I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 58

เทคนิคที่เหย่หลิงเฉินใช้คือการจับหมัดต่อสู้!

เขาทำให้การโจมตีของอู๋หยู่เป็นโมฆะอย่างง่ายดายและจัดการปราบเขาต่อ!

“นี่เหรอผลจากการฝึกมา 11 ปี!” เหย่หลิงเฉินถามอู๋หยู่ เขาดูถูกเหยียดหยามโดยสิ้นเชิง

“ฉัน ฉัน…” อู๋หยู่พูดไม่ออกอย่างเศร้าใจ

“มีใครยังไม่มั่นใจอีกไหม” เหย่หลิงเฉินมองดูฝูงชน ในขณะนั้น บรรดาผู้ที่ใกล้จะท้าทายเขาเงียบไปและหลบสายตาของเหย่หลิงเฉิน

“แค่นี้กลัวแล้วเหรอ? วิ่งหนีสิ? คำว่าขยะนี่คงเรียกว่าเป็นคำชมแทนแล้วมั้ง!” การแสดงออกของเหย่หลิงเฉินเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง

“พวกเราไม่ใช่ขยะ!” ตะโกนใครบางคน

“พวกเราไม่ใช่ขยะ!”

คราวนี้ ทั้ง 15 คนคำรามพร้อมกันด้วยเสียงที่ดังก้อง

“อย่างน้อยก็ยังมีจิตวิญญาณการต่อสู้อยู่บ้าง!” เหย่หลิงเฉินพยักหน้า “อย่างไรก็ตาม จิตวิญญาณการต่อสู้นี้ไม่ควรจะใช้แค่เพื่อตะโกน  แต่ควรใช้ในการฝึกและในสนามรบ!”

“คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงบอกว่าคุณเป็นขยะ? นั่นเป็นเพราะคุณขี้เกียจ!”

เหย่หลิงเฉินกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของพวกเขา “คุณคิดว่าเพียงเพราะคุณเริ่มแต่เช้าและจบการฝึกตอนสายแล้ว ฝึกฝนตามแผนแต่ละวันแล้ว ถือว่าเป็นความพยายามเหรอ? ไม่ถูกต้อง! นี่มันผิดแน่นอน!”

“การฝึกจำเป็นต้องประเมินจากผลลัพธ์ ท่าหมัดต่อสู้ของคุณไม่เป็นไปตามมาตรฐาน ทุกหมัดขาดพลัง! นี่คือสิ่งที่คุณหมายถึงการฝึกหรือไม่? แทนที่จะเสียเวลาแบบนั้นทุกวัน คุณก็ควรกลับบ้านไปซะ!”

เหย่หลิงเฉินโกรธจัด สาเหตุที่เขาโกรธก็เพราะพวกเขาดูซ้อมกันแบบสบาย ๆ

แม้จะมีคนฝึกฝนสิบห้าคน แต่ความชำนาญหมัดการต่อสู้ของเหย่หลิงเฉินก็เพิ่มขึ้นเพียง 20 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น นี่เป็นการบอกได้ว่าความเชี่ยวชาญของพวกเขาในด้านหมัดต่อสู้นั้นแย่แค่ไหน

ทุกคนเงียบไป บางคนอาย บางคนไม่มั่นใจ

“วัตถุประสงค์หลักของการฝึกของคุณคืออะไร? เป็นหลักสูตรอบรม? เวลาในการฝึกอบรม? ความเข้มข้นของการฝึก? ไม่มีเลยที่กล่าวมานี้!” เหย่หลิงเฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “มันคือจิตวิญญาณ! มันคือจิตวิญญาณของแต่ละคน!”

“คุณเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกประจำวันเหมือนเครื่องจักร ถึงแม้ว่าคุณจะได้รับเวลาในการฝึกมากขึ้น แต่คุณก็แทบจะไม่ได้พัฒนามันเลย นั่นก็เท่ากับขยะไม่ใช่หรือ?”

เหย่หลิงเฉินมองดูพวกเขา “มีคนจากกลุ่มเดียวกันที่ได้รับเลือกให้เข้าค่ายฝึกพิเศษสี่แห่งใช่ไหม?”

