I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 158

SC:บทที่ 158 เก็บเกี่ยว

นึกถึงเรื่องนี้ หลินเฉิงหันหน้าไปหา หยูซาน ที่ยังคงเหม่อลอยและหันไปถาม ติงหนาน ว่า

“ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับ ท่านจิว อีกบ้าง”

ติงหนาน ส่ายหัว

“นี่คือทั้งหมดที่ฉันรู้แล้วอันที่จริงฉันกับ ท่านจิวเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จัก หลังจากเกิดภัยพิบัติฉันไม่เคยเห็นเขาอีกเลย..”

“อืม ..”

หลินเฉิง พยักหน้า

“แม้ว่าเธอจะให้ข้อมูลเพียงเล็กน้อยแต่ก็มีประโยชน์มาก”

จากนั้น หลินเฉิง นำเนื้อวัวและขนมปังออกมา 2 ถุงจากถุงปีนเขาและมอบให้กับ ติงหนาน

“นี่คือรางวัลของเธอ บอกตามตรงเสบียงที่อยู่ในสถานีตำรวจถูกเอาไปหมดแล้ว ดังนั้นถ้าเธอไม่อยากถูกแย่งสิ่งนี้ไปก็รีบไปจากที่นี่และไปยังชานเมืองเพื่อนรวมตัวกับกองกำลังเล็กๆเหล่านั้น!”

ติงหนาน จ้องมองชายที่อยู่ด้านหน้าของเธออย่างตกตะลึงชายคนนี้สามารถทำลาย กลุ่มของ ฮวาเจี้ย ได้ด้วยกำลังของตัวเอง มันสามารถจินตนาการได้เลยว่าพลังในการต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งเพียงใด และเมื่อคนแบบนี้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วคงไม่มีอะไรที่จะสามารถเปลี่ยนใจเขาได้

เมื่อรู้อย่างนั้น ติงหนาน พยักหน้า และมองหน้าของ หลินเฉิง ที่แสดงออกด้วยใบหน้าไม่แยแสสิ่งใด

“ก่อนหน้านี้เพื่อนของฉันเคยชวนฉันเข้าร่วมกับกองกำลังเล็กๆในเขตชานเมืองทางเหนือแต่ในเวลานั้นฉันแค่ต้องการอยู่ภายใต้การปกครองของ ท่านจิว แล้วตอนนี้ฉันต้องการไปที่นั่น..คุณ..พอจะพาฉันไปได้ไหม?”

สีหน้าของ ติงหนาน เป็นกังวลในขณะเดียวกัน หลินเฉิง ก็ส่ายหัวเบาๆ น้ำเสียงของเขาค่อนข้างเย็นชา

“ข้อตกลงที่เราให้กันไว้ก่อนหน้านี้คือฉันจะแลกเปลี่ยนอาหารกับข้อมูลของเธอ!ตอนนี้ข้อตกลงได้เสร็จสมบูรณ์แล้วเธอไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถแลกเปลี่ยนกับฉันได้อีกต่อไป ดังนั้น…ขอโทษด้วย!”

เมื่อได้ยินคำตอบอย่างไม่คาดคิด ติงหนาน ยิ้มอย่างขมขื่นจากนั้นพยักหน้าและพูดว่า

“ ฉันรู้แล้วฉันแค่แค่จะถามด้วยความหวัง…”

หลินเฉิง เห็นใบหน้าที่อ้างว้างของ ติงหนาน และพูดคำว่า

“นี่ถือเป็นอาวุธที่สามารถป้องกันตัวได้ตราบใดก็ตามที่เราสามารถเอาชนะความกลัวในใจของเรา ซอมบี้ เหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว พวกมันสามารถฆ่าได้ง่ายๆ เพียงแค่ตัดหัวหรือทำร้ายร่างกายของมัน แน่นอนว่าหากเธอบังเอิญเจอกับตัวกินคน ก็คงต้องบอกว่าถือว่าเป็นโชคร้ายของตัวเอง..ระวังตัวด้วย!”

