I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 140

SC-บทที่ 140 อุ้งตีนหมีย่าง

“ซ่า ซ่า..”

ภายในป่าทึบเสียงลมพัดผ่านใบไม้ราวกับคนกระซิบกัน หลินเฉิง เดินไปด้านหน้าพร้อมกับถือดาบดําในมือเขาควงและสับกิ่งไม้เป็นครั้งคราวเพื่อเปิดเส้นทาง

อุณหภูมิในวันนี้ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อยกว่าเมื่อ 2-3 วันก่อน ทุกอย่างดูเหมือนจะค่อยๆ ฟื้นตัวอย่างค่อยเป็นค่อยไปเสียงนกและแมลงดังอยู่ตลอดเส้นทางตั้งแต่ออกเดินทาง

เขาเดินไปตามถนนบนภูเขา ซึ่งเต็มไปด้วยโคลนเหลวตลอดทั้งวัน สําหรับ หลินเฉิง และโคล่าไม่รู้สึกอะไรแต่ หยูซาน เหน็ดเหนื่อยและเหงื่อแตกพลัก

หลินเฉิง ไม่คิดจะรอเธอเพราะตอนนี้พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับตัวกินคน ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถติดตามจังหวะการเดินทางของเขาได้เขาคงต้องพิจารณาอีกครั้งว่าควรพาเธอไปด้วยหรือไม่

ครึ่งชั่วโมงต่อมาการเดินทางยังคงดําเนินไปอย่างเงียบๆ พวกเขาเดินทางมาถึงลานกว้างแห่งหนึ่งและได้ยินเสียง

“คร่องก คร่อก” มาจากด้านหลัง หลินเฉิง มองนาฬิกาและเห็นว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้วดังนั้นเขาจึงส่งสัญญาณให้หยุด

“เอาล่ะพักกินข้าวที่นี่ เธอทําอาหารเป็นไหม?”

หลินเฉิง นั่งลงกับพื้นในขณะที่หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มและหันไปหา หยูซานเพื่อถามคําถาม

“ทําได้เพี่หลินพี่ต้องการกินอะไร?”

หยูซาน ยังคงเหนื่อยหอบเธอรีบพยักหน้าและพูดอย่างรวดเร็ว หลินเฉิง ใช้ความคิดอยู่สักครู่ จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายและพูดขึ้นมาว่า

“อุ้งตีนหมีทําเป็นไหม?”

หลินเฉิง ดึงอุ้งตีนหมีที่ห่อด้วยผ้าหยาบในกระเป๋าปืนเขามอบให้กับ หยูซาน และพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“ฉันมีสิ่งนี้แต่จัดการกับมันไม่เป็นมันทําความสะอาดยากเกินไป!”

อุ้มตีนหมีนี้ถูกตัดจากหมีดํา ชายชราได้นําหมีดํามาให้เขาที่บ้านหิน จากนั้น หลินเฉิง ก็ใช้เวลายามค่ำคืนผ่ามันอย่างรวดเร็วและเอาเนื้อทั้งหมดที่สามารถกินได้เก็บไว้ในแคปซูลจัดเก็บ และเขาเก็บกุ้งตีนหมีเอาไว้เพื่อที่จะทํากินก่อนแต่พบว่าไม่รู้ว่าจะทํากินอย่างไร

เมื่อมองดูอุ้งตีนหมีที่ หลินเฉิง มอบให้ หยูซาน ใช้เวลาคิดซัก 2-3 วินาทีจากนั้นพยักหน้าและพูดว่า

“ตกลงชาวบ้านแบบพวกเราอาศัยอยู่ในภูเขามาชั่วอายุคน ดังนั้นฉันจึงเคยเห็นพ่อของฉันทํามาก่อน”

จากนั้น หยูซานก็เก็บฟื้นแห้งอย่างชํานาญ และจุดไฟจากนั้นขุดหลุม สักพักต่อมาเธอก็เอาน้ำเทลงไปบนโคลนและค่อยๆกวน

หลังจากที่ดินถูกผสมอย่างสม่ำเสมอเธอก็เอามาทาบนอุ้งตีนหมีและโยนลงไปในกองไฟ

เมื่อเห็นอุ้งตีนหมีถูกโยนลงไปในกองไฟใบหน้าของ หลินเฉิง สับสน หยูซาน รีบยิ้มและพูดว่า

“ขนบนอุ้มตีนหมีนั้นกําจัดได้ยาก แต่วิธีนี้มีประสิทธิภาพมาก อา…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยูซาน ดูเหมือนจะนึกอะไรได้บ้างอย่างเธอรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า

“หลังจากนี้ต้องเอาอุ้งตีนหมีไปต้ม แต่ตอนนี้เราไม่มีหม้อ?”

เมื่อเห็นใบหน้ากังวลของ หยูซาน หลินเฉิง หัวเราะและพูดว่า

“ฉันมี!”

จากนั้น หลินเฉิง ก็ทําเป็นหยิบหม้อเล็กๆออกมาจากถุงปีนเขาของเขาและส่งให้กับเธอ เมื่อมองเห็นหม้อขนาดเล็กในมือของชายหนุ่ม หยูซาน ได้แต่ตกตะลึง

“พี่…พี่ทําได้ยังไง”

“ไม่ต้องถามมาก รีบทําอาหารเร็วเข้า!”

