I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 78

ตอนที่ 78 พลังแห่งการวิจารณ์

เสียงเย็นเยียบนั่นทําให้ทุกคนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ปล้น?

เป็นการปล้นจริงหรือ!

ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เหย่หลิงเฉินสักครู่ ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันผ่านเข้ามาในจิตใจของพวกเขาขณะที่น้ําตานองหน้า

เขาพูดถูก! อย่างไรก็ตาม ทุกคนได้ขึ้นมาอยู่บนเครื่องบินแล้วไม่สําคัญอีกต่อไปว่าเขาจะพูดถูกหรือผิด!

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่เคยคิดเลยว่าหมอดูจะมาเปิดเผยแผนการปล้นของฉันฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้มาก่อนใครจะไปรู้ล่ะว่าเวทมนตร์มีจริง” ชายกล้ามใหญ่หัวล้านกล่าวขณะที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง

ในเวลาเดียวกัน พรรคพวกอีกสี่คนก็ยืนขึ้นจากแต่ละมุมของเครื่องบินปากกระบอกปืนชี้ไปที่ผู้โดยสาร

ความหวาดกลัวอย่างแท้จริงเข้าครอบงําหัวใจของผู้โดยสาร ส่งผลให้ร่างกายสั่นสะท้านพวกเขาก้มศีรษะลงโดยหวังว่าจะยืดหยุ่นพอที่จะคลานใต้ที่นั่งได้

“อย่าขยับ! ฉันยิ่งจริงนะเว้ย” ชายกล้ามเยาะเย้ย

“พี่ชาย ฉันมีเงิน บอกฉันว่าคุณต้องการเท่าไหร่ อย่าเพิ่งฆ่าฉันเลย!” ใครบางคนพูดด้วยน้ําเสียงสั่นเครือ

“เงิน?” ชายกล้ามโตเยาะเย้ย “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรอดจากการปล้นเครื่องบินครั้งนี้หรอกเว้ย!ใช้เงินอะไร? แกบอกว่าแกรวยใช่ไหม คลานมาที่นี่!”

คนๆนั้นหวาดกลัว คลานไปมาอย่างสั่นคลอน

“เลียรองเท้าฉัน!”

* ผม…”

ชายร่างกํายําหันปืนไปที่ศีรษะของบุคคลนั้น “จะเลียไหมวะ!”

“เลีย ฉันจะเลีย!” บุคคลนั้นเหงื่อออกกระสุน ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้และแลบลิ้นออกมา

“ฮ่า ๆๆๆ! รวยแล้วไงวะ? ฉันเกลียดไอ้พวกคนรวยที่สุด! ดูแกตอนนี้สิ แกกําลังเลียรองเท้าฉัน!” ชายกล้ามโตหัวเราะออกมาดังๆ แล้วเตะชายคนนั้นทิ้งไป

“ไม่มีเงินแต่ฉันก็ยังสามารถควบคุมชีวิตและความตายของแกได้ รวมไปถึงเอาผู้หญิงที่ฉันต้องการได้เช่นกัน!” เห็นได้ชัดว่าชายกล้ามโตคนนั้นบ้าไปแล้ว พูดแล้วเขาก็เริ่มลวนลามผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขา

ผู้หญิงคนนั้นเป็นเหมือนกวางที่หวาดกลัวผู้ล่า เธอตัวสั่นด้วยความกลัว

“ในเมื่อพวกเรากําลังจะตายแล้ว ก็ขอให้พวกเราสนุกกันสักหน่อยล่ะ! ฮ่า ๆๆ…”

ด้วยเหตุนี้สายตาของเขาจึงจับจ้องไปที่แอร์โฮสเตสและเดินไปด้วยท่าทางที่น่าขนลุก

“ฉันเคยได้ยินถึงเสน่ห์ความสวยของแอร์โฮสเตสมาโดยตลอด ฉันจะลองดูวันนี้ล่ะ! พี่รอง ไปรวบรวมพนักงานต้อนรับหญิงทั้งหมดและพาพวกเขามาที่นี่!”

พวกที่เหลือทั้งหมดหัวเราะอย่างน่าขนลุกและเริ่มมองไปที่ผู้โดยสารคนอื่น ๆ

ทุกคนนิ่งจนแข็งด้วยความกลัว พวกเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ไม่มีใครกล้ายืนหยัดต่อสู้กับมัน

นั่นคือปืน ถ้ามันยิงออกไปในเครื่องบิน ใครก็ตามที่ถูกยิงตายแน่ ถ้ามันยิงเข้าไปที่ชิ้นส่วนเครื่องบิน ทุกคนก็ตายพร้อมกัน!

