I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 149

SC:บทที่ 149 อาหารเช้า

หลินเฉิง พยักหน้าและพยายามที่จะดึงรอยยิ้มออกมาจากนั้น

“ขอบคุณนะที่ช่วยถือกระเป๋าให้ผม….พอดีผมมีปัญหานิดหน่อยตอนนี้มันได้แก้ไขแล้ว!”

“แต่เส้นสีเงินนั่น…”

เมื่อเห็นว่าเธอพยายามจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเฉิงโบกมือและพูดว่า

“เป็นเพียงคนที่มีพลังแปลกๆเธอไม่ต้องใส่ใจหรอก!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ หยูซาน จึงไม่ถามอะไรอีก เธอหัวเราะอย่างขมขื่นและพูดว่า

“ ฉันพยายามที่จะหาพี่ในบริเวณแถวนั้นแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีตัวกินคนโผล่ออกมามากมายฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากล่องหนซ่อนตัวเอาไว้ แต่หลังจากนั้นฉันก็เห็นพี่กระโดดออกมาจากหลังพุ่มไม้”

“อืม..”

เมื่อฟังดังนั้น หลินเฉิง พยักหน้า

“อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ต้องการที่จะหาผู้ช่วยคนใหม่!”

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

หยูซาน พยักหน้าอย่างรวดเร็วกลัวเธอเข้าใจคำพูดของ หลินเฉิง หลังจากเห็นหญิงสาวพยักหน้า หลินเฉิง ยกแขนขึ้นเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาค่อยๆฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาเรียกโคล่าขึ้นมาจากสระ เขาจำเป็นต้องออกจากที่นี่อย่างรวดเร็วและในตอนนี้ยังคงเป็นช่วงเวลากลางวันจึงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด

หลังจากเดินทางอย่างต่อเนื่องในช่วงบ่ายในที่สุด หลินเฉิง ก็สามารถเดินออกจากภูเขาฟีนิกซ์ได้ก่อนมืด แม้ว่า หลินเฉิง จะเหนื่อยล้าแต่เขายังคงพยายามขับรถอย่างต่อเนื่องถึง 4 ชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่าเขาได้อยู่ห่างจากภูเขาฟีนิกซ์อย่างแน่นอน ก่อนที่จะหยุดพัก

หลังจากที่หยูซานและโคล่าลงจากรถ หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะเก็บซ่อนเรื่องแคปซูลเขาจึงเก็บรถเป็นแคปซูลต่อหน้าเธอโดยตรง ใบหน้าของหยูซานตกตะลึงแต่ หลินเฉิง โบกมือและไม่ต้องการที่จะอธิบายสิ่งใด

และเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง เปลี่ยนแคปซูลเป็นบ้าน จากนั้นเขาเดินเข้าไปเปิดประตูโดยตรง หยูซานยืนอึ้งและลังเลที่จะติดตามเข้าไป

หลังจากที่เข้าไปในบ้าน หลินเฉิง ถอดชุดของเขาออกและไปอาบน้ำในขณะที่ปล่อยให้โคล่า และ หยูซาน ที่กำลังตกอยู่ในความตะลึงจนแทบเสียสติอยู่ด้วยกัน

เมื่อมองไปยังห้องเล็กๆที่มีการตกแต่งอย่างประณีต เครื่องใช้ไฟฟ้าและเครื่องปรับอากาศที่สมบูรณ์แบบ หยูซาน รู้สึกว่าความคิดของเธอพังทลายลงมาอย่างสมบูรณ์ บ้านที่เธอใฝ่ฝันอยากจะได้ มาจากแคปซูลเม็ดเล็กๆ

โอ้ใช่ยังมีรถคันนั้นอีก!

และดาบนั่น!

นอกจากนี้

แม้ว่าเธอยังเด็กแต่เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างวัตถุต่างๆด้วยเทคโนโลยีต่างโลก แต่เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ต้องการอธิบายสิ่งใด หยูซาน จึงพยายามที่จะทำความเข้าใจข้อมูลนี้ด้วยตัวเองเท่านั้น

10 นาทีต่อมา หลินเฉิง ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับสวมชุดคลุมอาบน้ำ เมื่อเขาเห็นว่าหยูซานยังคงยืนอยู่ที่เดิม หลินเฉิง ยิ้มและพูดว่า

“ทำไม?ตกใจอย่างนั้นหรอ? เธอไม่ต้องคิดมากคิดซะว่านี่เป็นบ้านของเธอเอง! โอ้ใช่แล้วเดี๋ยวผมช่วยเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำให้ และหลังจากที่อาบน้ำแล้วเธอสามารถนอนบนโซฟา หากเธอหิวก็สามารถทำอาหารได้ที่ห้องครัว หากเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไว้บอกผมในวันพรุ่งนี้ ผมรู้สึกเหนื่อยและง่วงมากผมขอเข้านอนก่อน!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็เอา โคล่า กลับเข้าไปในห้องนอนของเขา

