I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 83

ตอนที่ 83 คุกเข่า

นายน้อยหลู่?

เหย่หลิงเฉินมีสีหน้าสับสน “นายน้อยหลู่คนไหน?”

“เขาเป็นหนึ่งในเจ้าชายแห่งเมืองหลวง ลูกชายคนเดียวของ Lu Group หลู่ห่าว!” ใบหน้าของหลี่ซีเปล่งประกาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เขาทําอะไรก็ไม่ผิดและทรัพย์สินของเขาที่มีอยู่ก็เป็นพันล้าน ต่อหน้าเขาแกก็เป็นแค่มดเท่านั้น!”

“ฉันเคยรู้จักนายน้อยหลู่มาก่อน ใครจะคิดว่าเขาจะจําฉันได้! แค่บอดี้การ์ดในบ้านของเขาก็มีจํานวนถึงหลายร้อยคนแล้ว! และทุกคนได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาใช้ชื่อว่า Cleaver Gang!”

หลี่ซีรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเขาโม้ใบหน้าของเขาแดงและเส้นเลือดที่คอก็โปน “เป็นไงล่ะ? แกกลัวแล้วสินะ? ถ้าแกคุกเข่าลงกับฉันตอนนี้ ฉันจะพิจารณาชีวิตของแกอีกที!”

“หลิงเฉิน พวกเราควรทํายังไงดี” จางหยุนซีรู้สึกหวาดกลัวอีกครั้ง

เหย่หลิงเฉินหัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร พวกเราจะรอคุณชายหญ่ที่นี่”

“แกกําลังร้องขอความตาย! ที่ใดก็ตามที่นายน้อยหลู่ผ่านไป แผ่นดินที่แห้งแล้ง! ฉันรับประกันว่าแกจะต้องเสียใจกับสิ่งนี้แน่!” หลี่ซียืนขึ้นเห่าใส่เหย่หลิงเฉินราวกับสุนัขบ้าที่รอเจ้าของ

15 นาทีต่อมา

บรื้นนนน…

เสียงเครื่องยนต์ดังก้องในอากาศจากระยะไกล วิ่งเข้ามาใกล้เหมือนสัตว์เดรัจฉาน!

“เขามาแล้ว!” หลี่ซีประกาศอย่างตื่นเต้นราวกับว่าเขากําลังเสพยา “นายน้อยหล่อยู่ที่นี่แล้ว!”

เขารีบออกไปต้อนรับแขกโดยไม่พูดอะไร

รถฮัมเมอร์สีดําจอดอยู่หน้าทางเข้าวิลล่า

หลี่ซีกระตือรือร้นที่จะเปิดประตูให้หลู่ห่าวและต้อนรับเขา

ข้างหลังหลู่ห่าวเป็นผู้คุ้มกันชายกํายําสองคน ทั้งสามคนยืนขึ้นอย่างสูงส่งโดยไม่สนใจหลี่ซี

อย่างไรก็ตาม หลี่ซีไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ เขาก้มลงและยิ้มอย่างพอใจแทน “เป็นเกียรติสําหรับกระผมที่มีนายน้อยหลู่มาเยี่ยมเยียน”

หลู่ห่าวพยักหน้าอย่างสงบแล้วขมวดคิ้ว “ที่ของแกนี่มัน… ทรุดโทรมจริง ๆ แม้แต่ห้องน้ำของฉันก็ยังดีกว่า”

“แน่นอน แน่นอน ตําแหน่งของกระผมจะไปเทียบกับนายน้อยหลู่ได้อย่างไร? วางใจเถอะ กระผมจะจัดโรงแรมที่ดีที่สุดให้คุณเอง” หลี่ซีตอบพร้อมกับโค้งคํานับ

“โรงแรมที่นี่ก็น่าขยะแขยงเช่นกัน!” หลู่ห่าวส่ายหัว “ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อขอให้ฉันมารอก่อนที่จะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นที่นี่ ฉันจะไม่มาที่เมืองร้างแบบนี้แน่!”

“จัดการทุกอย่าง?? ให้เสร็จสิ้น???”

หลี่ซีรู้สึกประหลาดใจ ใครกันที่นายน้อยหลู่ต้องให้พ่อของเขาจัดการ. เขาต้องเป็นคนแบบไหนกัน?

