I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 171

SC:บทที่ 171 ตัวตนที่ลึกลับ

“ฉันขอโทษ…”

เมื่อได้ยินเสียงของหมีป่า หลินเฉิง เหยียดยิ้ม

“ในทางกลับกันถ้าผมไม่มีความสามารถที่แข็งแกร่งผมคงถูกคุณทําลายทิ้งราวกับขยะอย่างนั้นสินะ?”

“ถูกต้อง..”

เมื่อได้ยินคําพูดหมีป่ายิ้มอย่างขมขื่น

“ดังนั้นจึงสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับกําปั้นสินะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหมีป่าพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า

“มันก็แค่นี้แหละ ถึงแม้นายจะชนะฉันได้ แต่ถ้านายเผชิญหน้ากับท่านจิวนายจะต้องตายอย่างแน่นอนและนี่คือเหตุผลที่ฉันกล้าบอกอะไรมากมายเพราะสุดท้ายแล้วนายจะต้องตายภายใต้เงื้อมมือของท่านจิว”

เมื่อเห็นว่าชายคนนี้พูดออกมาอย่างจริงจัง หลินเฉิง ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า

“เหอะ ราวกับว่านายรู้จักผมดีอย่างนั้นแหละ คิดหรอว่าจะฆ่าผมได้ในายต้องเข้าใจนะว่าผมแตกต่างจากนายอย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกไม่อย่างนั้นนายจะต้องทนทุกข์ทรมาน เอาล่ะตอบคําถามต่อไป!”

หลินเฉิง ถามขึ้นอีกครั้งเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพลาดจากปากของงูพิษ

“ผมได้ยินมาว่า ท่านจิว นั้นมีนายพล 4 คนซึ่งอยู่ภายใต้คําสั่งของเขา และนายคือ”หมีป่าและ”งูพิษส่วนความสามารถอีก 2 คนที่เหลือคืออะไร?

เมื่อได้ยินคําถามนี้หมีป่ายิ้มและพูดว่า

“นายควรเอาคําถามนี้ไปถามกับพวกเขาเองเพราะไม่มีใครเคยพบสองคนนั้นนอกจาก ท่านจิว!”

หลินเฉิง ส่ายหัวแล้วพูดว่า

“นายไม่ควรตอบแบบนี้อย่าลืมสิ่งที่ฉันจะทํากับนายสิ!”

จากนั้นก็มีเสียง “ฉับ” หลินเฉิง ตัดเท้าซ้ายของหมีป่าโดยตรง

“อ้าก!!”

หมีป่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ก่อนที่เขาจะสลบไปหลินเฉิงได้ดีดนิ้วเคลือบน้ําแข็งบนแผลของเขาอีกครั้ง

หลังจากหยุดเลือดบนเท้าของหมีป่าแล้วการแสดงออกของหลินเฉิงยังคงเย็นชา

“ผมไม่ชอบเสียเวลามาก ตอนนี้นายเหลือขาเพียงข้างเดียวแล้วหากนายไม่กลัวความเจ็บปวดผมสามารถที่จะค่อยๆแล่เนื่อของนายเป็นเบคอนได้!”

“ไม่..อา..ฉันไม่รู้จริงๆ!”

ใบหน้าของหมีป่าบิดเบี้ยวเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของ หลินเฉิง หมีป่ารีบตะโกนอย่างเร่งรีบว่า

“นายพลอีก 2 คนมีเพียง ท่านจิวเท่านั้นที่รู้ฉันไม่รู้อะไรเลยเคยได้ยินว่าพวกเธอเป็นพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่ง!”

“ฝาแฝด?”

หลังจากได้ยินคําตอบนี้ หลินเฉิง ตกใจเล็กน้อย

“พวกเธอมีลักษณะยังไง?”

หมีป่าส่ายหัวอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้จริงๆ” หมีป่าพูดพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว

“มีครั้งหนึ่งที่ฉันได้ไปดื่มกับ ท่านกวนและเขาพูดขึ้นโดยไม่ตั้งใจทําให้ฉันรู้ว่านายพลลึกลับทั้งสองคนนั้นเป็นผู้หญิง!นอกจากนี้เมื่อท่านกวนรู้ว่าตัวเองหลุดพูดออกมาเขารีบหยุดพูดถึงเรื่องนี้ทันทีและเขาเตื่อนฉันว่าห้ามพูดเรื่องนี้ให้คนอื่นได้ยินดังนั้น…ดังนั้นฉันคิดว่าพลังของพวกเธออาจเป็นพลังเกี่ยวกับการลอบสังหารหรือป้องกันไม่ก็ล่องหน ในดินแดนของท่านจิวมีผู้คนผ่านไปมาทุกวันไม่อย่างนั้นต้องมีใครสักคนเห็นพวกเธอแล้ว!”

“โอ้..น่าสนใจ!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินเฉิงพยักหน้าและพิจารณาอย่างรอบคอบหลังจากคิดอยู่สักคร่ เข

“ท่านกวน คือใคร?”

“เอ่อ…ท่านกวนเป็นนายทหารที่อยู่ข้างกายของ ท่านจิว เขาได้รับผิดชอบเรื่องหลายอย่างเช่นการวางแผนทําให้เป็นที่ชื่นชอบของ ท่านจิว ตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นมือขวาของเขา

เมื่อได้ยินการไต่สวนของ หลินเฉิง หมีป่าสูดลมหายใจลึกและตอบอย่างรวดเร็วหลังจากที่ความเจ็บปวดของบาดแผลเริ่มบรรเทา

ในที่สุด หลินเฉิง ก็อดยิ้มไม่ได้

“ต้องบอกว่าพวกนายเปรียบได้กับกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ซึ่งเป็นราชาของเขตนี้มีทั้งนายพล และลูกน้องจํานวนมากดูเหมือนว่าท่านจิวนั้นจะมีอิทธิพลอย่างมาก!”

