I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 150

SC:บทที่ 150 หยูซาน เริ่มฝึกฝน

2 วันต่อมา กวนโจว!

ในตรอกมืด หลินเฉิง ยืนพิงกําแพงและกําลังสูบบุหรี่ และต้องมองคนที่อยู่ด้านหน้า

หยูซานถือมีดตรงที่หลินเฉิงมอบให้กับเธอและกําลังตัดหัวซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าอย่างโหดเหี้ยม เมื่อมองเห็นเลือดสีดําที่พุ่งออกมาจากคอที่ถูกตัดขาดหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้ เธอรีบวิ่งไปข้างกําแพงและอาเจียนออกมา

หลินเฉิง ส่ายหัวและทิ้งก้นบุหรี่จากนั้นพูดกับ หยูซาน ด้วยน้ําเสียงเย็นชาว่า

“นี่เป็นวันที่ 2 แล้วเธอยังไม่ชินอีกหรอ?ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปผมจะไล่เธอไปซะ!”

“ไม่นะ!”

เมื่อได้ยินคําพูดที่เย็นชาของหลินเฉิง หยูซานพยายามเช็ดปากของตัวเองอย่างรวดเร็วและพูดว่า

“ฉันจะปรับตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พี่อย่าไล่ฉันไปนะ!”

“เฮ้อ…”

หลินเฉิง ถอนหายใจเบาๆและอดไม่ได้ที่จะอธิบายให้หญิงสาวฟังว่า

“ถ้าเธอต้องการที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในยุคอวสานโลกนี้เธอจะต้องเรียนรู้ของแบบนี้ คนที่มีจิตใจดีนั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เธอต้องตัดความเห็นอกเห็นใจและความลังเลที่จะฆ่าออกไป ผมเชื่อและวางใจเธอจึงต้องฝึกให้เธอเป็นคนแบบนี้

หลังจากได้ยินคําพูดของหลินเฉิง หยูซานก้มหัวลงด้วยความอับอายเธอคิดอยู่สักครู่และเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจากนั้นพูดอย่างมั่นใจว่า

“ฉันเข้าใจแล้วฉันจะไม่เป็นภาระให้กับพี่เด็ดขาด!”

หลังจากนั้นหญิงสาวจับมีดตรงในมือและเดินไปที่ซอมบี้ที่อยู่ระยะไกลออกไปอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดได้จริงๆ หยูซานเริ่มจัดการกับซอมบี้อีกครั้งภายใต้การคุ้มครองต่างๆของหลินเฉิง เพียงผ่านไปเกือบ 30 นาทีหญิงสาวสามารถจัดการกับซอมบี้มากกว่า 1 โหลในซอยนี้

หลินเฉิง พยักหน้าเมื่อเห็นว่าหยูซานพยายามอย่างเต็มที่ เขารู้สึกพึงพอใจและพูดจาให้กําลังใจหญิงสาว หลังจากนั้นเขาก็เห็นโคล่าที่ถูกสั่งให้ออกไปหาเสบียงกลับมาแล้ว

“นายหาเจอแล้วอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นโคล่าเดินกลับมาและพยายามทําท่าที่โดยการชูอุ้งเท้าของมันขึ้น หลินเฉิงยิ้มและลูบหัวโคล่าก่อนที่จะถามขึ้น

เมื่อได้ยินคําถามของชายหนุ่ม โคล่า พยักหน้าอย่างรวดเร็วและโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ หลินเฉิงติดตามมันไป

เมื่อเห็นแบบนี้ หลินเฉิงหันไปหาหยูซาน และพูดว่า

“โคล่าพบเป้าหมายแล้ว เอาล่ะภารกิจแรกของเธอกําลังจะเริ่มต้นขึ้น!”

หลินเฉิงนั่งอยู่ในร้านสตาร์บัคตรงข้ามกับสถานีตํารวจ เขาถือถ้วยกาแฟและรอคอยหลินเฉิงกลับมาจากภารกิจสํารวจครั้งแรกของเธอ

เขายังคงเป็นห่วงว่าหยูซานจะทําอะไรผิดพลาดดังนั้นเขาจึงส่งโคล่าคอยสอดแนมช่วยเหลือ หากสถานการณ์ผิดปกติเขาสามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ตลอดเวลา

สําหรับเหตุผลที่เขามายังสถานีตํารวจ หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขึ้น เพราะไฟฉายที่เขาได้จากสถานีตํารวจเทียนหมิงทั้ง 2 อันของเขาถูกทําลายโดยหญิงสาวที่อยู่ใต้ดิน แม้ว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าไปในหลุมอีกต่อไป แต่เงาของหญิงสาวยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของเขาทําให้เขารู้สึกไม่ดีหากไม่มีไฟฉายติดตัวเอาไว้

อีกทั้งไฟฉายยังเป็นอุปกรณ์ที่ขาดไม่ได้ในยุคภัยพิบัตินี้ ไฟฉายทั่วไปคุณภาพของมันไม่สามารถเปรียบเทียบกับไฟฉายของตํารวจได้ อีกทั้งในสถานีตํารวจยังมีปืนและกระสุนจํานวนมาก แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแต่ยังคงมีประโยชน์กับผู้หญิงอย่างหยูซาน

ในความเป็นจริงเหตุผลพื้นฐานที่สุดที่หลินเฉิงมาที่นี่เพราะเขาต้องการให้หยูซานปรับตัวเข้ากับวันอวสานโลกให้เร็วที่สุด อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ไม่เหมือนอดีตอีกต่อไป เธอจะต้องเผชิญกับความโหดร้ายของวันสิ้นโลกด้วยตัวเอง ผู้หญิงที่เรียบง่ายและใจดีพร้อมช่วยเหลือคนอื่นเหมือนชาวบ้านฟีนิกซ์ จะไม่มีอีกต่อไป!

