I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 52

“ฟังทางนี้!”

เมื่อนักเรียนสงบลง หลิงอ่าวก็คำรามทันที

นักศิลปะการต่อสู้อีกสองคนที่ติดตามเขาไปก็ยืดร่างกายให้ตรงเช่นกัน ทั้งสามคนเหยียดตรงราวกับไม้กระดาน

“วันทยหัตถ์!”

ทุกคนต่างกล่าวแสดงการทักทายและความเคารพพร้อมกัน

“ฉันเป็นตัวแทนของสาขาที่สามของสมาคมนักรบ ขอแสดงความเสียใจและขอโทษทุกคนด้วย!”

หลิงอ่าวประกาศ “นักสู้เป็นอาชีพที่ศักดิ์สิทธิ์ สมาคมฝึกอบรมนักรบถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องประเทศและประชาชนของเรา! ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในหมู่นักศิลปะการต่อสู้จะมีแกะดำที่เลวร้ายแบบนั้น ทั้งหมดเป็นความประมาทของฉันเอง!”

“สำหรับอาการบาดเจ็บที่ทุกคนได้รับความเดือดร้อน ฉันขอโทษ!”

เมื่อพูดจบเขาก็ทำความเคารพแบบทหารอีกครั้ง

“ฉันสามารถรับประกันได้ว่านักศิลปะการต่อสู้ยังคงศักดิ์สิทธิ์และยุติธรรมอยู่! โปรดเชื่อฉัน!”

“พวกเราเชื่อครับ!”

เกิ้งนำเสียงเชียร์และตามมาด้วยเสียงปรบมือดังสนั่นจากฝูงชนทันที

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเกี่ยวข้องกับปืน จึงถือเป็นการละเมิดขั้นรุนแรง หลิงอ่าวให้ทุกคนปกปิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรายงานว่าแบตเตอรี่ของจักรยานยนต์ไฟฟ้าทำงานผิดปกติจึงทำให้เกิดการระเบิด

ในเวลาเดียวกัน เหย่หลิงเฉินกรอกแบบฟอร์มเพื่อย้ายการฝึกการต่อสู้ของเขาไปยังที่อื่น

“น้องเหย่ ฉันต้องขอบคุณจริง ๆ สำหรับเรื่องนี้” หลิงอ่าวกล่าวอย่างจริงใจ

ตลอดเวลาเขายังคงรู้สึกผิด “สมาคมนักรบจะต้องไม่แปดเปื้อนอีก!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเหย่หลิงเฉิน ใครจะรู้ว่าซุนเฉาและซุนเหว่ยจะไปได้นานแค่ไหน มีนักเรียนอีกกี่คนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน? ความกลัวต่อสถานการณ์ดังกล่าวยังคงมีอยู่

“พี่ใหญ่หลิง มองโลกในแง่ดีหน่อย เหตุการณ์นี้ไม่เกี่ยวข้องกับพี่เลยน่า”

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า เขาสามารถมองเห็นเงาของนักศิลปะการต่อสู้จากตัวของหลิงอ่าวได้ คนในสมาคมพวกนี้แข็งแกร่งนัก ประเทศจีนคงไม่ต้องกลัวใครอีก

“ฉันยังปล่อยมันไปไม่ได้!” หลิงอ่าวถอนหายใจ “ฉันจะจำเหตุการณ์นี้ได้อย่างแน่นอน! นักสู้คือรากเหง้าของพวกเรา เราไม่สามารถปล่อยให้ปลาเน่าตัวเดียวเหม็นไปทั้งข้องได้!”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลิงอ่าวก็เสริมว่า “จริงสิ นายควรไปเก็บของ เดี๋ยวฉันจะพาไปที่ฐานของเรา”

“ไปกันวันนี้เลยเหรอครับ” ปากของเหย่หลิงเฉินเปิดกว้างด้วยความประหลาดใจ

ตอนนี้เป็นเวลา 19.00 น.

