I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 55

ทุกคนเฝ้าดูขณะที่อู๋หยู่วิ่งต่อไปในขณะที่เหย่หลิงเฉินเริ่มอุ่นเครื่อง เขาหมุนตัวและคอเป็นบางครั้ง ท่าทียังดูสงบเช่นเคย

 

แม้แต่หลิงอ่าวก็ทนไม่ได้ที่จะดูเรื่องนี้อีกต่อไป เขากดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

ผู้ชายคนนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่?

 

“อีกห้านาที”

 

เหย่หลิงเฉินคุ้นเคยกับตุ้มน้ำหนัก เมื่อถึงเวลานั้นอู๋หยู่ก็ได้เริ่มปีนเขาแล้ว

 

ไป!!!

 

ในขณะนั้นเองร่างกายของเขาก็วิ่งออกไปเหมือนเสือชีตาห์

 

วิ่งขึ้นไปบนทางลาดแล้วกระโดดลงไปโดยตรงในลมหายใจเดียวในเวลาน้อยกว่าสิบวินาที!

 

‘เร็ว!‘

 

‘เร็วจริง ๆ!‘

 

ฝูงชนที่ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ที่ดีของเขามากนักก็ตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ และตกใจเกินกว่าจะพูด

 

การแสดงของเหย่หลิงเฉินแตกต่างไปจากที่พวกเขาคิดไว้ก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง!

 

การแสดงออกของฟางฮงมืดลง จ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน

 

ต่อไป คลาน!

 

เหย่หลิงเฉินบิดตัว เลื้อยไปข้างหน้าเหมือนงู ความเร็วของเขาไม่ช้าไปกว่าการเดินตัวตรงมากนัก

 

20 วินาที ด่านอุปสรรครั้วไฟฟ้าเสร็จสมบูรณ์!

 

ต่อไป ปีนเขา!

 

เหย่หลิงเฉินเป็นเหมือนลิง ด้วยการใช้แขนขาทั้งหมดของเขา ร่างกายของเขาราวกับว่ามันไร้น้ำหนัก เขาพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วสูง

 

ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดอู๋หยู่ก็ปีนขึ้นไปบนยอดเขา ใบหน้าของเขาแสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจ

 

ความพยายามของเขาในเส้นทางสิ่งกีดขวางนั้นเกือบจะสมบูรณ์แบบ เร็วกว่าสถิติก่อนหน้าของเขาถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ‘เด็กคนนั้นน่าจะสิ้นหวังแล้ว‘

 

เมื่อมองไปที่สหายของเขา เขาเห็นการแสดงออกที่น่าตกใจบนใบหน้าของพวกเขา แม้แต่หัวหน้าฟางก็แสดงท่าทีประหลาดใจ เขารู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก

 

‘คุณแปลกใจไหมที่ในที่สุดก็ได้เห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์จริง ๆ? ฉันคือชายผู้ถูกกำหนดให้เป็นราชาของนักศิลปะการต่อสู้!’

 

ด้วยความภาคภูมิใจที่เขารู้สึก เขาจึงยกมือโบกมือให้ฝูงชนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครตอบสนองต่อการโบกมือของเขา ในทางกลับกัน ความตกใจบนใบหน้าของพวกเขากลับเพิ่มขึ้นเท่านั้น

 

“เ*ย!!”

 

สุดท้ายก็ไม่มีใครทนได้อีกต่อไป

 

หลังจากนั้นทันที

 

“เฮ้ย!!”

 

“เฮ้ยยยยย!!!”

 

…

 

ทุกคนโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ ตามด้วยอ้าปากกว้าง ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น!

 

“หมายความว่าไง ตกใจอะไรกัน”

 

อู๋หยู่รู้สึกประหลาดใจ ขณะที่เขาหันหลังกลับ เขาก็รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงพัดผ่านราวกับมีเงาวาบผ่าน

 

‘หื้ม?’