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าตอบโต้ ชายกล้ามนั่นก็รู้สึกยินดีมากขึ้น ความคลั่งไคล้ในสายตาของเขาเพิ่มขึ้น “วันนี้ฉันจะระเบิดพวกแกให้เป็นจุล! ผู้ชายทุกคนต้องเป็นทาสของฉันและผู้หญิงเป็นอีตัวของฉัน! วะฮะฮ่า…”

คลื่นเสียงร้องโหยหวนแผ่ซ่านไปทั่วเครื่องบินในทันที

แอร์โฮสเตสถอยออกไปด้วยท่าทางตื่นตระหนก น้ําตาไหล พวกเธออยู่ในสภาพที่น่าสงสารอย่างยิ่ง

สจ๊วตคนอื่น ๆ ก็ตัวสั่นด้วยความกลัวเช่นเดียวกัน

“คนสวยอย่าร้องไห้ ฉันจะดูแลเธออย่างดี!” ชายร่างกํายํายกมือขึ้นและเอื้อมมือไปหาลูกแกะตัวน้อยที่อยู่ข้างหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง “เดี๋ยวก่อน!”

การเคลื่อนไหวของชายกล้ามโตหยุดชั่วคราว หัวใจของผู้โดยสารเต้นรัว ทุกสายตาจับจ้องไปที่เหย่หลิงเฉิน

“เจ้าหนู แกสามารถทํานายดวงชะตาของใครซักคนได้ นี่ถือได้ว่าเป็นพรสวรรค์ ถ้าฉันรู้จักแกเมื่อสองสามปีก่อน แกอาจช่วยฉันได้มาก น่าสงสารจัง” ชายกล้ามเนื้อมองไปที่เหย่หลิงเฉิน “ด้วยดวงชะตาทั้งหมดของแก แกมองเห็นความหายนะของตัวเองด้วยหรือเปล่า”

ใบหน้าของเหย่หลิงเฉินยังคงอดทน แต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความประหม่า

สถานการณ์ปัจจุบันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถหลบหนีได้ เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้วางแผนที่จะให้ทุกคนในเครื่องบินตายไปพร้อมกับเขา ดังนั้น…. เหย่หลิงเฉินจึงก้าวขึ้นมา

ความหวังเดียวของเขาคือให้ทักษะการวิจารณ์ทํางานได้!

เขาเริ่มยิ้มด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่สายเกินไปที่เราจะเป็นเพื่อนกันตอนนี้ ถ้าไม่รังเกียจผมอยากจะถามว่าคุณมีพี่น้องกี่คน? พ่อแม่ของคุณยังอยู่ไหม?”

ชายกล้ามเนื้อขมวดคิ้ว “ทําไมฉันรู้สึกว่าแกกําลังล้อเลียนฉันอยู่วะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ ผมแค่พยายามหาเพื่อนใหม่ก่อนที่ผมจะตาย”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระของแกหรอก” ชายร่างกํายํากล่าวขณะที่เขาโบกมือให้เหย่หลิงเฉินออกไป

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเปลี่ยนหัวข้อกัน คุณรู้หรือไม่ว่า ตั้ง ตั้ง ตั้ง ตงตง ตงตงตง แด็ง แด็ง แดง”

“อะไรวะ ตั้ง ตั้ง ตั้ง” ไม่เพียงแต่ชายกล้ามเท่านั้น แต่ทั้งเครื่องบินยังตะลึงงัน ไม่สามารถตามความคิดของเหยู่หลิงเฉินทันได้

“นั่นจะนําเรากลับไปที่คําถามก่อนหน้า คุณมีพี่น้องไหม? พ่อแม่ของคุณยังอยู่ไหม?”

“คําถามสองข้อนี้มีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร” ชายกล้ามโตหมดความอดทน เขาเล็งปืนไปที่เหย่หลิงเฉินและขู่เขา “แกกําลังล้อเล่นใช่มั้ย! ฉันจะฆ่าแกทันที!”

“หยุด! คุณฆ่าผมได้แต่คุณต้องบอกเรื่องนี้ก่อน ใครฆ่าผม?”

“ฉันสิวะ!”

“แล้ว…คุณเป็นใคร”

“ฉันเอง! มันจะเป็นใครได้อีก?”

