I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 146

SC:บทที่ 146 กลับบ้าน

เมื่อมองเห็นลวดสีเงินที่พุ่งเข้ามา หลินเฉิงถอนหายใจมันสายเกินไปที่เขาจะหลบ ร่างกายของเขาถูกมัดด้วยลวดสีเงินในไม่ช้า

“แกร็ก!”

ทันทีที่ลวดสีเงินพันรอบร่างของ หลินเฉิง และโคล่าเขาก็ได้ยินเสียงพลาสติกแตก กระบอกไฟฉายหล่นลงบนพื้น และถูกบดขยี้เป็นชิ้นทันทีโดยเส้นสีเงินนี้

หลังจากที่ถูกจับโดยลวดสีเงินอีกครั้ง จิตใจของหลินเฉิงยังคงสงบ ในไม่ช้าก็มีแท่งน้ําแข็งเป็น 100 ปรากฏขึ้นและพุ่งเข้าหาศีรษะของผู้หญิงทันที

แต่เมื่อแท่งน้ําแข็งเหล่านั้นเข้ามาสู่ระยะ 2 เมตรทันใดนั้นพวกมันก็กลายเป็นเศษน้ําแข็งชิ้นบางๆ แม้แต่เศษน้ําแข็งก็ไม่สามารถสัมผัสเส้นผมของเธอได้

เมื่อเห็นดังนั้น หลินเฉิงสามารถเดาได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อาจฝึกฝนพลังของเธออยู่ในระดับสูง และสามารถทําให้เส้นสีเงินสร้างเกราะที่มองไม่เห็นขึ้นมา!

ถึงอย่างนั้น หลินเฉิงก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามส่งพลังไปที่เท้าของเขาและพร้อมที่จะใช้เคล็ดลับ “แช่แข็งพันธุ์ไมล์” ทันที แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ใช้พลังเขาก็ถูกลวดสีเงินฉุดให้ล้มลง

เมื่อล้มลงกับพื้นลวดสีเงินเริ่มพันร่างกายเขาอย่างแน่นหนาจนเขาไม่สามารถที่จะขยับตัวได้ จากนั้นเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวของเขาถูกลากไปกับพื้น หัวใจของหลินเฉิงรู้สึกขมขื่น

ในตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วยกเว้นเพียงศีรษะของเขาในตอนนี้ที่ไม่ถูกมัด หลินเฉิงถอนหายใจและคงต้องยอมแพ้ต่อโชคชะตา

อย่างไรก็ตามเรื่องในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่เกิดกับเขาเพียงคนเดียว เขาเหลือบสายตาไปมองโคล่า ที่ถูกจับด้วยเช่นกันมันถูกมัดราวกับมัมมี่ หลินเฉิงยิ้มอย่างขมขื่น

หลินเฉิงและโคล่ากําลังถูกลากลงไปยังส่วนลึกของถ้ําโดยผู้หญิงคนนั้น ท่ามกลางสายตาของตัวกินคนที่เฝ้ามองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากนั้นไม่นาน หลินเฉิง ที่ถูกลากก็หยุดลงที่หน้ากําแพงหิน หลังจากที่เขาพยายามหันศีรษะไปมองรอบๆเขาเห็นดวงตาของตัวกินคนส่องประกาย ในเวลานี้ตัวกินคนที่อยู่รอบๆ ราวกับได้รับคําสั่ง พวกมันแสดงออกราวกับสุนัขที่ซื่อสัตย์

ในพริบตาพวกมันก็กระจายหายไปจากจุดนั้น

เมื่อเห็นว่าตัวกินคนได้กระจายหายไปแล้ว “ผู้หญิง” หันหน้าไปหากําแพงแล้วเอื้อมมือซ้ายกดลงบนกําแพงเบาๆ จากนั้นก็มีประตูบนกําแพงปรากฏขึ้นต่อหน้าของเธอ

เมื่อเห็นอย่างนี้แล้วอดกระพริบตาอย่างตกใจไม่ได้ ด้านหน้าของเขาเป็นประตูจริงๆ!

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”

เมื่อเห็นผู้หญิงเปิดประตูหินและเดินเข้าไปด้านในความตกใจของหลินเฉิงแทบจะไม่สามารถปกปิดได้ ที่นี่เป็นถ้ําลึกใต้ดินหลายพันเมตร ทําไมถึงมีประตูอยู่ที่นี่อีกทั้งยังจดจําลายฝ่ามือของผู้หญิงประหลาดคนนี้อีกด้วย

หลินเฉิงรู้สึกว่าสมองของเขาในตอนนี้ไม่สามารถคิดหาคําตอบได้ เขาถูกลากเข้าไปยังประตูหินโดยตรง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงประตูหินปิดลงอัตโนมัติ

ในห้องมืดที่มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วตัวเอง “ผู้หญิง”เดินไปที่เตียงมุมด้านขวาและนั่งลง จากนั้นเธอยกหลินเฉิงมาที่เตียงด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมด

“โอ้ เธอคงไม่คิดที่จะข่มขืนฉันใช่ไหม!”