“โลกนี้มีคนที่มีความสามารถมากเกินไป ฉันเองก็เคยผ่านใครที่ไม่คู่ควรมาก่อน โชคดีที่คน ๆ นั้นใจกว้างพอและทิ้งมันไว้อย่างนั้น” หล่ห่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

เขายังคงไม่สามารถลืมสิ่งที่พ่อของเขา หลู่เทียนซง ได้บอกเขาก่อนที่หลู่ห่าวจะออกจากบ้านว่า

“ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะไม่เอาเรื่องอะไรและทิ้งปัญหาพวกนั้นไปแล้ว แต่ตระกูลหลิงก็ได้ส่งคําเตือนมาให้พวกเรา ผลของเหตุการณ์นี้มันเลวร้ายเกินไป ลูกเจอปัญหาหนักหนาสาหัสเข้าแล้ว!”

“ท่านพ่อ พวกเราควรทําอย่างไรดี? เราจะผ่านมันไปได้หรือไม่ครับ”

“ครอบครัวของเราจะต้องจ่ายแพงอย่างแน่นอน แต่แกต้องจําไว้ว่า ในอนาคตอย่าไปล้ำเส้นคน ๆ นั้นอีกเด็ดขาด!”

“ พ่อไม่ต้องกังวล ผมไม่กล้าทําแบบนั้นอีกแล้ว!”

“เพื่อป้องกันไม่ให้แกสร้างปัญหามากขึ้นไปกว่านี้ แกควรจะอยู่นิ่ง ๆ และอย่าแส่หาเรื่องอีก! ไปหลบก่อนที่ฉันจะจัดการทุกอย่างเสร็จ…”

ด้วยเหตุนี้ หลู่ห่าวจึงลงเอยที่นี่และบังเอิญติดต่อกับหลีซี

คําพูดของหลู่ห่าวทําให้หัวใจของหลี่ซีเต้นและเริ่มเหงื่อออกมาก นี่คือการต่อสู้ในตํานานระหว่างเหล่าทวยเทพใช่หรือไม่”

“จริงสิ แกบอกว่ามีคนมาสร้างปัญหาที่บ้านแกเหรอ” หลู่ห่าวถาม

“ใช่ครับ! ไอ้เลวนั่นโกงในคาสิโนของผม เขาเอาเงินทั้งหมดของผมไป! ที่สําคัญที่สุด เขาเป็นนักสู้ที่เก่งมาก” หลี่ซีกล่าวอย่างไม่พอใจ

หลู่ห่าวพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร แต่ออร่าที่เขาปล่อยออกมาเป็นสิ่งที่ทําให้หลี่ซีตื่นเต้น นายน้อยหลู่กําลังจะล้างแค้นให้เขา!

ทั้งสี่เดินเข้าไปอย่างน่ากลัว

หลู่ห่าวอยู่แถวหน้า เดินเข้าไปในวิลล่า

อย่างไรก็ตาม ระหว่างก้าวเดิน หลู่ห่าวก็เข่าอ่อนทรุดลงไปหมอบกับพื้น

หลี่ซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “นายน้อยหลู่ เกิดอะไรขึ้นครับ? ขาของคุณชาเหรอ? มานี่ครับ..ให้ผมช่วย!”

ในเวลาต่อมา บอดี้การ์ดทั้งสองที่ติดตามหลู่ห่าวก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังตุ้บ!

ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสยดสยองเมื่อเห็นศัตรูที่พวกเขาไม่เคยลืม

เหย่หลิงเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจ ทําให้หนังศีรษะของพวกเขามึนงง

ขาของพวกเขาอ่อนแรง การสูญเสียการควบคุมทําให้พวกเขาเข่าอ่อนทันที

” เกิดอะไรขึ้น?” ใบหน้าของหลี่ซีเต็มไปด้วยความสับสน

“หลู่ห่าวทักทายปรมาจารย์เหย่!”

หลู่ห่าวกลัวจนแทบน้ำตาจะไหล หลังจากสงบสติอารมณ์ด้วยความยากลําบาก ในที่สุดเขาก็สามารถบีบคําทักทายนั้นออกมาได้

บูม!