เมื่อเห็นหน้าตาของ หยูซาน ตกใจ หลินเฉิง โบกมือและไม่ต้องการอธิบายเพิ่มเติม

เมื่อ หยูซาน เห็นได้ชัดเจนว่า หลินเฉิง ไม่ต้องการที่จะอธิบายเธอก็ไม่ถามให้มากกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นว่าดินที่พอกอุ้งตีนหมีเหลืองแห้งสนิทแล้วเธอจึงเอามันออกมาจากไฟและเทน้ำลงในหม้อ จากนั้นทําความสะอาดอุ้งตีนหมีที่มีเส้นขนตกค้างและถอดเล็บอย่างระมัดระวัง เห็น หยูซาน มีฝีมือในการทําอาหาร หลินเฉิง รู้ทันทีว่าเขาได้ของดีแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงการล่องหนของเธอ เขายังสามารถให้เธอจัดการเรื่องอาหารการกินได้ทุกวันแทนที่เขาจะต้องกินอาหารสําเร็จรูปแทน

เมื่อ หยูซานกําลังเตรียมอาหาร ใบหน้าของเธอเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้งและมอง หลินเฉิง ที่กําลังมองดูตัวเองอย่างคาดหวังจากนั้นพูดอย่างลับๆว่า

“คือว่า…ดูเหมือนว่าเราจะขาดเครื่องปรุง”

หยูซาน โบกมืออีกครั้งและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า

“พูดออกมาว่าเธอต้องการเครื่องปรุงอะไร!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่มั่นใจของ หลินเฉิง หยูซาน ตกตะลึงและมองเขาด้วยใบหน้าแปลกๆ

“พี่พี่เป็นโดราเอมอนหรอ..”

หลินเฉิง ถลึงตาใส่ “ฉันไม่ได้เป็นแมวอ้วนเหยุดพูดไร้สาระไม่งั้นฉันจะตีเธอเพูดออกมาว่าต้องการเครื่องปรุงอะไร!”

“ฮ่าฮ่า”

หยูซาน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อพบว่าชายหนุ่มมีด้านที่ตลกอยู่บ้างจากนั้นเธอรีบพูดว่า

“ต้นหอม ขิง กระเทียม และเหล้าสําหรับทําอาหาร…”

“ เห้ย!”

เมื่อได้ยินเครื่องปรุงเหล่านี้ หลินเฉิง ที่กําลังดื่มน้ำต้องพ่นออกมาทันที เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มขมขื่นว่า

“คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วย ถ้าฉันมีต้นหอม ขิง กระเทียมฉันคงไม่ต้องกินมาม่าทุกวัน!”

“แต่… ถ้าปราศจากของเหล่านี้รสชาติของอุ้งตีนหมีจะรสชาติไม่ดีนัก!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่สามารถนําเครื่องปรุงแบบนี้ออกมาได้ หยูซาน ก็ทําอะไรไม่ถูก

“ไม่เป็นไร!”

หลินเฉิง โบกมือ และพูดว่า

“เธอทําแค่ให้มันสุกและฉันมีแค่เกลือกับซอสในกระเป๋าเท่านั้น ทําให้มันกินได้ก็พอ!”

“ตกลง

หยูซาน พยักหน้าจากนั้นเธอก็ตัดอุ้งตีนหมีออกเป็น 4 ส่วนแล้ววางเอาไว้ในหม้อจากนั้นเทน้ำลงไปและปิดฝา

หลังจากผ่านมาสักพัก หยูซาน ดิบตะเกียบจาก หลินเฉิง เปิดฝาหม้อและลองจิ้มลงไปยังอุ้งตีนหมี เมื่อเธอพบว่ามันสุกแล้วเธอจึงพูดอย่างมีความสุขว่า

“มันสุกแล้ว แต่ว่ามันมีกลิ่นไม่ดีเล็กน้อยอย่าโทษฉันนะ!”

หลินเฉิง โบกมือยางไม่ใส่ใจ

“ไม่เป็นไรฉันแค่อยากจะลองกินอาหาร ที่ไม่เคยกินมาก่อน!”

หลินเฉิง พูดเสร็จเขายื่นมือเข้าไปในหม้อแล้วหยิบชิ้นเนื้อออกมาโรยด้วยเกลือและพริกไทยดําก่อนที่จะกัดลงไปเต็มคํา

“อืม..”

ในขณะที่เคี้ยวอยู่นั้น หลินเฉิง ก็พูดกับ หยูซาน ว่า

“ ไม่เลวเฉันคิดว่าคงเป็นเพราะมันเป็นหมีกลายพันธุ์เนื้อจึงสดและนุ่มมาก!”

“อะไรนะ?”

หยูซานจับมือของ หลินเฉิง ในขณะที่ เขากําลังหยิบอุ้งตีนหมีเข้าไปในปากอีกครั้ง จากนั้น หยูซาน รีบพูดขึ้นมาว่า

“ พี่กล้ากินได้ยังไง?มันเป็นสัตว์กลายพันธุ์และมีแนวโน้มที่จะมีเชื้อไวรัส!”

เมื่อมือของเขาถูกจับด้วยมือของ หยูซาน หลินเฉิงพยายามดึงมือออกและพูดว่า

“ เธอเมาหรือเปล่าเธอก็เป็นมนุษย์กลายพันธุ์แล้วทําไมต้องกลัวเปลี่ยนเป็นสัตว์กลายพันธุ์ด้วยล่ะ? สัตว์กลายพันกับซอมบี้นั้นแตกต่างกันมีเพียงซอมบี้เท่านั้นที่มีเชื้อไวรัสในร่างกายดังนั้น เธอจึงสามารถกินได้อย่างสบายใจ!”

หลังจากฟังคําอธิบายของ หลินเฉิง แล้ว หยูซาน ยังคงไม่เชื่อแต่ในขณะเดียวกันท้องของเธอก็ร้องออกมา เธอรู้สึกหิวมากแต่เธอรออยู่สักพักเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่มีความผิดปกติใดๆเธอจึงกัดฟันและหยิบอุ้งตีนหมีขึ้นมากิน