หลังจากค้นพบว่าตัวของเขาถูกโยนลงบนเตียงแข็ง หลินเฉิงรู้สึกตกใจ โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นเพียงโยนหลินเฉิงลงบนเตียงและไม่ได้จู่โจมทันที เธอขยับนิ้วมือของเธอ เพื่อให้ลวดสีเงินคลายตัวออก ดูเหมือนว่าเธอต้องการให้หลินเฉิงผ่อนคลายเล็กน้อย

หลังจากนั้นผู้หญิงก็นั่งลงบนเตียงโดยไม่สนใจการสัมผัสร่างกายระหว่างเธอกับเขา และจ้องมองหลินเฉิงอย่างสังเกต

การถูกจ้องมองโดยผู้หญิงแปลกประหลาดเช่นนี้ หลินเฉิงรู้สึกอึดอัดใจและไม่กล้าทําอะไรมาก

“ผู้หญิง” คนนี้สามารถบังคับลวดสีเงินได้อย่างแม่นยํา ตราบใดที่เขาแสดงท่าที่เป็นภัยคุกคาม เพียงเล็กน้อยเธออาจจะแทงเขาเหมือนกับรังผึ้งทันที!

เพื่อไม่ให้เกิดปัญหานี้ หลินเฉิงจึงค่อยๆเปิดปากและถามเธอว่า

“เธอเป็นมนุษย์หรือเปล่า?ยิ่งไปกว่านั้นเธอปล่อยฉันได้ไหม…”

เมื่อได้ยินคําถามจากหลินเฉิง “ ผู้หญิง”ยังไม่ตอบกลับสิ่งใดใบหน้าของเธอยังแสดงออกอย่างเฉยชาราวกับศพเดินได้

“มนุษย์ผู้ชาย.”

หลังจากผ่านไปสักครู่ หญิงสาวก็ตอบโต้ด้วยประโยคนี้ซ้ําๆ

“ถูกแล้ว! ฉันเป็นมนุษย์เธอต้องการอะไรกันแน่?”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้พูดคําซ้ําๆ หลินเฉิงเริ่มใจร้อน หลังจากนั้นสักครู่หญิงสาวก็ตอบกลับขึ้นว่า

“ รอ…ต่อไป”

“ฉันต้องการที่จะไปจากเธอตอนนี้!”

หลินเฉิงเริ่มรู้สึกโมโห แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ผูกพันบางอย่างกับคําว่ามนุษย์ แม้ว่าการแสดงออกของเธอจะผิดปกติแต่เธอยังคงยืนการเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิงค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์ลงและถามขึ้นว่า

“ฉันจะอยู่ก็ได้แต่เธอบอกเหตุผลได้ไหม?”

ในที่สุดหญิงสาวก็แสดงออกถึงอารมณ์ที่แตกต่างออกไป ดวงตาของเธอส่องประกายและพูดว่า

“ฉันกลับบ้าน…”

“กลับบ้านกันหรอ?บ้านของเธออยู่ที่ไหน?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หลินเฉิงขมวดคิ้ว และถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

“นั่น…”

ผู้หญิงยกมือขึ้นและชี้ไปที่กําแพงข้างเตียง

หลินเฉิงหันหน้าไปตามนิ้วของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว และพบว่ามันไม่ใช่กําแพงหินธรรมดา แต่เป็นประตูหิน 2 บานที่สลักด้วยอักษรรูนแปลกๆ

หลินเฉิง จ้องมองอักษรรูนอย่างใกล้ชิดเขาค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจ เนื่องจากความสามารถในการมองในความมืดของเขาค่อนข้างมีจํากัด แม้เขาจะมองเห็นอักษรรูนนี้แต่ไม่สามารถสังเกตได้อย่างละเอียด

อย่างไรก็ตามภายในใจของหลินเฉิง ราวกับเกิดพายุในถ้ําใต้ดินลึกอย่างน้อย 3 กิโลเมตร “ผู้หญิง”ลึกลับสามารถสั่งตัวกินคนนับพันตัวได้ อีกทั้งยังมีประตูหินที่สามารถจดจําลายมือเพื่อเปิดอัตโนมัติ แล้วยังมีประตูหินอีก 2 บานที่มีอักษรรูน หลินเฉิงรู้สึกเหมือนกับเขากําลังพบเจอกับความลับโดยไม่ตั้งใจ!