หลังจากพูดจบ หลินเฉิง ยืนขึ้นและพา หยูซาน ที่กำลังเหม่อลอยพร้อมกับโคล่าเดินออกจากร้านกาแฟสตาร์บัค

เมื่อมองเห็นร่างกายของ หลินเฉิง ค่อยๆหายไปที่มุมถนนติงหนานกัดฟันและลุกขึ้นเธอเดินไปด้านหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์หลังจากนั้นเธอก็สำรวจและพบมีดยาวที่ใช้ตัดขนมปัง 1 ด้าม หลังจากนั้น ยิ่งหนาน ก็ห่ออาหารที่ หลินเฉิง มอบให้และสะพายไว้บนด้านหลัง หลังจากหายใจเข้าลึกๆเธอเดินออกจากประตูด้วยไปหน้าที่ตั้งใจอย่างแน่วแน่

ฟุบ!

หลังจากเปลี่ยนแคปซูลบ้านตรงมุมอับสายตา หลินเฉิง เปิดประตูเข้าไปข้างในพร้อมกับ หยูซาน และโคล่า

หลินเฉิง เดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วเมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำเขายังคงเห็น หยูซาน ยืนอยู่ที่เดิม หลินเฉิง ทำได้เพียงไม่สนใจเธอและเดินตรงไปที่ห้องนอน

เด็กสาวตัวน้อยคนนี้เพิ่งฆ่าคนเป็นครั้งแรก ในเวลานี้ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะปลอบใจเธอจะต้องค่อยๆปรับตัวและฟื้นสติอย่างช้าๆ

หลินเฉิง ไม่รีบร้อนเพราะสุดท้ายแล้วในตอนที่เขาฆ่าคนครั้งแรกเขาเองก็ต้องให้เวลากับตัวเองเช่นกัน จากความเข้าใจของเขาในตอนนี้หยูซานก็กำลังเป็นอย่างนั้น

อย่างไรก็ตามหาผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถตั้งสติจากเรื่องนี้ได้บางทีเขาต้องใช้วิธีพิเศษบางอย่าง!

หลังจากคิดมาสักพัก หลินเฉิง ส่ายหัวและถอนหายใจลึกจากนั้นเรียกเมนูระบบขึ้นมาเพื่อตรวจสอบการเก็บเกี่ยวในวันนี้

ค่าพลังงานที่มีอยู่: 17,884 คะแนน

ค่าพลังงานรวมทั้งหมด: 42,142 คะแนน

เมื่อดูค่าพลังงานที่มีในปัจจุบัน หลินเฉิง รู้สึกพึงพอใจ ฮวาเจีย ให้ค่าพลังงานถึง 5000 คะแนนบวกกลับคนที่มีความสามารถในการอำพรางในวันนี้ทำให้เพียงวันเดียวเขาได้รับคะแนนถึง 6,500 คะแนน

ก่อนหน้านี้ในหลุมที่ภูเขาฟีนิกซ์แม้ว่าเขาจะฆ่าตัวกินคนจำนวนมากแต่พวกมันก็ให้คะแนนเทียบเท่ากับตัวกินคนทั่วไป

ตัวกินคนหนึ่งตัวให้พลังงานเพียง 5 คะแนน เขาฆ่ามันเกือบ 100 ตัวรวมกับตัวที่กลายพันธุ์อีกประมาณ 10 ตัวทำให้เขาได้ค่าพลังงาน 2563 คะแนนเท่านั้น

เขาคิดว่าตัวกินคนในถ้ำนี้ได้รับวิวัฒนาการครั้งที่ 2 ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขาคงจะตายถ้าตกลงไปเป็นที่รู้ๆอยู่ว่าตัวกินคนที่สามารถควบคุมไฟนั้นหาได้ยากมาก แต่ร้อยละ 90 ของตัวกินคนยังคงเป็นตัวกินคนธรรมดาดังนั้นค่าพลังงานที่เขาได้รับจึงเป็นแค่หลักสิบและหลักร้อยเท่านั้น

