I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 148

SC:บทที่ 148 หลบหนี

“มนุษย์…ผู้ชาย…อยู่ต่อไป…”

ทันทีที่ หลินเฉิง กระโดดออกมาจากหลุมเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพลังงานจากไฟฉายจะหมดลงแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงนี้ใบหน้าของ หลินเฉิง กลายเป็นน่าเกลียด เขาลังเลว่าควรฆ่าหญิงสาวคนนี้หรือไม่ แต่ต่อมาเขาก็คิดได้ว่าถึงแม้ว่าหญิงสาวจะลากเขาลงไปแต่เธอก็ไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าเขาสักครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นเธออ่อนแอเมื่อสัมผัสกับแสงไฟ หลินเฉิง เห็นพลังในการเจาะทะลวงของเธอแต่ไม่เคยเห็นจุดอ่อนอื่นๆของผู้หญิงคนนี้

เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนานกว่านี้ และถ้าเขาไม่มีไฟฉายเขาคงไม่สามารถหลบหลีกลวดสีเงินของเธอได้ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาขึ้นมาบนพื้นดินแล้วหญิงสาวที่กลัวแสงนั้นคงไม่กล้าที่จะตามเขาขึ้นมา

แต่ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกเสียใจ!

เขารู้สึกเสียใจที่ไฟฉาย 2 อันของเขาไร้ประโยชน์และถูกทําลายด้วยน้ํามือของผู้หญิงคนหนึ่ง เพียงในเวลาไม่กี่นาทีอีกทั้งในตอนนี้เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงจากในหลุมซึ่งทางออกไปไม่เกิน 100 เมตร ทําให้ใบหน้าของ หลินเฉิง เริ่มปั้นยาก เขาตบไปที่ก้นของโคล่าและตะโกนขึ้นว่า

“ไปเร็วเข้า วิ่ง!”

หลังจากที่โคล่าวิ่งออกหน้า หลินเฉิง สูดหายใจลึกและกลางมือขึ้นก่อนที่จะตบไปที่ผนังถ้ําทั้งสองด้านทําให้เกิดชั้นน้ําแข็งควบแน่นอย่างรวดเร็วที่ปากทางเข้า จากนั้น หลินเฉิง รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ข้างหลังของเขาเกิดก้อนน้ําแข็งขนาดใหญ่ปิดกั้นการไล่ล่าด้านหลังอย่างรวดเร็ว

หลินเฉิง รู้สึกการสูญเสียความแข็งแกร่งทางร่างกายใบหน้าของเขารู้สึกวิตกกังวล แม้ว่า หลินเฉิง จะรู้สึกเหนื่อยล้าและต้องการจะหยุดพักแต่เขาก็ได้ยินเสียง

ปังปัง

จากด้านหลังซึ่งเป็นเสียงของน้ําแข็งที่แตกออก หากเขายังคงชักช้าอยู่ที่นี่เพียงอีกสองสามวินาทีบางทีเขาอาจจะถูกจับอีกครั้ง

เมื่อคิดดังนั้น หลินเฉิง สูดหายใจลึกและออกวิ่งทันที

“ฉันต้องการยกระดับ ถ้าฉันสามารถเปลี่ยนแคปซูลระดับ C ได้เมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาแก้แค้น!”

ในขณะที่ หลินเฉิง วิ่งเขายังคงพึมพําและสาปแช่ง

ในชีวิตของเขาไม่เคยเจอกับประสบการณ์ที่น่าอับอายขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้ต้องการฆ่าเขาแต่ก็ยากที่จะยอมรับความอัปยศในการถูกจับซ้ําแล้วซ้ําเล่า

สติของ หลินเฉิง เริ่มเลือนลางอีกทั้งเขายังรู้สึกปวดหัว เมื่อเขามองเส้นทางด้านหน้าเขาพบว่าจุดสิ้นสุดของถ้ํานั้นหมดลงแล้วที่เหลือเป็นเพียงหลุมที่อยู่ในแนวตั้ง โคล่าพยายามที่จะปีนขึ้นไปอย่างบ้าคลั่งแต่ทุกครั้งมันก็ลื่นลงมา

เมื่อ หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาจับโคล่าและนําเชือกจากแคปซูลมาผูกเอาไว้กับตัวเองแน่น จากนั้นเมื่อเขาขยับตัวและสร้างการควบแน่นน้ําแข็งอย่างรวดเร็วบนผนังของหลุมเพื่อให้ หลินเฉิง ได้ คว้าจับปืนขึ้นไป หลังจากที่ทดลองว่ามันแข็งแรงพอที่จะรับน้ําหนักของเขาได้ หลินเฉิง รีบปีขึ้นไปอย่างรวดเร็วและไม่หันหลังกลับมามองอีก ความเร็วของผู้หญิงคนนั้นรวดเร็วเกินไป แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่สามารถทําลายน้ําแข็งด่านสุดท้ายได้แต่เธอเจาะทะลวงได้แล้วความเร็วของลวดสีเงินนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าการควบแน่นของน้ําแข็งเสียอีก

หลังจากปีนขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น 10 นาทีมือและเท้าของ หลินเฉิง เริ่มสั่นเทา เขารู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนแรงแต่เขายังคงรักษาความเร็วในปัจจุบันของเขาเอาไว้ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่สามารถหนีพ้นไปได้!