“แผนเดิมกำลังจะมาเมื่อเช้านี้ แต่เราเผชิญกับความล่าช้าบางอย่าง” หลิงอ่าวทำท่าทาง “อย่าลืมว่าฉันไม่ใช่หัวหน้าของคุณ นี่คือคำสั่ง!”

“ครับท่าน!” เหย่หลิงเฉินทำความเคารพและเล่นด้วยกัน

…

รถจี๊ปเร่งออกไป ระหว่างทาง พวกเขาทั้งสี่แวะที่แผงลอยริมถนนเพื่อทานอาหารเย็นก่อนจะเดินทางต่อไป

“พี่ใหญ่หลิง พี่คิดจะทำอะไรกับซุนเฉาและซุนเหว่ยเหรอครับ?” เหย่หลิงเฉินถามระหว่างนั่งรถ

เมื่อพูดถึงสองคนนั้น ใบหน้าของหลิงอ่าวก็มืดมนอีกครั้ง “ซุนเฉารังแกนักเรียนระหว่างการฝึกการต่อสู้ เขาได้สร้างเรื่องที่ไม่ดีขึ้นแล้ว นั่นควรจำคุกอย่างน้อยยี่สิบปี ส่วนซุนเหว่ยไม่เพียงปกป้องซุนเฉา แต่ยังใช้อำนาจในทางที่ผิดและใช้ปืนเพื่อเรื่องส่วนตัว ความผิดของเขายิ่งใหญ่กว่า แม้ว่าเขาจะรอดพ้นจากความตาย แต่ก็จะต้องจำคุกตลอดชีวิตอย่างเลี่ยงไม่ได้!”

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า จากนั้นจึงถามต่อ “พี่ใหญ่หลิง การฝึกพิเศษหมาป่าสีน้ำเงินคืออะไรเหรอครับ?”

“การฝึกพิเศษหมาป่าสีน้ำเงินเป็นหนึ่งในระบบการฝึกพิเศษที่จัดทำโดยสมาคมนักรบ ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดซีไห่ นอกจากนี้ยังการฝึกพิเศษฝ่ายเหนือที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวงมีชื่อว่ามังกรขด การฝึกพิเศษภาคตะวันออกที่ตั้งอยู่ในจังหวัดเจียงเป่ย มีชื่อว่าพยัคฆา  และสุดท้าย การฝึกพิเศษภาคใต้ที่ตั้งอยู่ในจังหวัดฮุ่ยโจวมีชื่อว่า นักล่าอินทรี ทั้งหมดนี้เป็นตัวแทนคุณสมบัติแห่งการฝึกการต่อสู้พิเศษ พยัคฆา มังกรขด หมาป่า และอินทรี!”

หลิงอ่าวหยุดชั่วคราว จากนั้นเริ่มประเมินเหย่หลิงเฉิน “น้องเหย่ ซุนเหว่ยผ่านการฝึกฝนพิเศษหมาป่าสีน้ำเงินมาหนึ่งเดือนแล้ว พลังการต่อสู้ของเขาน่าชื่นชม แม้ว่ามันจะไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่นายจะสามารถเอาชนะเขาได้ แต่การที่นายยังสามารถปลดอาวุธเขาได้ด้วยในขณะที่เขาถือปืนอยู่ นั่นเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งและชื่นชมเป็นอย่างมาก!”

นั่นคือปืนเลยนะ หากเทียบกับร่างเนื้อของมนุษย์จะเปรียบเทียบได้อย่างไร?