ทุกคนพยักหน้า

“ในกลุ่มเดียวกัน ทำไมพวกเขาถึงเข้าไปได้ ทั้ง ๆ ที่คุณทำไม่ได้” เหย่หลิงเฉินพูดอย่างไร้ความปราณี “เมื่อเทียบกับพวกเขา คุณคือผู้ถูกปฏิเสธ นี่มันล้มเหลว!”

บางคนเริ่มหายใจแรง บางคนตาแดง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“คุณบอกผมว่าความล้มเหลวที่ถูกปฏิเสธ ไม่ใช่ขยะหรือ”

ไม่มีใครตอบ

ใบหน้าของทุกคนแดงก่ำเมื่อเลือดพุ่งไปที่ใบหน้าของพวกเขา

ความอัปยศอดสูกินพวกมันเข้าไปข้างใน ทำให้พวกเขาอับอายอย่างมาก

‘ทำไมคนอื่นถึงทำได้ในขณะที่เราทำไม่ได้‘

คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหาย บัดนี้กลับดูถูกตนเองจากที่สูงกว่า! สำหรับตัวเองแล้วทำไมพวกเขาไม่สามารถยืนเหนือคนอื่นได้?

“พวกคุณพอใจง่ายเกินไป! คุณภูมิใจในตัวเองที่ได้เป็นนักศิลปะการต่อสู้หรือไม่? คิดว่าการฝึกฝนประจำวันเช่นนี้เพียงพอแล้วหรือไม่!”

พวกเขาทั้งหมดเงียบ ทุกคนหายใจแรงด้วยดวงตาสีแดง

“ผมจะถามคุณอีกครั้ง จุดประสงค์ของการฝึกของคุณคืออะไร?”

“ฉันอยากเป็นราชาของนักศิลปะการต่อสู้!” อู๋หยู่ตะโกน ตาของเขาแดงก่ำ

“ฉันต้องการปกป้องประเทศของฉัน!”

“ฉันอยากให้ครอบครัวภูมิใจในตัวฉัน!”

…

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 🙂

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

ทั้งสิบห้าคนพูดขึ้นทีละคน

“ไม่ถูกต้อง! ผิดทั้งหมด!” เหย่หลิงเฉินตะโกน “เพื่อตัวเอง! ยิ่งเหงื่อออกมากเท่าไหร่ เลือดก็ยิ่งออกน้อยลงเท่านั้น! ถ้าคุณไม่ฝึกฝนอย่างเต็มที่ การเข้าสู่สนามรบ… จะทำให้พวกคุณเสียชีวิต!”

ทุกคนรวมถึงหลิงอ่าวและฟางฮงรู้สึกว่าเลือดพุ่งไปที่ใบหน้าของพวกเขา ทำให้พวกเขากลายเป็นสีแดง

อาจเป็นเพราะนักศิลปะการต่อสู้รายล้อม หรืออาจเป็นแรงบันดาลใจอย่างกะทันหันของเขา เหย่หลิงเฉินไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เขาได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมาเพื่อปลุกจิตวิญญาณทุกคน…

“เราเข้าใจและรับรู้ถึงความผิดพลาดของเรา!”

ร่างกายของอู๋หยู่สั่นสะท้านด้วยความเครียด เสียงของเขา และใบหน้าของเขาแดงในขณะที่เขาตะโกน

“คุณผิดอะไร” เหย่หลิงเฉินถาม

“การฝึกเป็นเรื่องของเรา! ไม่ใช่เพื่อภารกิจ แต่เป็นชีวิตของเรา! เราต้องทุ่มสุดตัว!” อู๋หยู่ตะโกนขณะที่ยืนตัวตรงเป็นไม้กระดาน

คนอื่น ๆ ต่างก็แสดงออกถึงความทุ่มเทอย่างสูงสุด ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายเมื่อมองไปที่เหย่หลิงเฉิน

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า “ดี! การฝึกฝนของคุณจะแสดงผลออกมาได้ด้วยการยกระดับจิตวิญญาณของคุณเท่านั้น! จำความฝันของคุณและทำให้สำเร็จ! คุณต้องจำและระลึกเอาไว้เสมอ!”

