I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 161

SC:บทที่ 161 จูฮ่าว

“ ไม่..ไม่ได้”

เมื่อได้ยินคําถามของ หลินเฉิง มังกี้ (ลิง) ตกตะลึงและตอบอย่างรวดเร็ว หลินเฉิง ทํา หน้าแปลกๆและถามขึ้นว่า

“ท่านจิวใช้แมลงเหล่านี้ติดต่อพวกนายได้ยังไง”

“ติดต่อไม่ได้..แมลงเหล่านี้ถูกควบคุมโดยท่านจิว มันมีหน้าที่นําพาพวกเราค้นหาเป้า หมายพวกเราได้รับคําสั่งจากตัวแทนท่านจิวอีกที

“โอ้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลินเฉิง พยักหน้าในเมื่อแมลงตัวเล็กๆในมือของเขาไม่ได้มีความสําคัญอีกต่อไปเขาจึงตั้งใจจะบีบมันตายทันที แต่จู่ๆเขาก็คิดอะไรได้บ้างอย่าง

เมื่อเห็น หลินเฉิง กําลังจะมีบทําลายแมลงขนาดเล็กหัวใจของมังกี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่มื่อเห็นว่าหลินเฉิงหยุดมือเอาไว้เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง

เมื่อเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของมังกี้ หลินเฉิง ยิ้มและถามขึ้นว่า

“นายผิดหวังใช่ไหม? ถ้าฉันฆ่าแมลงตัวนี้ ท่านจิว จะรู้ถึงกลิ่นอายของฉันทันทีใช่หรือ เปล่า?”

“ไม่..ไม่”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง มังกี้โบกมืออย่างรวดเร็วเพื่อปฏิเสธ หลินเฉิง หันไปหา หยู ซาน และพูดว่า “ดูชายคนนี้เอาไว้..เขาน่าจะมีประโยชน์!” จากนั้น หลินเฉิง ก็โยนชายคนนี้ไปที่เท้าของหมูซาน

“อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องนี้เลยแต่ผมจะบอกคุณว่า หากคุณต้องการจับเขาเป็นตัวประกันจะต้องระวังให้ดีเขามีความสามารถ ในการถอดกระดูกซึ่งทําให้สามารถหลบหนีจากการถูกมัดได้!”

ในขณะที่เขากําลังจะมัดมังกี้ หลินเฉิง ก็ได้ยินชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้น

“จริงหรอ?”

หลังจากได้ยินคําแนะนําของชายร่างสูงเขาหันกลับไปหามังกี้อีกครั้งและขบคิดอยู่ 2 -3 วินาทีก่อนจะยกเท้าขวาขึ้น

“อ้าก!!”

ทันทีที่ หลินเฉิง เหยียบข้อต่อที่แขนซ้ายของมังกี้เขาก็ได้ยินเสียงของชายคนนั้นกรีด ร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นอย่างนั้น หลินเฉิง ส่ายหัวและพูดกับชายคนนั้นว่า

“ มันอาจจะเร็วไปหน่อยที่จะไว้ใจนายดังนั้นควรที่จะมากกว่านี้”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็ยกเท้าขึ้นอีกครั้งและเหยียบไปที่เข่าข้างขวา เพียงไม่นานมังกี้ก็หมดสติไปพร้อมกับความเจ็บปวดเนื่องจากกระดูกหัก จากนั้น หลินเฉิง ก็ให้ หยูซานมัดเขาเอาไว้

เมื่อมองเห็นกลุ่มคนที่เข้มแข็งมีอย่างน้อย 30 คนที่อยู่ตรงหน้า หลินเฉิง หันไปหา จูฮาวและถามขึ้นว่า

“ถ้าผมเดาไม่ผิดคุณแอบติดตามมาด้านหลังของชายคนนี้ใช่ไหม?” จูฮาว ตกใจอีกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างข่มขึ้นและพูดขึ้นว่า

“ถูกต้อง…เราติดตามเขามานานแล้วและเตรียมพร้อมที่จะจัดการกับเขาเมื่อถึงเวลา แต่ดูเหมือนว่าคุณจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

“โอ้..”

เมื่อได้ยินคําพูดของ จูฮาว เขาอดยิ้มไม่ได้แล้วชี้ไปที่เสื้อผ้าโทรมๆกลับหน้าผอมๆว่า

“คุณรอจัดการกับพวกกระจอกเหล่านี้เป็นเวลานานแล้ว?ล้อเล่นใช่ไหม?”

จฮ่าว ยิ้มอย่างขมขึ้นและพูดว่า

“ถูกต้อง..เรื่องมันยุ่งยากนิดหน่อย”

จากนั้นก็มีคนที่อยู่ข้างหลังพูดว่า

“ถูกต้องไม่เพียงแต่พวกเราจะต้องต่อสู้แต่พวกเรายังต้องหาอาหารเดิมท้องด้วย” “ใช่ แม้แต่อาหารพวกเราก็ยังมีไม่เพียงพอ เราจึงไม่สามารถหาเสื้อผ้าดีๆใส่ได้”

“ใช่ถึงแม้เราไม่ได้สวมเสื้อผ้าดีๆแต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ได้”

“ใช่ชีวิตพวกเราเลวร้ายนิดหน่อยถึงแม้จะหิวโหยแต่ก็ยังมีหนูท่อจํานวนมาก!”