 

‘ไอ้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน‘

 

อู๋หยู่มองไปข้างหลัง แต่เขาก็ไม่เห็นเหย่หลิงเฉิน

 

เมื่อหันกลับมา ดวงตาของเขาเกือบจะหลุดออกมาจากเบ้า

 

เขาเห็นร่างกระโดดขึ้นลงบนเสาสูง เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึง

 

เสาสูงร้อยเมตรถูกเคลียร์ภายในครึ่งนาที

 

ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถระงับอาการได้อีกต่อไป เขาโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ “เชี่ย!!!”

 

จนถึงช่วงเวลาที่เหย่หลิงเฉินตกลงบนพื้น ฝูงชนก็ยังมึนงงอยู่

 

ซึ่งรวมถึงหลิงอ่าวและฟางฮง

 

“หัวหน้าฟาง เป็นอย่างไรบ้างครับ” เหย่หลิงเฉินเดินไปหาฟางฮงและถามด้วยรอยยิ้ม

 

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 🙂

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

 

จากนั้นฟางฮงก็หลุดพ้นจากความงุนงงของเขา เขาปิดปากที่เปิดอยู่ด้วยมือของเขา เขาไอและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่เลว ฉันจะถือว่าผ่าน”

 

คนอื่น ๆ ก็ฟื้นจากอาการตกใจเช่นกัน ทุกคนมองเหย่หลิงเฉินด้วยความประหลาดใจ

 

หลิงอ่าวสูดหายใจเข้าลึก ๆ นิ้วของเขาชี้ไปที่เหย่หลิงเฉินโดยไม่พูดอะไร

 

อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าความผิดพลาดครั้งก่อนของเหย่หลิงเฉินเป็นการกระทำที่เสแสร้ง มิเช่นนั้นเขาจะทำรอบนี้สำเร็จได้อย่างไรราวกับว่าเขาเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง?

 

กลายเป็นเรื่องอัศจรรย์ยิ่งนัก นี่เขาได้เรียนรู้ทริคจากการฟังเพียงรอบเดียวของหลิงอ่าวน่ะหรือ? ไม่มีทาง!

 

นั่นไม่สมเหตุสมผล!

 

อู๋หยู่ยังคงยืนขึ้นที่จุดสูงสุดอย่างไม่ขยับเขยื้อน วงจรสมองของเขาไม่สามารถรับมือกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันได้

 

ในที่สุด เขาก็คุกเข่าลงบนพื้น มองไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้นด้วยน้ำตา

 

“นาย.. ทำไมถึง… นายทำแบบนั้นได้ยังไง” ในที่สุดหลิงอ่าวก็ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ซึ่งเป็นคำถามเดียวกับที่อยู่ในใจของคนอื่น ๆ

 

“พี่หลิงเพิ่งสอนผมเองไม่ใช่เหรอ” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างสงบเหมือนเคย ราวกับว่ามันไม่มีอะไรพิเศษ

 

“ฉันสอน.. แต่…”

 

หลิงอ่าวพูดไม่ออก ‘ฉันเพิ่งสอนนาย แต่รู้สึกเหมือนฉันไม่เก่งเท่านายเลย!‘

 

“อู๋หยู่ หยุดร้องไห้ ลงมาเร็ว ๆ ไปฝึกด่านที่สองได้แล้ว” ฟางฮงเงยหน้าขึ้นและตะโกนใส่อู๋หยู่ยังคงอยู่ที่นั่น

 

“ค..ครับนาย!”

 

ในที่สุดอู๋หยู่ก็ลงมาหลังจากเช็ดน้ำตาของเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำ มีรอยน้ำตาไหลอาบสองข้างของใบหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับความตกใจค่อนข้างมาก

 

ฝูงชนวิ่งจ๊อกกิ้งไปจนถึงสนามยิงปืน มันใหญ่ กว้างขวาง และว่างเปล่า

 

“เหย่หลิงเฉิน!”

 

เหย่หลิงเฉินยังคงมองไปที่สนามยิงปืนเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนของอู๋หยู่ขณะที่เขาเดินขึ้นไปหาเขา

 

ในขณะนั้น ชายผิวสีคนนี้ได้เช็ดน้ำตาของเขาและดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันยอมรับว่านายผ่านด่านสิ่งกีดขวางได้เร็วกว่าฉัน แต่ฉันจะแซงหน้านายในด่านต่อ ๆ ไป ครั้งนี้ฉันจะไม่แพ้นายในการยิงปืนอย่างแน่นอน!”