“เอาล่ะตอนนี้ฉันได้บอกนายทุกอย่างที่นายต้องการรู้แล้ว?นายช่วยส่งเคราะห์ให้ฉันตายอย่างรวดเร็วได้ไหม?”

หมีป่าพยักหน้าอย่างอ่อนแรงเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งแขนขาที่ถูกตัดออกไป เขาต้องการที่จะตายในทันที

“ยังเร็วเกินไป นายยังไม่บอกผมเลยว่า ฐานของพวกนายอยู่ที่ไหน!”

หลินเฉิง โบกมือและพูดเมื่อเห็นว่าหมีป่าต้องการที่จะตายอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคําถามของหลินเฉิงหมีป่าจ้องมองหลินเฉิงอย่างไม่เชื่อ

“นาย…นายหมายความว่าอะไร…นายไม่คิดจะหนีแต่คิดที่จะไปยังฐานของ ท่านจิว อย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง เย้ยหยันและพูดว่า

“ผมไม่จําเป็นจะต้องบอกแผนการให้นายรู้ แต่ผมต้องการจะบอกว่า นายควรจะตอบอย่างซื่อสัตย์ หากนายต้องการที่จะตายอย่างสงบ! อันดับแรก ฐานของนายอยู่ที่ไหน อันดับที่ 2 มีกี่คนและมีกี่คนที่มีพลังอันดับที่ 3 ความแข็งแกร่งของท่านจิวนั้นอยู่ในระดับใด”

เมื่อได้ฟังคําถามสั้นๆ 3 ข้อของ หลินเฉิง หมีป่าไม่มีทางเลือกอื่นเขาคิดอยู่สักครู่และรีบตอบอย่างรวดเร็ว

“ฐานของเราอยู่ที่สวนสัตว์กวนโจว! ฉันไม่รู้จํานวนคนที่แน่นอนแต่อย่างน้อยมีประมาณ 500 คนส่วนผู้มีพลังมีประมาณ 100 คน!สําหรับความสามารถของ ท่านจิว นั้น ฉันพูดได้เลยว่าหากสิ่งที่นายแสดงมาทั้งหมดคือความแข็งแกร่งของนายแล้วล่ะก็นายควรจะหนีไปให้เร็วที่สุดบางทีนายอาจจะรอดก็ได้”

“ดีมาก!”

เมื่อได้ยินคําตอบของหมีป่าซึ่งค่อนข้างละเอียด หลินเฉิง ยิ้มอย่างพอใจ

“สําหรับเรื่องผมจะหนีไปหรือไม่ได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องนี้ ตอนนี้ผมจะทําตามสัญญา นายสามารถเลือกวิธีตายได้

“หยุดการเล่นลิ้นได้แล้ว! นายสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยมีดเล่มเดียว!”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง หมีป่าตะโกนออกมาด้วยดวงตาสีแดงเข้ม

“ตกลง..”

เมื่อเห็นอย่างนี้ หลินเฉิง ถอนหายใจอย่างนุ่มนวลจากนั้นสะบัดดาบและมีเสียง “บิ๊ก” ใบมีดเจาะลงไปที่คอของหมีป่าทันที!

เมื่อมองเห็นเลือดของหมีป่าพุ่งกระฉูดออกมาพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ หลินเฉิง หรี่ตาอยู่สักพักจากนั้นดึงดาบออกมาและเช็ดลงบนขากางเกงของเขา จากนั้นเดินนําโคล่ากลับไปที่โรงงานของมังกี้

ฝนเริ่มตกอีกครั้งทําให้ท้องฟ้าเริ่มมืด หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะหลบหลีกฝนดังนั้นเขาจึงค่อยๆเดินเข้ มายังโรงงานอย่างช้าๆ

“พี่หลิน พี่กลับมาแล้ว!เป็นยังไงบ้าง?”

หยูซาน กําลังช่วยจัดการกับบาดแผลของคนที่บาดเจ็บ เมื่อหันศีรษะมาเห็น หลินเฉิง เธอรีบวิ่งมาหาหลินเฉิงทันที

“ทุกอย่างเรียบร้อย พวกเขาเป็นยังไงบ้าง”

เมื่อเห็น หยูซาน วิ่งมาหา หลินเฉิง พยักหน้าและถามอาการบาดเจ็บของพวกเขา

“แผลของเขาเลือดหยุดไหลแล้วแต่คงต้องพักฟื้นและดูแลอย่างใกล้ชิด..โอ้ใช่ หลังจากที่จูฮาวฟื้นขึ้นมาเขาต้องการที่จะถามพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”

เมื่อ หลินเฉิง ถามถึงผู้บาดเจ็บ หยูซาน พยายามอธิบายอย่างรวดเร็วและพูดถึงสถานการณ์ของจูฮาว

หลินเฉิง ลูบหน้าผากและรู้สึกรําคาญเล็กน้อย แต่เขาคิดว่า จูฮาวต้องการที่จะรู้สถานการณ์มันเป็นเรื่องปกติหลินเฉิงจึงบังคับความหงุดหงิดในใจของตัวเองและพยักหน้า

“ฉันรู้แล้ว..เขาอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาเขา!”