I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 132

บทที่ 132 การโจมตีหมู่บ้าน

“ไอ้เปล่อยหัวหน้าหมู่บ้านไป!”

“หยุดนะ!”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของหัวหน้าหมู่บ้าน อีกทั้งยังบีบคอของหัวหน้าหมู่บ้านทําให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

หลินเฉิง มองไปที่ชายชราและพูดขึ้นว่า

“ตาแก่ ความสามารถของ แกนั้นพิเศษมาก!ทําไมตอนแรกไม่ออกมาพอถึงคราวที่ฉันจะตอบโต้กลับออกมาเป็นผู้สร้างสันติ?”

ลําคอของชายชราถูกบีบแน่นใบหน้าของเขาแดงกล่ําเมื่อได้ยินคําถามของ หลินเฉิง เขาพยายามยกแขนขึ้นอย่างอ่อนแรงและโบกมือ หลังจากที่มือของ หลินเฉิง คลายออกเล็กน้อยชายชราไออย่างรุนแรงและพูดอย่างรวดเร็วว่า

“รุ่นเยาว์ นายเข้าใจผิด! ฉันเพิ่งมาที่นี่และเห็นว่าคนเหล่านี้กําลังขัดแย้งกับนาย ฉันจึงต้องการที่จะหยุดเหตุการณ์นี้เลยต้องใช้พลังออกมา!”

“จริงๆงั้นหรอ?”

เมื่อได้ยินคําอธิบายของ ฮีฉีฮัน หลินเฉิง ยิ้มเยาะ

“ผู้เฒ่า ฉันเกรงว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่ความเข้าใจผิดใช่ไหม พวกคุณกําลังฆ่าพวกเราถึง 2 ครั้ง จะให้คิดยังไง?”

เมื่อพูดจบ หลินเฉิง หันไปหาโคล่าและพูดว่า

“ไปจัดการซะ! ถ้านายหิวก็กินพวกเขาได้เลย!”

เมื่อโคล่าได้ยินดังนั้น มันเองก็อยู่ในอารมณ์โกรธ จึงรีบพุ่งเข้าหาฝูงชนทันที

“อย่าไปกลัวมัน!มันเป็นแค่สุนัขอ้าก!”

ชายที่แข็งแกร่งคนหนึ่งตกเป็นเป้าของโคล่าทันที เขาพยายามปลอบใจคนที่อยู่เบื้องหลัง เขาพยายามยกหอกเพื่อพร้อมที่จะต่อสู้แต่โคล่าสามารถหลบเลี้ยงด้วยการบิดตัวกลางอากาศและกัดบนไหล่ของเขา

เมื่อมองเห็นสหายของพวกเขาถูกโคล่าจัดการล้มลงอย่างรุนแรงคนอื่นๆรู้สึกวิตกกังวลและพยายามที่จะเข้าไปช่วยเหลือ แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกปิดกั้นด้วยกําแพงน้ําแข็ง

“ ฉันค่อนข้างยุติธรรมถ้านายต้องการช่วยชีวิตของคนอื่นก็ต้องทําลายสิ่งกีดขวางนี่ก่อนเป็นอันดับแรก!”

เมื่อมองเห็นคนอื่นมีความกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือเพื่อน หลินเฉิง พูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ปิดกั้นพวกเค้าด้วยกําแพงน้ําแข็งคนเหล่านั้นต่างสบตากันและจับหอก แน่นเปลี่ยนเป้าหมายมายังหลินเฉิง ทันที!”

“พวกเจ้า…ต้องตายสักกี่คนถึงจะหยุด!”

ชายชราตะโกนออกมาด้วยความโกรธในขณะที่ชายหนุ่มคนอื่นๆกําลังโจมตีหลินเฉิง เมื่อได้ยินคําสั่งของชายชราอยู่ดีๆร่างกายของพวกเขาก็ไม่สามารถขยับได้

ในเวลาเดียวกันเสียงกรีดร้องด้านหลังกําแพงน้ําแข็งก็เงียบลง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโคล่าและชายที่ถูกโจมตีจะต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมอย่างแน่นอน

หลังจากควบคุมเหตุการอลหม่านนี้แล้ว ฮีฉีฮัน ไอออกมาเป็นเลือด เขาจงใจหลีกเลี่ยงการควบคุมร่างกายของ หลินเฉิง และถามขึ้นด้วยน้ําเสียงเคร่งขรึมว่า

“หนุ่มน้อยนี่เป็นเพียงความเข้าใจผิดทําไมนายต้องเห็นเลือดก่อนถึงจะหยุดได้?ตอนนี้อยู่ในช่วงวันสิ้นโลกมีมนุษย์เหลือไม่มากนัก นายเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแต่ทําไมมีความคิดเช่นนี้?

เมื่อมองไปรอบๆในขณะนี้รอบๆเป็นฉากที่ถูกหยุดเวลาเอาไว้ หลินเฉิง ยิ้มและพูดว่า

“ มาสอบถามว่าทําไมฉันถึงโหดเหี้ยมโทําไมพวกคุณถึงไม่มองดูตัวเองเอาแต่วิจารณ์คนอื่น?”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง ฮีฉีฮัน ถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า

“ฉันรู้ว่าพวกเขาโจมตีนายก่อน ถึงพยายามที่จะหยุดพวกเขาแต่ตอนนี้นายและสุนัขข องนายก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่พวกเรากลับได้รับบาดเจ็บสาหัสถึง 2 คน! ฉันไม่รู้ว่าทําไมนายถึงมาปรากฏตัวที่ภูเขาลึกแห่งนี้ แต่ในเมื่อสิ่งต่างๆได้เกิดขึ้นแล้ว ชายชราอย่างฉันก็อยากจะขอให้นายไว้ชีวิตเด็กกลุ่มนี้ที่ไม่รู้เรื่อง!”