 

“โอ้ ยอดเยี่ยมมาก! ทำให้ดีที่สุดล่ะ” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างสงบแล้วเดินผ่านด้านข้างของอู๋หยู่

 

ท่าทางที่ไม่เป็นทางการนั้นเพิ่มความรู้สึกอับอายของอู๋หยู่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ แผดเสียงดัง “เหย่หลิงเฉิน! คอยดูให้ดีก็แล้วกัน!”

 

เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์ยิงปืนอย่างจริงจังและเริ่มตรวจสอบปืนในลักษณะที่เชี่ยวชาญ มันเป็นปืนพกธรรมดาที่มีกระสุนสิบนัด

 

คนอื่น ๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน เหย่หลิงเฉินตามหลังชุดสูทและหยิบปืนขึ้นต่อหน้าเขาในลักษณะเดียวกัน

 

“ทุกคนมีกระสุนสิบนัด พร้อม!”

 

ทุกคนยกปืนขึ้นและเข้าสู่ตำแหน่งการยิงมาตรฐาน มีเพียงเหย่หลิงเฉินเท่านั้นที่อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจ

 

ฟางฮงขมวดคิ้ว “ไม่เคยมีประสบการณ์การยิงปืนมาก่อนงั้นหรือ?”

 

“เขาเป็นแค่นักเรียน เขาไม่เคยแตะปืนหรอกครับ” หลิงอ่าวตอบ

 

 

“ในเรื่องการยิงปืน ผมจะแนะนำเขาเอง” ทัศนคติของฟางฮงเปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้เต็มไปด้วยความคาดหวัง “เด็กคนนี้มีแววแห่งการเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ดี หากได้รับการฝึกฝนอย่างดี เขาอาจจะกลายเป็นไพ่ใบสำคัญสำหรับประเทศของเราก็ได้!”

 

“เริ่มยิงได้!”

 

ปัง!

ปัง!!

 

…

 

ห้านาทีต่อมา ทุกคนยิงครบสิบนัด

 

หลังจากนั้นคะแนนการถ่ายภาพก็แสดงบนหน้าจอดิจิตอล

 

[อันดับที่หนึ่งอู๋หยู่ คะแนนรวม 95 คะแนน]

 

คะแนนนั้นได้รับเสียงเชียร์จากฝูงชนทันที

 

“นี่แหละอู๋หยู่! คะแนนการยิงของเขาคงที่เสมอ สุดยอด!”

 

“ถ้าเขาพัฒนาขึ้นอีกหน่อย เขาจะอยู่ในระดับที่ไม่พลาดเลยแน่ ๆ ระดับนี้อีกไม่นานต้องเป็นนักแม่นปืน!”

 

…

 

 

ที่ระยะ 300 เมตรนั้นอยู่ในระยะสูงสุดที่ปืนพกสามารถเล็งได้ ความจริงแล้ว การฝึกยิงปืนของเจ้าหน้าที่ตำรวจโดยเฉลี่ยนั้นไม่เกิน 100 เมตร

 

ทว่าอู๋หยู่ก็สามารถบรรลุคะแนนต่ำสุดที่ 9 คะแนน มันน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่ออยู่แล้ว

 

“ไม่เลว แต่ในช่วงห้านัดสุดท้าย เหมือนจะมีความวุ่นวายในใจนาย อารมณ์ที่ไม่แน่นอนของนายทำให้พลาดไป จัดลำดับความสำคัญเรื่องในใจด้วย ในทุกสถานการณ์ นายต้องสงบสติอารมณ์ เข้าใจไหม?” ฟางฮงกล่าว

 

“ขอบคุณหัวหน้าสำหรับคำแนะนำครับ!” อู๋หยู่ทำความเคารพแล้วมองไปทางเหย่หลิงเฉินดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ

 

‘ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันคือมือปืนอันดับหนึ่ง!‘

 

…