I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 159

SC:บทที่ 159  นกกระจอกกลายเป็นนกฟีนิกซ์

เมื่อได้ยินความคิดของหญิงสาว หลินเฉิง ทําอะไรไม่ถูกเขาทําได้เพียงเดินไปที่ตู้เย็น เพื่อหยิบเครื่องดื่มออกมาเขาเปิดกระป๋องของเครื่องดื่มและส่งให้กับเธอจากนั้นพูดว่า

“ไม่ต้องคิดมาก กินอาหารแล้วนอนซะ พรุ่งนี้อาจจะต้องเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง…เธอ 

เข้าใจใช่ไหมว่าผมหมายถึงอะไร?”

“ฉันเข้าใจ…”

หยูซาน พยักหน้า

“ฉันจะพยายามปรับปรุงตัวให้เร็วที่สุดและไม่เพิ่มภาระให้กับพี่ใหญ่หลิน!” เมื่อได้ยินคําพูดของหยูซานหลินเฉิงส่ายหน้าและพูดว่า

“ ไม่ใช่ว่าจะเป็นภาระให้กับผม แต่ถ้าเธอไม่สามารถปรับตัวได้มันเกี่ยวข้องกับความอยู่ รอดของเธอ!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็หยิบมีดออกจากมือของ หยูซาน และหันไปนั่นหมูตัน เขาไม่กล้าปล่อยให้แม่ครัวที่กําลังฟังซ่านอยู่ตอนนี้ทําอาหารไม่อย่างนั้นเขาอาจจะได้กินนิ้วของเธอแทน

เนื่องจากทุกคนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยในวันนี้หลินเฉิงไม่ได้ทําอาหารที่ซับซ้อนเกินไป เพียงแค่ทําแกงกะหรี่ที่เขาชํานาญ และราดข้าวร้อนๆจากนั้นเขาก็ไปเปิดทีวี

หลังจากทานอาหารเย็นเห็นได้ชัดว่าหยูซานสามารถฟื้นตัวขึ้นอย่างมากแม้ว่าเธอจะไม่สามารถพูดอะไรได้มากมายแต่มือและเท้าของเธอสามารถกลับมาทํางานได้อีกครั้งโดยการล้างจานและถูพื้นจากนั้นช่วยโคล่าอาบน้ํา

หลินเฉิง เห็นลักษณะการกระทําของเธอและเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้กําลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมเรื่องวันนี้ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรและนอนอยู่บนโซฟาเพื่อดูการ์ตูนต่อไป

ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มค่อยๆมืดลง หลินเฉิง มองนาฬิกาในตอนนั้นและพบว่ามันเกือบที่จะ 21:00 นแล้วเขาจึงลุกขึ้นจากโซฟาไปห้องน้ําเพื่อเตรียมที่จะเข้านอน

หลังจากเข้าไปในห้องน้ํา หลินเฉิง นึกถึงบางอย่างเขาหยิบขวดยาเสริมความแข็งแกร่งระดับ E ออกมาและให้กลับ หยูซาน ที่กําลังจัดโต๊ะอยู่จากนั้นพูดว่า

“ดื่มนี้ก่อนนอน หลังจากที่ทานไปแล้วสักพักจะรู้สึกว่าไม่สบายตัวเธอไม่ต้องสนใจอะไรเพียงแค่นอนหลับแล้วเธอจะรู้ผลเลยวันพรุ่งนี้เช้าแค่นั้นแหละ!”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องน้ําเพื่อล้างตัว

เมื่อมองเห็นขวดแก้วที่มีของเหลวใสอยู่ในมือเต็มตกตะลึงอยู่สักพักแต่เธอไม่คิดอะไร มากเพราะเธอรู้ว่าหลินเฉิง นั้นไม่ได้คิดร้ายกับตัวเธอเอง เนื่องจากเขาบอกให้เธอดื่มมันมันจะต้องเป็นเรื่องที่ดีอย่างแน่นอนดังนั้นหลังจากที่เธอทําความสะอาดเสร็จแล้วเตรียมตัวเข้านอนเธอก็ดื่มยาขวดนี้ทันที

….

เช้าวันรุ่งขึ้น

ไม่รู้ว่าฝนตกด้านนอกตั้งแต่เมื่อไหร่มีเพียงหยดน้ําใสๆเกาะอยู่บนกระจก และได้ยินเสียงน้ําหยดทําให้ หลินเฉิง ไม่สามารถฝืนตาหลับได้อีกต่อไป

“เฮ้อ..”

หลินเฉิงลุกนั่งอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงหลังจากถอนหายใจ หลังจากบิดขี้เกียจหลินเฉิง รู้สึกตื่นเล็กน้อยเขาเตะโคล่าที่นอนอยู่บนเตียงลงมาด้านล่าง มันเพียงแต่ร้องเสียงครวญครางประท้วงเล็กน้อยจากนั้น หลินเฉิง ก็เดินออกไปเปิดประตู

ไม่น่าแปลกใจที่หยุซานยังคงนอนอยู่บนโซฟาและนอนหลับอย่างสนิท โชคดีที่หญิงสาวนอนหลับสนิทและไม่กรนในตอนกลางคืนไม่อย่างนั้นเธอคงจะถูกสับเป็นมันฝรั่งทอดโดยหลินเฉิงผู้ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

หลินเฉิง เดินไปที่โซฟาและตบแก้มของ หยูซาน เบาๆ หลังจากเห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างสับสนเขาจึงถามขึ้นว่า

“เธอรู้สึกยังไงบ้าง?”

