I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 139

SC-บทที่ 139 เริ่มขึ้นภูเขา

“เฮ้อ…มีแต่ปัญหาจริงๆ”

หลินเฉิง บ่นแต่เขายังคงลุกขึ้นจากเตียงและหยิบแจ็คเก็ตก่อนที่จะมอง หยูซาน อย่างน่าเบื่อ

“เธอต้องการที่จะดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างนั้นหรอ?”

ทันใดนั้นหยูซานก็จําได้ว่านี่เป็นห้องนอนของ หลินเฉิง เธอหน้าแดงและรีบวิ่งออกไป

เมื่อมองแผ่นหลังของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่หนีออกไปด้วยความเขินอายนั้นหลินเฉิงบิดขี้เกียจ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบน้ำสะอาดที่หญิงสาวได้เตรียมไว้ให้เขาสําหรับล้างหน้า

หลินเฉิง ออกมาสูดอากาศยามเช้าหลังจากล้างหน้าล้างตาจากนั้นค่อยๆเดินตาม หยูซาน ไปยังบ้านของ ลุงหยาน อย่างช้าๆ

ในตอนเช้าตรู่หมู่บ้านบนภูเขามีค่อนข้างแตกต่างจากในเมือง รอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้และแสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้บางๆ มีจุดประกายสีทองล้อมรอบภูเขามีนกและแมลงร้องเพลงขับขานเป็นทิวทัศน์ที่งดงามราวกับสวรรค์

สิบนาทีต่อมาในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงบ้านของลุงหยาน หลังจากผ่านประตูเข้าไปแล้ว หลินเฉิง เห็นว่า ลุงหยาน ตื่นขึ้นมาแล้ว

“คุณ…คุณช่วยชีวิตผมไว้ใช่ไหม?”

เมื่อเห็น หลินเฉิง เดินเข้ามา ลุงหยาน พยายามลุกขึ้น และพูดอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ

หลินเฉิง โบกมือยางไม่สนใจและนั่งบนเก้าอี้ถัดจากเขาจากนั้นเงยหน้ามอง หยูซาน และพูด

“ถูกต้อง! หญิงสาวคนนี้บอกว่าคุณต้องการจะคุยกับผมอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ไม่แยแสสิ่งใด ลุงหยาน รู้สึกตกตะลึงจากนั้นยิ้มและพูดด้วย เสียงแหบแห้งว่า

“ที่จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไร ผมแค่อยากเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ และคนที่ ซานซาน จะติดตามในอนาคต”

หลินเฉิง ขมวดคิ้วและหันไปมอง หยูซาน หลังจากที่เห็น หลินเฉิง จ้องมองตัวเอง หยูซาน รู้สึกอับอายเล็กน้อยและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ลุงหยาน จึงพูดขึ้นว่า

“คุณอาจจะเข้าใจผิด ซานซานได้รับการเลี้ยงดูจากผมโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ดังนั้นผมจึงต้องการเห็นกับตาตัวเองเพื่อให้มั่นใจ ตอนนี้เธอได้ตัดสินใจที่จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ เพียงเพราะช่วยเหลือชีวิตคนแก่อย่างผม คุณแข็งแกร่งมากถ้าซานซานได้ไปกับคุณบางทีเธออาจจะมีอายุยืนยาวกว่าอยู่ที่หมู่บ้านนี้”

“อืม..”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลินเฉิง พยักหน้า

“คุณพูดถูก หญิงสาวตัวน้อยนี้จะต้องมีชีวิตยืนยาวกว่าคุณแน่นอน ผมสัญญา!”

สีหน้าของ ลุงหยาน ผ่อนคลายลงจากนั้นเขาไออีก 2-3 ครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม

“ผมเชื่อในคําพูดของคุณ! เฮ้อ.มีสัตว์ประหลาดมากมายในภูเขาผมกลัวว่าหมู่บ้านฟีนิกซ์ของเราคงอยู่ได้อีกไม่นาน ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายแต่ผมก็เคยแค่จับหมูบนภูเขาเท่านั้น โดยเฉพาะตอนนี้ผมเพียงขยับร่างกายได้เพียงแค่ครึ่งนึ่งเท่านั้น ดังนั้นผมอยากให้ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตที่ดีกว่าอยู่ที่นี่!”