การปีนหลุมที่สูงกว่า 1000 เมตร ในขณะที่ลึกและแคบคงไม่มีใครเคยทํามาก่อน แต่ในเวลานี้ หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะสรรเสริญความสามารถของตัวเอง สิ่งสําคัญก็คือถ้าเขาลดความเร็วลงแม้แต่วินาทีมีความเป็นไปได้ว่าเขาจะถูกผู้หญิงประหลาดจับทําสามี!

สิบนาทีต่อมา หลินเฉิง เห็นแสงส่องจากด้านบน เขารู้สึกดีใจเล็กน้อยและเร่งความเร็วอย่างรวดเร็วจากนั้นกระโดดออกจากหลุม ในที่สุดเขาก็ได้พบกับแสงบนพื้นดินอีกครั้ง

“ปิ้ว ปิ้ว!”

ทันทีที่ หลินเฉิง กระโดดออกมาจากหลุม ลวดสีเงิน 2-3 เส้นพุ่งออกมาและเฉียดข้อเท้าของ หลินเฉิง ทันที หลินเฉิง สูดหายใจลึกและรีบคลายเชือกออกจากร่างของเขาและโคล่าจากนั้นกระโดดออกจากพุ่มไม้เพื่อวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“พี่หลินเกิดอะไรขึ้นกับพี่?”

ในขณะที่ทั้งสองคนกําลังออกวิ่งนั้น หลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังก้องอยู่ในหูของเขาเขาจึงหันกลับไปมองแต่ไม่เห็นใคร

“ หยูซาน? เธออย่างนั้นหรอ?”

ในเวลานี้ หลินเฉิง ได้รับอิทธิพลจากผู้หญิงประหลาดก่อนหน้านี้ทําให้เขารู้สึกหวาดกลัว แล้วเมื่อเขาได้ยินเสียงผู้หญิงเขารู้สึกขนลุกแต่เมื่อจําได้ว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่กับเขานั่นคือ หยูซาน และเธอมีความสามารถในการล่องหนทั้งนั้นเขาจึงตะโกนถามขึ้น

เมื่อได้ยินคําถามของ หลินเฉิง หยูซาน ปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆและถามขึ้นว่า

“ใช่ฉันเองพี่หลิน พี่ไปอยู่ที่ไหนมากฉันตามหาพี่ตั้งนาน!”

อย่างไรก็ตาม หลินเฉิง รีบโบกมือแล้วพูดว่า

“อย่าเพิ่งพูดอะไร รีบหนีไปพร้อมกันก่อน!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกว่าลวดสีเงินกําลังพุ่งติดตามมาด้านหลัง หลินเฉิง รีบกระโดดหนีไปอย่างรวดเร็ว

“พี่หลิน…พี่หลินรอฉันด้วย! พี่ยังไม่ได้เอากระเป๋าไปเลย!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หยูซาน รู้สึกตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ และหยิบก ระเป๋าปืนเขาที่เขาทิ้งไว้แถวนั้นถือขึ้นมากอดและรีบวิ่งตาม หลินเฉิง ไป

หลินเฉิง ไม่รู้ว่าขีดจํากัดของผู้หญิงประหลาดนั้นมากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะวิ่งไปให้ไกลที่สุด จนเจอกลับทะเลสาบ

แฮก แฮก!

หลินเฉิง ยืนพิงก้อนหินพร้อมกับหอบหายใจ เขารู้สึกราวกับว่าแขนขาของเขากําลังจะแตกสลาย โคล่าก็เหนื่อยหอบเช่นกันมันกระโดดลงไปในสระน้ําในขณะที่ดื่มน้ําอย่างกระหาย

หยูซาน ที่วิ่งตามมาเห็นลักษณะของ หลินเฉิง น่าสงสารเป็นอย่างมากเธอจึงไม่ถามคําถามอะไรอีก เธอเปิดขวดน้ําและป้อนน้ําให้กับเขา

อึก อึก!

ด้วยความช่วยเหลือของหยูซาน หลินเฉิง ดื่มน้ําอย่างกระหายจนหมดขวด จากนั้นเขายังคงเลียริมฝีปากเพื่อต้องการบอกบางอย่าง เมื่อ หยูซาน เห็นว่า หลินเฉิง ยังคงต้องการน้ําเพิ่ม เธอรีบหยิบน้ําจากกระเป๋าเพิ่มมาและส่งให้กับ หลินเฉิง แต่ หลินเฉิง โบกมือและถามอยากจะช้าๆว่า

“อย่าเพิ่ง…ว่าแต่เธออยู่ตรงนั้นได้ยังไง?”

หยูซาน รู้สึกลังเลและพูดว่า

“ ฉัน เห็นว่าพี่หายไปนานแล้วไม่กลับมาฉันรู้สึกกังวลใจดังนั้นฉันจึงไปหาพี่ตามทิศทางที่พี่หายไป แต่สิ่งที่ฉันเห็นก็คือกระเป๋าของพี่ตกอยู่ข้างร่างกายของตัวกินคน!”