“ผมก็แค่โชคดี” เหย่หลิงเฉินลูบจมูกของเขา เขายังคงมีความกลัวอยู่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 🙂

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

หลังจากการแลกเปลี่ยนสั้น ๆ เหย่หลิงเฉินได้รู้ว่าหลิงอ่าวได้ผ่านการฝึกฝนพิเศษเช่นเดียวกัน แต่แทนที่จะเป็นการฝึกพิเศษหมาป่าสีน้ำเงิน แต่เขาเข้ารับการฝึกอบรมมังกรขดภายในเมืองหลวง

ค่ายฝึกพิเศษทั้งสี่แห่งไม่มีข้อได้เปรียบพิเศษเหนือค่ายอื่น แต่ยังคงมีการแข่งขันกันระหว่างพวกเขา การดวลกันเป็นเรื่องปกติ

ค่ายฝึกทั้งสี่แห่งจะรับสมัครนักศิลปะการต่อสู้ตามจำนวนที่กำหนดไว้ นักศิลปะการต่อสู้เหล่านี้ล้วนแต่เป็นชนชั้นสูงจากแผนกนักรบ เฉพาะผู้ที่ผ่านการคัดเลือกอย่างเข้มงวดเท่านั้นจึงจะมีโอกาสเข้าร่วมการฝึกอบรมพิเศษ

อย่างไรก็ตาม การเข้าร่วมการฝึกอบรมพิเศษไม่ได้รับประกันถึงตำแหน่งของพวกเขาภายในค่าย

ตัวอย่างเช่น ผู้สมัคร 10 คนอาจผ่านการฝึกพิเศษหมาป่าสีน้ำเงิน แต่ในท้ายที่สุด มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้!

ไม่ว่าจะเป็นหลิงอ่าวหรือซุนเหว่ย พวกเขาทั้งคู่ไม่สามารถทำให้มันเป็นศิลปินศิลปะการต่อสู้พิเศษได้

ไม่ว่าใครจะเพิ่งเข้าร่วมการฝึกพิเศษ ความสามารถและศักยภาพของบุคคลนั้นก็เหนือกว่านักศิลปะการต่อสู้ทั่วไป

21.00 น. ในที่สุดรถก็ขับเข้าไปในบริเวณชานเมือง

บริเวณดังกล่าวอยู่ในพื้นที่ชนบทภายในป่า ไม่มีถนนภายในรัศมีห้ากิโลเมตร ถ้าเหย่หลิงเฉินมาคนเดียว เขาจะไม่มีวันพบสถานที่นั้นแน่

สถานที่นั้นดูทรุดโทรมเล็กน้อย กำแพงบางส่วนพังทลายราวกับถูกทรมานจากการถูกทอดทิ้งมานานหลายปี สถานที่นี้ได้รับการออกแบบด้วยสไตล์ Siheyuan คลาสสิก

ในตอนกลางคืน บริเวณนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดดำสนิทเนื่องจากไม่มีแสงไฟ การมาถึงของพวกเขาได้ทำลายความเงียบของสถานที่นั้น

ด้วยแสงไฟหน้ารถ เหย่หลิงเฉินจึงสามารถมองเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ใต้ชายคาของอาคาร

ใบหน้าเหลี่ยม ส่วนสูง 175 ซม. มีกล้าม คน ๆ นั้นให้ความรู้สึกน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกจากการยืนอยู่ที่นั่น

“นั่นคือ ฟางฮง ผู้รับผิดชอบแผนกนี้ เขาเป็นคนหัวโบราณที่มีบุคลิกที่เข้มงวด ติดอันดับผู้พิทักษ์ระดับล่าง! โปรดระวังคำพูดของนายต่อหน้าเขาด้วย” หลิงอ่าวเตือนเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนลงจากรถอย่างระมัดระวัง

เหย่หลิงเฉินพยักหน้าเป็นคำตอบ สำหรับหลิงอ่าวที่จะบรรยายถึงบุคคลเช่นนี้ ชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่แค่โจหัวโบราณธรรมดา ๆ

ที่สำคัญที่สุด เขาเป็นผู้ปกครองระดับล่าง นั่นเป็นหนึ่งในตำแหน่งที่สำคัญที่สูงกว่าหลิงอ่าว!

