I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 136

SC:บทที่ 136 หายา

“ฉันขอโทษ”

เมื่อได้ยินคําของ หลินเฉิง การแสดงออกของเด็กสาวตัวน้อยเปลี่ยนไปและขอโทษอย่างรวดเร็ว

“ฉันฉันได้ยินจากคุณปูหัวหน้าหมู่บ้านว่าคุณมีพลังมากและมาจากด้านนอก…ฉันคิดว่า…”

เมื่อเห็นเธอต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าพูดออกมา หลินเฉิง กลืนอาหารลงไปแล้วพูด

“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดออกมาอย่าลังเล!”

หญิงสาวมอง หลินเฉิง อย่างระมัดระวังและถามขึ้นว่า

“ฉันอยากจะถามคุณว่า…คุณมียาบ้างไหม?”

“ยา?ยาอะไร?”

เมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยมองดูตัวเองอยากคาดหวัง หลินเฉิง วางทานอาหารลงและจุดบุหรี่ขึ้นจากนั้นถามออกไป

“ยาแก้ปวด ยาหยุดเลือด! ลุงหยานกําลังจะตาย..คุณให้ยากับฉันได้ไหม สมุนไพรที่เราเก็บไว้ ก่อนหน้านี้ถูกใช้ไปจนหมดแล้วเมื่อ 1 เดือนก่อน ลุงหยานจะตายถ้าไม่รีบรักษา!”

“อืม.. “

หลินเฉิง สูบบุหรี่เต็มปอดและดีดขี้บุหรี่ทิ้ง

“มีผู้คนตอนบ่ายตายเพราะไฟไหม้มากมายใช่ไหม แม้ว่าฉันจะมียาแต่ทําไมฉันต้องให้กับเธอ?”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง การแสดงออกของเด็กน้อยเริ่มเป็นกังวล

“แต่…แต่..”

เมื่อเห็นดังนั้น หลินเฉิง โบกมือแล้วพูดว่า

“ ไปซะเฉันไม่มียา เธอควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!”

หลินเฉิง บอกกับเด็กสาวพร้อมกระโบกมือไล่เธอ ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมที่จะไปเปิดประตู เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ที่ไม่ต้องการต่อรองใดๆเด็กสาวตัวเล็กแสดงออกอย่างไม่เต็มใจ แต่เนื่องจากพลังอันแข็งแกร่งของเขาทําให้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเธอทําได้แต่ร้องไห้และวิ่งลงไปชั้นล่าง

เมื่อเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆวิ่งลงไปพร้อมกับหลั่งน้ําตา หลินเฉิง สายหัวอย่างช่วยไม่ได้จากนั้น เขาปิดประตูและกลับมานอนที่เตียง

….

ตอนดึก

หลังจากผ่านการต่อสู้มาตลอดทั้งวันหมู่บ้านฟีนิกซ์ในที่สุดก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งยกเว้นเสียงที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเป็นบางครั้ง

ภายในบ้านที่หรูหราที่สุดในหมู่บ้าน หลินเฉิง และโคล่าได้หลับไปแล้วมีเสียงกรนดังขึ้นอย่างสม่ําเสมอ ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นเบา

“แกร็ก”

เป็นเสียงหน้าต่างเปิดออก หลังจากที่หน้าต่างเปิดออกไม่มีสิ่งใดเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเวลาผ่านไปมันกลับเป็นเงียบสงบลงอีกครั้งดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แกร็กๆๆ”

สักครู่ต่อมาก็เกิดเสียงดังกี่ครั้งมันเหมือนกับเสียงของ ซิปกระเป๋าปืนเขาของ หลินเฉิง ถูกเปิดออกอยากจะช้า หลังจากที่เปิดออกมาได้บรรยากาศก็กลับมาสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง และมีเสียงหายใจเบาๆในอากาศ

“อะแฮ่ม!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงไอเกิดขึ้นในห้องนอน!

“อา-!!”

ตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงกรีดร้องขึ้นทันที

“อย่าเสียงดังเถ้าไม่อยากตายเปรากฏตัวออกมา”

ทันใดนั้นก็มีแสงส่องลงมาเป็น หลินเฉิง ที่ถือไฟฉายส่องอยู่ เขาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้เสียงของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา หลินเฉิง พูดกับอากาศที่อยู่ตรงหน้า สักครู่ต่อมาหญิง สาวที่เคยขอยาในช่วงตอนเย็นก็ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า!

หลินเฉิง บอกดูเด็กผู้หญิงคนนั้นได้พูดว่า

“นี่ไม่ใช่น้องสาวคนที่มาตอนเย็นหรอกเหรอ!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง และโคล่ารู้ถึงตัวตนของตัวเองเด็กสาวตัวเล็กๆถามขึ้นด้วยความงุนงงว่า

“เป็นไปได้ยังไง.เป็นไปได้ยังไง!”