ท้ายสุดแล้วเมื่อมองคนเหล่านั้นให้ดีๆพบเห็นว่าคนเหล่านั้นต่างมีอายุเพียงไม่กี่สิบปีพวกเขายังคงอยู่ในวัยคะนองและรู้สึกหวาดกลัวต่อความตาย

หลินเฉิง เหลือบมองสักครู่ก่อนที่จะดีดนิ้วทําให้กําแพงน้ําแข็งรอบๆโคล่าหายไปทันที และเขาเห็นว่าชายที่อยู่ในนั้นกับโคล่านอนลงกับพื้นและเต็มไปด้วยเลือด

หลังจากนั้น หลินเฉิง เรียกโคล่ากลับมาอย่างเงียบๆและพูดกับ ฮีฉีฮัน ว่า

“เห็นแก่หน้าของคุณ ฉันจะยอมให้แต่หมีเป็นเหยื่อของฉัน ฉันไล่ตามจับมันมาแล้วครึ่งทางแต่พวกเขาแย่งไปโดยไม่พูดอะไรสักคํา สิ่งนี้หมายความว่ายังไง?”

“หมีจะเป็นของนาย ถ้านายปล่อยคนกลุ่มนี้ไป!”

ในที่สุดเมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ผ่อนคลายลง ฮีฉีฮัน ก็พูดอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้ามีความสุข

“โอ้”

เมื่อมองกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า หลินเฉิง รู้สึกเบื่อหน่ายเขาจะโบกมือและพูดว่า

“ ตกลง ไปจากที่นี่ซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็เดินมาหาหมีดําและเอามีดพับออกมาเตรียมที่จะผ่า แต่ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฝีเท้าวุ่นวายดังออกมาจากในป่าทึบ ปรากฏเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งรีบออกมาจากปาพร้อมกับเสียงตะโกน

“หัวหน้า หัวหน้า! มีสัตว์ประหลาดอีกตัวออกมาจากหลุม! ต้าหยงและฮัวซื้อ ถูกฆ่าตายแล้ว! ตอนนี้สัตว์ประหลาดตัวนั้นวิ่งเข้าไปหมู่บ้านและเริ่มเข่นฆ่าผู้คนด้วยการพ่นไฟ!”

“เจ้าพูดอะไรนะ?”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ฮีฉีฮัน ตกใจทันที เขารีบคว้าไหล่ของชายหนุ่มและถามขึ้นอย่างรีบร้อนว่า

“เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านในตอนนี้ หลานชาย หลานชายของข้า”

เมื่อเห็นว่า ฮีฉีฮัน ตื่นตกใจชายหนุ่มรีบตอบอย่างรวดเร็วว่า

“โอซา น่าจะปลอดภัย! ในตอนที่ผมรีบมารายงานสัตว์ประหลาดกําลังวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านแต่ตอนนี้”

หลังจากที่เขาพูดทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าคอเสื้อของเขาถูกดึงขึ้นและได้ยินเสียงเคร่งขรึมของ หลินเฉิง ที่ไม่รู้ว่าเดินมาจากไหนถามคุณว่า

“ สัตว์ประหลาดมันสามารถพ่นไฟได้อย่างนั้นหรอ?นายแน่ใจหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นคนแปลกหน้าที่ดูวิตกกังวล ชายหนุ่มตกตะลึงและพยักหน้าอย่างรวดเร็วจากนั้นพูดว่า

“ใช่เสัตว์ประหลาดตัวนั้นพ่นไฟได้จริงๆ มันน่าทึ่งมาก!”

หลินเฉิง คลายมือจากปกเสื้อของชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาดูสนใจเป็นพิเศษในตอนนั้นเขามักจะคิดว่าพลังที่เกี่ยวกับไฟนั้นมีเพียงแต่มนุษย์ และตอนนี้มีตัวกินคนที่สามารถใช้พลังไฟเช่นเดียว กับหวังเฉิงออกมามันทําให้เขารู้สึกตกใจและสนใจในเวลาเดียวกัน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง ลุกขึ้นแล้วหันไปหา ฮีฉีฮัน ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ให้คนสองสามคนเฝ้าหมีไว้ให้ผม!”

จากนั้นเขาผลักไหลของชายหนุ่มสั่งว่า

“นําทางไป กลับไปที่หมู่บ้านของนาย!”

เมื่อเห็นว่าทัศนคติของ หลินเฉิง เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันหลังจากได้ยินว่ามีสัตว์ประหลาดที่สามารถพ่นไฟได้กลุ่มของ ฮีฉีฮัน รู้สึกแปลกใจแต่ หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะอธิบายให้คนเหล่านี้ฟัง เขารีบตามชายหนุ่มเข้าไปในปาอีกครั้งเพื่อวิ่งไปยังหมู่บ้านของ ฮีฉีฮัน