แต่สิ่งนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ หลินเฉิง พบความลับของระเบิดระดับ C

ระเบิดระดับ C ที่ใช้ฆ่าตัวกินคนเหล่านั้น สามารถเก็บเกี่ยวค่าพลังงานเหมือนกับที่เขาลงมือฆ่าเอง หลังจากค้นพบความลับนี้ หลินเฉิง รู้สึกประหลาดใจ และตื่นเต้นแต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ดีๆเขาพบว่า ราคาระเบิดนั่นคือมูลค่า 1000 คะแนน แต่พลังงานที่ได้จากซอมบี้มีเพียง 0.5 คะแนน แม้ว่าเขาจะขว้างระเบิดลงไปในซอมบี้ 2000 ตัว ถึงจะคุ้มกับการใช้ระเบิด แน่นอนว่าการใช้ระเบิดระดับ C ในการฆ่าซอมบี้ 2000 ตัวนั้นในครั้งเดียวยอมเป็นไปไม่ได้!

และถ้าเขาใช้ระเบิดในการสังหารตัวกินคน สมดุลของคะแนนยิ่งเลวร้ายขึ้นไปอีก

พวกตัวกินคนนั้นมักจะออกหากินเพียงลำพัง หากจะพบเป็นกลุ่มก็เพียงตามหลุมของพวกมันเท่านั้น แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นเขาเกรงว่าค่าพลังงานที่ได้ตอบแทนนั้นอาจไม่ถึงครึ่งของค่าระเบิดด้วยซ้ำ

เขาใช้ระเบิด 1 ลูกในถ้ำ และอีก 1 ลูกยังไม่ได้ถูกใช้งาน เมื่อเขานำมาคำนวณค่าพลังงานแล้ว พบว่าเขาได้ค่าพลังงานสุทธิอยู่ที่ 5600 คะแนน

ผลของการบวกลบค่าคะแนนในครั้งนี้ หลินเฉิง อยากจะสาปแช่ง ดังนั้นเขาจึงเก็บระเบิดเอาไว้ในแคปซูลจัดเก็บ ระเบิดมีประสิทธิภาพในการใช้งานค่อนข้างจำกัดเขาไม่สามารถใช้งานมันได้ตลอดเวลาจนกว่าเขาจะถูกล้อมด้วยตัวกินคนทั้งฝูง

หลังจากเสร็จสิ้นในการตรวจสอบการเก็บเกี่ยวในวันนี้ หลินเฉิง ลุกขึ้นจากเตียง และมองไปที่ไฟฉายตำรวจที่กำลังชาร์จแบต นี่คือวัสดุที่เขาพบในวันนี้ จากนั้น หลินเฉิง ออกจากห้องนอนและมองไปที่ หยูซาน ที่ยังคงเหม่อลอยจากนั้นเดินไปห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น

“พี่พี่หลิน”

ในขณะที่เขากำลังทำอาหารอยู่นั้น หลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงของ หยูซาน จากด้านหลัง

เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าดวงตาของหญิงสาวเป็นสีแดงกล่ำและบวมมากผมของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิงดูภาพโดยรวมแล้วดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

หลินเฉิง หันกลับมามองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า

“ทำไม? เธอยังไม่สามารถที่จะ ผ่านมันไปได้อย่างนั้นหรอ?”

หยูซาน พยายามดึงรอยยิ้มบนใบหน้าของตัวเองและยื่นมือไปรับมีดจาก หลินเฉิง โดยตรงจากนั้นเธอพูดเบาๆว่า

“ฉันขอโทษ พี่หลิน ฉันคิดมากเกินไปจนลืมทำอาหาร..”