จิตใจของหลี่ซีถูกเป่า มันว่างเปล่าในทันที

ริมฝีปากของเขาสั่น ได้ยินเสียงฟันบดของเขาอย่างชัดเจน

ตอนนั้นเป็นฤดูร้อน แต่แขนขาของเขารู้สึกเย็น ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

“ปรมาจารย์ ปรมาจารย์เหย?!”

เขามองไปที่เหย่หลิงเฉินอย่างน่ากลัว ร่างกายของเขาก้มลงและนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพูดด้วยริมฝีปากสั่น

เหย่หลิงเฉินไม่สนใจเขา แต่หันไปหาหลู่ห่าวและทักทายเขาอย่างสงบ “คุณชายหลู่ ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

หลู่ห่าวพูดอย่างไม่พอใจว่า “ปรมาจารย์เหย เป็นเกียรติของผมที่คุณยังจําผมได้”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณมาที่นี่เพื่อช่วยใครซักคนกําจัดฉันเหรอ?” เหย่หลิงเฉินตามด้วยคําถาม

หัวใจของหลู่ห่าวตกลงไปอยู่ตาตุ่มทันที ศีรษะของเขาสั่นเหมือนกลองอัดเม็ดและตอบด้วยน้ำเสียงที่น่าสะพรึงกลัวว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นครับ! ผมไม่กล้าล้ำเส้นคุณหรอก!”

จากนั้นเขาก็คว้าหลี่ซีมาข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรและตบหน้าเขาสามครั้ง!

“ไอ้เลว! กล้าดียังไงมาสร้างปัญหาให้ปรมาจารย์เหย! แกอยากตายเหรอ!”

หลู่ห่าวรู้สึกขมขึ้นเป็นอย่างยิ่ง เหตุผลที่เขาออกมาหลบอยู่ที่นี่ก็เป็นสิ่งที่ตกต่ำมากพอแล้วแต่การมาที่นี่กลับผลักเขาไปที่ปลายหอกแทน

การกระทําของหลีซีก็ไม่ต่างจากการส่งเขาเข้าไปในหลุมเพลิง!

“มันเป็นความผิดของผมเอง! ปรมาจารย์เหย ผมไม่รู้จักคุณด้วยความโง่เขลาของผมเอง ผมขอโทษ ผมขอโทษ” ใบหน้าของซีบวมเป่ง เขาโคลงเคลงเหมือนคนบ้าที่ขอความเมตตา

เหย่หลิงเฉินยืนขึ้นช้า ๆ แล้วเดินขึ้นไปด้านข้างของหลู่ห่าว

หลู่ห่าวกลืนน้ำลายหนึ่งคํา แล้วมองขึ้นไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยความเกรงกลัว

เหย่หลิงเฉินเคาะไหล่ของเขาเบา ๆ “บุคคลนี้จัดเซสชั่นการพนันเป็นการส่วนตัวและขังเพื่อนของฉันไว้ เขาต้องการปล้นเงินของฉันด้วยซ้ำ สําหรับวิธีจัดการเรื่องนี้ ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการ”

หลังจากนั้นเขาก็พาจางหยุนซีไปที่ประตูด้วย “โอ้ใช่ ฉันต้องเอาเงินที่เล่นพนันชนะไปด้วย”

“ครับ! ลาก่อนครับปรมาจารย์เหย…” หล่ห่าวตอบอย่างสุภาพ ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่เขาจ้องไปที่แผ่นหลังของเหย่หลิงเฉิน ในช่วงเวลาสั้น ๆ เสื้อผ้าของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ทันทีหลังจากนั้น สายตาที่โหดร้ายของเขาจับจ้องไปที่หลี่ซีคําราม “ไอ้สั่ง! แกกําลังพยายามจะทําลายตระกูลหมู่ทั้งหมดนั้นหรือ!? ทุบตีมันให้ตาย!”

เมื่อสิ้นเสียงคําสั่งของหลู่ห่าว ก็เกิดเสียงดังขึ้นทันที

นอกวิลล่าเหย่หลิงเฉินได้ยินเสียงกรีดร้องของหลี่ซี

ในขณะเดียวกันจางหยนซียังคงงุนงง ปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย ดวงเปิดตากว้าง สายตาที่งุนงงนั้นจ้องไปที่เหย่หลิงเฉินน่ารักเกินกว่าจะเปรียบเทียบ