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ได้อธิบายอะไรเลย หยูซาน สายหัวด้วยรอยยิ้มข่มขืนจากนั้นหยุดคิดเธอลากสังขารที่เหนื่อยล้าของเธอเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำ

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงตะวันสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา หลินเฉิง ตื่นขึ้นและรู้สึกชาที่แขนซ้าย เขารีบหันไปมองทันทีและพบว่าโคล่าเจ้าสุนัขโง่นอนทับแขนของเขาอยู่

หลินเฉิง สายหัวและดึงแขนของเขาออกอย่างช้าๆก่อนกระโดดขึ้นจากเตียง เขายืนบนพรมและค่อยๆบิดร่างกายของตัวเองจากนั้นเปิดประตูออกไปด้านนอก

เพียงแค่เขาเปิดประตูออกมาจากห้องก็ได้กลิ่นหอมหอมโชยออกมา

“พี่หลินพี่ตื่นแล้วหรอ?”

ในเวลาเดียวกัน หยูซาน ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถือถาดออกมา 2 ถาดที่เต็มไปด้วยแฮมกับไข่

เมื่อมองเห็นแฮมทอดและไข่ดาว หลินเฉิง ต้องยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับยกย่องว่า

“สมกับเป็นผู้หญิง แม้กระทั่งไข่ทอดยังน่ากิน!”

หลังจากที่ หลินเฉิง ยกย่อง หยูซาน หยูซาน ก้มหน้าและพูดเบาๆด้วยความเขินอาย

“นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ ฉันอาศัยอยู่กับพี่ ดังนั้นควรทำตัวให้เป็นประโยชน์

“โอ้…เธอทำได้ดีมากเยี่ยมจริงๆ!”

หลินเฉิง เดินไปที่โต๊ะน้ำชาและพบว่ามีกาแฟร้อนๆวางอยู่ที่นั่น เขายกขึ้นดื่ม และเริ่มรับประทานอาหารเช้าอย่างหิวโหย หยูซาน ยิ้มอย่างมีความสุขจากนั้นเดินไปนำน้ำผลไม้ 1 ถ้วยพร้อมกับขนมปังปิ้งจากในห้องครัวเพิ่ม

หลินเฉิง หิวมากตั้งแต่บ่ายเมื่อวานเขาผ่านการต่อสู้และขับรถมาเป็นเวลานาน ในตอนกลางคืนเขาก็เข้าไปนอนเลยเพราะเขาเหนื่อยเกินไปที่จะหาอะไรกินจนกระทั่งเข้ามาท้องของเขาจึงว่าง

หลังจากที่เขาได้ทานอาหารเช้าที่ดีที่สุด หลินเฉิง รู้สึกมีความสุขและจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ก่อนจะนอนอยู่บนโซฟาราวกับขี้เกียจ

โคล่า ที่เพิ่งตื่นขึ้นมานั่งยองๆอยู่ที่เท้าของ หยูซาน พร้อมกับทำใบหน้าออดอ้อนเพื่อขออาหารเช้าจาก หยูซาน เมื่อ หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาอยากจะเตะก้นของมันจริงๆ

“พี่หลิน เราจะไปไหนต่อ?”

ในขณะที่ให้อาหารกับ โคล่า หยูซาน เงยหน้าขึ้นและถาม หลินเฉิง ที่กำลังนอนอย่างสบายบนโซฟา

ลุกขึ้นนั่งเปลี่ยนท่าทางอย่างสบายแล้วพูดขึ้นว่า

“จากที่นี่ประมาณ 100 กิโลเมตรจะถึง กวนโจว เมื่อถึงที่นั่นการฝึกฝนของเธอจะเริ่มต้นขึ้น!”

“ฝึกฝน?!”

หยูซาน รู้สึกกังวลใจเล็กน้อยและถามคุณว่า

“ พี่ต้องการให้ฉันฝึกอะไรอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นหญิงสาวมองใบหน้าของเขาด้วยความสงสัย หลินเฉิง ขยี้ก้นบุหรี่และพูดว่า

“ก็ต้องเป็นเรื่องการล่องหน! การพัฒนาพลังของเธออ่อนแอเกินไปร่างกายของเธอก็อ่อนแอหากเธอต้องการที่จะแข็งแกร่งเธอจะต้องหมั่นฝึกฝนและขยันมากกว่านี้!”

“พัฒนาความแข็งแกร่ง?!”

เมื่อได้ยินคำพูดที่แปลกประหลาดจะฝากของ หลินเฉิง หยูซาน รู้สึกประหม่า

“ฉัน..ฉันไม่เคยออกจากภูเขาฟีนิกซ์เลยตั้งแต่เกิด.ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอก.ดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจว่าพี่หลินกำลังพูดถึงอะไร”

หลินเฉิง โบกมืออย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า

“ เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจทั้งหมด ทันทีที่เธอไปถึงกวนโจวเธอจะรู้เอง!”