I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 147

SC-บทที่ 147 หนีไม่พ้น

ความลึกลับเหล่านี้อาจถูกทําลายไปตามเวลาประวัติศาสตร์อันยาวนาน หากว่าเขาไม่ได้ถูกลากลงมาโดยผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เขาคงไม่อาจรู้ได้เลยว่าภายใต้ดาวโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่นานกว่า 20 ปี และไม่สามารถอธิบายการมีอยู่ของมันด้วยสามัญสํานึกได้

หลินเฉิง พยายามสงบสติอารมณ์แม้ว่าเรื่องที่เขาพบเห็นในตอนนี้เป็นใครก็คงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เขาพยายามส่ายหัวและเลิกคิดถึงมัน หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นและมองหญิงสาวโดยตรง และยังคงเห็นว่าหญิงสาวยังคงชี้ไปที่ประตูที่มีอักษรรูนอยู่

“เธอจะพาฉันกลับบ้านด้วยอย่างนั้นหรอ?ทําไมไม่เปิดประตูล่ะ?”

หลังจากที่ หลินเฉิง พูดเสร็จหญิงสาวยืนขึ้นเธอค่อยๆเดินไปที่ประตู จากนั้นเธอยื่นมือออกมาแล้ววางลงบนรอยมือที่อยู่บนประตู จากนั้นก็ได้ยินเสียง

“ซี่ซี่” มีแสงสายฟ้าปรากฏออกมาจากรอยของประตู แต่หลังจากนั้นมันก็สงบเงียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขาขมวดคิ้วและอดถามขึ้นไม่ได้ว่า

“ ทําไมเทคโนโลยีขั้นสูงนี้จึงทํางานผิดปกติล่ะ?”

ในเวลาเดียวกันหญิงสาวไม่ได้ตอบเขาเธอเพียงจ้องมองที่ประตู 2-3 นาที จากนั้นเธอก็ลงมือทุบที่ประตูเสียงดัง

“กลับบ้าน..กลับบ้าน”

หญิงสาวแสดงออกอย่างบ้าคลั่งเธอกําลังทุบประตูและกรีดร้องที่จะกลับบ้าน หลินเฉิง ทําได้เพียงมองดูเฉยๆ ด้วยการทุบของเธอทําให้ห้องทําห้องสั่นสะเทือนเล็กน้อยจนทําให้ หลินเฉิง รู้สึกตกใจ

ผู้หญิงคนนี้นอกเหนือจากมีพลังที่แข็งแกร่งอย่างผิดปกติแล้วเธอยังมีพละกําลังที่แข็งแกร่งมากกว่าปกติอีกด้วย

หลินเฉิง ไม่กล้าที่จะอยู่ใกล้กับหญิงสาวมากเกินไป เขาจ้องมองไปอีกทางด้านหนึ่งและเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนีเมื่อสถานการณ์ไม่เป็นไปตามอย่างที่เขาคิด เขาไม่ต้องการที่จะถูกหินทับอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้

ทันทีที่ หลินเฉิง ขยับตัว และมองแผ่นหลังของหญิงสาวนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง

“ปัก!”

เส้นลวดสีเงินพุ่งออกมาจากมือของหญิงสาวและแทงทะลุกําแพงเหนือศีรษะของ หลินเฉิง ไปเพียง 2 เซนติเมตร เท่านั้น

“เชี่ย!”

หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมา เขาพยายามหาที่ซ่อนตัวอีกครั้งแต่ก่อนที่เขาจะทันทําอะไรได้เส้นสีเงินจํานวนมากก็พุ่งออกมาจากร่างกายของหญิงสาวทันทีและพุ่งไปรอบๆห้องนี้

โชคดีที่ หลินเฉิง และโคล่าถูกมัดด้วยลวดสีเงิน ทันทีที่ลวดสีเงินอีกอันพุ่งมาชน พวกมันจะสะท้อนออกไปซึ่งมันเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตของ หลินเฉิง เอาไว้

แต่ถ้าหากปล่อยไว้แบบนี้ จะต้องมีเส้นสีเงินบางเส้นเจาะทะลุศีรษะของเขาอย่างแน่นอน ดังนั้น หลินเฉิง จึงพยายามใช้มือขวาของเขา หยิบแคปซูลจัดเก็บออกมาจากกระเป๋าด้วยความยากลําบาก จากนั้นดึงไฟฉายสํารองออกมา

“คลิก!”

ในขณะที่เขากดสวิตช์ห้องหินที่มืดสนิทสว่างขึ้นด้วยแสงไฟฉาย

ในขณะเดียวกันผู้หญิงเริ่มกรีดร้อง และหยุดยิงลวดสีเงินก่อนที่จะซ่อนตัวอยู่ข้างเตียง

“อื้อ อื้อ..”