“ฮึ่ม”

เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากําลังทําใบหน้าราวกับเห็นผี หลินเฉิง จึงพูดขึ้นว่า

“กลอุบายเล็กน้อยคิดว่าจะตบตาผมได้อย่างนั้นหรอ อยากตายจริงๆใช่ไหม!”

หลินเฉิง ผิวปาก โคล่าที่นอนอยู่ลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงมาหาหญิงสาวโดยตรง

ฟิ้ว!

ในขณะที่โคล่ากําลังตะครุบหญิงสาว ทันใดนั้นเธอก็หายไปในทันที่ทําให้โคล่าสูญเสียเป้าหมาย และหยุดไม่ทันจนศีรษะของมันกระแทกกับผนังด้านหลัง

เมื่อเห็นโคล่ากําลังสับสน หลินเฉิง สายหัวอย่างไร้ประโยชน์ เขาขี้เกียจเกินไปที่จะมาด่ามัน ทันใดนั้นเขาก็ใช้มือซ้ายของเขาคว้าไปในอากาศ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องตกใจจังขึ้น

“อา!!”

ปัง!

ในเวลาเดียวกัน หลินเฉิง ก็สะบัดแขนของตัวเองโยนหญิงสาวลงบนกําแพงที่โคล่าเพิ่งชนเมื่อสักครู่

“โอ๊ย!”

หลินเฉิง มองหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้น สาวเองจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยความตกใจคราวนี้เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องตายจริงๆ

เมื่อคิดว่าจุดประสงค์ของเธอในการมาที่นี่ยังไม่สําเร็จเด็กสาวตัวน้อยรีบคุกเข่าลงทันทีและร้องไห้

“ได้โปรด…ฉันขอโทษอย่าฆ่าฉันเลย…แต่คุณช่วยฉันได้ไหม..ขอแค่ยาบางอย่างที่สามารถบรรเทาอาการปวดของลุงหยานได้เพียงเล็กน้อยก็พอ!”

หลินเฉิง พูดด้วยเสียงเย็นชา

“เธอจะตายอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอีกหรอ ลุงหยานของเธอจะตายตามเธอไปในไม่ช้า!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ได้สะทกสะท้านต่อคําขอร้องของเธอเด็กสาวตัวน้อยก้มศีรษะลงและสะอื้น 2 ครั้งก่อนเช็ดน้ําตาจากนั้นลุกขึ้นและเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง

“ทําอะไร?!”

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเด็กสาว หลินเฉิง ต้องตกตะลึงเช่นกันเขารีบตะโกนอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเธอกล้าที่จะถอดมันอีกชิ้น ฉันจะเรียกให้คนทั้งหมู่บ้านมาดู!”

เมื่อได้ยินคําขู่ของ หลินเฉิง เด็กสาวตัวเล็กๆตัวสั่นสะท้านและไม่กล้าถอดเสื้อผ้าอีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าในที่สุดหญิงสาวก็หยุดการกระทําที่ทําให้ใจสั่นไหว หลินเฉิง มองหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นและพูดขึ้นว่า

“เธออายุเท่าไหร่แล้วในปีนี้? 15? 16? เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ตั้งแต่อายุเมื่อไหร่?”

“อายุ 16 ปีกับอีกครึ่งเดือน…”

หลังจากได้ยินคําพูดของเด็กสาวตอบด้วยเสียงเบาๆเธอก็พูดขึ้นว่า

“เพราะแม่ของฉันเคยทําสิ่งนี้เพื่อช่วยฉันให้พ้นจากพวกคนเลว…”

“โอ้”

หลินเฉิง ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดเสียงดัง

“เธอคิดว่าเธอจะได้รับยาจากฉันเพราะทําแบบนี้หรอ…”

ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกเบื่อเขาโบกมือแล้วพูดว่า

“รีบแต่งตัวซะแล้วอย่ามาให้ฉันเห็นอีก!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่ได้ฆ่าตัวเองหญิงสาวตัวเล็กๆไม่ได้รู้สึกดีใจเธอยังคงถามอย่างหมดหนทางว่า

“คุณพอจะให้ยากับฉันได้ไหม”

หลินเฉิง รู้สึกแปลกๆ

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมียา”

“ฉันไม่รู้มันเป็นแค่ความรู้สึก…”

เมื่อได้ยินข้อสงสัยจาก หลินเฉิง เด็กหญิงตัวเล็กๆเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

“รู้สึก?”

หลินเฉิง ถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้จากนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดว่า

“เธอชื่ออะไร? ทําไมฉันจะต้องช่วยลุงของเธอด้วยล่ะ?”