เมื่อได้ฟังเสียงจากคนด้านหลังใบหน้าของ จูฮาว กลายเป็นมืดมนเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขาหันไปด้านหลังแล้วก็โกรธว่า

“หุบปากเมีวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเราจะมีชีวิตรอด…” เมื่อเห็นว่าหัวหน้าทีมของเขาตะโกนขึ้นคนด้านหลังจึงเงียบลงจฮาว ลูบหน้าผากของตัวเองและพูดกับ หลินเฉิง ด้วยไปหน้าหดหู “คุณพอจะมีเนื้อกระป๋องหรือไม่?”

หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างเงียบๆ ในขณะที่เขากําลังจะพูดลูกน้องด้านหลังของ จูฮาว ก็ ตะโกนขึ้นว่า

“หัวหน้าหากมีเนื้อกระป๋องก็ต้องคิดถึงพี่น้องก่อน คุณต้องการที่จะเก็บไว้เป็นส่วน ตัวอย่างนั้นหรอ!”

“กูซ่อนแม่ถึงสิ! เดี๋ยวจะสับเนื้อพวกมึงมาทําเนื้อกระป๋องในตอนนี้!”

เมื่อเห็นว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกลูกน้องทําให้ป่นปี้ จูฮ่าว หันปืนกล 79 กลับไปที่ลูกน้อง อย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาต้องการที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ให้หมดสิ้น

“เอาล่ะ.. ผมเชื่อแล้วว่าคุณเป็นหัวหน้าตัวจริง!”

เมื่อมองกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าเขาในตอนนี้ หลินเฉิงรู้สึกปวดหัว เขาโบกมือเพื่อให้คน เหล่านี้หยุดพูด

“ไม่ว่าคุณจะมาจากไหนและมีจุดประสงค์อะไร แต่คนเหล่านี้ตั้งเป้าหมายมาที่ผมและผมก็จัดการพวกเขาทั้งหมด อย่างไรก็ตามมีคําพูดว่าไม่มีขนมเค้กตกลงมาจากท้องฟ้าฟรีๆเอาเป็นว่าพวกคุณพาผมไปที่รังของมังกี้และผมจะแบ่งเสบียงส่วนหนึ่งให้กับพวกคุณ ตกลงไหม”

“ตกลง ตกลง!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง สัญญาว่าจะมอบเสบียงให้กับพวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขารีบนําทางไปยังรังของมังกี้ทันที

ครั้งนี้เขารู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก ลูกน้องของเขาติดตามมาด้วยความหวัง ภรรยาและลูกๆของเขากําลังจะอดข้าว พื้นที่ของกวนโจวอยู่ในมือของกลุ่ม ท่านจิว ดังนั้นพวกเขาจึงกลัวว่าจะอดตายเสียก่อนที่จะถูกสัตว์ประหลาดเหล่านั้นกิน

ในความเป็นจริงเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง มีเพียงคนสองคนพร้อมกับสุนัขอีก 1 ตัว เป็นคน จัดการกลุ่มคนของมังกี้มันทําให้ จูฮาว คิดถึงพลังต่อสู้ที่คาดเดาไม่ได้ของชายหนุ่มคนนี้ดังนั้นเขาจึงไม่มีความคิดที่จะรนหาที่ตาย

เมื่อเห็นว่า จฮ่าว เริ่มนําทาง หลินเฉิง จุดบุหรี่สูบและสรุปสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้

ท่านจิว ได้ส่งคนมาติดตามเขา ชุดแรกที่ส่งมาถูกทําลายแล้วจะต้องมีชุดที่ 2 ตามมา อย่างแน่นอน

หลินเฉิง ไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับเบี้ยไร้ค่าเหล่านี้ดังนั้นเพื่อประหยัดเวลาของเขาเขาจึงไม่ได้ลงมือฆ่ามังกี้แต่เตรียมที่จะสอบถามข้อมูลเฉพาะเกี่ยวกับ ท่านจิว จากปากของชายคนนี้จากนั้นค่อยเดินไปฆ่าตัวหัวหน้าโดยตรง!

แม้ว่าความสามารถของหยูซานจะไม่เป็นไปตามความคาดหมายของเขาแต่หลังจากที่เธอได้ดื่มแคปซูลยาระดับEเข้าไปแล้วหญิงสาวสมควรที่จะรับมือกับงานที่เธอจะได้รับมอบหมายในครั้งต่อไป

สําหรับกลุ่มของ จูฮ่าว ที่อยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้

ในความเป็นจริงตามแผนเดิมของเขาคนเหล่านี้เปรียบเสมือนมดปลวกและไม่มีคุณสมบัติที่จะช่วยเหลือเขา แต่อย่างน้อยการมีเหยื่อจํานวนมากก็สามารถช่วยให้เขาหาวิธีหลบหนีได้!

แม้ว่า จูฮาว จะเดือนหลินเฉิงอย่างมีน้ําใจ แต่บทบาทของมังกี้ยังคงค่อนข้างใหญ่สําหรับเขาถ้าเขาหนีไปคงลําบากแน่นอน ดังนั้น หลินเฉิง จึงตั้งใจยกเสบียงส่วนหนึ่งให้กับคนเหล่า

อย่างไรก็ตามตราบใดที่พวกเขาเก็บกวาดคนของมังกี้เสร็จ คนเหล่านี้ก็ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับเขาสิ่งที่เขาต้องการจะทําต่อไปก็คือตัดหัวของ ท่านจิว ซึ่งเขาเป็นถึงผู้นําของกวนโจวจะต้องให้ค่าพลังสูงอย่างแน่นอน!