“ทราบ!” นักศิลปะการต่อสู้สิบห้าคนตะโกนพร้อม ๆ กัน เสียงของพวกเขาดังสนั่น

เหย่หลิงเฉินไอออกมาแล้วมองฟางฮงด้วยท่าทางที่น่าอึดอัดใจ

‘นี่ไม่ดีแน่ การแสดงเจ๋งๆ เป็นเรื่องสนุก แต่ตอนนี้ยากที่จะสรุปได้‘

ฟางฮงเหลือบมองเหย่หลิงเฉิน ใบหน้าของเขาสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร การฝึกภาคเช้าจบลงแล้ว ไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ”

“หัวหน้าฟาง เราไม่เหนื่อย เราต้องการไปฝึกต่อ!” อู๋หยู่ยังคงยืนอยู่ตรงจุดนั้น

“ถูกต้อง หัวหน้าฟาง ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ในระหว่างการฝึก ผมอยากจะยิงมันอีกครั้ง!”

ส่วนที่เหลือยังไม่เคลื่อนไหว

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! คุณจะมีพลังงานเพียงพอในการฝึกได้อย่างไรถ้าคุณไม่กิน ทั้งหมดที่พูดถึงจิตวิญญาณการต่อสู้เป็นเรื่องไร้สาระ! อาหารต้องมาก่อน!” เหย่หลิงเฉินดุจากด้านข้าง

“ฮ่า ๆๆๆ…”

ทุกคนพากันหัวเราะคิกคักทันที

“หัวเราะอะไร? ไปกินข้าว!”

“ครับผม!”

กองทหารยุบ คราวนี้วิธีที่พวกเขามองไปที่เหย่หลิงเฉินเต็มไปด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

“หัวหน้าฟาง ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทานมื้อเที่ยงก่อน” เหย่หลิงเฉินเตรียมพร้อมที่จะจากไป

ทว่าในขณะนั้นฟางฮงอุทานเสียงดัง “เหย่หลิงเฉิน!”

“มานี่!”

ฟางฮงมองไปที่เหย่หลิงเฉินยิ้มด้วยความพึงพอใจ “นายเก่งมาก! คำพูดของนายมีประสิทธิภาพมากกว่าของฉันแล้วแหละตอนนี้”

เหย่หลิงเฉินเกาหัว “หัวหน้าฟางก็พูดเกินไปครับ ไม่ว่าคำพูดของผมจะได้ผลแค่ไหน ผมก็ยังต้องฟังคุณใช่ไหม”

“นายเคยคิดที่จะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ไหม” ฟางฮงตรงเข้าไปในสายตาของเหย่หลิงเฉิน

“หัวหน้าฟาง ผมเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยและตอนนี้ยังไม่มีความตั้งใจเช่นนั้นครับ”

ความผิดหวังชั่วขณะแวบผ่านดวงตาของฟางฮง เขาตบไหล่เหย่หลิงเฉิน “เอาล่ะ ถ้างั้นอยากเป็นตอนไหนก็บอกมา ไปทานอาหารได้”

หลิงอ่าวจับเหย่หลิงเฉิน “นี่ไง! ฉันดูคนไม่ผิดจริง ๆ ครั้งแรกที่ฉันเห็นนาย ฉันคิดว่านายค่อนข้างมีพรสวรรค์ และมันเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้! นายคิดคำเหล่านี้ขึ้นมาได้อย่างไรกัน”

“ผมก็แค่ระบายความรู้สึกออกมาครับ”

“น่าทึ่งจริง ๆ! ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณเป็นนักศึกษาอันดับต้น ๆ ของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง คำพูดของนายดึงความหลงใหลในตัวฉันออกมา!” หลิงอ่าวหัวเราะออกมาดัง ๆ แล้วลากเขาไปทานอาหารกลางวัน

ฟางฮงยืนอยู่ตรงที่เขาพูดพึมพำ “ยิ่งเหงื่อออกมากเท่าไหร่ เลือดก็ยิ่งออกน้อยลงเท่านั้น! จำความฝันของคุณไว้ให้ดีและทำให้สำเร็จ! ฉันต้องทำป้ายแล้วสินะ นี่จะเป็นคติประจำกองทหารของเราในอนาคต!”

…