หยูซาน ตาเบลอไปสัก 2- 3 วินาทีก่อนที่จะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและสัมผัสแก้มของตัวเองด้วยความตกใจ

“ฉัน..ดูเหมือนว่ามีอะไรอยู่บนใบหน้าของฉัน!” “ถูกต้อง…มันน่าจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม..ฮ่าฮ่า”

เมื่อเห็นใบหน้าสีดําของ หยูซาน หลินเฉิง หัวเราะยังมีความสุข ที่ได้แกล้งเธอ

ในเวลานี้หยูซานไม่มีเวลาที่จะมาเถียงกับ หลินเฉิง เธอรีบกระโดดออกจากโซฟาและรีบเข้าไปในห้องน้ําก่อนที่จะปิดประตูเสียงดัง

“อา!!!”

สักครู่ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงออกมาจากห้องน้ําทันที แม้ว่าเธอจะกรีดร้องออกมาแต่ เธอก็รีบปิดปากทันที อย่างไรก็ตาม หลินเฉิง รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คงตกใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน หลินเฉิง ยืนรออยู่สักครู่และเห็นว่าหญิงสาวไม่ออกมาเขาส่ายหัวอย่างไรประโยชน์จากนั้นเดินไปอบขนมปัง 2 ชิ้นกินกับไส้กรอกแฮมก่อนจะเปิดทีวีและดูการ์ตูนต่อ

หลังจากผ่านไปนานกว่า 2 ชั่วโมงในที่สุดหยูซานก็เดินออกมาจากห้องน้ําพร้อมกับสวมเสื้อคลุมอาบน้ําเดินออกมา หลังจากออกมาด้านนอกเธอรู้สึกลังเลที่จะทํา หลินเฉิงว่า

“พี่หลิน…เมื่อวานนี้…พี่เอาอะไรให้ฉันกินอย่างนั้นหรอ?”

ในเวลานี้ หยูซาน ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในตอนที่เธออยู่ในหมู่บ้านผิวของเธอ หยาบแต่ตอนนี้ผิวของเธอละเอียดอ่อนและดูขาว ผมที่เคยแห้งกร้านกลายเป็นอ่อนนุ่มความสูงที่น้อยกว่า 1.6 เมตรตอนนี้ราวกับยึดสูงขึ้นประมาณ 5-6 เซนติเมตร ร่างกายทั้งหมดของเธอปรากฎความโค้งเว้าอย่างสวยงาม รูปร่างหน้าตาของเธอนั้นดี แม้ว่าเธอจะอายุต่ํากว่า 16 ปีแต่เธอเริ่มเปล่งประกายราวกับเทพธิดาคนใหม่

หลังจากสังเกตผู้หญิงตัวน้อยคนนี้อย่างรอบคอบ หลินเฉิง ยิ้มและพูดขึ้นว่า “นั่นเป็นของเหลวเสริมความแข็งแกร่งที่ผมเคยพูดก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกดีใช่ไหม?”

“อืม..”

หยูซาน พยักหน้าอย่างเขินอาย

“ฉันรู้สึกว่าฉัน…ไม่เหมือนตัวเองอีกต่อไป..มันเปลี่ยนแปลงมากและความแข็งแกร่งของฉันดูเหมือนจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นสายตาของฉันมองได้ไกลมากยิ่งขึ้น…”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อในการเปลี่ยนแปลงของเธอ หลินเฉิงตบไหล่และพูดว่า

“ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปยังไงเธอก็ยังเป็นเธอ! การที่ผมให้เธอดื่มยาตัวนี้หมายความว่า เธอสอบผ่านแล้วแต่!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้การแสดงออกของ หลินเฉิง รู้สึกจริงจัง

“แม้ว่าเธอจะผ่านการทดสอบแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะพอใจในการกระทําของเธอ! เธอรู้ว่าเธอทําอะไรเมื่อวานนี้ดังนั้นผมบอกว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่เกิดขึ้นเหมือนเมื่อวานอีกเธอเข้าใจใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคําพูดที่จริงจังของ หลินเฉิง การแสดงออกของ หยูซาน ดูจริงจังเช่นกัน

“เข้าใจแล้วพี่หลิน!ตั้งแต่ที่ฉันออกมาจากภูเขาพร้อมกับพี่ ฉันจะไม่เป็นภาระให้กับพี่ อย่างแน่นอนแม่ในตอนแรกิจตใจของฉันค่อนข้างขี้ขลาด..แต่หลังจากนี้ไปฉันรู้แล้วว่าควรทําอะไรและไม่ยอมให้พี่หลินต้องตกอยู่ในอันตรายอีก!”

“อืม..”

เมื่อเห็นว่า หยูซานผู้มีใบหน้า ราวกับเทพธิดาแสดงออกถึงความมั่นใจ หลินเฉิงพยักหน้าและนอนลงตามเดิม

“ผมยังหิวอยู่เลย ไปทําอะไรมากินหน่อยสิ” เมื่อเห็นว่า หลินเฉิงแสดงออกราวกับเจ้านายหยูซานยิ้มและพูดว่า “ได้ค่ะนายท่าน!” เมื่อกล่าวจบ หยูซาน รีบเดินตรงไปที่ห้องครัวทันที