หลังจากผ่านไปไม่นาน หยูซานที่มีสภาพเหงื่อท่วมตัวก็ปรากฏอยู่ข้างกายหลินเฉิง หลินเฉิงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแลพูดอย่างเฉยชาว่า

“ 59 นาที ล้มเหลว!”

หยูซาน เหงื่อออกจากใบหน้าของเธอและถามอย่างรวดเร็วว่า

“ ทําไมล่ะ?”

“ทําไมงั้นหรอ?”

หลินเฉิง จ้องมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า

“ที่นี่อยู่ห่างจากสถานีตํารวจเพียง 100 เมตร ถ้าเธอต้องการปีนขึ้นไปสํารวจ และลงบันไดมาชั้นล่างเธอควรใช้เวลาน้อยกว่า 30 นาที แต่นี่เธอใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมง! การทํางานช้าเป็นสาเหตุให้เกิดกรณีฉุกเฉินได้เธอไม่คิดว่ามันจะอันตรายเกินไปงั้นหรอ!”

เมื่อได้ยินถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในคําพูดของหลินเฉิง หยูซานรู้สึกละอายและพูดเสียงเบาๆ

“ฉัน…ฉันไม่ได้ปีนขึ้นไป..”

“อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดว่าเธอไม่ได้ปีนขึ้นไปด้านบนเขารู้สึกอยากจะร้องไห้ โชคดีว่านี่คือภารกิจแรกของเธอจึงทําให้เธอกลับมาแบบมีชีวิตได้ หลินเฉิงโบกมือและไม่อยากพูดอะไร

“ OK. ถ้าอย่างนั้นเธอซ่อนตัวอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 1 ชั่วโมงเลยอย่างนั้นหรอ?”

“ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของหลินเฉิง หยูซาน เริ่มอธิบายว่า

“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ปินขึ้นไปชั้นบนแต่ฉันก็เห็นสิ่งต่างๆมากมาย!”

“เห็นอย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง ที่อยู่ในอารมณ์สิ้นหวัง รู้สึกให้ความสนใจเล็กน้อย

“แล้วเธอเห็นอะไร?”

หลังจากเห็นใบหน้าของหลินเฉิงดีขึ้นเล็กน้อย หยูซานพูดอย่างลังเลว่า

“ ผู้หญิงมีผู้หญิงหลายคนเพวกเธอทั้งหมดถูกขังอยู่ที่ห้องชั้น 1 และดูเหมือนจะหิวมาก!”

“โอ้….แล้วยังไงอีก?”

เมื่อได้ยินข้อมูลนี้ หลินเฉิงพยักหน้าเบาๆและถามขึ้นต่อ

“และ…และ…ใช่แล้ว มีผู้ชายอีก 2-3 คนกําลังดื่มอยู่ในห้องอื่น พวกเขาทุกคนมีปืนพกอยู่ที่เอว!”

“ผู้ชาย?มีปืน?เธอเห็นว่าเขาแสดงพลังอื่นๆนอกจากปืนไหม?”

ในที่สุด หลินเฉิงก็ได้ข่าวที่เป็นประโยชน์เขารีบเร่งถามขึ้นทันที

เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงให้ความสนใจในเรื่องนี้ หยูซานส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่…พวกเขาแค่กําลังดื่มและพูดคุยกันพวกเขาไม่ได้ทําอย่างอื่นเลย”

“อืม…”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้ทําได้ดี หลินเฉิง ก็พยักหน้าจากนั้นใบหน้าของเขาแสดงออกอย่าง จริงจังและพูดว่า

“เอาล่ะถ้าอย่างนั้นผมจะพาเธอไปสู่ภารกิจที่แท้จริง”

เมื่อเห็นหลินเฉิงจ้องมองตัวเองด้วยใบหน้าจริงจัง หยูซานรู้สึกตกตะลึงอีกครั้ง

“ภารกิจ?ภารกิจของฉันไม่ใช่ว่าไปสารวจศัตรูอย่างนั้นหรอ?แม้ว่าฉันจะทําไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่มันก็ประสบความสําเร็จแล้ว…”

“ไม่ใช่!”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกําลังจ้องมองตัวเอง หลินเฉิงส่ายนิ้วเบาๆและพูดอย่างเฉยชาว่า

“เธอต้องทําเรื่องนี้ต่อ และเธอไม่มีสิทธิ์เลือก…”

หลังจากพูดถึงเรื่องนี้การแสดงออกของหลินเฉิงก็เปลี่ยนแปลงกลายเป็นเคร่งขรึมและเย็นชา

“สําหรับภารกิจในครั้งนี้มันเป็นเรื่องง่ายมาก…เธอเพียงต้องฆ่า!”