หลังจากที่ได้พูดออกไป ลุงหยาน ก็ตกอยู่ในความเงียบ

เมื่อมองเห็นชายผู้โดดเดี่ยวที่อยู่ตรงหน้า หลินเฉิง ถอนหายใจเบาๆและพูดว่า

“เอาล่ะ ยังไงก็ตามคุณก็รอดมาได้แล้ว ต่อไปนี้คุณเพียงฝึกฝนตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ส่วนเรื่องสัญญาที่ผมให้ไว้เป็นเพราะผมยังมีเรื่องอีกมากมายที่จะต้องพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ดังนั้นมันจึงเร็วเกินไปที่จะปล่อยให้เธอตาย เอาล่ะคงไม่มีสิ่งใดอีกแล้วดูแลตัวเองให้ดี!”

จากนั้น หลินเฉิง ก็ยืนขึ้นแล้วโบกมือให้กับโคล่า พร้อมกับหันไปพูดกับ หยูซาน ว่า

“ฉันจะไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่สักหน่อย อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหวังว่าเธอจะพร้อม?”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพยักหน้าให้ หลินเฉิง จึงเดินตรงไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันที

“หนุ่มน้อยถ้าเจ้าและ หยูซาน เดินทางเข้าไปในภูเขาเจ้าจะต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก อย่าทําเหมือนกับคนก่อนหน้านี้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้! ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยังภูเขาแต่มันเป็นเพราะหลุมเหล่านั้น”

ฮีฉีฮัน เดินอยู่บนทางเดินด้านหลังหมู่บ้าน เขาจับมือ หลินเฉิง และพูดถึงเรื่องสําคัญ

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหมู่บ้านแสดงออกถึงความเป็นห่วง อีกทั้ง หยูซาน ยังยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับถุงผ้าเล็กๆ เมื่อเห็นบุคลิกทั้งสองคน หลินเฉิง ได้แต่ยิ้มเท่านั้นจากนั้น หยูซานพูดปลอบใจว่า

“ คุณปู่ ไม่ต้องกังวลเกินไปรู้ไหม พี่หลินเก่งมากเขาแตกต่างจากคนก่อนหน้านี้!”

“อืม”

เมื่อได้ยินคําพูดที่มั่นใจของ หยูซาน ฮีฉีฮัน ถอนหายใจ

“ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆเพราะว่าไม่มีใครในหมู่บ้านของเราสามารถต่อสู้ได้..ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดาย!เธอควรจะดูแลตัวเองให้ดีในอนาคต..”

หลินเฉิง ยืนดูทั้งสองคนพูดคุยกัน

“ผมพูดไปแล้วไงก่อนหน้านี้ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงทุกคนคิดว่าผมบังคับเธอใช่ไหม”

หลินเฉิง หันหน้าไปหา หยูซาน และพูดว่า

“เด็กน้อยถ้าเธอไม่ต้องการไปก็ไม่ต้องไป เธอสามารถกลับไปหา ลุงหยาน ของเธอได้และฉันสัญญาว่าจะไม่ทําร้ายคนในหมู่บ้าน!”

หลังจากฟังคําพูดของ หลินเฉิง หยูซานหัวและอธิบายให้ชาวบ้านที่อยู่รอบข้างเธอฟังว่า

“ แม้ว่าฉันจะพูดว่าทําตามสัญญาแต่ตอนนี้ฉันไปกับพี่หลินโดยสมัครใจ ฉันต้องการออกไปจากหมู่บ้านดูว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร..”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูด ฮีฉีฮัน ถอนหายใจและพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจแล้ว ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าแม้ผู้หญิงคนนี้จะดูอ่อนแอแต่ในความเป็นจริงแล้วเธอมีบุคลิกที่เข้มแข็ง ถ้าไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเองแม้ว่า หลินเฉิง จะแข็งแกร่งสักแค่ไหนสุดท้ายแล้วเขาก็คงได้แต่พาร่างกายที่ไร้ชีวิตของเธอไปเท่านั้น

เมื่อไม่คิดอะไรอีกต่อไป ฮีฉีฮันหยิบถุงอาหารขึ้นมา แล้ววางไว้ในอกของหยูซานโดยตรงจากนั้นพูดว่า

“เอาล่ะ ตอนนี้เธอเติบโตขึ้นมากแล้วเมื่อออกไปภายนอกนี่อาจเป็นสิ่งจําเป็นสําหรับเธอ ดูแลตัวเองให้ดีและฟังคําสั่งของพี่หลิน..”

เมื่อได้ยินคําพูดของคุณปูดวงตาของ หยูซาน แดงทันที

“ฉัน..ฉันจะทําตามคุณปูรักษาสุขภาพด้วย!!”

สุดท้าย หยูซาน เช็ดน้ำตาของตัวเองและรีบออกเดินทางไปพร้อม หลินเฉิง มนุษย์ 2 คน และสุนัขอีก 1 ตัวหายเข้าไปในป่าทึบอย่างช้าๆ