เหย่หลิงเฉินส่ายหัว “ไม่ ไม่ ไม่ ทุกคนสามารถเป็น “ฉัน” ได้ ฉันคือ “ฉัน และ ลูกน้องของคุณก็วิ่งตามฉัน” ด้วย แต่ฉันต้องการที่จะรู้ให้แน่ชัดว่า คุณเป็นใคร?”

ชายกล้ามโตสับสนและไม่แน่ใจ “แล้ว ใครคือ “ฉัน” ?”

“นั่นคือ เรากลับไปที่คําถามเริ่มต้น คุณมีพี่น้องไหม? พ่อแม่ของคุณยังอยู่ไหม?”

“ฉันไม่มีพี่น้องและพ่อแม่ของฉันไม่อยู่แล้ว” ชายกล้ามโตตอบด้วยน้ําเสียงเศร้า “พ่อแม่ของฉันถูกสังคมที่โหดร้ายฆ่าตาย! นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องการแก้แค้นพวกแกทุกคน! ฉันต้องการที่จะฆ่าพวกแกทั้งหมด!”

เหย่หลิงเฉินคําราม “หยุดก่อน! พ่อแม่ของคุณอนุญาตให้คุณฆ่าคนอื่นหรือไม่”

ชายกล้ามโตก็ตกตะลึง

เหย่หลิงเฉินใช้โอกาสนี้และตีเหล็กในขณะที่มันร้อน “คุณกับคนที่ฆ่าพ่อแม่คุณจะต่างกันอย่างไร? เมื่อคุณตายแล้วจะเผชิญหน้าพ่อแม่ได้อย่างไร! ในการดํารงชีวิตอย่างมนุษย์คุณสามารถสร้างอุปนิสัยหรือช่วยเหลือผู้อื่นได้ คุณสามารถเป็นเหมือนน้ํา ช่วยเหลือผู้อื่นในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีคนอย่างคุณเลวยิ่งกว่าสัตว์ถ้าพ่อแม่ของคุณยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายคุณคิดว่าคุณสมควรที่จะมีชีวิตอยู่หรือไม่? 

เหย่หลิงเฉินพูดออกมาไม่หยุด เขายิงคําพูดของเขาเหมือนปืนกล กรดกํามะถันทุกชนิดหลั่งไหลออกมาโดยไม่เกิดซ้ํา ทําให้ชายที่มีกล้ามต้องก้มศีรษะลงทุกวินาทีที่ผ่านไป ในที่สุด เขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น ละอายใจเกินกว่าจะยกศีรษะขึ้นได้

สําหรับคนอื่น ๆ บนเครื่องบิน หัวใจของพวกเขาแทบจะหลุดออกจากปากจนลืมหายใจ พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นหิน กลัวเกินกว่าจะเคลื่อนไหว

สุดยอด!!

นี่มันสุดยอด !

พวกเขากรีดร้องในใจ มองไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยความชื่นชม

กล้าที่จะให้ความยุติธรรมแก่อาชญากรเหล่านี้ด้วยความเย่อหยิ่งอย่างแท้จริง นั่นเป็นมากกว่าจินตนาการของพวกเขา ทําลายโลกทัศน์ของพวกเขา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ปากของเหย่หลิงเฉินก็แห้งไป ในที่สุด ชายกล้ามโตก็กระแทกพื้นอย่างแรงและเริ่มโวยวาย

บึง บึง!

นักปล้นเครื่องบินอีกสี่คนก็ขว้างปืนลงและทรุดตัวลงร้องไห้บนพื้น

“พระผู้ช่วยให้รอด ผู้ช่วยไถ่บาปของลูก!” ชายกล้ามใหญ่กอดขาของเหย่หลิงเฉิน “ถ้าคุณไม่สอนฉัน ฉันคงไม่รู้ว่าฉันเป็นขยะขนาดนี้! ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะปล่อยให้เครื่องบินลํานี้ไปต่ออย่างปลอดภัย นั่นถือเป็นการมีส่วนช่วยสนับสนุนของฉันต่อโลก”

“ตระหนักถึงความผิดพลาดของคุณและชดใช้มัน นั่นคือแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด”

เหย่หลิงเฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงรวบรวมปืนที่ขว้างลงบนพื้นเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็มัดพวกเขาทั้งหมด

“ท่าน โปรดรัดให้แน่นกว่านี้ คุณต้องแน่ใจว่ามันแน่นพอ เมื่อนั้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันจะสามารถรู้สึกสบายใจได้”

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า จากนั้นเขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ชอบธรรมว่า “ไม่ต้องกังวล มันจะเสร็จแล้ว!”

“ขอบคุณ”