“หัวหน้าฟาง ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” หลิงอ่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม จากนั้นผลักเหย่หลิงเฉินไปข้างหน้า “นี่คือน้องชายเหย่ที่ผมพูดถึงก่อนหน้านี้”

“อืม” ฟางฮงเพียงแค่ยอมรับอย่างเงียบ ๆ หลังจากมองเหย่หลิงเฉินโดยไม่แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม

“หัวหน้าฟาง” เหย่หลิงเฉินทักทาย

“อ้อจริงสิ หัวหน้าฟาง คนอื่น ๆ อยู่ที่ไหนกันเหรอครับ” หลิงอ่าวถามหลังจากที่เขามองไปรอบ ๆ

“พวกเขาไปปีนเขาแบบถ่วงน้ำหนัก นายจะไม่เห็นพวกเขาก่อน 23.00 น. คืนนี้” ฟางฮงตอบอย่างไม่เป็นทางการ

หัวใจของเหย่หลิงเฉินเต้นแรง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองดูรูปร่างของภูเขาสูงที่อยู่ไกลออกไป ภูเขาสูงและส่วนที่หนักอึ้งนั้น… จะหนักสักเพียงไร?

หลิงอ่าวเคยชินกับสิ่งนี้ เขาถามตามปกติ “มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งตอนที่ผมอยู่ที่นั่น”

ต่อจากนั้น เขาได้ย้ำเหตุการณ์ของซุนเฉาและซุนเหว่ยก่อนหน้านี้ให้ฟางฮงฟัง

ใบหน้าที่เคร่งขรึมของฟางฮงเปลี่ยนเป็นความมืดและมืดมนมากขึ้น เหย่หลิงเฉินรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา

“นายเอาชนะซุนเหว่ยงั้นเหรอ?”

ในที่สุดฟางฮงก็มองตรงไปที่เหย่หลิงเฉิน

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า

“ไม่เลวเลย นี่เป็นการกำจัดขยะออกจากสมาคมนักรบของเรา นายได้ให้บริการที่มีคุณค่าแก่เรา! ฉันจะบันทึกสิ่งนี้เป็นการส่วนตัวสำหรับนาย!”

หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาพูดต่อ “ส่งซุนเหว่ยและซุนเฉาไปที่ห้องขัง เนื่องจากตอนนี้ฉันว่าง ฉันจะไปสอบสวนพวกเขาเอง!”

หลังจากที่เขาพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

นักศิลปะการต่อสู้ทั้งสองข้างหลิงอ่าวไม่กล้ารอช้า และเริ่มคุ้มกันซุนเหว่ยและซุนเฉาทันที

“สองคนนี้กำลังเจอปัญหาหนักเข้าแล้วสินะ” หลิงอ่าวยักไหล่ แสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงสนุกสนานกับความทุกข์ทรมานของพวกเขา “หัวหน้าฟางเกลียดการกระทำที่น่าอับอายเหล่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคนประเภทนี้อยู่ในสมาคมนักรบของเราด้วย”

“น้องชาย ฉันจะพานายไปที่ห้องของนาย หลับให้สบายคืนนี้และนายจะเข้าร่วมกองกำลังในการฝึกในวันพรุ่งนี้”

“พี่ใหญ่หลิง พวกเขายังคงปีนเขาในเวลานี้กันอยู่หรือ? การฝึกโหดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“นั่น… การออกกำลังกายจะช่วยให้นายนอนหลับได้ดีขึ้น ไม่ต้องห่วง ส่วนใหญ่นายจะนอนก่อนเที่ยงคืน”

“สำหรับตุ้มน้ำหนักนั่น… หนักเท่าไหร่เหรอครับ?”

แอะ ๆ หลิงอ่าวไอ “ก็ไม่หนักขนาดนั้นหรอก ยังไม่ถึง 100 กก.”

“เจาะจงกว่านี้หน่อยสิครับ”

“99.9 กก.”

…