิม โดยปกติแล้วพวกเขาเพียงจัดการพวกมันเล็กน้อย แต่ตอนนี้พวกเขาต้องใช้เวลาถึง 2 เท่าในการกําจัดพวกมัน

หลังจากที่วิ่งไปตามถนนตามแผนที่เมืองกวนโจว ประมาณ 10 นาทีในที่สุดเขาก็พบชุมชนแห่งหนึ่งหลังจากที่เขาเก็บกวาดตรงสนามหญ้าของอาคารเรียบร้อยหลินเฉิงก็วิ่งตรงเข้าไปยังอาคารที่พัก

ปัง!

จากนั้น หลินเฉิง ก็นําแคปซูลบ้านออกมา และมันกลมกลืนเข้ากับผนังของทางเดินชั้นแรก หลังจากที่หลินเฉิง ตรวจสอบโดยรอบ เขาก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน

“ถ้าเธอหิวหาอะไรกินไปก่อน ผมมีบางอย่างที่ต้องทํา… อย่ารบกวนผม!”

หลินเฉิง เพียงพูดไม่กี่คํากับหยูซานหลังจากที่เห็นว่าเธอ พยักหน้าเข้าใจ หลินเฉิง เดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู!