I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 56

หลังจากนั้น คะแนนของคนอื่น ๆ ก็ถูกแสดงขึ้นทีละคน

พวกเขาทั้งหมดเป็นนักศิลปะการต่อสู้ คะแนนที่แย่ที่สุดก็ไม่ได้น้อยเท่าไหร่นัก ผลลัพธ์โดยรวมถือว่าดี

อย่างไรก็ตาม ทุกคนกำลังรอคะแนนของเหย่หลิงเฉิน ท้ายที่สุด เขาได้สร้างความประทับใจให้กับพวกเขา และในที่สุด—

[เหย่หลิงเฉิน คะแนนรวม 14 คะแนน]

“ไอ้เ*ย! ไกลแค่ไหนกันเชียว”

“นี่เรื่องจริงเหรอ? หรือเขาแกล้งทำอีกแล้วเหรอ?”

“ดูสิ เด็กคนนั้นกำลังเดินไปหาครูฝึกอีกแล้ว!”

ทั้งหลิงอ่าวและฟางฮงต่างจ้องมองที่เหย่หลิงเฉินและแสดงท่าทางตลก ๆ

“น้องเหย่ นาย… ต้องการให้ฉันสอนอีกไหม” หลินอ่าวถาม

“ครับ ผมอยากให้พี่ใหญ่หลิงสอนวิธียิงให้” เหย่หลิงเฉินพยักหน้าตอบ

หลิงอ่าวรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง พูดตามตรง เขาเริ่มรู้สึกกลัวที่จะสอนเหย่หลิงเฉิน

“ในการยิง นายต้องเรียนรู้วิธีถือปืนก่อน นี่คือปืนพก นายต้องพยุงมันด้วยแขน จับไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง กุญแจสำคัญในการมุ่งไปที่เป้าคือการโฟกัส เมื่อนายกำลังยิง กริปของนายต้องแน่นและอย่าให้แรงถีบกลับมาโดนนายได้…”

‘ได้รับคำแนะนำจากหลิงอ่าว ความสามารถในการยิง +1‘

‘ได้รับคำแนะนำจากหลิงอ่าว ความสามารถในการยิง +1‘

‘ได้รับคำแนะนำจากหลิงอ่าว ความสามารถในการยิง +1‘

…

คราวนี้ระดับความชำนาญเพิ่มขึ้นเพียง 50 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น เหย่หลิงเฉินคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับประเภทปืน

ท้ายที่สุดหลิงอ่าวเพียงสอนวิธียิงปืนพกให้เขาเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นั่นน่าจะเพียงพอแล้ว

เพียงห้านาทีต่อมา เหย่หลิงเฉินพยักหน้าและเดินกลับไปที่สนามยิงปืน

“เรียนรู้ทั้งหมดนี่เข้าใจแล้วใช่ไหม” หลิงอ่าวถาม

คนอื่น ๆ ต่างก็ให้ความสนใจกับเหย่หลิงเฉินขณะที่หัวใจของพวกเขาเต้นรัว

“ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ผมพร้อมแล้ว จะลองดูเลยครับ”

“ฉันไม่เชื่อว่านายจะเรียนรู้วิธียิงได้เร็วขนาดนั้น!” อู๋หยู่ตะโกน

การแสดงของเหย่หลิงเฉินได้ผลักดันโลกทัศน์ของเขาให้ถึงขีดสุด เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องสิ่งที่เหลืออยู่จากความเข้าใจของเขาในโลกนี้

“หัวหน้าฟาง ได้โปรดให้ผมแข่งกับเหย่หลิงเฉินในการยิงด้วย!”

“คุณยังอยากแข่งกับผมอีกเหรอ?” เหย่หลิงเฉินถามด้วยความประหลาดใจ

อู๋หยู่ทำหน้าเคร่งเครียด “แข่ง! ฉันต้องแข่ง!”

ทั้งคู่มาถึงสนามยิงปืนพร้อมกัน วินาทีนั้น โลกทั้งโลกก็เงียบลง ทุกคนรวมทั้งฟางฮงได้เฝ้าสังเกตสนามยิงปืนด้วยความคาดหมายอย่างมาก เขาพยายามกลั้นหายใจ

“คุณคิดว่าใครจะชนะในครั้งนี้”

“ตามหลักแล้ว มันควรจะเป็นอู๋หยู่ แต่ผมกลับรู้สึกว่าเด็กคนนี้แค่แกล้งทำตัวโง่ ๆ เหมือนที่เขาเคยทำมาก่อน”

“ผมก็มีความรู้สึกนั้นเหมือนกัน เด็กคนนั้นผิดปกติเกินไป!”

…

“หลิงอ่าว คุณคิดว่าอย่างไร” ฟางฮงถามขณะยืนอยู่บนแท่นสังเกตการณ์

หลิงอ่าวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

“ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของเหย่ในเส้นทางด่านสิ่งกีดขวางอาจเป็นเพราะความสามารถในการต่อสู้ของเขา เขาเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นร่างกายของเขาจึงทำให้เขาได้เปรียบ อย่างไรก็ตาม การยิงปืนและศิลปะการต่อสู้เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันมาก คราวนี้ การยิงปืนอาจจะไม่ได้ผลลัพธ์ดีเท่าก็ได้”

ฟางฮงพยักหน้ารับทราบ “ปกติแล้วเขาไม่ได้มีโอกาสได้จับปืนเลยด้วยซ้ำ เขาเป็นเพียงเด็กฝึก เรื่องนี้ไม่มีข้อได้เปรียบใด ๆ ทั้งสิ้น คราวนี้คงจะชัดเจนแล้วสำหรับผลลัพธ์ที่จะเกิด”

การยิงปืนอาจดูเรียบง่าย ไม่ซับซ้อน แต่ต้องใช้ความรู้ที่หลากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรายละเอียดที่ต้องฝึกฝนเป็นประจำ ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำหรือภายในเวลาอันสั้น

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 🙂

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

ปัง ปัง ปัง!

ในขณะนั้นเอง เสียงปืนก็ดังขึ้น…

เหย่หลิงเฉินไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ แต่เป็นอู๋หยู่ที่เริ่มยิงก่อน

คราวนี้ตาของอู๋หยู่ไม่กะพริบเลย เขาปรับการหายใจและจิตใจให้ถึงจุดสูงสุด นี่คือการต่อสู้ด้วยเกียรติของเขาในชีวิต!

เป้าหมายของเขาคือการเป็นราชาแห่งนักศิลปะการต่อสู้!

คำว่าพ่ายแพ้ไม่ได้อยู่ในพจนานุกรมของเขา!

หลังจากยิงทุกครั้ง เขาจะหายใจเข้าลึก ๆ มันคือการทำให้จิตใจสงบลงเพื่อที่เขาจะได้อยู่ในสภาวะสูงสุดอู๋หยู่ไม่รีบเร่งยิงทีละนัด

“อู๋หยู่เป็นหน้าตาและตัวแทนของศิลปะการต่อสู้ที่ดีอย่างแน่นอน” ฟางฮงพยักหน้ารับทราบ อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มที่เขาเป็นผู้นำนี้อู๋หยู่เป็นคนที่เขาพอใจมากที่สุด!

บุคคลนี้มีข้อได้เปรียบตามธรรมชาติในแง่ของร่างกาย และความเร็วในการเรียนรู้ของเขาก็มีแนวโน้มดี มีการปรับปรุงที่ชัดเจนอยู่เสมอหลังจากทุกคำสั่งที่ให้มา สิ่งสำคัญที่สุดคือความปรารถนาที่จะเป็นราชาแห่งนักศิลปะการต่อสู้!

พรสวรรค์และความพยายามรวมกันเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ

“เหย่หลิงเฉินมีผลกระทบต่อเขามาก มันกระตุ้นความสามารถในการแข่งขันของเขา หวังว่าหลังจากชนะการแข่งขันยิงปืนครั้งนี้ เขาจะสามารถปรับทัศนคติของเขาใหม่ได้” ฟางฮงกล่าวต่อ

หลิงอ่าวเงียบ เขารู้สึกว่ามันอาจจะแตกต่างจากที่ฟางฮงคาดไว้

ในที่สุด การยิงก็หยุดลง

อู๋หยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเช็ดหน้าผากที่มีเหงื่อออก ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หน้าจอโดยตรง

ที่เหลือก็กลั้นหายใจรอผล

[อู๋หยู่ คะแนนรวม 98 คะแนน!]

ว้าว!!!

ทันใดนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง ตามมาด้วยเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ

“น่าทึ่ง! นี่มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว! ผลลัพธ์ดีขนาดนี้เทียบได้กับนักแม่นปืนเลย!”

“นี่แหละอู๋หยู่ นายสร้างประวัติศาสตร์เลยนะ!”

“อย่างที่พูดไป จะไม่มีแรงจูงใจใดที่ปราศจากแรงกดดัน เมื่ออู๋หยู่จริงจังแล้วช่างน่ากลัว!”

…

ทั้งฟางฮงและหลิงอ่าวพยักหน้า ผลลัพธ์แบบนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้มันกลายเป็นค่ายฝึกพิเศษสี่แห่งของสมาคมนักรบ

“เด็กน้อย ยอมรับความพ่ายแพ้ของนายซะ!” ในที่สุดอู๋หยู่ก็ปล่อยภาระในตัวเขาออกไป ด้วยจิตวิญญาณที่สูงส่ง เขายิ้มให้เหย่หลิงเฉิน

เขารู้สึกว่าในที่สุดเขาก็เคลียร์ความอัปยศก่อนหน้านี้ได้

“ตาฉัน”

เหย่หลิงเฉินไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ แต่กลับเช็ดปืนพกในมือของเขา

‘ฮึ่ม ดื้อจัง!‘

‘ฉันอยากเห็นนักว่าเขาจะเปลี่ยนสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างไร!‘

ด้วยคะแนนที่ยอดเยี่ยมของอู๋หยู่ต่อหน้าพวกเขาเมื่อสักครู่นี้ ไม่มีใครมั่นใจในเหย่หลิงเฉินเลย

เหย่หลิงเฉินยกปืนขึ้นมาเล็ง

ปัง ปัง ปัง!

ช็อตต่อเนื่องกันสิบช็อตโดยไม่มีการหยุดชั่วขณะระหว่างนั้นทีละนัด

“เขาต้องบ้าแน่ ๆ ทุกช็อตมีการหดตัวและเขาไม่ได้หยุดรอระหว่างนั้นเลย ช็อตต่อไปนี้จะไม่สามารถให้เล็งตรงได้!”

“ไม่ว่าใครจะเป็นคนยิงปืน อย่างน้อยก็ควรหยุดอย่างน้อยครึ่งวินาทีเพื่อปรับแนวใหม่ ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจเกินไปแล้วนะ เขาล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”

“ฉันคิดว่าเขาเพิ่งยอมแพ้ ท้ายที่สุด คะแนนของอู๋หยู่ที่สูงขนาดนี้เขาก็ไม่สามารถเอาชนะได้!”

ฟางฮงก็ส่ายหัวและถอนหายใจ การยิงที่ไร้หัวใจเช่นนี้เป็นการดูถูกนักศิลปะการต่อสู้ทุกคน ‘เหย่หลิงเฉินยังขาดทัศนคติในเรื่องนี้อยู่‘ เขาคิด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเพ่งสายตาไปที่คะแนนบนหน้าจอ มันทำให้เขากระโดด ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนลูกตาของเขาเกือบจะโผล่ออกมา

ที่เหลือก็ตกใจเหมือนกัน ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านและกรามตกลงไป

[เหย่หลิงเฉิน คะแนนรวม 99 คะแนน!!]

“ไอ้..ไอ้%^&*()!”

ริมฝีปากของอู๋หยู่สั่น ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาเริ่มสงสัยชีวิตของตัวเอง

อย่างไรก็ตามเหย่หลิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย มือของเขาเริ่มสัมผัสรอบปืนพกราวกับว่าเขาผิดหวังกับคะแนนของเขา

ในที่สุด เขาก็จ้องมองไปที่เป้าเล็งของปืนพก

เขาส่ายหัวและพูดอย่างใจเย็นว่า “เป้าเล็งของปืนพกนี้ผิดปกติ มันไม่ตรง!”

..