หลินเฉิง รอดพ้นมาจากความตายด้วยไฟฉายเพียงกระบอกเดียว หลินเฉิง หายใจหอบและดึงลวดสีเงินที่พันรอบร่างกายของเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาเดินไปที่ข้างเตียงและเห็นหญิงสาวซุกตัวอยู่ที่นั่น เขาจึงรีบเดินไปที่กําแพงด้านหน้าของเขาและสังเกตกําแพงอย่างระมัดระวัง เขาพบว่าบนกําแพงนั้นมีรอยฝามือข้างซ้ายของหญิงสาวประทับอยู่ หลินเฉิง จึงกลับไปอุ้มหญิงสาวและใช้มือข้างซ้ายของเธอกดลงบนกําแพง

“แกร็ก”

ในที่สุดเขาก็เปิดประตูห้องนี้ได้ แต่แทนที่เขาจะวิ่งออกไปข้างนอกทันที หลินเฉิง กลับไปในห้องหินและวางผู้หญิงไว้บนเตียง จากนั้นวางไฟฉายไว้ที่ปลายเตียงส่องหญิงสาวเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอสร้างปัญหามากกว่านี้

สถานที่ลึกลับแห่งนี้รวมถึงผู้หญิงและประตูที่มีอักษรรูนเป็นที่น่าประหลาดใจแต่ความสน ใจของ หลินเฉิง ไม่ได้อยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาอยากจะรู้ความลับเหล่านี้แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเปิดประตูที่มีอักษรรูนได้ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ในสถานที่อันตรายแห่งนี้อีกต่อไป

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิงมองไปที่ผู้หญิงลึกลับอย่างไม่ลังเลและเรียกโคล่าก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้อง

หากไม่มีการควบคุมจากผู้หญิงคนนี้ ตัวกินคนที่อยู่ในถ้ําใต้ดินนี้คงไม่ใจดีที่จะปล่อยพวกเขาไป แต่ตราบใดที่เขาไม่ถูกตามล่าจากผู้หญิงคนนี้ ตัวกินคนเหล่านี้ก็เป็นเพียงค่าพลังงานเท่านั้น!

ในขณะที่พวกเขากําลังหนีทันใดนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกว่ามีแสงสีแดงมาจากด้านข้างของเขา เมื่อเขาหันไปมองเขาพบว่าโคล่าได้กลายร่างเป็นสุนัขยักษ์แห่งนรกอีกครั้ง เขี้ยวอันแหลมคมของมัน มันสามารถเป็นผู้นําในการวิ่งออกไปจากถ้ําแห่งนี้ได้

“คิดจะโชว์เทพคนเดียวอย่างนั้นหรอ!”

เมื่อเห็นว่าโคล่าใช้อุ้งเท้าของมันตบหัวของตัวกินคนกระเด็นขาดไป หลินเฉิงสายหัวอย่างไร้ประโยชน์ในความโอ้อวดของมัน

หลังจากที่ หลินเฉิง ดูเข็มทิศและไปตามทิศทางดังกล่าว เขาเกรงว่าแสงจากไฟฉายที่อยู่ในห้องหินนั้นจะเหลือเวลาอีกไม่มาก ดังนั้นเขาจึงดาบยาวของตัวเองออกมาและพุ่งไปยังตัวกินคนที่อยู่รอบๆ

หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือด หลินเฉิง และโคล่าก็สามารถที่จะฝ่าทะลวงตัวกินคนออกมาจากถ้ําได้

หลินเฉิง ดึงขวดสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งขวดสุดท้ายออกมาและดึงเข้าไปเล็กน้อยก่อนจะเทส่วนที่เหลือเข้าไปในปากของโคล่า จากนั้นเขาหายใจหอบแล้วพูดว่า

“เพื่อนเอ่ย ขอบคุณที่ทํางานหนัก หากไม่มีนายฉันคงไม่สามารถออกมาจากที่นี่ได้ง่ายๆ!”

หลินเฉิง มองไปที่ โคล่า ที่ตอนนี้ร่างกายของมันเต็มไปด้วยเลือดของตัวกินคน มันส่งเสียงคํารามเพื่อแสดงออกถึงความโอ้อวดของตัวเองจากนั้นส่งสัญญาณ หลินเฉิง ออกนําหน้า

เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวนี้แสดงออกเพื่อให้ หลินเฉิง ออกไปจากถ้ํานี้ก่อนมันทําให้ หลินเฉิง รู้สึกถึงความอบอุ่นใจ เขาลูบหัวสุนัขของเขาเบาๆจากนั้น คว้าไปที่หลังคอของมันแล้วโยนมันออกจากหลุมเป็นตัวแรก!

“ นายควรที่จะนําหน้า ฉันจะจัดการด้านหลังเอง มีนายอยู่ก็ขวางทางเปล่าๆ!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ไม่สนใจเสียงครวญครางของโคล่า เขาเรียกกําแพงน้ําแข็งหนาขึ้นมาจากพลังที่เหลือเล็กน้อยของเขาปิดกั้นปากหลุม จากนั้นเขารีบปีนขึ้นไปจากปากหลุมโดยมีโคล่าช่วยดึงขึ้นไป!